Fizyka Część 1 - Krótki przewodnik

Wprowadzenie

Kiedy przedmiot jest popychany lub ciągnięty, jest nazywany siłą.
Ruch, który jest generowany w obiekcie, jest wynikiem działania siły.

Przyłożona siła powoduje, że stół porusza się w określonym kierunku.
Siła siły jest zwykle wyrażana jako wielkość.
Siła ma również kierunek; podobnie, jeśli zmienia się wielkość lub kierunek, wpływa to bezpośrednio na siłę.
Przyłożenie siły w kierunku przeciwnym do kierunku ruchu powoduje zmniejszenie prędkości obiektu.
Jeśli obiekt jest w ruchu, wówczas siła zewnętrzna może zmieniać stan lub kierunek ruchu tego obiektu.
Stan ruchu obiektu tłumaczy się jego prędkością i kierunkiem ruchu.
Stan ‘rest’ obiektu jest uważana za zerową prędkość, ponieważ -
- Obiekt nie może się sam poruszać.
- Obiekt nie może sam zmienić swojej prędkości.
- Obiekt nie może sam zmienić swojego kierunku.
- Przedmiot nie może się zmienić samoczynnie.
- Siła może spowodować przesunięcie obiektu z pozycji spoczynkowej.
- Siła może zmienić prędkość poruszającego się obiektu.
- Siła może zmienić kierunek poruszającego się obiektu.
- Siła może zmienić kształt przedmiotu.
Siła spowodowana działaniem mięśni jest znana jako muscular force.
Pewna siła, zmniejszająca prędkość poruszającego się obiektu, znana jest jako „friction”. Np. Poruszające się koło na drodze; gdy źródło siły przestaje działać, koło zatrzymuje się z powodu tarcia.
Siła wywierana przez naładowane ciało na inne naładowane lub nienaładowane ciało jest znana jako „electrostatic force”.
Obiekty lub rzeczy, które spadają w kierunku ziemi, gdy ziemia przyciąga ją do siebie; ta siła jest znana jakoforce of gravity lub gravity.
Siła grawitacji działa na wszystkie obiekty. W rzeczywistości każdy obiekt w tym wszechświecie, niezależnie od jego wielkości i kształtu, wywiera jakąś siłę na każdy inny obiekt. Dzieje się tak tylko z powodu „gravitational force”.

Ciśnienie

Siła przyłożona na jednostkę powierzchni nazywana jest pressure (Ciśnienie = siła / obszar, na który działa).
Jeśli obszar jest mniejszy, nacisk na powierzchnię byłby większy; np. jest to powód, dla którego obszar jednego końca gwoździa jest zaostrzony (aby wywrzeć wystarczający nacisk), a drugi koniec jest większy (jak pokazano na poniższym obrazku).

Ta powłoka powietrza jest znana jako atmosphere która rozciąga się na wiele kilometrów nad powierzchnią ziemi.
Ciśnienie wywierane przez powietrze jest znane jako atmospheric pressure.
Ciśnienie wewnątrz naszych ciał jest dokładnie równe ciśnieniu atmosferycznemu i znosi ciśnienie działające z zewnątrz (patrz rysunek poniżej).

Ciecze i gazy również wywierają nacisk na ściany odpowiednich pojemników.

Wprowadzenie

Friction jest wynikiem nieregularności na dwóch stykających się ze sobą powierzchniach.

Siła tarcia zależy od nierówności powierzchni; jeśli jest większe, to tarcie będzie większe, a jeśli będzie gładkie, to tarcie będzie mniejsze.
W rzeczywistości tarcie jest wynikiem interlocking nierówności na dwóch powierzchniach.
Jeśli dwie powierzchnie (stykające się) zostaną ściśnięte mocniej, siła tarcia wzrośnie.
Na powierzchni pozbawionej tarcia obiekt zacznie się poruszać, nigdy się nie zatrzyma; Bez tarcia nie można zbudować budynku.
Tarcie wytwarza ciepło; zapałka pocierana o szorstką powierzchnię zapala się.

Substancje zmniejszające tarcie

Substancje zmniejszające tarcie są znane jako lubricants. Np. Gdy olej, smar lub grafit zostanie nałożony między ruchomą część maszyny, tworzy cienką warstwę; w rezultacie ruchome powierzchnie nie ocierają się bezpośrednio o siebie, co ostatecznie zmniejsza tarcie.
Kiedy ciało toczy się po powierzchni innego ciała, opór wobec jego ruchu jest znany jako rolling friction. Walcowanie zmniejsza siłę tarcia.

Siła tarcia wywierana przez płyny jest znana jako drag.
Siła tarcia działająca na obiekt w płynie zależy od jego prędkości w stosunku do płynu.
Siła tarcia zależy od kształtu danego przedmiotu, a także od rodzaju płynu.
Tarcie płynów jest zminimalizowane poprzez nadanie odpowiednich kształtów ciałom poruszającym się w płynach.

Wprowadzenie

Piorun, cyklon, trzęsienie ziemi itp. To zjawiska naturalne.
Benjamin Franklin, amerykański naukowiec, wykazał, że błyskawica i iskra z ubrania to zasadniczo to samo zjawisko.
Kiedy plastikowy grzebień jest pocierany suchymi włosami, nabiera pewnego ładunku i obiekt jest znany jako charged obiekty.
Kiedy ładunki się poruszają, tworzą prąd elektryczny.
Niektóre zjawiska naturalne mogą powodować zniszczenie życia ludzkiego i mienia na dużą skalę.

Błyskawica

Proces przenoszenia ładunku z naładowanego obiektu na ziemię nazywany jest uziemieniem.
Kiedy spotykają się ładunki ujemne i dodatnie, wytwarza smugi jasnego światła i dźwięku, a proces ten jest znany jako electric discharge.
Proces wyładowania elektrycznego zachodzi również między dwoma lub więcej chmurami lub między chmurami a ziemią (jak pokazano na poniższym obrazku).

Podczas piorunów i burzy żadne otwarte miejsce nie jest bezpieczne.
Urządzenia elektryczne, takie jak komputery, telewizory itp., Powinny być odłączone; można jednak pozostawić włączone światła elektryczne, ponieważ nie powodują one żadnych szkód.
Urządzenie służące do ochrony budynków przed skutkami wyładowań atmosferycznych nosi nazwę Lightning Conductor.
Metalowy pręt, wyższy od budynku, mocowany jest w ścianach budynku od stóp do głów, a jego konstrukcja chroni przed burzą (jak pokazano na poniższym obrazku).

Metalowe kolumny użyte podczas mocowania przewodów elektrycznych i rur wodociągowych w budynkach chronią również przed burzami i piorunami.
W przypadku burzy istnieje również możliwość wystąpienia wyładowań atmosferycznych i cyklonów.

Trzęsienia ziemi

Trzęsienie ziemi to nagłe trzęsienie się lub drżenie jakiegoś obszaru ziemi przez bardzo krótki czas.
Trzęsienie ziemi jest zwykle powodowane przez zaburzenia powstałe w skorupie ziemskiej.
Trzęsienia ziemi zdarzają się prawie przez cały czas na całej ziemi, ale większość z nich nie jest nawet zauważalna.
Poważne trzęsienia ziemi są rzadkie, ale bardzo niszczycielskie.
Ostatnim wielkim trzęsieniu ziemi doszło w Indiach w dniu 8 ^th October 2005 w Uri i Tangdhar miast Północnej Kaszmirze a przed tym wielkim trzęsieniu ziemi nastąpiło w dniu 26 ^th stycznia 2001 w Bhuj, Gujarat.
Trzęsienia ziemi są w większości spowodowane ruchem płyt ziemi (jak pokazano na poniższym obrazku).

Trzęsienia ziemi są również spowodowane erupcją / aktywnością wulkanu, kiedy meteoryt uderza w ziemię lub podziemną eksplozję jądrową.
Siła trzęsienia ziemi jest wyrażana jako wielkość i mierzona w skali znanej jako Richter scale (jak pokazano na obrazku podanym poniżej).

Trzęsienie ziemi o sile większej niż 7 w skali Richtera jest wysoce niszczycielskie.

Wprowadzenie

Ruch oznacza zmianę położenia obiektu w danym okresie czasu.
Ruch jest zwykle opisywany w kategoriach przemieszczenia, prędkości, przyspieszenia, odległości, czasu i prędkości.

Ruch po linii prostej

Ruch po linii prostej to najprostsza forma ruchu.
Magnitude jest wartością liczbową wielkości fizycznej.
Najkrótsza odległość, która jest mierzona od początkowego do końcowego położenia obiektu, nazywana jest „displacement”.
Wielkość przemieszczenia na torze ruchu może wynosić zero, ale odpowiednia pokonana odległość nie może wynosić zero.
Jeśli obiekt przemierza równe odległości w równych odstępach czasu, mówi się, że znajduje się wuniform motion”.
Jeśli obiekt przemierza nierówne odległości w równych odstępach czasu, mówi się, że znajduje się wnon-uniform motion”.

Prędkość

Odległość przebyta przez obiekt w jednostce czasu jest nazywana szybkością ruchu lub po prostu speed.
Jednostką prędkości w układzie SI jest metr na sekundę (symbol m s^–1 or m/s).
Średnią prędkość obiektu można uzyskać, dzieląc całkowitą przebytą odległość przez całkowity potrzebny czas: reprezentowany jako

$$Average\:Speed = \frac{Total\:Distance\:Travelled}{Total\:Time\:Taken}$$

Prędkość

Jeśli wielkość określa kierunek ruchu wraz z prędkością, nazywa się to prędkością.
Prędkość to prędkość danego obiektu, który porusza się w określonym kierunku.
Prędkość i prędkość mają te same jednostki miary, tj. Ms ^–1 lub m / s.

$$Average\:Velocity = \frac{Initial\:Velocity\:+\:Final\:Velocity}{2}$$

Przyśpieszenie

Zmiana prędkości obiektu w jednostce czasu jest definiowana jako przyspieszenie.
Przyspieszenie oblicza się jako -

$$Acceleration = \frac{Change\:in\:Velocity}{Time\:Taken}$$

Jednostką przyspieszenia w układzie SI jest m s^–2.

Jednolity ruch kołowy

Gdy obiekt porusza się po torze kołowym z jednakową prędkością, jego ruch nazywany jest ruchem jednostajnym kołowym.

Ruch Ziemi i wszystkich innych planet i ich satelitów przebiega prawie po kołowej orbicie ze stałą prędkością.

Wprowadzenie

Jeśli przyłożymy siłę do obiektu, może on również zmienić swoje położenie i / lub kształt (jak pokazano na poniższym obrazku).

Galileo Galilei i Isaac Newton wyjaśnili inne podejście do rozumienia ruchu i przyłożonej siły.

Pierwsza zasada ruchu

Według Galileusza obiekt porusza się ze stałą prędkością, gdy nie działa na niego żadna siła.
Zgodnie z Pierwszą zasadą dynamiki Newtona „ obiekt pozostaje w stanie spoczynku lub ruchu jednostajnego w linii prostej, chyba że zostanie zmuszony do zmiany tego stanu za pomocą przyłożonej siły ”.
Tendencja nieprzerwanych obiektów do pozostawania w spoczynku lub do poruszania się (jeśli w ruchu) z tą samą prędkością jest znana jako inertia.
Pierwsza zasada dynamiki Newtona jest również popularna jako law of inertia.

Jak pokazano na powyższym obrazku, kiedy karta do gry zostanie uderzona palcem, położona na niej moneta wpada do szklanki; wyjaśnia prawo bezwładności.
Dlatego bezwładność jest naturalną tendencją dowolnego obiektu do przeciwstawiania się zmianie stanu ruchu lub spoczynku.

Ilościowo bezwładność obiektu mierzy się jego masą, ponieważ cięższe lub większe obiekty mają większą bezwładność, a lżejsze lub mniejsze obiekty mają mniejszą bezwładność.

Druga zasada ruchu

Druga zasada ruchu mówi, że „ tempo zmiany pędu obiektu jest proporcjonalne do przyłożonej niezrównoważonej siły w kierunku tej siły ”.
Pęd (reprezentowany jako p) obiektu definiuje się jako iloczyn jego masy (reprezentowanej jako m) i prędkości (reprezentowanej jako v).
Podobnie, pęd (m) = masa (m) × prędkość (v).
Pęd ma zarówno kierunek, jak i wielkość.
Jednostką pędu w układzie SI jest kilogram-metr na sekundę (kg ms ^-1 ).
Druga zasada ruchu ilustruje metodę pomiaru siły działającej na obiekt jako iloczyn jego masy i przyspieszenia.

Trzecia zasada ruchu

Trzecia zasada ruchu mówi, że - „ na każde działanie zachodzi równa i przeciwna reakcja ”.

Należy pamiętać, że akcja i reakcja zawsze dotyczą dwóch różnych obiektów.
Należy pamiętać, że siły działania i reakcji są zawsze równe pod względem wielkości, ale siły te mogą nie wytwarzać przyspieszeń o jednakowej wielkości, ponieważ każda siła działa na inny obiekt, który może mieć inną masę.

Zachowanie pędu

Z zasady zachowania pędu wynika, że na danym obszarze wielkość pędu pozostaje stała.
Pęd nie jest tworzony ani niszczony; można go jednak zmienić poprzez działanie sił (opisane przez prawa ruchu Newtona).
Masa ciała pomnożona przez prędkość obiektu nazywana jest pędem.

Wprowadzenie

Wszystkie ciała niebieskie, które znajdują się we wszechświecie, przyciągają się wzajemnie, a siła przyciągania między tymi ciałami jest nazywana gravitational force.

Uniwersalne prawo grawitacji

Każdy obiekt we wszechświecie ma tę właściwość, że przyciąga każdy inny obiekt z siłą, która jest wprost proporcjonalna do iloczynu ich mas i odwrotnie proporcjonalna do kwadratu odległości między nimi (patrz rysunek poniżej).

F = siła przyciągania między dwoma obiektami „A” i „B”
M = masa „A”
m = masa „B”
d² = kwadrat odległości między „A” i „B”
G = jest stałą proporcjonalności i jest znany jako uniwersalna stała grawitacji.
Jednostką SI G jest N m² kg^–2. Uzyskuje się ją, podstawiając jednostki siły, odległości i masy (zgodnie z następującym równaniem -

$$G = \frac{Fd^2}{M \times m}$$

Henry Cavendish obliczył wartość ‘G’ tak jak 6.673 × 10^–11 N m² kg^–2.
Henry Cavendish zastosował wrażliwą równowagę, aby znaleźć wartość „G.”

Znaczenie uniwersalnego prawa grawitacji

Poniżej przedstawiono najistotniejsze znaczenie Uniwersalnego Prawa Grawitacji:
- Wyjaśnia siłę, która wiąże wszystkie obiekty (w tym ludzi) z ziemią
- Opisuje ruch księżyca wokół Ziemi
- Wyjaśnia ruch planet wokół Słońca
- Wyjaśnia pływy spowodowane księżycem i słońcem

Free Fall

Za każdym razem, gdy jakiś przedmiot spada w kierunku ziemi, wiąże się to z przyspieszeniem; to przyspieszenie jest spowodowane siłą grawitacji Ziemi.

Przyspieszenie spowodowane siłą grawitacji Ziemi jest znane jako przyspieszenie spowodowane siłą grawitacji ziemi (lub przyspieszeniem wywołanym grawitacją).
Przyspieszenie wywołane siłą grawitacji jest oznaczone przez g.
Wraz ze wzrostem promienia ziemi w kierunku równika (od biegunów) wartość ‘g’ staje się większy na biegunach niż na równiku.

Wartość g

Wartość g oblicza się jako -

$$g = G\frac{M}{R^2}$$

G = uniwersalna stała grawitacyjna, czyli = 6.7 × 10^–11 N m² kg^-2
M = masa ziemi, czyli = 6 × 10²⁴ kg
R = promień ziemi, który wynosi = 6.4 × 10⁶ m
So,

$$g = \frac{6.7 \: \times 10^{-11} \: Nm^2 \: kg^{-2} \: \times \: 6 \: \times 10^{24} \: kg}{(6.4 \: \times 10^6 \: m)^2}$$

$=9.8 \: m \: s^{-2}$

Zatem wartość przyspieszenia ziemskiego wywołanego grawitacją (g) wynosi 9,8 ms ^-2 .

Wprowadzenie

Masa obiektu jest zawsze stała i nie zmienia się z miejsca na miejsce.

Masa pozostaje taka sama niezależnie od tego, czy obiekt znajduje się na ziemi, na Księżycu, czy nawet w przestrzeni kosmicznej.
Siła przyciągania ziemi (z powodu siły grawitacji) na obiekt nazywana jest weight obiektu.
Waga jest oznaczona wielką literą angielską 'W”.
Waga jest obliczana jako -

$$W = m \: \times \: g$$

Gdzie,

m jest równa masie obiektu.
g jest równe przyspieszeniu spowodowanemu grawitacją.
Jednostka masy w układzie SI jest taka sama jak siła, tj. Niuton (N).
Ponieważ waga przedmiotu zależy od pewnych czynników; w związku z tym waga jest zmienna (w zależności od miejsca, w którym się znajduje), ale masa tego samego przedmiotu pozostaje stała niezależnie od jego lokalizacji (gdzie się znajduje).

Pchnięcie

Siła, która działa na obiekt prostopadły do powierzchni, jest znana jako thrust.

Skutki sił o tej samej wielkości na różnych obszarach są różne, ponieważ efekt ciągu zależy od obszaru, na który działa.
Na przykład, jeśli ktoś stoi na luźnej piaszczystej powierzchni, wówczas siła, czyli ciężar jego ciała działa na powierzchnię równą powierzchni jego stóp. Ale kiedy kładzie się na tej samej powierzchni, ta sama siła działa na powierzchnię równą powierzchni styku całego jego ciała, która jest większa niż powierzchnia jego stóp. Zatem efekt parcia na piaszczystą powierzchnię jest większy w pozycji stojącej niż w pozycji leżącej.

Ciśnienie

Nacisk na jednostkę powierzchni nazywany jest ciśnieniem. Jest obliczany jako -

$$Pressure = \frac{Thrust}{Area}$$

Jednostka ciśnienia w układzie SI jest znana jako pascalsymbolizowany jako Pa.
Ta sama siła, działając na mniejszy obszar, wywiera większy nacisk, ale działając na większy obszar, wywiera mniejszy nacisk. Z tego powodu - gwóźdź ma spiczastą końcówkę, noże mają ostre krawędzie itp.

Pławność

Siła skierowana w górę wywierana przez cząsteczki wody na obiekt jest znana jako ciąg w górę lub buoyant force.

Wielkość siły wyporu zależy od gęstości wody / płynu.
Przedmioty, które mają gęstość mniejszą niż woda / ciecz, unoszą się na wodzie / cieczy; podczas gdy przedmioty, które mają gęstość większą niż woda / ciecz, tonie w wodzie / cieczy.
Masa jednostki objętości jest znana jako density.

Zasada Archimedesa

Siła wyporu została po raz pierwszy dostrzeżona przez Archimedesa (greckiego naukowca) i aby wyjaśnić to zjawisko, zaproponował zasadę znaną jako Prawo Archimedesa.

Archimedes’ principle- „Gdy ciało jest całkowicie lub częściowo zanurzone w płynie, działa na nie siła skierowana w górę, która jest równa ciężarowi wypartego przez nie płynu”.

Wprowadzenie

Podczas działania (przykładania siły) następuje przesunięcie punktu przyłożenia w kierunku działania siły, czyli praca.
Termin praca został po raz pierwszy wprowadzony przez francuskiego matematyka Gasparda Gustave'a Coriolisa w 1826 roku.

Praca wykonana przez siłę działającą na przedmiot jest równa wielkości siły pomnożonej przez odległość pokonaną w kierunku działania siły i jest obliczana jako -
Praca wykonana (W) = Siła (F) × Przemieszczenie (s)
Praca ma jedyną wielkość i nie ma kierunku.
Jednostką pracy SI jest joule (J).

Energia

Energię można przekształcić w formę, ale nie można jej stworzyć ani zniszczyć. Na przykład produkcja energii elektrycznej z energii słonecznej itp.
Przedmiot wykonujący pracę traci energię, a przedmiot, na którym wykonywana jest praca, zyskuje energię.
Ponadto obiekt, który posiada energię, może wywierać siłę na inny obiekt, aby przenieść energię z poprzedniego na później.
Energię posiadaną przez obiekt mierzy się zatem w kategoriach jego zdolności do wykonywania pracy.
Jednostką energii w układzie SI jest joule (J).

Formy energii

Poniżej przedstawiono główne formy energii -
- Energia potencjalna
- Energia kinetyczna
- Energia cieplna
- Energia chemiczna
- Energia elektryczna
- Energia świetlna
Omówmy krótko każdy z nich

Energia potencjalna

Energia, którą posiada ciało z racji jego pozycji względem innych, jest znana jako energia potencjalna.
Zatem energia potencjalna to energia zmagazynowana w obiekcie. Na przykład grawitacyjna energia potencjalna, elastyczna energia potencjalna, elektryczna energia potencjalna itp.
Jednostką energii potencjalnej w układzie SI jest dżul (J).
Termin energia potencjalna został wprowadzony przez szkockiego inżyniera i fizyka Williama Rankine'a.

Energia kinetyczna

Energia, którą posiada obiekt ze względu na swój ruch, jest znana jako kinetic energy.

Biegające / poruszające się ciało zachowuje swoją energię kinetyczną, chyba że zmieni się jego prędkość (wzrośnie lub spadnie).
Jednostką energii kinetycznej w układzie SI jest dżul (J).

Energia cieplna

Ciepło to forma energii przenoszona spontanicznie z ciała cieplejszego do zimniejszego.

Energia chemiczna

Potencjał substancji chemicznej do przechodzenia transformacji w wyniku reakcji chemicznej i przekształcania innych substancji chemicznych jest nazywany energią chemiczną. Np. Zrywanie lub tworzenie wiązań chemicznych, baterii itp.
Energię chemiczną substancji (chemicznej) można przekształcić w inne formy energii w wyniku reakcji chemicznej. Np. Rośliny zielone przekształcają energię słoneczną w energię chemiczną (zwykle tlen) w procesie fotosyntezy.

Energia elektryczna

Energia pochodząca z elektrycznej energii potencjalnej lub energii kinetycznej jest nazywana energią elektryczną.
Energia elektryczna jest zwykle wytwarzana przez generatory elektromechaniczne w elektrowni.
Generatory elektromechaniczne napędzane są głównie przez silniki cieplne napędzane energią kinetyczną płynącej wody i wiatru.
Generatory elektromechaniczne są również napędzane silnikami cieplnymi napędzanymi spalaniem chemicznym lub rozszczepieniem jądrowym.

Energia światła

Światło jest formą promieniowania elektromagnetycznego.
Energia świetlna jest najprawdopodobniej jedyną formą energii, którą naprawdę widzimy.

Światło w naturalny sposób przenosi energię przez przestrzeń. Np. Energia słoneczna.

Prawo zachowania energii

Prawo zachowania energii głosi, że energii nie można ani stworzyć, ani zniszczyć; jednak można go przekształcić tylko z jednej formy w inną.
Zgodnie z prawem zachowania energii całkowita energia przed i po transformacji pozostaje taka sama.
Prawo zachowania energii obowiązuje we wszystkich warunkach i miejscach oraz dla wszelkiego rodzaju przemian.

Wprowadzenie

Faktem jest, że nasze oczy same nie widzą żadnego przedmiotu, dopóki światło nie pomoże.
Światło może być emitowane przez obiekt lub mogło zostać przez niego odbite.

Prawa refleksji

Promień światła, który uderza w powierzchnię, jest znany jako incident ray.
Promień padający, który powraca z powierzchni, jest znany jako reflected ray (jak pokazano na obrazku podanym poniżej).

Kiedy wszystkie równoległe promienie odbite od płaskiej powierzchni niekoniecznie są równoległe i odbicie jest znane jako diffused lub irregular reflection.
Prawie każdy obiekt, który widzimy dookoła, jest widoczny dzięki odbiciu światła.
Niektóre przedmioty, takie jak słońce, lampa elektryczna, ogień, płomień świecy itp., Generują własne światło i stają się widoczne.
Podział światła na różne kolory jest znany jako dispersion of light (jak pokazano na obrazku podanym poniżej).

Tęcza to naturalne zjawisko wykazujące rozproszenie.

Ludzkie oczy

Ludzkie oczy mają z grubsza kulisty kształt.
Przezroczysta przednia część jest znana jako cornea (pokazane na obrazku podanym poniżej).

Ciemna muskularna struktura znana jako iris.
Wielkość źrenicy (źrenica jest małym otworem w tęczówce) jest kontrolowana przez iris.
To tęczówka nadaje oku charakterystyczny kolor.
Lens znajduje się za źrenicą oka (patrz zdjęcie powyżej).
Soczewka skupia światło w tylnej części oka, co jest znane jako retina.
Siatkówka zawiera kilka komórek nerwowych; ze względu na swoje cechy dzielą się na dwie kategorie: tj
- Cones - Są wrażliwe na jasne światło i
- Rods - Są wrażliwe na słabe światło.
Wrażenie obrazu (w siatkówce) nie znika od razu, a nie ustępuje tam przez około 1/16 ^th sekundy; dlatego też, jeśli nieruchome obrazy poruszającego się obiektu są wyświetlane na siatkówce z szybkością większą niż 16 na sekundę, wówczas oko widzi ten obiekt jako poruszający się.
Minimalna odległość, z której oko może wyraźnie zobaczyć obiekt, zmienia się wraz z wiekiem.
Najwygodniejsza odległość, z której normalne oko może czytać, to około 25 cm.

System Braille'a

Najpopularniejszym i najbardziej akceptowanym źródłem informacji dla osób niedowidzących jest Braille.
System Braille'a jest przeznaczony dla osób niedowidzących; mogą nauczyć się systemu Braille'a zaczynając od liter, następnie znaków specjalnych i kombinacji liter.
Louis Braille, osoba z dysfunkcją wzroku, opracowała system uczenia się specjalnie dla osób niedowidzących; stąd nazwa systemu pochodzi od jego imienia „Braille”.

System Braille'a ma 63 wzory kropek lub znaki, a każdy znak reprezentuje literę, kombinację liter, popularne słowo lub znak gramatyczny.

Kropki są rozmieszczone w komórkach składających się z dwóch pionowych rzędów po trzy kropki, a kiedy te wzory są wytłaczane na arkuszach brajlowskich, pomaga wizualnie zidentyfikować słowa poprzez ich dotknięcie (patrz rysunek powyżej).

Wprowadzenie

Naturalny / sztuczny środek, który rozpala wzrok i sprawia, że rzeczy stają się widoczne, nazywany jest światłem.

Wydaje się, że światło porusza się po liniach prostych.

Odbicie światła

Odrzucanie światła przez ciało lub powierzchnię bez jego pochłaniania jest znane jako odbicie światła.
Silnie wypolerowana powierzchnia, taka jak lustro lub inna gładka i płaska powierzchnia, odbija większość padającego na nią światła.

Odbicie światła jest zwierciadlane (podobnie jak lustro) lub rozproszone (zachowując energię.

Prawa odbicia światła

Oto najważniejsze prawa refleksji:
- Kąt padania jest równy kątowi odbicia i
- Promień padający, normalny do lustra w punkcie padania i promień odbity, leżą w tej samej płaszczyźnie.
Opisane powyżej prawa odbicia mają zastosowanie do wszelkiego rodzaju powierzchni odbijających, w tym powierzchni kulistych.
Obraz utworzony przez płaskie lustro jest zawsze wirtualny i wyprostowany.

Sferyczne lustro

Zwierciadło sferyczne, którego powierzchnia odbijająca jest zakrzywiona do wewnątrz (jak pokazano na poniższym obrazku), tj. Skierowana w stronę środka kuli, jest znane jako concave mirror.

Sferyczne lustro, którego powierzchnia odbijająca jest zakrzywiona na zewnątrz (jak pokazano na poniższym obrazku), jest znane jako convex mirror.

Środek powierzchni odbijającej lustra sferycznego to punkt znany jako pole reprezentowane przez angielską literę ”P”.
Odbijająca powierzchnia lustra sferycznego tworzy część kuli, która ma środek, zwany center of curvature reprezentowane przez angielską literę ”C”.
Pamiętaj, że środek krzywizny nie jest częścią lustra, ale raczej leży poza powierzchnią odbijającą.
W przypadku zwierciadła wklęsłego środek krzywizny znajduje się przed nim.
W przypadku zwierciadła wypukłego środek krzywizny znajduje się za lustrem.
Promień kuli, której część stanowi odbijająca powierzchnia lustra sferycznego, jest znany jako radius of curvature lustra i reprezentowane przez angielską literę „R”.
Pamiętaj, że biegun odległości (P) i środek krzywizny (C) jest równy promieniowi krzywizny.
Wyimaginowana linia prosta, przechodząca przez biegun i środek krzywizny lustra sferycznego, jest znana jako principal axis (patrz zdjęcie podane poniżej).
Wszystkie odbijające promienie spotykają się / przecinają w punkcie na głównej osi zwierciadła; ten punkt jest znany jako główne ognisko zwierciadła wklęsłego. Jest reprezentowany przez angielską literę‘F’ (patrz zdjęcie podane poniżej).

Z drugiej strony, w przypadku zwierciadła wypukłego, odbite promienie wydają się pochodzić z punktu na głównej osi, znanego jako principal focus (F) (patrz obrazek poniżej).

Odległość między biegunem (P) a głównym ogniskiem (F) zwierciadła sferycznego jest nazywana focal length i jest reprezentowany przez angielską literę ‘f’ (patrz zdjęcie podane powyżej).
Średnica odbijającej powierzchni lustra sferycznego jest znana jako jego aperture.

Wprowadzenie

Rysowanie diagramów promieni jest idealnym sposobem zilustrowania tworzenia obrazów przez zwierciadła sferyczne.
Przecięcie co najmniej dwóch odbitych promieni daje prawidłowe położenie obrazu obiektu punktowego.
Poniższa tabela przedstawia obraz utworzony przez plik concave mirror dla różnych położeń danego obiektu -

Położenie obiektu	Pozycja obrazu	Rozmiar obrazu	Charakter obrazu
W nieskończoności	W ognisku F	Mocno zmniejszona, zaostrzona	Prawdziwe i odwrócone
Poza C	B / w F i C	Zmniejszony	Prawdziwe i odwrócone
W C	W C	Ten sam rozmiar	Prawdziwe i odwrócone
Czarno-biały C i F.	Poza C	Powiększony	Prawdziwe i odwrócone
W F	W nieskończoności	Bardzo powiększ	Prawdziwe i odwrócone
Czarno-biały P i F.	Za lustrem	Powiększony	Wirtualne i wyprostowane

Wykorzystuje wklęsłe lustro

Aby uzyskać silne równoległe wiązki światła, w latarkach, reflektorach i reflektorach samochodowych powszechnie stosuje się wklęsłe lusterka.
Lustro wklęsłe jest również używane w salonie fryzjerskim, ponieważ daje większy widok.
Lustro wklęsłe jest również używane przez dentystów do oglądania dużych obrazów zębów pacjentów.
Duże wklęsłe lustra służą do skupiania światła słonecznego w celu wytworzenia maksymalnego ciepła w piecach słonecznych.

Tworzenie obrazu przez wypukłe lustro

Poniższa tabela przedstawia obraz utworzony przez plik concave mirror dla różnych położeń danego obiektu -

Położenie obiektu	Pozycja obrazu	Rozmiar obrazu	Charakter obrazu	Wizerunek
W nieskończoności	W ognisku F, za lustrem	Bardzo mały rozmiar punktowy	Wirtualne i wyprostowane
B / w nieskończoność i biegun lustra	Czarno-biały P i F, za lustrem	Diminishe d	Wirtualne i wyprostowane

Zastosowania luster wypukłych

We wszystkich pojazdach lusterka wypukłe są powszechnie stosowane jako lusterka wsteczne (boczne).
W pojazdach preferowane są lusterka wypukłe, ponieważ dają one choć pomniejszony, ale wyprostowany obraz.

Mirror Formula

Wzór jest wyrażony jako:

$$\frac{1}{v} + \frac{1}{u} = \frac{1}{f}$$

Formuła lustra wyraża relacje między obiektem a odległością (tj u), odległość obrazu (tj v) i ogniskową (tj. f) zwierciadła sferycznego.

Wprowadzenie

Światło zwykle porusza się po prostych ścieżkach w przezroczystym medium.
Kiedy światło przemieszcza się ukośnie z jednego ośrodka do drugiego, wówczas kierunek propagacji światła zmienia się w drugim ośrodku, zjawisko to jest znane jako refraction of light.
Na poniższym obrazku (a), z powodu załamania w szklance wody, obraz jest odwrócony.

Na powyższym obrazku (b) słomka wydaje się być złamana z powodu załamania światła.

Jak pokazano na powyższym obrazku, z powodu załamania w wodzie ryba nie pojawia się w swojej rzeczywistej pozycji, a raczej nieco powyżej jej rzeczywistej pozycji.

Prawa załamania światła

Poniżej przedstawiono istotne prawa załamania światła:
- Promień padający, promień załamany i normalna do granicy między dwoma przezroczystymi mediami w punkcie padania, wszystkie leżą w tej samej płaszczyźnie.
- Stosunek sinusa kąta padania do sinusa kąta załamania światła jest stały dla światła o danej barwie i dla danej pary ośrodków. To prawo jest również znane jako prawo załamania Snella.
Stała wartość drugiego ośrodka w stosunku do pierwszego nazywana jest współczynnikiem załamania światła.

Współczynnik załamania światła

W danej parze mediów zakres zmiany kierunku jest wyrażony współczynnikiem załamania światła.
Dla danej pary mediów wartość współczynnika załamania światła zależy od prędkości światła w tych dwóch ośrodkach.
Zdolność ośrodka do załamywania światła można również wyrazić w kategoriach jego optical density.
Poniższa tabela ilustruje bezwzględny współczynnik załamania światła niektórych ważnych mediów materialnych -

Medium materiałowe	Współczynnik załamania światła
Powietrze	1.0003
lód	1.31
woda	1.33
Alkohol	1.36
Nafta oczyszczona	1.44
Fused Quartz	1.46
Terpentyna	1.47
Sól kamienna	1.54
Diament	2.42

Wprowadzenie

Przezroczysty materiał (zwykle szkło) związany dwiema powierzchniami, z których jedna lub obie są kuliste, nazywany jest „soczewką sferyczną”.

Soczewka wypukła

Soczewka może mieć dwie kuliste powierzchnie wybrzuszające się na zewnątrz (jak pokazano na poniższym obrazku), nazywana jest soczewką wypukłą lub soczewką podwójnie wypukłą.

Środkowa część tej soczewki jest wybrzuszona (grubsza) i na obu końcach wąska.
Soczewka wypukła skupia promienie świetlne; dlatego jest również znany jakoconverging lens.

Soczewka wklęsła

Soczewka może mieć dwie powierzchnie sferyczne, zakrzywione do wewnątrz (jak pokazano na poniższym obrazku), jest znana jako soczewka wklęsła lub podwójna soczewka wklęsła.

Środkowa część tej soczewki jest wąska (zakrzywiona do wewnątrz), a obie krawędzie są grubsze.
Soczewka wklęsła rozprasza promienie świetlne; dlatego jest również znany jakodiverging lens.
Soczewka, wklęsła lub wypukła, ma dwie powierzchnie kuliste, a każda z tych powierzchni stanowi część kuli. Centra tych sfer są znane jakocenters of curvature, reprezentowana angielską literą „C”.
Ponieważ istnieją dwa środki krzywizny, dlatego reprezentowane są jako „C ₁ ” i „C ₂ ”.
Wyimaginowana linia prosta przechodząca przez oba środki krzywizny soczewki jest znana jako principal axis.
Środek optyczny jest centralnym punktem soczewki. Jest reprezentowany przez „O”.
Otwór to rzeczywista średnica okrągłego obrysu soczewki sferycznej.
Główne ognisko obiektywu jest reprezentowane przez „F”.
Soczewka ma zwykle dwa ogniska reprezentowane jako F ₁ i F ₂ .
Focal lengthto odległość między głównym ogniskiem a optycznym środkiem soczewki. Jest reprezentowany przez „f”.
Poniższa tabela ilustruje naturę i położenie obrazów utworzonych przez soczewkę wypukłą -

Położenie obiektu	Pozycja obrazu	Rozmiar obrazu	Charakter obrazu
W nieskończoności	W ognisku F ₂	Mocno zmniejszona, zaostrzona	Prawdziwe i odwrócone
Poza 2F ₁	Czarno-biały F ₂ i 2F ₂	Zmniejszony	Prawdziwe i odwrócone
Na 2F ₁	Na 2F ₂	Ten sam rozmiar	Prawdziwe i odwrócone
Czarno-biały F ₁ i 2F ₁	Poza 2F ₂	Powiększony	Prawdziwe i odwrócone
W punkcie skupienia F ₁	W nieskończoności	Nieskończenie duże lub bardzo duże	Rzeczywiste i odwrócone d
Ogniskowanie czarno-białe F ₁ i centrum optyczne O	Po tej samej stronie soczewki, co obiekt	Powiększony	Wirtualne i wyprostowane

Poniższa tabela ilustruje naturę i położenie obrazów utworzonych przez soczewkę wklęsłą -

Położenie obiektu	Pozycja obrazu	Względny rozmiar obrazu	Charakter obrazu	Wizerunek
W nieskończoności	W ognisku F ₁	Mocno zminimalizowane, spiczaste	Wirtualne i wyprostowane
Czarno-biały nieskończoność i środek optyczny O soczewki	Czarno-biały F ₁ i centrum optyczne O	Diminishe d	Wirtualne i wyprostowane

Formuła soczewki

Formuła jest wyrażona jako -

$$\frac{1}{v} - \frac{1}{u} = \frac{1}{f}$$

Formuła soczewki wyraża relacje między obiektem a odległością (tj u), odległość obrazu (tj v) i ogniskową (tj. f) obiektywu.

Wprowadzenie

Oko ludzkie jest jednym z najcenniejszych i najbardziej wrażliwych narządów zmysłów. Daje nam możliwość dostrzeżenia wspaniałych i kolorowych rzeczy wokół nas.

Ludzkie oko

Ludzkie oko jest bardzo podobne do aparatu.
System soczewek oka tworzy obraz na światłoczułym ekranie znanym jako retina (patrz zdjęcie podane poniżej).
Światło wpada do oka przez cienką membranę zwaną cornea.

Przy średnicy około 2,3 cm gałka oczna ma prawie kulisty kształt.
Za rogówką znajduje się struktura znana jako iris (patrz zdjęcie podane powyżej).
Tęczówka to ciemna muskularna przepona; pełni główną rolę w kontrolowaniu wielkości źrenicy.
Źrenica pełni główną funkcję kontrolowania i regulowania ilości światła wpadającego do oka.
Soczewka oka tworzy na siatkówce odwrócony rzeczywisty obraz obiektu.

Siła zakwaterowania

Soczewka oka, która składa się z włóknistego, galaretowatego materiału, odgrywa ważną rolę; ponadto zmiana krzywizny soczewki oka zmienia również ogniskową.
Kiedy mięśnie są w stanie rozluźnienia, soczewka kurczy się i staje się cienka; w związku z tym jego ogniskowa zwiększa się w tej pozycji i pozwala nam wyraźnie widzieć odległe obiekty.
Z drugiej strony, gdy patrzysz na obiekt bliżej oka, mięśnie rzęskowe kurczą się; w rezultacie krzywizna soczewki oka zwiększa się i soczewka oka staje się grubsza. W takim stanie ogniskowa soczewki oka maleje, co pozwala nam wyraźnie widzieć pobliskie obiekty.
Taka zdolność soczewki oka do regulacji ogniskowej jest znana jako accommodation.
Ponadto ogniskowa soczewki oka nie może zostać zmniejszona poniżej pewnej (minimalnej) granicy. To jest powód, dla którego nie możemy czytać książki trzymanej bardzo blisko oczu, a raczej musimy zachować pewien dystans.
Aby wygodnie i wyraźnie widzieć obiekt, należy trzymać go w odległości (około) 25 cm z oczu.
Jednak nie ma granicy najdalszego punktu; oko ludzkie widzi obiekty nieskończoności, np. księżyc, gwiazdy itp.

Wady wzroku i ich korekcja

Kiedy krystaliczna soczewka oka (zwykle w podeszłym wieku) staje się mleczna i mętna, nazywa się to cataract.
Zaćma powoduje częściową lub całkowitą utratę wzroku; jednak można go leczyć poprzez operację usunięcia zaćmy.
Poniżej przedstawiono trzy powszechne wady wzroku w zakresie refrakcji -
- Krótkowzroczność lub krótkowzroczność
- Hipermetropia lub dalekowzroczność i
- Presbyopia
Omówmy je w skrócie:

Krótkowzroczność

Krótkowzroczność jest również znana jako krótkowzroczność.
Osoba cierpiąca na krótkowzroczność może wyraźnie widzieć pobliskie obiekty, ale nie widzi wyraźnie odległych obiektów.

Jak pokazano na powyższym obrazku, w a myopic eyeobraz odległego obiektu powstaje przed siatkówką, a nie na siatkówce.
Krótkowzroczność może powstać z powodu -
- Nadmierna krzywizna soczewki oka lub
- Wydłużenie gałki ocznej.
Wadę tę można naprawić za pomocą pliku concave lens o odpowiedniej mocy.
Jak pokazano na powyższym obrazku, używając concave lenso odpowiedniej mocy, przywraca obraz do siatkówki; podobnie wada zostanie naprawiona.

Hipermetropia

Hipermetropia jest również znana jako dalekowzroczność.
Osoba cierpiąca na hipermetropię może wyraźnie widzieć odległe obiekty, ale nie widzi wyraźnie pobliskich obiektów.
W takim przypadku, jak pokazano na poniższym obrazku, bliższy punkt znajduje się dalej od normalnego bliskiego punktu (tj. 25 cm).

Może wystąpić hipermetropia z powodu
Ogniskowa soczewki oka - gdy jest za długa lub
Gałka oczna stała się za mała.
Hipermetropię można skorygować za pomocą pliku convex lens o odpowiedniej mocy.
Jak pokazano na powyższym obrazku, okulary z soczewkami zbieżnymi zapewniają dodatkową siłę ogniskowania, która pomaga w tworzeniu obrazu na siatkówce.

Dalekowzroczność starcza

Prezbiopia, problem ze wzrokiem, powstaje z powodu stopniowego osłabienia mięśni rzęskowych i zmniejszającej się elastyczności soczewki oka.
Niektórzy ludzie cierpią na krótkowzroczność i hipermetropię; taki rodzaj wady wzroku leczy się za pomocąbifocal soczewki.
Powszechny typ soczewek dwuogniskowych składa się zarówno z soczewek wklęsłych, jak i wypukłych.

Wprowadzenie

Pryzmat to trójkątne szkło, które ma dwie trójkątne podstawy i trzy prostokątne powierzchnie boczne (jak pokazano na poniższym obrazku).

Unikalny kształt pryzmatu sprawia, że wychodzący promień wygina się pod kątem do kierunku padającego promienia i ten kąt jest znany jako angle of deviation.
Kąt między dwiema bocznymi ścianami pryzmatu jest znany jako angle of the prism.

Dyspersja światła białego przez szklany pryzmat

Jak pokazano na powyższym obrazku, pryzmat podzielił padające białe światło na pasmo kolorów.
Różne kolory, które są widziane przez pryzmat, są uporządkowane; to zamówienie ma nazwę „VIBGYOR”.
VIBGYOR tworzy się po zrobieniu pierwszej litery wszystkich poniższych kolorów -
- V - fioletowy
- I - Indygo
- B - niebieski
- G - zielony
- Y - żółty
- O - pomarańczowy
- R - czerwony
Pasmo kolorowych komponentów wiązki światła jest znane jako spectrum a VIBGYOR to sekwencja kolorów widoczna na powyższym obrazku.
Podział światła na różne kolory jest znany jako dispersion.
Wszystkie kolory mają różne kąty zgięcia w stosunku do padającego promienia; lista zakrętów światła czerwonego (widoczna u góry), podczas gdy fioletowe załamuje się najbardziej (patrz obrazek powyżej).
Ze względu na różne kąty gięcia wszystkie kolory stają się wyraźne.
Newton był pierwszym naukowcem, który użył szklanego pryzmatu do uzyskania widma światła słonecznego i doszedł do wniosku, że światło słoneczne składa się z siedmiu kolorów.
Tęcza to naturalne widmo, które najprawdopodobniej pojawia się na niebie po deszczu (patrz rysunek poniżej).

Tęcza po deszczu jest zwykle wynikiem rozpraszania światła słonecznego przez drobne kropelki wody.
Drobne kropelki wody obecne w atmosferze działają jak małe pryzmaty.
Tęcza zawsze tworzy się w kierunku przeciwnym do Słońca.

Refrakcja atmosferyczna

Odchylenie promieni świetlnych od prostej ścieżki w atmosferze (zwykle z powodu zmian gęstości powietrza) jest znane jako atmospheric refraction.
Atmosferyczne załamanie światła w pobliżu gruntu powoduje miraż, co oznacza, że obiekty odległości wydają się uniesione lub obniżone, migoczą lub falują, rozciągają się lub skracają itp.
W nocy gwiazdy migoczą, jest to również spowodowane załamaniem atmosferycznym.
Z powodu załamania atmosferycznego Słońce pozostaje widoczne i około 2 minuty po rzeczywistym zachodzie słońca i około 2 minuty przed rzeczywistym wschodem słońca (patrz zdjęcie poniżej).

Efekt Tyndalla

Atmosfera ziemska w dużej mierze składa się z niejednorodnej mieszaniny, na przykład drobnych kropelek wody, zawieszonych cząstek kurzu, dymu i cząsteczek powietrza. Kiedy wiązka światła przechodzi przez takie drobne cząstki, ścieżka wiązki zostaje rozproszona. Powstaje zjawisko rozpraszania światła przez cząstki koloidalne (atmosfery)Tyndall effect.
Rozpraszanie światła sprawia, że cząsteczki są widoczne w atmosferze.
Bardzo drobne cząsteczki rozpraszają głównie światło niebieskie, podczas gdy cząstki o większych rozmiarach rozpraszają światło o dłuższych falach.
Czerwone światło ma długość fali (około) 1,8 razy większą niż światło niebieskie.

Wprowadzenie

Jeśli ładunek elektryczny przepływa przez przewodnik, taki jak drut metalowy, nazywa się to electric current w przewodniku.
Ciągła i zamknięta ścieżka prądu elektrycznego jest znana jako electric circuit (jak pokazano na obrazku podanym poniżej) -

W obwodzie elektrycznym zwykle kierunek prądu elektrycznego (tzw. Ładunki dodatnie) jest uważany za przeciwny do kierunku przepływu elektronów, które są uważane za ładunki ujemne.
Jednostką ładunku elektrycznego w układzie SI jest coulomb (C).
Coulomb jest odpowiednikiem ładunku zawartego w blisko 6 × 10¹⁸ elektrony.
Prąd elektryczny jest wyrażany przez jednostkę znaną jako ampere (A).
Został nazwany na cześć francuskiego naukowca Andre-Marie Ampere.
Jeden amper stanowi przepływ jednego kulomba ładunku na sekundę, tj. 1 A = 1 C/1 s.
Przyrząd do pomiaru prądu elektrycznego w obwodzie jest znany jako ammeter.
Prąd elektryczny płynie w obwodzie począwszy od bieguna dodatniego do bieguna ujemnego ogniwa przez żarówkę i amperomierz.

Potencjał elektryczny i różnica potencjałów

Elektrony przewodnika poruszają się tylko wtedy, gdy występuje różnica ciśnień elektrycznych, znana jako potential difference.
Działanie chemiczne w komórce powoduje różnicę potencjałów na zaciskach komórki. Ponadto, gdy to ogniwo jest połączone z przewodzącym elementem obwodu, różnica potencjałów wprawia ładunki w ruch (w przewodniku) i generuje prąd elektryczny.
Alessandro Volta (1745–1827), włoski fizyk, jako pierwszy zauważył różnicę potencjałów elektrycznych; dlatego podana jest jednostka SI różnicy potencjałów elektrycznychvolt (V).
Instrument, który mierzy różnicę potencjałów, jest znany jako voltmeter.

Schemat obwodu

Niektóre zdefiniowane symbole służą do zilustrowania najczęściej używanych elementów elektrycznych na schematach obwodów.
W poniższej tabeli opisano niektóre symbole powszechnie używane do definiowania komponentów elektrycznych -

składniki	Symbolika
Ogniwo elektryczne
Bateria lub kombinacja ogniw
Podłącz klucz lub przełącznik (otwarty)
Klucz wtyczki lub przełącznik (zamknięty)
Złącze drutu
Przecinanie się przewodów bez łączenia
Żarówka elektryczna
Rezystor o rezystancji R.
Zmienna rezystancja lub reostat
Amperomierz
Woltomierz

Prawo Ohma

Niemiecki fizyk, Georg Simon Ohmw 1827 roku stwierdził, że „Prąd elektryczny przepływający przez metalowy drut jest wprost proporcjonalny do różnicy potencjałów (V) na jego końcach, pod warunkiem, że jego temperatura pozostaje taka sama”.

Energia elektryczna

Szybkość, z jaką energia elektryczna jest rozpraszana lub zużywana w obwodzie elektrycznym, jest znana jako electric power.
Jednostką mocy elektrycznej w układzie SI jest watt (W).

Wprowadzenie

Większość cieczy przewodzących prąd należy do roztworów kwasów, zasad i soli.
Niektóre płyny są dobrymi przewodnikami, a inne są słabymi przewodnikami elektryczności.
Przepływ prądu elektrycznego przez ciecz przewodzącą normalnie powoduje reakcje chemiczne, a wynikające z nich efekty są znane jako chemical effects of currents.
Proces osadzania warstwy dowolnego metalu na innym materiale za pomocą elektryczności jest znany jako electroplating.

Powlekanie galwaniczne jest powszechnie stosowane w przemyśle do pokrywania przedmiotów metalowych cienką warstwą innego metalu.

Powłoka cynkowa jest nakładana na żelazo, aby chronić je przed korozją i tworzeniem się rdzy.

Wprowadzenie

Elektryczność i magnetyzm są ze sobą powiązane i udowodniono, że przepływ prądu elektrycznego przez drut miedziany wywołuje efekt magnetyczny.
Efekty elektromagnetyczne po raz pierwszy zauważone przez Hansa Christiana Oersteda.

Pole magnetyczne

Pole magnetyczne to wielkość, która ma zarówno wielkość, jak i kierunek.
Kierunek pola magnetycznego jest zwykle traktowany jako kierunek, w którym porusza się w nim północny biegun igły kompasu.

Zgodnie z konwencją linie pola wychodzą z bieguna północnego i łączą się na biegunie południowym (patrz zdjęcie powyżej).
Żadne dwie linie pola pręta magnetycznego nie przecinają się. Jeśli tak się stanie, oznacza to, że w punkcie przecięcia wskazówka kompasu wskazywałaby dwa kierunki, co jest po prostu niemożliwe.
Wielkość pola magnetycznego (wytwarzanego przez prąd elektryczny) w danym punkcie rośnie wraz ze wzrostem prądu płynącego przez drut.

Reguła kciuka prawej ręki

Znana również jako reguła korkociągu Maxwella, reguła prawego kciuka ilustruje kierunek pola magnetycznego związanego z przewodnikiem przewodzącym prąd (patrz rysunek poniżej).

Right-hand thumb rulestwierdza, że „Wyobraź sobie, że trzymasz w prawej ręce prosty przewodnik przewodzący prąd, tak że kciuk wskazuje kierunek prądu. Następnie twoje palce będą owinąć się wokół przewodnika w kierunku linii pola pola magnetycznego. ”

Reguła Fleminga na lewą rękę

Fleming’s left-hand rulestwierdza, że „Rozciągnij kciuk, palec wskazujący i środkowy palec lewej ręki tak, aby były wzajemnie prostopadłe (jak pokazano na poniższym obrazku). Jeśli pierwszy palec wskaże kierunek pola magnetycznego, a drugi palec w kierunku prądu, kciuk wskaże kierunek ruchu lub siłę działającą na przewodnik ”.

Ciało ludzkie wytwarza również pole magnetyczne; jest jednak bardzo słabe i stanowi około jednej miliardowej części ziemskiego pola magnetycznego.
Serce i mózg to dwa główne narządy w ludzkim ciele, w których zostało wytworzone pole magnetyczne.
Pole magnetyczne w ludzkim ciele stanowi podstawę do uzyskania obrazów różnych części ciała.
Technika używana do uzyskania obrazu części ciała jest znana jako Magnetic Resonance Imaging (MRI).

Wprowadzenie

Silnik elektryczny to urządzenie wirujące, które przekształca energię elektryczną w energię mechaniczną.
Korzystamy z kilkudziesięciu urządzeń, w których stosowane są silniki elektryczne, takich jak lodówki, miksery, wentylatory, pralki, komputery itp.

Silniki komercyjne i dużej mocy wykorzystują -
- Elektromagnes zamiast magnesu trwałego.
- Duża liczba zwojów przewodu przewodzącego w cewce przewodzącej prąd elektryczny; i
- Miękki żelazny rdzeń, na którym cewka jest prawidłowo nawinięta.
Rdzeń z miękkiego żelaza (nawinięty z cewką) i cewki są znane jako armature.
Armatura ma główną funkcję zwiększania mocy silnika.

Indukcja elektromagnetyczna

W 1831 roku angielski fizyk Michael Faraday odkrył, że poruszający się magnes może służyć do generowania prądu elektrycznego.

Jak pokazano na powyższym obrazku, poruszający się magnes w kierunku cewki generuje prąd w obwodzie cewki, co jest wskazywane i odczytywane przez odchylenie igły galwanometru.
Ze względu na zmieniające się pole magnetyczne indukcja elektromagnetyczna wytwarza w przewodniku siłę elektromotoryczną (emf).
Galwanometr to przyrząd służący do wykrywania obecności prądu w obwodzie.

Reguła Fleminga na prawą rękę

Fleming’s right-hand rulestwierdza, że „Rozciągnij kciuk, palec wskazujący i środkowy palec prawej ręki tak, aby były do siebie prostopadłe (patrz rysunek poniżej). Jeśli palec wskazujący wskazuje kierunek pola magnetycznego, a kciuk wskazuje kierunek ruchu przewodnika, to środkowy palec wskaże kierunek indukowanego prądu. Ta prosta reguła nazywa się regułą prawej ręki Fleminga ”.

Generator elektryczny

Generator elektryczny to urządzenie, które przekształca energię mechaniczną w energię elektryczną.

W generatorze elektrycznym energia mechaniczna jest używana do obracania przewodnika w polu magnetycznym, w wyniku czego wytwarzana jest ta energia elektryczna.

Rodzaje prądu elektrycznego

Poniżej przedstawiono dwa rodzaje prądu elektrycznego -
- Prąd przemienny (lub AC)
- Prąd stały (DC)
Różnica między prądem przemiennym a prądem stałym jest taka, że - prąd przemienny okresowo zmienia kierunek; podczas gdy prąd stały zawsze płynie w jednym kierunku.
Większość elektrowni wytwarza prąd przemienny.
W domach wielogodzinnych są różne urządzenia elektryczne, w większości zasilane prądem przemiennym.
W naszym domu okablowanie, fuse jest najważniejszym urządzeniem zabezpieczającym.
Bezpiecznik służy do ochrony obwodów, które mogą ulec uszkodzeniu w wyniku zwarcia lub przeciążenia obwodów.

Wprowadzenie

Energia, która nie jest tworzona ani niszczona, ma wiele źródeł; znaczące z nich to -
- Muscular energy- Większość organizmów ma go (domyślnie); to jest powód, dla którego mamy możliwość wykonywania prac fizycznych.
- Electrical energy - Większość urządzeń elektrycznych w naszym domu jest zasilana energią elektryczną.
- Chemical energy - energia chemiczna jest zwykle wykorzystywana do gotowania, jazdy pojazdów itp.
Na podstawie rezerw energii energia jest klasyfikowana jako -
- Conventional Source of Energy- Źródła energii, które występują w ograniczonej ilości (i wyczerpują się), nazywane są konwencjonalnymi źródłami energii. Np. Paliwa kopalne (takie jak węgiel, ropa naftowa itp.).
- Non-Convention Source of Energy- Znany jest również jako odnawialne źródło energii. Np. Energia wiatru, energia słoneczna, energia geotermalna itp.

Elektrociepłownia

Ogromne ilości paliw kopalnych są spalane w celu podgrzania wody w celu wytworzenia pary, która ostatecznie napędza turbinę i generuje energię elektryczną.

Termin elektrownia cieplna jest używany celowo, ponieważ paliwo jest spalane w celu wytworzenia energii cieplnej, która jest ostatecznie przekształcana w energię elektryczną.

Elektrownie wodne

Płynąca / spadająca woda ma ogromny potencjał energii; elektrownia wodna przetwarza tę potencjalną energię na energię elektryczną.

Tamy są celowo konstruowane na energię elektryczną przez wodę.
Jednak budowa dużych tam jest groźna dla odpowiedniego ekosystemu; dlatego duże tamy mogą być budowane tylko w określonym położeniu geograficznym.

Bio Mass Fuel

Paliwa wytwarzane z produktów roślinnych i zwierzęcych nazywane są biopaliwami. Najlepszym przykładem biopaliwa jest Gobar Gas (Bio Gas).

Biogaz jest doskonałym źródłem paliwa, ponieważ zawiera około 75% metanu.
Biogaz spala się bez dymu i nie pozostawia osadu jak popiół w drewnie.

Energia wiatrowa

Wiatr ma dużą ilość energii kinetycznej, którą mogą wykorzystać wiatraki.

Ruch obrotowy wiatraka jest nastawiony na napędzanie turbiny, która docelowo wytwarza energię elektryczną.
W Danii ponad 25% energii elektrycznej (całkowitego zapotrzebowania) jest wytwarzane przez rozległą sieć wiatraków; dlatego jest znany jako „country of winds”.
Jednak pod względem całkowitej produkcji Niemcy zajmują pierwsze miejsce.
Indie zajmują piąte miejsce pod względem wykorzystania energii wiatru do produkcji energii elektrycznej.
Kanyakumari (Tamil Nadu), o mocy 380 MW, jest największą farmą wiatrową w Indiach.
Energia wiatrowa to technologia przyjazna dla środowiska i wydajne źródło energii odnawialnej.
Jednak jednym z największych ograniczeń związanych z energią wiatrową jest - nie można jej nigdzie ustawiać, a raczej można ją ustawić w rejonie, w którym możemy uzyskać stały wiatr wiejący z prędkością (co najmniej) 15 km / h.

Energia słoneczna

Energia wytwarzana przez promienie słoneczne nazywana jest energią słoneczną.
Taki rodzaj energii ma bardzo niskie koszty utrzymania.
Może być używany na małą skalę (np. Zapalanie jedynie lampki za pomocą wentylatora) jak i do prowadzenia dużego przemysłu, gdyż ma duży potencjał.
Jednak technologia jest nadal bardzo kosztowna; dlatego trudno jest je rozpowszechnić.

Energia pływów

Energia wytwarzana przez potencjalną siłę pływów jest znana jako energia pływów.
Turbina jest ustawiana przy otwarciu tamy (zbudowanej na pobliskim wybrzeżu), która przekształca energię pływów w energię elektryczną.

Energia fal

W pobliżu wybrzeża fale morskie mają wielką energię potencjalną; stąd energia elektryczna wytwarzana przez fale morskie jest znana jako energia fal.

Oceaniczna energia cieplna

Energia elektryczna, wytwarzana przez różnicę temperatur wody oceanicznej, nazywana jest oceaniczną energią termiczną.

Energia geotermalna

Energia elektryczna wytwarzana z naturalnych gorących źródeł nazywana jest energią geotermalną. Manikarn, Himachal Pradesh, jest miejscem energii geotermalnej w Indiach.

Energia nuklearna

Energia uwolniona w procesie rozszczepienia jądrowego lub syntezy jądrowej nazywana jest energią jądrową.
Podczas procesu reakcji jądrowych uwalniana jest energia jądrowa, która służy do wytwarzania ciepła; ta energia cieplna jest następnie wykorzystywana w turbinach parowych do produkcji energii elektrycznej.

Wprowadzenie

Się i powrotem i do tyłu i przodu ruch obiektu jest znany jakovibration. Dlatego szarpanie mocno naciągniętej taśmy wibruje, a kiedy wibruje, wytwarzasound.

W niektórych przypadkach wibracje można łatwo zaobserwować, ale w większości przypadków ich amplituda jest tak mała, że bardzo trudno jest zobaczyć je gołym okiem; jednakże ich wibracje można łatwo wyczuć w postaci dźwięku. Np. Tabla, Harmonium, Flute, Sitar itp.

U ludzi dźwięk jest wytwarzany przez krtań (znaną również jako krtań).
Wibrację można poczuć, trzymając palce na gardle; jest to część znana jako skrzynka głosowa.

Dźwięk wytwarzany przez ludzi

Dwie struny głosowe (jak pokazano na ilustracji) są rozciągnięte w poprzek krtani (lub krtani) w taki sposób, że pozostawiają między nimi wąską szczelinę umożliwiającą przepływ powietrza; tak powstaje dźwięk.
Struny głosowe u mężczyzn mają około 20 mm długości.
Struny głosowe u kobiet mają około 15 mm długości, a struny głosowe dzieci są jeszcze krótsze; to jest powód, dla którego mężczyźni, kobiety i dzieci mają inny głos.

Ludzkie uszy

Część, przez którą słyszymy, jest znana jako ear.
Kształt zewnętrznej części ucha jest podobny do lejka; dlatego też dźwięk, gdy wchodzi do niego, płynie kanałem do końca. Na końcu cienka membrana mocno naciągnięta; jest znany jakoeardrum.

Błona bębenkowa jest bardzo podobna do rozciągniętej gumy, a wibracje dźwiękowe wprawiają ją w drgania.
Błona bębenkowa wysyła wibracje do ucha wewnętrznego, a stamtąd sygnał trafia do mózgu; tak wyraźnie słyszymy dźwięk.

Częstotliwość wibracji

Ruch wibracyjny jest znany jako oscillatory motion.
Znana jest liczba oscylacji na sekundę frequency oscylacji, a częstotliwość jest wyrażona w hertz (Hz).
Amplituda i częstotliwość to dwie istotne cechy każdego dźwięku.
Głośność dźwięku zależy od jego amplitudy; jeśli amplituda jest wyższa, to dźwięk jest głośniejszy, a jeśli amplituda jest mniejsza, dźwięk jest słaby.
Głośność dźwięku jest wyrażana w jednostce i wyrażana w decibel (dB).
Poniższa tabela ilustruje głośność dźwięku generowanego z różnych źródeł -

Źródło dźwięku	Głośność dźwięku
Normalny oddech	10 dB
Cichy szept (przy 5 m)	30 dB
Normalna rozmowa	60 dB
Korek	70 dB
Średnia fabryka	80 dB

Częstotliwość określa wysokość lub przenikliwość dźwięku; dlatego też, jeśli częstotliwość wibracji jest wyższa, dźwięk ma wyższy ton, a przenikliwość jest wyższa i odwrotnie.

Częstotliwości dźwięku mniejsze niż około 20 drgań na sekundę (tj. 20 Hz) nie są odbierane przez ludzkie ucho.
Częstotliwości dźwięku wyższe niż około 20 000 drgań na sekundę (tj. 20 kHz) nie są odbierane przez ludzkie ucho.
Dla ludzkiego ucha zakres słyszalnych częstotliwości mieści się w przybliżeniu między 20 a 20000 Hz.
Niektóre zwierzęta słyszą dźwięki o częstotliwości powyżej 20 000 Hz, np. Psy.

Hałas i zanieczyszczenie

Nieprzyjemne dźwięki nazywane są hałasem.
Obecność nadmiernych lub irytujących dźwięków w środowisku nazywana jest hałasem pollution.
Zanieczyszczenie hałasem może powodować wiele problemów zdrowotnych. Takie jak brak snu, nadciśnienie (wysokie ciśnienie krwi), niepokój, upośledzenie słuchu itp.
Plantacje na poboczach dróg i innych miejscach, zwłaszcza w rejonie miasta i na terenach przemysłowych, mogą skutecznie zmniejszyć poziom hałasu.

Wprowadzenie

Dźwięk jest formą energii, która wywołuje wrażenie, gdy słyszymy go w uszach.

Dźwięk można wytwarzać na wiele sposobów, na przykład przez skubanie, drapanie, pocieranie, dmuchanie lub potrząsanie różnymi przedmiotami.
Dźwięk ludzkiego głosu powstaje z powodu wibracji strun głosowych.
Fale dźwiękowe są zwykle charakteryzowane przez ruch / wibracje cząstek w ośrodku i stąd znane jako mechanical waves.
Fale dźwiękowe oscylują tam iz powrotem w ich położeniu; stąd są znane jakolongitudinal waves.

Rozprzestrzenianie się dźwięku

Substancja lub przedmiot, przez który przenoszony jest dźwięk, jest znany jako medium.
Dźwięk przechodzi przez medium od miejsca powstania do słuchacza; nośnikiem dźwiękowym może być ciało stałe, ciecz lub gaz.
Jednak dźwięk nie może przechodzić przez medium próżniowe.
Cząsteczki (gazu, cieczy lub ciała stałego) nie przemieszczają się od wibrującego obiektu do ucha, ale raczej, gdy obiekt wibruje, wprawia w drgania cząsteczki otaczającego go ośrodka i tak dalej, i tak dalej.

Innymi słowy, cząstki ośrodka nie przemieszczają się / nie poruszają się do przodu, ale raczej zaburzenie jest przenoszone przez jedną wibrującą cząstkę do drugiej.
Kiedy wibrujące cząsteczki poruszają się do przodu, popychają i sprężają powietrze przed sobą, tworząc obszar wysokiego ciśnienia zwany compression (patrz zdjęcie podane poniżej).

Ponadto, gdy wibrujące cząstki poruszają się do tyłu, tworzy obszar niskiego ciśnienia znany jako rarefaction (R) (patrz obrazek powyżej).
Gdy cząsteczki poruszają się szybko tam iz powrotem, w powietrzu powstaje seria sprężeń (strefa wysokiego ciśnienia) i rozrzedzeń (strefa niskiego ciśnienia); podobnie fala dźwiękowa rozchodzi się przez medium.
Jak pokazano na powyższym obrazku, dolna część (dolina) krzywej jest znana jako trough a górna część (szczyt) jest znana jako crest.
Odległość między dwoma kolejnymi uciśnięciami lub dwoma kolejnymi rozrzedzeniami nazywana jest wavelength.
Długość fali jest zwykle reprezentowana przez grecką literę lambda (λ), a jego jednostką SI jest metr (m).
Liczba uciśnięć lub rozrzedzeń liczonych w jednostce czasu jest znana jako frequency fali dźwiękowej.
Częstotliwość fali dźwiękowej jest powszechnie reprezentowana przez ν (Litera grecka, nu).
Jednostką częstotliwości fali dźwiękowej w układzie SI jest herc (Hz).
Wrażenie częstotliwości, którą wyczuwamy / słuchamy, jest zwykle określane jako pitch dźwięku.
Im szybsze wibracje źródła dźwięku, tym wyższa częstotliwość, a tym samym wyższa wysokość (patrz rysunek poniżej).

Podobnie, dźwięk o wysokiej wysokości ma większą liczbę uciśnięć i rozrzedzeń przekraczających ustalony punkt w jednostce czasu.
Im niższe wibracje źródła dźwięku, tym mniejsza częstotliwość, a więc mniejsza wysokość (patrz rysunek poniżej).

Podobnie dźwięk o niższej wysokości ma mniejszą liczbę uciśnięć i rozrzedzeń przechodzących przez ustalony punkt w jednostce czasu.
Wielkość maksymalnego zakłócenia w danym ośrodku po obu stronach wartości średniej jest znana jako amplitude fali dźwiękowej.
Amplituda jest zwykle reprezentowana przez literę A.
Miękkość lub głośność dźwięku jest zasadniczo określana przez jego amplitudę.
Dźwięk o pojedynczej częstotliwości jest znany jako tone.
Dźwięk, który powstaje przez zmieszanie kilku harmonijnych częstotliwości, jest znany jako note.
Nuta jest przyjemna w słuchaniu.

Wprowadzenie

Szybkość dźwięku zależy od rodzaju i właściwości medium, przez które się przemieszcza.
Prędkość dźwięku w danym medium zależy od temperatury i ciśnienia tego medium.
Prędkość dźwięku maleje, gdy przechodzi ze stanu stałego do gazowego danego ośrodka.
W każdym medium, jeśli temperatura wzrasta, prędkość dźwięku również rośnie i odwrotnie.
Na przykład prędkość dźwięku w powietrzu przy 0 ⁰ C wynosi 331 ms ^–1, a przy 22 ⁰ C 344 ms ^–1 .
Poniższa tabela przedstawia prędkość dźwięku w różnych mediach w temperaturze 250 C -

Stan	Substancja	Prędkość wm / s
Bryły	Aluminium	6420
	Nikiel	6040
	Stal	5960
	Żelazo	5950
	Mosiądz	4700
	Szkło	3980
Ciekły	Woda morska	1531
	Woda destylowana	1498
	Etanol	1207
	Metanol	1103
Gazy	Wodór	1284
	Hel	965
	Powietrze	346
	Tlen	316
	Dwutlenek siarki	213

GROM dźwiękowy

Kiedy prędkość dowolnego obiektu przewyższa prędkość fal dźwiękowych, prędkość danego obiektu jest określana jako supersonic speed. Na przykład prędkość pocisków, samolotów odrzutowych itp.

Gdy źródło wytwarzające dźwięk samo porusza się z prędkością wyższą niż prędkość dźwięku, generuje shock waves w powietrzu.
Fale uderzeniowe przenoszą dużą ilość energii, co powoduje wahania ciśnienia powietrza w swoim bezpośrednim otoczeniu.
Fale uderzeniowe wytwarzają bardzo ostry i głośny dźwięk, znany jako sonic boom.

Odbicie dźwięku

Kiedy fale dźwiękowe uderzają o stałą ścianę lub nawet ciecz, są odbijane.

Echo

Jeśli będziesz krzyczeć lub klaskać w (szczególnie) regionie górskim, po chwili usłyszysz ten sam dźwięk, znany jako echo.
Wrażenie dźwięku trwa w naszym mózgu przez około 0,1 sekundy; dlatego, aby usłyszeć wyraźne echo, odstęp czasu między dźwiękiem oryginalnym a dźwiękiem odbitym musi wynosić co najmniej 0,1 s.
Aby usłyszeć wyraźne echo, minimalna odległość przeszkody od źródła dźwięku musi wynosić 17,2 m. Jednak odległość ta jest zmienna, ponieważ zależy od temperatury.

Pogłos

Powtarzające się odbicie, które powoduje utrzymywanie się fal dźwiękowych, jest znane jako reverberation. Np. W dużej sali (szczególnie audytorium) słychać nadmierny pogłos.
Zazwyczaj sufity sal koncertowych lub kinowych mają zakrzywiony kształt, tak aby fale dźwiękowe po odbiciu docierały do wszystkich zakamarków sali (patrz zdjęcie poniżej).

Zakres słyszalnych dźwięków

Słyszalny zakres dźwięków dla ludzi waha się od 20 Hz do 20000 Hz.
Jednak wraz z wiekiem, ich uszy stopniowo stają się mniej wrażliwe na wyższe częstotliwości dźwięku.
Dźwięki o częstotliwościach poniżej 20 Hz nazywane są infrasonic sound lub infrasound.
Wieloryby, nosorożce i słonie wytwarzają dźwięki w zakresie infradźwięków.
Dźwięk o częstotliwościach wyższych niż 20 kHz jest znany jako ultrasonic sound lub ultrasound.
Technologia ultradźwiękowa jest szeroko stosowana w różnych gałęziach przemysłu i do celów medycznych.
Delfiny, nietoperze i morświny wytwarzają ultradźwięki.

Aparat słuchowy

Aparat słuchowy to urządzenie elektroniczne, które pomaga osobom niesłyszącym prawidłowo słuchać.

Aparat słuchowy to urządzenie na baterie, które odbiera dźwięk przez mikrofon.

SONAR

Termin SONAR oznacza Sound Navigation And Ranging.

Sonar to zaawansowane urządzenie, które wykorzystuje fale ultradźwiękowe do pomiaru kierunku, odległości i prędkości obiektów podwodnych (okręty podwodne); głębokość morza; pod wodnymi wzgórzami; doliny; zatopione statki; itp.

Wprowadzenie

Słońce i wszystkie ciała niebieskie, które krążą wokół niego (słońce) są znane jako solar system.
Układ Słoneczny składa się z dużej liczby ciał, w tym planet, komet, asteroid i meteorów.
Jest osiem planet; są ułożone w kolejności odległości od Słońca jako: Merkury, Wenus, Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun (patrz zdjęcie poniżej).
Pierwsze cztery planety, Merkury, Wenus, Ziemia i Mars, są znane jako „inner planets”.
Jowisz, Saturn, Uran i Neptun znajdują się znacznie dalej od Słońca i są znane jako „outer planet”.

Słońce

Słońce to najbliższa gwiazda z Ziemi.
Słońce znajduje się w odległości około 150 000 000 kilometrów (150 milionów km) od Ziemi.
Słońce jest źródłem prawie całej energii dostępnej na Ziemi.
Najbliższą gwiazdą z Ziemi jest po słońcu Alfa Centauri.
Rok świetlny to odległość przebyta przez światło w ciągu jednego roku.
Prędkość światła wynosi około 300 000 km na sekundę.

Planety

Jest osiem planet, które ciągle zmieniają swoje pozycje względem gwiazd.
Planety mają określone ścieżki, po których krążą wokół Słońca.
Ścieżka planety jest znana jako orbit (patrz zdjęcie podane powyżej).
Czas potrzebny planecie na dokonanie jednej rewolucji nazywany jest jej okresem revolution.
Okres rewolucji wydłuża się wraz ze wzrostem odległości planety od Słońca.
Cała planeta również obraca się wokół własnej osi, co jest znane jako jej okres rotacji.
Ciało niebieskie krążące wokół planety jest znane jako satellite lub moon.
Planeta Merkury jest najmniejsza i najbliżej Słońca.
Merkury nie ma własnego satelity.
Wenus to planeta położona najbliżej Ziemi.
Wenus to najjaśniejsza planeta.
Wenus pojawia się na wschodnim niebie przed wschodem słońca i pojawia się na zachodnim niebie po zachodzie; dlatego jest również znana jako gwiazda poranna lub wieczorna.
Wenus nie ma księżyca / satelity.
Wenus obraca się ze wschodu na zachód.
Z kosmosu ziemia wydaje się niebiesko-zielona z powodu odbicia światła od wody i lądu.
Ziemia ma jeden księżyc.
Mars wydaje się nieco czerwonawy i dlatego jest nazywany czerwoną planetą.
Mars ma dwa naturalne satelity.
Jowisz to największa planeta Układu Słonecznego.
Jowisz jest około 318 razy cięższy od Ziemi.
Saturn ma żółtawy kolor.
Saturn ma wokół siebie pierścienie.
Saturn jest najmniej gęsty ze wszystkich planet (nawet woda jest gęstsza niż Saturn).
Podobnie jak Wenus, Uran również obraca się ze wschodu na zachód.
Najważniejszą cechą Urana jest to, że ma mocno nachyloną oś obrotu.
Między orbitami Marsa i Jowisza jest duża przerwa; jest wypełniony obiektami znanymi jako‘asteroids’ a region ten nazywany jest pasem asteroid (patrz rysunek poniżej).

Kometa zwykle pojawia się jako jasna głowa z długim ogonem, a długość ogona rośnie, gdy zbliża się do słońca (patrz zdjęcie poniżej).

Kometa Halleya pojawia się (prawie) co 76 lat; ostatnio widziany w 1986 roku.
ZA meteor jest zwykle małym obiektem, który czasami przenika do atmosfery ziemskiej.
Meteory są powszechnie znane jako shooting stars.

Niektóre meteory są bardzo duże i docierają do Ziemi, zanim całkowicie wyparują.
Meteor, który dociera do Ziemi, jest znany jako meteorite.

Wprowadzenie

Gwiazdy, planety, księżyc i wiele innych obiektów na niebie są znane jako celestial objects.

Księżyc

Księżyc jest widoczny w różnym kształcie w różnych momentach; dzieje się tak z powodu padającego na nią światła słonecznego, które następnie odbija się w kierunku ziemi.
Różne kształty jasnej części księżyca widziane w różnych momentach czasu są znane jako phases of the moon (jak pokazano na obrazku podanym poniżej).

Po raz pierwszy amerykański astronauta Neil Armstrong wylądował na Księżycu 21 lipca 1969 roku.
Powierzchnia księżyca jest zakurzona i jałowa i ma wiele kraterów o różnych rozmiarach (jak pokazano na poniższym obrazku).

Księżyc ma wiele stromych i wysokich gór.
Księżyc nie ma atmosfery.

Gwiazdy

Z Ziemi gwiazdy są miliony razy dalej niż Słońce.
Gwiazdy tworzące grupę, która ma rozpoznawalny kształt, są znane jako constellation.
Kształty wielu konstelacji przypominają znajome obiekty (jak pokazano na poniższym obrazku).

Orion to uznana konstelacja, którą można zobaczyć zimą późnymi wieczorami.
Ma również siedem lub osiem jasnych gwiazd (patrz zdjęcie powyżej) i jest znany jako Hunter.
Trzy środkowe gwiazdy są rozpoznawane jako pas myśliwego, a cztery jasne gwiazdy wydają się być ułożone w kształcie czworoboku.