Historia komunikacji mobilnej

Komunikacja bezprzewodowa była magią dla naszych przodków, ale Marconi mógł ją zainicjować swoim bezprzewodowym telegrafem w 1895 roku. Komunikację bezprzewodową można podzielić na trzy epoki.

Pioneer Era (do 1920 r.)
Era przedkomórkowa (1920-1979)
Era komórkowa (poza 1979)

Pierwszy komercyjny system telefonii komórkowej został uruchomiony przez firmę BELL w St. Louis w USA w 1946 r. Niewielu szczęśliwych klientów skorzystało z usług. Wczesne systemy mobilne wykorzystywały pojedyncze nadajniki dużej mocy z analogowymi technikami modulacji częstotliwości, aby zapewnić zasięg do około 50 mil, a zatem tylko nieliczni klienci mogli uzyskać usługę ze względu na poważne ograniczenia przepustowości.

Era komórkowa

Aby przezwyciężyć ograniczenia związane z niedoborem przepustowości i zapewnić pokrycie większych sekcji, laboratorium BELL wprowadziło zasadę koncepcji komórkowej. Dzięki technice ponownego wykorzystania częstotliwości metoda ta zapewniła lepsze pokrycie, lepszą użyteczność dostępnego widma częstotliwości i zmniejszoną moc nadajnika. Ale ustanowione połączenia mają być przekazywane między stacjami bazowymi, gdy telefony są w ruchu.

Chociaż amerykańskie laboratorium BELL wprowadziło zasadę komórkową, kraje skandynawskie jako pierwsze wprowadziły usługi komórkowe do użytku komercyjnego wraz z wprowadzeniem Nordic Mobile Telephone (NMT) w 1981 roku.

Systemy pierwszej generacji

Wszystkie te systemy były systemami analogowymi, wykorzystującymi technologię FDMA. Są również znane jako systemy pierwszej generacji (1G). Weszły do użytku różne systemy oparte na zasadzie komórkowej. Są one wymienione poniżej.

Rok	System mobilny
1981	Skandynawski telefon komórkowy (NMT) 450
1982	Amerykański system telefonii komórkowej (AMPS)
1985	Total Access Communication System (TACS)
1986	Nordycka telefonia komórkowa (NMT) 900

Wady systemów 1G

Były analogowe i dlatego nie były odporne na zakłócenia.
Różne kraje przestrzegały własnych standardów, które były niezgodne.

Aby przezwyciężyć trudności związane z 1G, większość krajów wybrała technologię cyfrową i rozpoczęła się nowa era zwana 2G.

Zalety 2G

Ulepszone wykorzystanie widma osiągnięte dzięki zastosowaniu zaawansowanych technik modulacji.
Kodowanie głosowe o niższej przepływności umożliwiło większej liczbie użytkowników jednoczesne korzystanie z usług.
Zmniejszenie narzutu w utwardzonej drodze sygnalizacji w celu zwiększenia wydajności.
Dobre techniki kodowania źródła i kanału sprawiają, że sygnał jest bardziej odporny na zakłócenia.
Uwzględniono nowe usługi, takie jak SMS.
Osiągnięto poprawę efektywności kontroli dostępu i przekazywania.

Nazwy systemów	Kraj
DAMPS-Digital Advanced Mobile Phone System	Ameryka północna
Globalny system GSM do komunikacji mobilnej	Kraje europejskie i zgłoszenia międzynarodowe
JDC - Japanese Digital Cellular	Japonia
Telefon bezprzewodowy CT-2 – 2	UK
Europejski telefon bezprzewodowy DECT-Digital	kraje europejskie

Historia GSM

Standard GSM to norma europejska, która rozwiązała wiele problemów związanych z kompatybilnością, zwłaszcza z rozwojem cyfrowej technologii radiowej.

Kamienie milowe GSM

1982 - Konfederacja Europejskiej Poczty i Telegrafu (CEPT) zakłada Grupę Special Mobile.
1985 - Podjęto decyzję o przyjęciu listy rekomendacji przez grupę.
1986 - Przeprowadzono różne testy w terenie dla techniki radiowej dla wspólnego interfejsu radiowego.
1987 - TDMA została wybrana jako standard dostępu. MoU zostało podpisane między 12 operatorami.
1988 - Dokonano walidacji systemu.
1989 - Odpowiedzialność przejął Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI).
1990 - Wydano pierwszą specyfikację GSM.
1991 - Uruchomiono pierwszy komercyjny system GSM.

Zakres częstotliwości GSM

GSM działa w czterech różnych zakresach częstotliwości z FDMA-TDMA i FDD. Są następujące -

System	P-GSM (główna)	E-GSM (rozszerzony)	GSM 1800	GSM 1900
Freq Uplink	890–915 MHz	880–915 MHz	1710-1785 MHz	1850-1910 MHz
Freq Downlink	935–960 MHz	925-960 MHz	1805–1880 MHz	1930-1990 MHz