Geografia Indie - las narodowy

Wprowadzenie

Według Raportu o stanie lasów w Indiach z 2011 r. Rzeczywista lesistość Indii wynosi 21,05%, z czego 12,29% to gęste lasy, a 8,75% to lasy otwarte.
Wyspy Andaman i Nikobar mają 86,93% powierzchni leśnej; Z drugiej strony Lakshadweep ma zerowy procent powierzchni leśnej [szczegóły dotyczące lesistości (stanowe) pokazano na poniższym obrazku].
Z (około) 90 procentami lasów, Mizoram ma najwyższy procent powierzchni leśnej w Indiach.
Haryana, Pendżab, Radżastan, Uttar Pradesh, Bihar i Gujarat mają mniej niż 10 procent powierzchni zalesionej.

Jak pokazano na poniższej mapie, las narodowy jest ogólnie klasyfikowany jako Dense Forest, Open Forest, Scrub, i Mangrove.
Obecnie istnieją 102 parki narodowe i 515 rezerwatów przyrody. Obejmują one łącznie obszar 15,67 mln hektarów Indii.
Rząd Indii zaproponował ogólnokrajową politykę ochrony lasów i przyjął politykę leśną w 1952 r., A następnie poprawił ją w 1988 r.
Z łącznej liczby 593 okręgów, 188 okręgów określono jako okręgi plemienne.
Okręgi plemienne stanowią około 59,61% całkowitej lesistości Indii, podczas gdy obszar geograficzny 188 okręgów plemiennych stanowi zaledwie 33,63% całkowitego obszaru geograficznego Indii.

W celu ochrony lasów i zwiększenia powierzchni leśnej w koncepcji Social forestry został wprowadzony.

Leśnictwo społeczne oznacza zarządzanie lasami i ich ochronę oraz zalesianie na nieużytkach w celu wspierania rozwoju środowiskowego, społecznego i wiejskiego.
Ponadto w 1976 r. Krajowa Komisja Rolnictwa sklasyfikowała leśnictwo społeczne w trzech kategoriach: leśnictwo miejskie, leśnictwo wiejskie i leśnictwo rolnicze.
Leśnictwo rolnicze to termin stosowany w odniesieniu do procesu, w ramach którego rolnicy uprawiają drzewa w celach komercyjnych i niekomercyjnych na swoich gruntach rolnych.