Podnoszenie ciężarów - szybki przewodnik

Podnoszenie ciężarów to dyscyplina sportowa, która wymaga stopniowego podnoszenia dużych ciężarów. Testuje nie tylko sprawność fizyczną jednostki, ale także tempo generowania siły, czyli balistyczne działania podnoszenia ciężarów w minimalnym czasie.

Ten sport ma swoje korzenie w społeczeństwach starożytnego Egiptu i Grecji, a na arenie międzynarodowej został wprowadzony po raz pierwszy w XIX wieku na igrzyskach w Atenach w 1896 roku. Od tego czasu jego popularność wzrosła wielokrotnie i jest grana, ćwiczona i ma swoją publiczność na całym świecie.

Ciężarowcy muszą wykonać dwa podstawowe podniesienia - tzw snatch i the clean and jerk. Pierwsza polega na ciągłym ruchu podnoszenia ciężaru nad głową w wyprostowanej pozycji rąk, podczas gdy druga jest procesem dyskretnym, polegającym na podnoszeniu ciężaru do poziomu ramion, a następnie nad głową w wyprostowanej pozycji ramion.

Zawodnicy muszą podnosić cięższe metalowe ciężary. Punktacja oparta jest na łącznej wadze podniesionej przez uczestnika po podniesieniu oficjalnej wagi, która uznaje go za kwalifikowanego. Król strzelców zostaje zwycięzcą.

Wielkość drużyny

W podnoszeniu ciężarów turnieje są prowadzone przez Międzynarodową Federację Podnoszenia Ciężarów (IFW). Każdy kraj może mieć drużynę złożoną z dziesięciu mężczyzn i dziewięciu kobiet, ale tylko ośmiu mężczyzn i siedem kobiet może uczestniczyć. W rzeczywistości w każdej kategorii dozwolony jest tylko jeden uczestnik.

Kraje uczestniczące

Podnoszenie ciężarów jest uważane za jeden z najpopularniejszych sportów wyczynowych na całym świecie. Będąc grą testującą siłę, ma swój własny zestaw fanów. Zarówno kraje azjatyckie, jak i spoza Azji licznie uczestniczą w Igrzyskach Azjatyckich, Mistrzostwach Świata w Podnoszeniu Ciężarów i Igrzyskach Olimpijskich, co świadczy o jego popularności na całym świecie.

Wśród krajów azjatyckich, podnoszenie ciężarów ma swoje szaleństwo w krajach takich jak Chiny i Kazachstan, które również znajdują się na szczycie listy krajów z maksymalną liczbą medali w międzynarodowych imprezach, takich jak Mistrzostwa Świata w Podnoszeniu Ciężarów i Letnie Igrzyska Olimpijskie.

Iran, Indonezja, Korea Południowa, Wietnam, Tajlandia, Japonia, Uzbekistan i Irak mają ogromne wsparcie dla gry w podnoszeniu ciężarów, a kraje te mają historię produkowania mistrzów w tej dyscyplinie sportu.

W niedawno zakończonych Igrzyskach Azjatyckich 2014 w Incheon w Korei Południowej wzięło udział około 200 zawodników z 32 krajów, z maksymalnym udziałem z Chin, Kazachstanu i Korei Południowej.

Stany Zjednoczone mają najlepsze wyniki w turniejach podnoszenia ciężarów wśród krajów spoza Azji. Sukces Stanów Zjednoczonych Ameryki jest wynikiem nieustannych wysiłków krajowego organu zarządzającego, USA Weightlifting (USAW). Wydarzenia takie jak National Championship i American Open są szczytem zawodów w podnoszeniu ciężarów organizowanych przez USAW.

Pochodzący z Grecji sport cieszy się ogromnym poparciem w krajach europejskich, takich jak Turcja, Ukraina, Bułgaria, Rosja, Grecja itp. Europejska Federacja Podnoszenia Ciężarów uznaje, organizuje i wspiera wszystkie najważniejsze wydarzenia związane z podnoszeniem ciężarów w tym regionie.

Platforma

Platforma to kwadratowy obszar o wymiarach 4 metry na 4 metry, na którym należy wykonywać wszystkie windy. Platforma może być wykonana z tworzywa sztucznego, drewna lub dowolnego litego materiału, ale musi być pokryta antypoślizgową powłoką. W przypadku, gdy kolor pomostu pasuje do koloru podłogi wokół niego, platforma musi mieć różnokolorową ramkę o szerokości 150 mm wzdłuż górnej krawędzi. Ponadto wysokość platformy nie powinna przekraczać 150 mm od podłogi.

Pole gry (scena)

Pole gry składa się z platformy oraz otaczającej ją podłogi. Podobnie jak platforma ma również kształt kwadratu o wymiarach 10 metrów na 10 metrów. Dopuszczalna jest maksymalna wysokość 10 metrów, mierzona od poziomu, na którym stoją Jury i Sędziowie. Na czas ustawiania podestu na scenie każdy musi być przymocowany do sceny w minimalnej odległości 2,5 metra od przedniej krawędzi i 2 metry od tylnej krawędzi pomostu. Pręty mocujące powinny mieć maksymalną wysokość i szerokość 200 mm.

Obszar rozgrzewki

Uczestnicy mają do dyspozycji strefy rozgrzewkowe jak najbliżej boiska, których jedynym celem jest przygotowanie się do zawodów. Miejsce rozgrzewki musi być dobrze wyposażone w podstawowe potrzeby, takie jak ponumerowane platformy według zawodników, sztangi, kredy itp.

Podczas rozgrywki używa się wielu rodzajów sprzętu. Szczegóły dotyczące każdego sprzętu podano poniżej.

Sztanga

Sztanga to długa wędka z obciążnikami przymocowanymi do jej końców. Sztangi używane w podnoszeniu ciężarów posiadają atest Międzynarodowej Federacji Podnoszenia Ciężarów (IWF). Składa się z trzech podstawowych części -

  • Bar
  • Dyski
  • Obroże

Bar

Sztanga wykonana jest ze stali z rotating sleeveso większej średnicy na obu końcach. Obrót tulei minimalizuje bezwładność obrotową płytek do dużego poziomu, zmniejszając w ten sposób ryzyko kontuzji. Zgodnie z normami IFW, sztanga męska waży 20kg. Ma długość 2,2 metra i średnicę wału 28mm. Sztanga damska waży 15kg. Ma długość 2,01 metra i średnicę wału 25mm. Pasek jest również wyposażony w teksturę uchwytu zwanąknurling, która zajmuje pozycję centralną w barze męskim i nie występuje w barze dla kobiet.

Dyski

Dyski, zwane również zderzakami, mają gumową konstrukcję, która ułatwia zrzucanie sztangi z różnych wysokości po każdym podniesieniu. Następujące ciężary dysków w zakresie od 0,5 kg do 25 kg z określonymi kolorami są używane w podnoszeniu ciężarów zgodnie z wytycznymi IWF.

Waga Kolor
25 kg Czerwony
20 kg niebieski
15 kg Żółty
10 kg Zielony
5 kg Biały
2,5 kg Czerwony
2 kg niebieski
1,5 kg Żółty
1 kg Zielony
0,5 kg Biały

Wszystkie tarcze powinny mieć podane nad sobą odpowiednie masy, a średnica największej tarczy powinna wynosić 450 mm z tolerancją +/- 1 mm.

Obroże

Dwie obroże o wadze 2,5 kg każda służą do przymocowania krążków do drążka, tak aby nie ulegały przemieszczaniu.

Kreda

Uczestnicy używają kredy na dłoni i nad obojczykiem, aby ułatwić wysuszenie i zapobiec ruchom sztangi.

Sprzęt informacyjny

Oprócz sprzętu do podnoszenia, sprzęt informacyjny jest również używany w celu sprawdzenia czasu, w jakim gracz podniósł ciężar i obliczenia wyniku.

Elektroniczny system oświetlenia sędziowskiego

Skrzynka kontrolna ma trzech sędziów. System wyposażony jest w dwa przyciski koloru czerwonego i białego oraz sygnalizator. Jest to urządzenie na wysokości 0,5 metra od platformy, które jest trzymane przed uczestnikiem i służy do nadawania słyszalnego i wizualnegoDOWN.

Scales - Waga z dokładnością do 10 gramów i możliwością odmierzania 200kg jest dostarczana na arenę podnoszenia ciężarów.

Timing Clock- Zastosowano zegary sterujące, które mogą działać nieprzerwanie przez 15 minut. Powinien być typu odliczającego i powinien mieć licznik co najmniej 1 sekundy. Zegar elektroniczny musi mieć automatyczny sygnał dźwiękowy przed upływem 90 sekund i 30 sekund czasu przydzielonego zawodnikowi.

Attempt Board - Deska podejść ma imię i nazwisko zawodnika, jego / jej kod kraju IWF / MKOl, numer próby, numer startowy i ilość ciężaru do wzięcia.

Scoreboard - Aby dokumentować i rejestrować postępy i wyniki różnych zawodów, tablice wyników są ustawiane w różnych miejscach na arenie zawodów.

Kostium

Kostium noszony przez zawodników musi być ściśle dopasowany. Może być jednoczęściowy lub dwuczęściowy, powinien być bez kołnierza i musi obejmować pień. Zawodnik musi upewnić się, że kostium nie zakrywa kolan ani łokci. Ma swobodę noszenia koszulki pod kostiumem. Mogą również zdecydować się na obcisłe trykoty na lub pod kostium, ale upewnij się, że nie zakrywa ich kolan. Skarpetki, jeśli są założone, nie powinny sięgać powyżej kolan i nie mogą zakrywać żadnych bandaży.

Obuwie do podnoszenia ciężarów

Nie ma ograniczeń co do użytego materiału, maksymalnej wysokości podeszwy czy kształtu obuwia używanego przez ciężarowców. Ograniczenie dotyczy tylko wysokości górnej części obuwia, która nie powinna przekraczać więcej niż 130 mm od wierzchu podeszwy. Celem zastosowania obuwia jest zapewnienie pewnej postawy, stabilności oraz ochrony stóp uczestnikom podczas podnoszenia ciężarów.

Pas

Pas nie powinien być zakładany pod kostium, a jego szerokość nie może przekraczać 120mm.

Plastry, taśmy i bandaże

Te elementy można jednak nosić tylko na dłoni, nadgarstkach i kolanach, można jednak nosić taśmy i plastry na palcach lub kciukach. Zakładając tę ​​odzież, należy przestrzegać pewnych określonych zasad.

  • Zastosowanym materiałem może być skóra lub gaza.

  • Można również nosić nakolanniki.

  • Istnieją ograniczenia dotyczące długości bandaży na nadgarstkach (100 mm) i kolanach (300 mm). Łokcie, tułów, uda, golenie i ramiona nie powinny mieć żadnych bandaży.

  • Dozwolony jest tylko jeden rodzaj bandaża.

  • Powinno być oddzielenie bandaża (ów) od ciała.

Zawody w podnoszeniu ciężarów polegają na próbie dwóch podniesień ciężarów - mianowicie the snatch i the clean and the jerk. Zwycięzcy są zwykle wybierani na podstawie maksymalnej wielkości podniesionego ciężaru w każdym podnoszeniu i ogólnie, co obejmuje kombinację obu wind.

W podnoszeniu ciężarów należy wykonać dwa boki obu rąk w kolejności podanej poniżej -

  • The Snatch
  • Czysty i drań

W każdym boju uczestnik może wykonać maksymalnie trzy obroty.

The Snatch

Uczestnik musi podciągnąć poziomą sztangę umieszczoną przed nogami, trzymaną dłonią w pozycji do dołu, z platformy do maksymalnie rozciągniętych ramion nad głową. Należy to zrobić jednym ruchem z nogami zgiętymi lub rozszczepionymi.

Podczas wykonywania podnośnika platforma może być dotykana tylko stopami, a żadną inną częścią. Podniesiona sztanga musi być utrzymywana w pozycji nieruchomej, z całkowicie wyprostowanymi rękami i nogami oraz stopami w tej samej linii, w jakiej znajdowała się przed podniesieniem sztangi. Gdy tylko całe ciało zawodnika zatrzyma się w bezruchu, sędziowie dają sygnał obniżenia ciężaru i rwanie jest zakończone.

The Clean and The Jerk

W tego typu podnoszeniu pierwszą częścią jest szarpnięcie. Uczestnik musi przeciągnąć poziomą sztangę umieszczoną przed nogami, trzymaną dłonią w pozycji do dołu, od platformy do ramion.

Dozwolone jest rozłupywanie lub zginanie nóg, ale ciężar nie powinien dotykać klatki piersiowej przed osiągnięciem ostatecznej pozycji, chociaż może przesuwać się po kolanach i udach podczas podnoszenia. Następnie należy go umieścić na klatce piersiowej powyżej sutków lub na całkowicie zgiętych ramionach lub na obojczykach. Przed wykonaniem szarpnięcia stopy powinny powrócić do tej samej linii, na której znajdowały się przed podniesieniem ciężaru.

Druga część windy to jerk. Z pozycji czystej zawodnik musi rozprostować zgięte nogi i ramiona do pełnej pozycji z mocno zaciśniętym ciężarem. Uczestnik musi upewnić się, że jego stopy są z powrotem na tej samej linii, co przed podniesieniem ciężaru. Gdy tylko sędziowie stwierdzą, że wszystkie części jego ciała są nieruchome, sygnalizują podnośnikowi, aby opuścił sztangę, zapewniając całkowite podbicie i szarpnięcie.

Każdy zawodnik ma trzy próby, aby wykonać rwanie, czyszczenie i szarpnięcie. W pierwszej sesji uczestnicy są zobowiązani do wykonania trzech podejść po kolei. Po 10 minutowej przerwie zawodnicy wykonują trzy próby na czyst i podskok.

Sądząc

Mianowanych jest trzech sędziów, z których każdy ma równe prawa do podejmowania decyzji i werdyktu w sprawie wyciągu.

Po wykonaniu próby boju przez zawodnika, sędziowie muszą dać sygnał „DÓŁ”. Sygnał „DÓŁ” może być albo dla „Dobrego podnoszenia”, sygnalizowanego naciśnięciem białego przycisku, albo „Brak podnoszenia”, sygnalizowanego naciśnięciem czerwonego przycisku.

Gdy tylko dwóch z trzech sędziów wyda identyczną decyzję, zawodnikowi zostaje przekazany odpowiedni sygnał „DÓŁ”, aby opuścił sztangę na pomost. Trzy (3) sekundy po wyświetleniu łącznego sygnału „DÓŁ”, ukazuje się indywidualna decyzja sędziego.

Sędzia ma swobodę zmiany swojej decyzji, jeśli którykolwiek z uczestników nie opuści sztangi zgodnie z określonymi zasadami i przepisami. Decyzja musi zostać zmieniona w ciągu trzech sekund od pierwotnej decyzji. W przypadku przekroczenia wyznaczonego czasu trzech sekund, sędzia może zmienić swoją decyzję, pokazując czerwoną flagę.

Punktacja

Do każdego wyciągu przypisana jest oficjalna waga. Uczestnik musi spróbować podnieść oficjalną wagę, aby uzyskać jak najlepszy wynik. Zawodnik może wtedy zdecydować się na próbę ciężarków o większej wartości w trakcie wydarzenia.

Po zebraniu najwyższej wartości dla każdego podniesienia, całkowita waga podniesiona w robieniu jest dodawana do całkowitej masy podniesionej w czystym i szarpnięciu. Ten zawodnik zostaje uznany za mistrza, który podniósł najwyższą łączną wagę. W przypadku remisu, zawodnik z mniejszą masą ciała zostaje ogłoszony mistrzem. Jeśli remis w kategorii wagi ciała, to zawodnik, który jako pierwszy spróbował boju, zostaje ogłoszony zwycięzcą.

Nieprawidłowe ruchy

Następujące ruchy są niedozwolone w podnoszeniu ciężarów, a jeśli którykolwiek z uczestników zostanie znaleziony z tymi pozycjami i błędnymi próbami, prawdopodobnie otrzyma No Lift tak jak Down sygnał.

  • Platformy nie należy dotykać żadną częścią ciała poza stopami.

  • Po zakończeniu podnoszenia ramiona powinny być całkowicie wyprostowane. Jeśli tak nie jest, podniesienie zostanie uznane za „brak windy”.

  • Przerwa podczas wyciągania ramion jest niedozwolona.

  • Podczas rekonwalescencji nie powinno być zginania łokci.

  • Zawodnik nie powinien odkładać sztangi na pomost, zanim sędzia da sygnał.

  • Zawodnik nie powinien upuszczać sztangi po sygnale sędziego, a raczej przez wypuszczenie jej z wysokości ramion.

  • Jeśli zawodnik nie ukończy stóp i sztangi w jednej linii i równolegle do płaszczyzny tułowia, zostanie to uznane za nieprawidłowy ruch.

  • Nie zwrócenie się do sędziego środkowego na początku boju jest uważane za niewłaściwą pozycję.

  • Podczas wykonywania rwania nie powinno być przerwy, a głowa zawodnika nie powinna dotykać sztangi.

  • Podczas wykonywania czystego i szarpnięcia żadna część sztangi nie powinna dotykać ud, kolan, łokci ani ramion przed umieszczeniem jej na klatce piersiowej.

W podnoszeniu ciężarów zawodnicy uczestniczą w różnych kategoriach, w zależności od masy ciała. IWF uznaje trzy grupy wiekowe za dystrybucję swoich działań, a mianowicie:

  • Youth - do 17 roku życia włącznie.

  • Junior - do 20 roku życia włącznie

  • Senior - powyżej 20 lat.

Istnieje osiem kategorii dla mężczyzn i juniorów -

  • 56 kg
  • 62 kg
  • 69 kg
  • 77 kg
  • 85 kg
  • 94 kg
  • 105 kg
  • 105 kg

Istnieje siedem kategorii dla kobiet i juniorek -

  • 48 kg
  • 53 kg
  • 58 kg
  • 63 kg
  • 69 kg
  • 75 kg
  • +75 kg

Istnieje osiem kategorii dla młodych mężczyzn (chłopców) -

  • 50 kg
  • 56 kg
  • 62 kg
  • 69 kg
  • 77 kg
  • 85 kg
  • 94 kg
  • +94 kg

Istnieje siedem kategorii dla młodych kobiet (dziewcząt) -

  • 44 kg
  • 48 kg
  • 53 kg
  • 58 kg
  • 63 kg
  • 69 kg
  • +69 kg

Wszystkie te zawody muszą odbywać się w kolejności i zgodnie z zasadami i przepisami ustanowionymi przez IWF.

W ciągu całego roku na całym świecie organizowanych jest wiele turniejów podnoszenia ciężarów. Spośród nich tylko wybrana liczba turniejów jest organizowana i nadzorowana przez Międzynarodową Federację Podnoszenia Ciężarów (IFW). Turnieje te wdrażają zbiór zasad i przepisów określonych przez IFW. Ze wszystkich turniejów Mistrzostwa Świata w Podnoszeniu Ciężarów i Podnoszenie Ciężarów na Letnich Igrzyskach Olimpijskich mają pierwszorzędne znaczenie i znaczenie.

Mistrzostwa Świata w podnoszeniu ciężarów odbywają się corocznie, natomiast podnoszenie ciężarów na letnich igrzyskach olimpijskich odbywa się na wszystkich letnich igrzyskach olimpijskich, czyli raz na cztery lata. Jednak turnieje rozegrane podczas letnich igrzysk olimpijskich w latach 1964, 1968, 1972, 1976, 1980 i 1984 zostały uznane za mistrzostwa świata w podnoszeniu ciężarów w analogicznym roku.

Podnoszenie ciężarów - mistrz mistrzów

Jest wielu mistrzów podnoszenia ciężarów, którzy zdobyli złote, srebrne i brązowe medale w różnych kategoriach i turniejach. Szczegóły niektórych z nich podano poniżej.

Halil Mutlu

Halil Mutlu to turecki sztangista, który zdobył złote medale na trzech igrzyskach olimpijskich z rzędu. Stworzył 20 rekordów świata. Oprócz tego zdobył pięć mistrzostw świata i dziewięć mistrzostw Europy.

Brał udział w igrzyskach olimpijskich w 1992 roku i zajął piąte miejsce. W 1996 roku pobił rekord świata i zdobył złoty medal. Na igrzyskach olimpijskich 2000 zdobył również złoty medal w kategoriach podrywu, czystego i jerka. W 2005 roku został zakazany za przyjmowanie sterydów, a na igrzyskach olimpijskich w 2008 roku poinformował, że nie może podnieść docelowej wagi, więc został wydalony.

Liao Hui

Liao Hui jest chińskim sztangistą, który jest mistrzem olimpijskim, a także ustanowił rekord w kategorii 69 kg w robieniu i podrywaniu oraz szarpaniu, a także w kombinacji obu.

W 2007 roku pobił rekord świata juniorów i zdobył złoty medal na igrzyskach olimpijskich w 2008 roku. Mistrzostwa świata, które odbyły się w 2009 i 2013 roku, również były dla niego dobre, gdyż w obu zdobył złote medale.

Liao został zakazany w 2011 roku za przyjmowanie zakazanych narkotyków. Zakaz został zniesiony w 2012 roku i ponownie pobił rekord w mistrzostwach świata w 2013 roku w robieniu, czystym i jerku oraz w kombinacji obu.

Hafiz Süleymanoğlu

Hafiz Süleymanoğlu to emerytowany turecki sztangista pochodzący z Azerbejdżanu. Karierę w podnoszeniu ciężarów rozpoczął w 1985 roku w Azerbejdżanie i dostał miejsce w drużynie Związku Radzieckiego.

Zdobył mistrzostwo świata i tytuły mistrzowskie Europy Związku Radzieckiego w 1989 roku. Następnie wyemigrował do Turcji i zdobył złoto w Mistrzostwach Świata w 1990 roku i Mistrzostwach Europy w 1991 roku.

Brał również udział w igrzyskach olimpijskich, ale nie mógł zdobyć żadnego medalu. Nie udało mu się również w mistrzostwach świata w 1998 i 1999 roku, więc został wyrzucony z reprezentacji przez mistrzostwa Turcji w podnoszeniu ciężarów.

Naim Suleymanoglu

Naim Suleymanoglu to turecki sztangista, który ma rekord udźwigu 190 kg w kategorii clean and jerk. Swój pierwszy rekord ustanowił w wieku 16 lat, po czym przystąpił do bojkotu sowieckiego. Następnie przeniósł się do Turcji i otrzymał jej obywatelstwo.

Brał udział w igrzyskach olimpijskich w Seulu w 1988 roku i zdobył złoty medal. Brał także udział w mistrzostwach świata 1989 i zdobył złoty medal. Drugie złoto olimpijskie zdobył w 1992 roku. Po zdobyciu złota na igrzyskach w 1996 roku przeszedł na emeryturę.

Tigran Gevorg Martirosyan

Tigran Gevorg Martirosyan to ormiański sztangista, który zdobył swój pierwszy złoty medal na Mistrzostwach Europy w 2004 roku w kategorii juniorów. W następnym roku zdobył złoto w tych samych mistrzostwach juniorów.

W 2006 roku zadebiutował jako senior i zdobył szóstą lokatę w mistrzostwach świata w podnoszeniu ciężarów. Na Mistrzostwach Świata 2007 zdobył srebro, aw następnym roku złoto w Mistrzostwach Świata w Podnoszeniu Ciężarów.

Na Igrzyskach Olimpijskich 2008 zdobył srebrny medal dla swojego kraju i został najmłodszym medalistą olimpijskim z Armenii. W Mistrzostwach Świata 2009 zdobył srebrny medal, ale ponownie zdobył złoto w 2010 w Mistrzostwach Świata w Podnoszeniu Ciężarów. Nie mógł wziąć udziału w igrzyskach olimpijskich w 2012 roku z powodu kontuzji pleców.

Nurcan Taylan

Nurcan Taylan to turecki sztangista, który ma sześć rekordów świata. Zdobyła złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku. Dokonała również pięciu rekordów świata w kategorii 48 kg.

Na Mistrzostwach Świata zdobyła jeden złoty, dwa srebrne i dwa brązowe medale, natomiast na mistrzostwach Europy siedem złotych medali. Została zakazana w 2011 roku na cztery lata, ponieważ jej test dopingowy był pozytywny.

Zulfiya Chinshanlo

Zulfiya Chinshanlo jest sztangistą z Kazachstanu. Na igrzyskach olimpijskich w 2012 roku ustanowiła rekord świata, zdobyła także złoto w mistrzostwach świata rozgrywanych w 2014 roku.

Na igrzyskach olimpijskich w Londynie podniosła ciężar na 92 ​​kg w szarpnięciu i 131 kg w czystym i jerku, co w sumie dało 226 kg. To pozwoliło jej zdobyć pierwszą rangę i złoty medal. Oprócz tego zdobywała złote medale na mistrzostwach świata i srebrne na igrzyskach azjatyckich i młodzieżowych igrzyskach olimpijskich.

Karnam Malleswari

Karnam Malleswari to indyjski sztangista, który przez dziewięć lat był mistrzem kraju. Była mistrzynią przez dwa lata w kat. 52 kg i przez siedem lat w kat. 54 kg.

Karierę rozpoczęła w 1992 roku i zdobyła trzy srebrne medale w rozgrywkach azjatyckich. Zdobyła także brązowe medale mistrzostw świata.

Oprócz tego zdobyła brązowy medal na letnich igrzyskach olimpijskich 2000 w Sydney. Otrzymała nagrody Rajiv Gandhi khel ratna, Padma Shri i Arjuna. W 1995 roku na Mistrzostwach Świata i Igrzyskach Azjatyckich zdobyła złote medale. Na Igrzyskach Azjatyckich w 1998 roku zdobyła srebrny medal.

Aleksandra Klejnowska

Aleksandra Klejnowska to polska sztangistka, która zdobyła wiele medali dla swojego kraju. Po raz pierwszy pojawiła się na igrzyskach olimpijskich w 2000 roku i zajęła piąte miejsce.

Na Mistrzostwach Świata 2001 została mistrzynią świata, podnosząc wagę 202,5 ​​kg. W 2002 roku została przebadana pod kątem dopingu, a wyniki były pozytywne, więc została wyrzucona na dwa lata.

Na igrzyskach olimpijskich w 2004, 2008 i 2012 roku nie mogła zdobyć żadnych medali. Mistrzostwa świata zdobyła w 2008 roku podnosząc 212 kg.

Cao Lei

Cao Lei jest chińską sztangistką, która swoją karierę rozpoczęła w 2001 roku i zdobyła złoto w mistrzostwach Azji. W 2002 roku zdobyła mistrzostwo świata juniorów. W 2005 roku wzięła udział w Igrzyskach Wschodnioazjatyckich i zdobyła złoty medal.

W 2006 roku zdobyła dwie złote monety, jedną w mistrzostwach świata w podnoszeniu ciężarów, a drugą w rozgrywkach azjatyckich. W Mistrzostwach Świata w Podnoszeniu Ciężarów 2007 ponownie zdobyła złoty medal, aw 2008 roku zdobyła złoty medal w dywizji 75 kg, gdzie podniosła ciężar 128 kg w rwaniu 154 kg w czystym jerku, co daje w sumie 339 kg.

Wydrukować