NGN - Plesiochronous Digital Hierarchy
Właściwości PDH
Plezjochroniczny - „Prawie synchroniczny”
Multipleksowanie sygnałów 2 Mbit / s na multipleksowane sygnały wyższego rzędu.
Układanie kabli między lokalizacjami przełączników jest bardzo kosztowne.
Zwiększenie przepustowości kabla poprzez zwiększenie szybkości transmisji.
4 sygnały niższego rzędu zmultipleksowane w jeden sygnał wyższego rzędu na każdym poziomie.
Technologia PDH umożliwia sukcesywne multipleksowanie sygnału z systemów 2 M - 8 M, 8 M - 34 M, 34 M - 140 M i wreszcie 140 M - 565 M.
Istniały również multipleksery „przeskakujące” lub „pomijane”, które umożliwiałyby multipleksowanie 16 2 M sygnałów w sygnał 34 M bez pośredniego poziomu 8 M.
Ograniczenia PDH
Synchronisation- Dane są przesyłane w regularnych odstępach czasu. Przy taktowaniu wyprowadzonym z oscylatora nadajnika dane są próbkowane z taką samą częstotliwością, z jaką są przesyłane.
Dane są przesyłane w regularnych odstępach czasu. Przy taktowaniu wyprowadzonym z oscylatora nadajnika dane są próbkowane z mniejszą częstotliwością niż nadajnik. Jedną z wad PDH było to, że każdy element był synchronizowany niezależnie. Aby dane były prawidłowo odbierane, częstotliwość próbkowania po stronie odbiornika musi być taka sama, jak szybkość transmisji po stronie nadajnika.
Dane są przesyłane w regularnych odstępach czasu. Z taktowaniem pochodzącym z oscylatora nadajnika, dane są próbkowane z większą szybkością niż nadajnik. Gdyby oscylator na końcu odbiornika działał wolniej niż na końcu nadajnika, odbiornik przegapiłby niektóre bity transmitowanego sygnału.
Lub, jeśli zegar odbiornika działał szybciej niż zegar nadajnika, odbiornik dwukrotnie próbkowałby niektóre bity.
Bity uzasadnienia są dodawane do sygnałów niższego rzędu, dzięki czemu mogą być multipleksowane z pojedynczą szybkością. Oscylator sprzętowy jest używany jako źródło taktowania dla procesu adaptacji przepływności na niższym poziomie, a także w trybie multipleksu. Bity uzasadnienia są odrzucane na odebranym końcu, gdy sygnały są demultipleksowane.
Ze względu na zastosowane metody synchronizacji niemożliwe było zdempleksowanie sygnału wyższego rzędu do sygnału pomocniczego najniższego rzędu w jednym urządzeniu. Konieczne było demultipleksowanie na wszystkich poziomach, aby uzyskać dostęp do sygnału, który był upuszczany w danej lokalizacji, a następnie ponownie multipleksować wszystkie inne kanały z powrotem do wyższej szybkości. Oznaczało to, że aby to osiągnąć, na miejscu musiało być dużo sprzętu. Jest to znane jakoPDH Mux Mountain. Cały ten sprzęt zajmował dużo miejsca na budowie, a także zwiększał zapotrzebowanie na części zamienne, które należy przechowywać na budowie.
Brak odporności w sieciach PDH oznaczał, że w przypadku przerwania światłowodu ruch zostałby utracony. Zarządzanie siecią PDH po prostu raportuje alarmy do operatorów NOC. Personel NOC nie ma dostępu do narzędzi diagnostycznych ani naprawczych. Do serwisu należy wysłać inżyniera utrzymania ruchu z minimalną ilością informacji. Każdy element sieci wymaga połączenia z siecią DCN, ponieważ nie istnieją żadne urządzenia do przenoszenia informacji zarządzania przez sieć PDH.
Brak standardów dotyczących połączeń międzysystemowych oznaczał, że nie było możliwe połączenie sprzętu pochodzącego od wielu dostawców. Sprzęt może działać na różnych długościach fal, używać różnych szybkości transmisji lub zastrzeżonych interfejsów optycznych.