Pchnięcie kulą - krótki przewodnik

Pchnięcie kulą to sport, w którym sportowiec musi ćwiczyć siłę rzutu ciężkim przedmiotem. To zawody lekkoatletyczne. Pchnięcie kulą mężczyzn jest obecne od początku nowożytnych igrzysk olimpijskich w 1896 roku. Kobiety zadebiutowały w pchnięciu kulą na igrzyskach olimpijskich w 1948 roku.

Pchnięcie kulą rozgrywa się ciężkim, kulistym przedmiotem, popularnie zwanym shot. Celem jest wykonanie pchnięcia kulą tak daleko, jak to możliwe. Wymaga ogromnej siły mięśni i dobrej równowagi na ciele. W tym samouczku omówimy podstawowe techniki i metody gry w pchnięciu kulą.

Krótka historia pchnięcia kulą

Historycy podają, że pierwszy ślad tego sportu pojawił się w szkockim regionie Highland w I wieku. Homer, wielki starożytny grecki poeta i autor takich eposów jak lliad i Odyssey, wspominał o konkurencji rzucania kamieniami przez żołnierzy podczas oblężenia Troi. Jednak w średniowieczu przebłysk współczesnego pchnięcia kulą został zauważony, gdy żołnierze rozpoczęli rywalizację, rzucając kulami armatnimi.

To był początek XIX wieku, kiedy ten sport faktycznie zaczął być częścią tutejszych zawodów. W 1866 roku był rozgrywany jako impreza w British Amateur Championship. Teraz zasady pchnięcia kulą są regulowane przez IAAF (International Association of Athletic Association) i WMA (World Masters Athletic).

Kraje uczestniczące

Pchnięcie kulą znajduje się w ramach imprezy lekkoatletycznej. Od czasu wprowadzenia na współczesne igrzyska olimpijskie w 1896 roku, popularność tego sportu wzrosła wykładniczo w różnych krajach. Wiele krajów azjatyckich i spoza Azji aktywnie uczestniczy w tym sporcie. Lista niektórych z głównych dominujących krajów azjatyckich to Chiny, Arabia Saudyjska, Tajlandia, Indie, Kazachstan, Korea itp. W Igrzyskach Azjatyckich 2014,Sultan Al-Hebshi of Saudi Arabia zdobył złoty medal w kategorii mężczyzn i Sui Xinmei of China w workach złote medale w kategorii kobiet.

Podobnie wiele krajów spoza Azji pokazało swoje talenty podczas wydarzeń takich jak Letnie Igrzyska Olimpijskie. W konkursach dominują takie kraje jak USA, Polska, Finlandia, Niemcy, Kanada itp. W Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012Tomasz Majewski of Poland podczas gdy zdobył złoty medal w kategorii mężczyzn Valerie Adams of New Zealand worki złota w kategorii kobiet.

W tym rozdziale poznamy najbardziej podstawowe aspekty rzutu kulą.

Saldo

Jeśli nie można utrzymać właściwej równowagi, utrudni to ostateczny wynik. Utrata równowagi może spowodować pogorszenie przyspieszenia i zmniejszyć siłę działającą na kulkę.

Należy zwrócić szczególną uwagę na następujące punkty -

  • Środek masy rzucającego (nogi, głowa, tułów, biodro, ręce)
  • Podstawa wsparcia rzucającego
  • Pożądany kierunek jazdy

Kierunek

Sportowiec powinien rozumieć ścieżkę poruszania się po okręgu. Nie jest wystarczająco ważne, aby wiedzieć, gdzie wyląduje Twoja piłka; raczej ważne jest, aby zrozumieć kierunek ruchu środka masy ciała.

Przyspieszenie / prędkość

Zamiast gwałtownego przyspieszania, wdrożenie powinno przebiegać płynnie ze stopniowym zwiększaniem prędkości. Zaczynając od profilu niskiej prędkości, przyspieszenie należy zwiększać stopniowo, aby uzyskać pełną prędkość, która może wyrzucić piłkę z taką siłą, że zostanie ona umieszczona w pożądanej strefie. Powinien zostać opanowany poprzez stopniową praktykę. Jeśli prędkość lub przyspieszenie będą tak bardzo rozciągnięte, może to utrudnić inne kluczowe elementy sportu.

Rytm

Rytm powinien być utrzymany wraz z ruchem rzutu. Celem jest utrzymanie stałego poziomu niezależnie od prędkości lub przyspieszenia rzutu. Nie powinien zmieniać się wraz ze zwiększaniem lub zmniejszaniem prędkości rzutu. Z powodu stresu związanego z rywalizacją rytm jest często utrudniony. Jednak dzięki rytmicznym wskazówkom ruchów można się szybko nauczyć i można je również wykorzystać do stabilizacji ciała.

Oprócz tradycyjnych stylów, w związku z rosnącą popularnością w sporcie wprowadzono nowe style rotacyjne. Metoda spinowa została również wprowadzona później. Techniki szybowania również stały się tego częścią i wkrótce stały się dość popularne.

Mechanizm chwytający

Najważniejsze do opanowania w tym jest umieszczenie uchwytu. Pierwszy strzał należy wykonać na górnej opuszce dłoni. Regulacja palców to kolejny ważny czynnik. Wszystkie palce należy umieścić na strzale. Powszechną praktyką jest bezpieczne umieszczanie strzału pod brodą. Jego dokładna pozycja znajduje się w punkcie początkowym szczęki i tuż pod uchem.

Techniki początkowe

Zasadniczo można zaimplementować dwa rodzaje technik uruchamiania. Oni są -

  • Zacznij kucać
  • Początek T i Slant T.

Większą stabilność w stosunku do wydajności można osiągnąć poprzez crouch start. Będzie również konsekwencja w działaniu, co jest czynnikiem dodatkowym. Ale żeby ćwiczyć ten rodzaj startu, potrzebujesz dużej siły na nogach.T and Slant T start zapewniają dobrą konwersję prędkości poprzez przemieszczanie mechaniczne.

W tego typu metodzie startowej faktycznie wykonujemy pionowe przemieszczenie ciała i zamieniamy je na prędkość poziomą w poprzek pierścienia. Sportowiec będzie wymagał do tego technicznej spójności. Do jego bezbłędnego wykonania wymagany jest również doskonały poziom synchronizacji.

Przedłużenie nogi

Aby wystrzelić piłkę całkowicie w pozycji wyprostowanej, zaczynając od dołu, zawodnik musi całkowicie rozprostować nogę w odpowiednim kierunku i pod odpowiednim kątem. Powinien być umieszczony z tyłu koła i, jeśli to możliwe, zakupiony w kierunku środka koła. Podczas wyprostowania nogi wyprostowanej i nogi kierującej podbrzusze powinny stykać się z udem. Przejdźmy przez kilka ważnych punktów dotyczących nogi przedłużającej.

Na etapie początkowego wsparcia pojedynczego zawodnik powinien zrównoważyć swoją pozycję i ruchy startowe z wykorzystaniem wolnej nogi. Powinna istnieć identyczna pozycja zgięcia między wolną nogą a nogą podpierającą. Aby podnieść cel nogi wysuwanej wyżej, należy obniżyć środek ciężkości poniżej podpory stanowiska w tylnej części obszaru kołowego. Wolne przedłużenie nogi powinno być ukierunkowane między określonym zakresem. Zwykle jest to od deski palcowej (0 cali) do 18 cali.

Gdy wykonujemy pełne wyprostowanie naszych nóg, ścięgna podkolanowe magazynują energię sprężystości. Jest to przydatne przy odzyskiwaniu nogi kierującej w środku koła. W tylnej części koła wysokość CMT określa wysokość swobodnego przedłużenia nogi.

Teraz nauczmy się kilku ważnych aspektów dotyczących kierunku przedłużenia nogi, ponieważ to określi kierunek rzutu.

  • Przedłużenie należy wykonać wzdłuż lewej linii sektora.

  • Jazda wolną nogą prosto po okręgu to kolejny lepszy sposób leczenia nogi przedłużającej. W tym czasie noga podpierająca powinna się poruszać w kierunku prawej strony koła, przechodząc przez linię środkową.

  • Podczas każdej techniki pozycja stopy w kole zmienia się. Jednak ustawienie osi bioder i barku powinno pozostać w jednej linii ze stopą.

  • W przypadku standardowego wyrównania pięta stopy przedłużki powinna być wyrównana względem lewej linii sektora.

  • W przypadku niestandardowego ustawienia, czubek nogi przedłużającej powinien być wyrównany z linią środkową koła.

O umiejscowieniu i przyczepności

Strzał należy umieścić na górnej opuszce dłoni. Palce powinny znajdować się blisko strzału. Błystki zazwyczaj utrzymują pozycję strzału za czubkiem szczęki i poniżej ucha. Takie ustawienie strzału jest konieczne, aby przeciwdziałać sile odśrodkowej, która próbuje odciągnąć strzał od szyi rzucającego.

Podwójna pozycja startowa

Początkowe pozycjonowanie w tego typu metodzie startu jest podobne do tego przy rzucie dyskiem. Pojedyncza faza wsparcia powinna być zainicjowana realną techniką podwójnego wsparcia. Aby utworzyć dynamiczne podparcie, CM należy umieścić nad podstawą pojedynczego wspornika. W tej fazie ważna jest pozycja biodra i barku. Powinny pozostawać w pozycji poziomej względem siebie.

Pierwsza faza pojedynczego wsparcia

W tym przypadku musimy bardzo uważnie skoncentrować się na dwóch aspektach, a są to:

  • Napęd lub wsparcie nóg
  • Swing lub wolna noga

Inicjacja nogi podporowej jest ważna, gdy wykonawca ustawia się w kierunku rzutu. Noga powinna zostać wypchnięta z fazy z nadmierną siłą. Odepchnięcie tej fazy napędowej jest wyraźnie mniejsze w porównaniu z odpychaniem w przypadku technik dyskowych.

W przypadku ruchu wolnej nogi kołysanie ruchu nogi powinno być wykonane w sposób agresywny i dominujący na początku pojedynczego podparcia. Oznacza to, że ruch wahadłowy należy wykonać, gdy noga wyjdzie z pierścienia. Kołysząca się noga wytwarza impuls, który z kolei wytwarza siłę i jest to najważniejszy czynnik w pchnięciu kulą rotacyjnym. Zależy to również od ruchu skręcania i rzutu.

Faza braku wsparcia

Po wykonaniu odepchnięć nogę kierującą należy przywodzić. Miotacz powinien również pamiętać, że po wykonaniu zamachu nogą należy ją aktywnie odwrócić. W przypadku braku podparcia wspomagającego rotację zawodnika, należy skrócić wolne ramię. W przeciwnym razie możesz utrzymać pozycję, którą osiągnąłeś na koniec wsparcia jednofazowego w przypadku wsparcia niesprawnego. Porozmawiajmy teraz o ponownym kontakcie z drugą pojedynczą fazą wsparcia.

Ponownie skontaktuj się z drugą pojedynczą fazą wsparcia

Oś stopy powinna być utrzymywana w zakresie 270-315 stopni. Aby zmniejszyć tarcie, ponowne dotknięcie wahliwej nogi odbywa się poprzez delikatny obrót. Ten rodzaj ruchu jest również pomocny w tworzeniu odruchu i rozciągania w przypadku swobodnej akcji nóg. Aby spowolnić górną część ciała, wolna ręka powinna wysunąć się z ciała w taki sposób, aby utrzymać skręt między osią barku i bioder.

Druga faza podwójnego wsparcia

Druga faza podwójnego wsparcia to nic innego jak zapoczątkowanie pozycji władzy. Porozmawiajmy o pewnej różnicy pozycji siły między technikami rotacyjnymi i szybowymi. W środku koła technika pozycjonowania siłowego zarówno dla szybowania, jak i rotacji jest taka sama. Pozycja tułowia jest mniej pionowa w przypadku techniki szybowania w porównaniu z techniką rotacyjną. Różne techniki typu ślizgowego wykorzystują szerszą podstawę, natomiast w przypadku technik obrotowych stosuje się fazę długiego napędu.

Kolejność dostaw

Przede wszystkim pozycja skrętu powinna być utrzymana pomiędzy osią biodra i barku. Miotacz powinien obrócić się w kierunku rzutu. Rozwijanie skręcenia powinno nastąpić, gdy oś biodra wykonuje prostopadły kierunek w stosunku do kierunku rzucania, ale pozycja narzędzia nie powinna się tym razem zmieniać.

Następnie należy wykonać ostatni krok skoku. Wkrótce po wyskoku, gdy piłka została podniesiona powyżej, należy wykonać uderzenie. Ruch ręki powinien odbywać się za strzałem i starać się jak najdłużej utrzymywać kontakt ze strzałem.

Zasady pchnięcia kulą są regulowane przez IAAF (International Association of Athletic Association) i WMA (World Masters Athletic). Warto więc wiedzieć o kilku ważnych zasadach.

  • Kiedy zostanie ogłoszone imię i nazwisko zawodnika, będzie on miał tylko 60 sekund na rozpoczęcie rzutu.

  • Ze względów bezpieczeństwa gracze mogą zakleić sobie palce, ale z pewnością nie mogą nosić rękawiczek.

  • Pozycja spoczynkowa strzału znajduje się blisko szyi i powinna pozostać tam przez cały ruch.

  • Strzał należy oddać jedną ręką powyżej wysokości barku.

  • Zawodnik może korzystać z obwodu wewnątrz koła, ale z pewnością nie może korzystać z krawędzi lub zewnętrznego obszaru deski. Dozwolone jest wyciąganie kończyn poza okrąg podczas rzutu.

  • Sektor prawny to 34,92 stopnia obszaru rzucania. Strzał powinien być oddany w tym zasięgu.

  • Zawodnik powinien opuścić krąg od tyłu.

Faule w pchnięciu kulą

Rzut będzie nazywany a foul w następujących okolicznościach -

  • Zawodnik nie zatrzymuje się przed wykonaniem rzutu w obrębie koła.

  • Zawodnik nie może wykonać rzutu w ciągu 60 sekund od wywołania swojego imienia.

  • Zawodnik wykonuje rzut poniżej poziomu ramion lub poza jego poziomem pionowym.

  • Zawodnik nie jest w stanie wykonać ciągłego kontaktu strzału z szyją i ześlizguje się.

  • Jeśli podczas rzutu strzał dotyka któregokolwiek z poniższych

    • Góra lub końce krawężnika

    • Górna strona żelaznego pierścienia

    • W dowolnej pozycji poza okręgiem.

  • Zawodnik opuszcza krąg przed oddaniem strzału.

  • Zawodnik nie porusza się z tylnej połowy koła.

International Associations of Athletic Federation (IAAF) jest organem zarządzającym Shot Put. Każdy kraj uczestniczący ma swój własny organ zarządzający, który z powodzeniem organizuje ten sport przez cały kalendarz.

Oto lista niektórych ważnych turniejów w pchnięciu kulą -

  • Letnie Igrzyska
  • Mistrzostwa Świata
  • Igrzyska Azjatyckie
  • Halowe Mistrzostwa Świata
  • Igrzyska Wspólnoty Narodów

Pchnięcie kulą to sport, w którym mogą brać udział zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Przyjrzyjmy się teraz pokrótce niektórym mistrzom tego sportu.

Adam Nelson

Adam Nelson to sportowiec z Ameryki, który specjalizuje się w pchnięciu kulą. Jest trzykrotnym medalistą Igrzysk Olimpijskich, zdobywając złoto w 2004 i 2013 roku oraz srebro w 2000 roku.

Zdobył cztery medale na Mistrzostwach Świata, w tym złoty w 2004 i trzy srebrne, po jednym w 2001, 2003 i 2007.

Nelson zdobył również złoto w 2005 roku i dwa srebra, po jednym w 2004 i 2007 roku w Światowym Finale Lekkoatletycznym IAAF.

Tomasz Majewski

Tomasz Majewski to sportowiec z Polski, który w swojej karierze zdobył wiele medali. Na igrzyskach olimpijskich zdobył złoto w 2008 roku i kolejne złoto w 2012 roku.

Na Mistrzostwach Świata zdobył srebro w 2009 roku. Na Mistrzostwach Europy zdobył dwa brązy, jeden w 2008 roku, a drugi w 2012 roku.

Majeswski zdobył złoto w halowych mistrzostwach świata w 2009 roku. Zdobył dwa złote i cztery srebrne mistrzostwa Europy w drużynowych mistrzostwach, jedno złoto w Pucharze Europy w rzucie zimowym i jedno złoto w Jeux de la Francophonie.

Valerie Adams

Valerie Adams jest rzucającą kulą z Nowej Zelandii, która zdobyła wiele tytułów mistrzowskich w swojej karierze.

Valerie zdobyła swój pierwszy medal, który był brązowy na Mistrzostwach Świata, a jej pierwszy złoty medal był na Igrzyskach Wspólnoty Narodów 2006. W Igrzyskach Wspólnoty Narodów rzuciła 19,66 metra.

Na igrzyskach olimpijskich w Pekinie zdobyła złoto, rzucając kulą na 20,56 metra. Na igrzyskach olimpijskich 2016 zdobyła srebrny medal.