Indian Polity - คู่มือฉบับย่อ
รัฐธรรมนูญของประเทศเป็นเอกสารที่ประกอบด้วยชุดกฎเกณฑ์ที่เป็นลายลักษณ์อักษรซึ่งยอมรับโดยทุกคนที่อาศัยอยู่ร่วมกันในประเทศนั้น ๆ
รัฐธรรมนูญของประเทศเป็นกฎหมายสูงสุดของดินแดนและกำหนดความสัมพันธ์ระหว่างผู้คนที่อาศัยอยู่ในประเทศนั้นและยังควบคุมรัฐบาลและนโยบายที่มีต่อพลเมืองของตน
บทบาทของรัฐธรรมนูญ
รัฐธรรมนูญมีจุดมุ่งหมายมากมาย มีบทบาทสำคัญดังนี้ -
อธิบายถึงกฎเกณฑ์และข้อบังคับที่สร้างระดับความไว้วางใจและการประสานงานระหว่างผู้คนในสังคมที่แตกต่างกันซึ่งอยู่ร่วมกัน
เป็นกรอบที่รัฐบาลและสถาบันอื่น ๆ ทำงานในประเทศ
เป็นการวางขั้นตอนว่าจะมีการจัดตั้งรัฐบาลอย่างไรและวิธีการตัดสินใจ
เป็นการกำหนดอำนาจหน้าที่และขีด จำกัด ของรัฐบาลนั้น ๆ
นอกจากนี้ยังบอกถึงสิทธิของพลเมืองและกำหนดหลักนิติธรรมและขั้นตอนในการปกป้องพวกเขา
ประเทศประชาธิปไตยทั้งหมดมีรัฐธรรมนูญของตนเอง แต่การมีรัฐธรรมนูญฉบับสมบูรณ์ในประเทศไม่ได้เป็นหลักประกันว่าจะเป็นประชาธิปไตยอย่างแท้จริง
ชาวอเมริกันให้รัฐธรรมนูญแก่ตนเองหลังสงครามประกาศอิสรภาพกับบริเตนใหญ่ในปี พ.ศ. 2330
ในทำนองเดียวกันชาวฝรั่งเศสได้รับรองรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตยหลังการปฏิวัติกล่าวคือครั้งแรกในปี 1791 และเมื่อไม่นานมานี้ในปี 1958 ตั้งแต่นั้นมาก็กลายเป็นแนวปฏิบัติในระบอบประชาธิปไตยทั้งหมดที่จะต้องมีรัฐธรรมนูญเป็นลายลักษณ์อักษร
การรวบรวมกฎพื้นฐานเรียกว่ารัฐธรรมนูญและกฎเหล่านี้ครอบคลุมที่กำหนด -
อำนาจของรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งในการทำสิ่งต่างๆ
ข้อ จำกัด ในการไม่ทำบางสิ่ง
สิทธิขั้นพื้นฐานของพลเมือง และ
จะต้องเลือกผู้ปกครองอย่างไรในอนาคต
ประวัติความเป็นมา
ในปีพ. ศ. 2471 Motilal Nehru และผู้นำสภาคองเกรสอีก 8 คนได้ร่างรัฐธรรมนูญสำหรับอินเดีย
ในปีพ. ศ. 2474 สภาแห่งชาติอินเดียในสมัยประชุมที่การาจีได้มีมติว่ารัฐธรรมนูญของอินเดียที่เป็นอิสระควรมีลักษณะอย่างไร
เอกสารทั้งสองฉบับนี้รวมถึงสิทธิของแฟรนไชส์สำหรับผู้ใหญ่ที่เป็นสากลสิทธิเสรีภาพและความเสมอภาคและการปกป้องสิทธิของชนกลุ่มน้อย
ต่อมาบทบัญญัติของเอกสารเหล่านี้ได้ให้พื้นหลังของค่านิยมพื้นฐานบางประการซึ่งเป็นที่ยอมรับของผู้นำทุกคนและรวมอยู่ในรัฐธรรมนูญของอินเดียที่เป็นอิสระ
การปกครองของอังกฤษได้แนะนำสภานิติบัญญัติที่อ่อนแอในอินเดียโดยให้สิทธิในการออกเสียงลงคะแนนแก่บุคคลระดับสูงเพียงไม่กี่คนเท่านั้น
การเลือกตั้งจัดขึ้นในปีพ. ศ. 2480 ต่อสภานิติบัญญัติแห่งชาติทั่วบริติชอินเดียซึ่งไม่ใช่รัฐบาลที่เป็นประชาธิปไตยเต็มรูปแบบ อย่างไรก็ตามการทำงานร่วมกับสถาบันนิติบัญญัติเหล่านี้ให้ประสบการณ์ที่เป็นประโยชน์แก่ชาวอินเดียซึ่งช่วยในการจัดตั้งสถาบันพื้นเมืองในอินเดียที่เป็นอิสระ
เช่นเดียวกับแอฟริกาใต้รัฐธรรมนูญของอินเดียก็ถูกร่างขึ้นภายใต้สถานการณ์ที่ยากลำบากเช่นกัน
ผู้สร้างรัฐธรรมนูญของอินเดียได้นำโครงสร้างพื้นฐานมาจากรัฐบาลอินเดียพระราชบัญญัติ พ.ศ. 2478
สภาร่างรัฐธรรมนูญ
สภาร่างรัฐธรรมนูญเป็นร่างของผู้แทนจากการเลือกตั้งของประชาชนอินเดีย
การเลือกตั้งสภาร่างรัฐธรรมนูญจัดขึ้นในเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2489 และมีการประชุมครั้งแรกในเดือนธันวาคม พ.ศ. 2489
ในการแบ่งส่วนสภาร่างรัฐธรรมนูญยังแบ่งออกเป็นสองส่วนเรียกว่าสภาร่างรัฐธรรมนูญของอินเดียและสภาร่างรัฐธรรมนูญของปากีสถาน
สภาร่างรัฐธรรมนูญของอินเดียที่ร่างรัฐธรรมนูญอินเดียมีสมาชิก 299 คน
สภาร่างรัฐธรรมนูญของอินเดียได้ประกาศใช้รัฐธรรมนูญเมื่อวันที่ 26 November 1949แต่มันก็มีผลกับ 26 January 1950.
ปัจจัยในการก่อร่างรัฐธรรมนูญ
ปัจจัยที่ทำให้เกิดรัฐธรรมนูญของอินเดีย ได้แก่ -
การปฏิวัติฝรั่งเศส;
ประชาธิปไตยแบบรัฐสภาในสหราชอาณาจักร
Bill of Rights ในสหรัฐอเมริกา; และ
การปฏิวัติสังคมนิยมในรัสเซีย
คุณสมบัติที่สำคัญของรัฐธรรมนูญอินเดีย
ต่อไปนี้เป็นคุณสมบัติที่สำคัญของรัฐธรรมนูญอินเดีย -
รัฐธรรมนูญของอินเดียเป็นwritten'รัฐธรรมนูญ.
รัฐธรรมนูญของอินเดียคือflexible'(สามารถแก้ไขได้) แต่ก็เป็น'rigid'(เป็นบางส่วนเช่นมัน'basic structure'ไม่สามารถแก้ไขได้)
รัฐธรรมนูญของอินเดียคือUnitary'(เนื่องจาก Center มีอำนาจมากขึ้น) แต่ก็เป็น'Federal'(เนื่องจากอำนาจถูกแบ่งระหว่างศูนย์กลางและรัฐ)
ข้อเท็จจริงอื่น ๆ ของรัฐธรรมนูญ
สภาแห่งชาติอินเดียเรียกร้องให้มีสภาร่างรัฐธรรมนูญในปี พ.ศ. 2477 ซึ่งมีขึ้นเพื่อร่างรัฐธรรมนูญของอินเดียเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2489
สภาร่างรัฐธรรมนูญได้ร่างรัฐธรรมนูญเพื่อให้อินเดียเป็นอิสระระหว่างวันที่ 9 ธันวาคม พ.ศ. 2489 ถึงวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2492
พวกเราชาวอินเดียได้รับรองและประกาศใช้รัฐธรรมนูญอินเดียเมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน พ.ศ. 2492 อย่างไรก็ตามมันถูกทำให้ใช้งานได้อย่างสมบูรณ์ในวันที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2493
รัฐธรรมนูญเป็นชุดของกฎเกณฑ์และหลักการพื้นฐานที่ประชาชนในประเทศนี้มีหน้าที่ต้องอยู่ภายใต้การปกครอง
กฎพื้นฐานของรัฐธรรมนูญกำหนดประเภทของรัฐบาลและส่วนของรัฐธรรมนูญตลอดจนลักษณะของนโยบายที่จะนำมาใช้โดยประเทศ
ดังนั้นรัฐธรรมนูญจึงทำหน้าที่เป็นแกนกลางในการสร้างสมดุลระหว่างความแตกต่างและให้การปกป้องผลประโยชน์ของพลเมืองแต่ละคน
ในทำนองเดียวกันรัฐธรรมนูญของอินเดียทำให้อินเดียเป็นประเทศประชาธิปไตยและกำหนด -
ขั้นตอนการจัดตั้งรัฐบาล
วิธีการและขั้นตอนการทำงานของรัฐบาล และ
กระบวนการปฏิสัมพันธ์ระหว่างส่วนต่างๆของรัฐบาลในพื้นที่เฉพาะของงาน
นอกจากนี้รัฐธรรมนูญยังกำหนดรายการสิทธิขั้นพื้นฐานที่เป็นส่วนสำคัญของรัฐธรรมนูญเพื่อปกป้องผลประโยชน์ของพลเมืองทุกคนจากการกดขี่ของรัฐรวมทั้งจากการครอบงำของชุมชนใดชุมชนหนึ่ง (ซึ่งเป็นส่วนใหญ่และใน อำนาจ).
รัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายสูงสุดของแผ่นดินและเป็นที่มาของอำนาจและอำนาจทั้งหมดของรัฐบาลและองคาพยพ ในทำนองเดียวกันรัฐบาลไม่เพียง แต่มีต้นกำเนิดจากรัฐธรรมนูญเท่านั้น แต่ยังปล่อยให้มีหน้าที่และความรับผิดชอบภายใต้กรอบของรัฐธรรมนูญ
อินเดียเป็นประเทศสาธารณรัฐและประธานาธิบดีของอินเดียเป็นประมุขของประเทศ เขา / เธอได้รับการเลือกตั้งทุก ๆ ห้าปี
บทบัญญัติเขียนไว้ในรัฐธรรมนูญเพื่อรับรองความยุติธรรมสำหรับทุกคน ไม่มีใครสามารถเลือกปฏิบัติได้ด้วยเหตุแห่งวรรณะศาสนาและเพศ ห้ามมิให้มีความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมในด้านวรรณะศาสนาและเพศโดยเด็ดขาด
สวัสดิการสำหรับประชาชนทุกคนเป็นเป้าหมายหลักของรัฐบาล นอกจากนี้รัฐบาลยังต้องให้ความสนใจเป็นพิเศษโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับส่วนที่ด้อยโอกาสของสังคม
ค่านิยมที่สำคัญของรัฐธรรมนูญของอินเดียแสดงไว้ในภาพประกอบต่อไปนี้ -
รัฐธรรมนูญให้สิทธิและเสรีภาพแก่พลเมืองทุกคนภายใต้มาตรา 19 ถึง 21, 21A และ 22 ซึ่งกำหนดไว้ว่าจะไม่มีการกำหนดข้อ จำกัด ที่ไม่มีเหตุผลใด ๆ ต่อพลเมืองในการควบคุมเสรีภาพของตน
สิทธิในเสรีภาพภายใต้มาตรา 19 ประกอบด้วย -
สิทธิในเสรีภาพในการพูดและการแสดงออก
สิทธิในการจัดตั้งสมาคม
สิทธิในการเคลื่อนไหวอย่างอิสระ
อาศัยอยู่ในส่วนใดของประเทศ และ
สิทธิในการประกอบอาชีพอาชีพหรือธุรกิจใด ๆ
รัฐธรรมนูญระบุว่าพลเมืองทุกคนมีความเท่าเทียมกันตามกฎหมายและรัฐบาลควรทำให้แน่ใจว่าการปฏิบัติตามประเพณีของความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมบนพื้นฐานของวรรณะศาสนาและเพศจะต้องยุติลง
สิทธิในความเสมอภาคถูกประดิษฐานไว้ภายใต้มาตรา 14 ถึง 18 ของรัฐธรรมนูญอินเดียของอินเดียซึ่งรับรองสิทธิในความเท่าเทียมกันของบุคคลทุกคนและห้ามมิให้มีการเลือกปฏิบัติใด ๆ ต่อพลเมืองใด ๆ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลทางศาสนาเชื้อชาติวรรณะเพศใดและ สถานที่เกิด.
มาตรา 14 ระบุว่าทุกคนมีความเท่าเทียมกันตามกฎหมาย ซึ่งหมายความว่าทุกคนจะได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายของประเทศอย่างเท่าเทียมกัน
มาตรา 15 ระบุว่าพลเมืองไม่สามารถถูกเลือกปฏิบัติโดยอาศัยศาสนาเชื้อชาติวรรณะเพศหรือสถานที่เกิดของเขา / เธอ
มาตรา 16 ระบุว่ารัฐไม่สามารถเลือกปฏิบัติต่อใครก็ได้ในเรื่องการจ้างงาน
มาตรา 17 ยกเลิกการไม่สามารถแตะต้องได้จากอินเดีย ให้ทุกคนสามารถเข้าถึงสถานที่สาธารณะทั้งหมดรวมถึงสนามเด็กเล่นโรงแรมร้านค้า ฯลฯ
สิทธิต่อต้านการเอารัดเอาเปรียบถูกประดิษฐานไว้ภายใต้มาตรา 23 ถึง 24 ของรัฐธรรมนูญอินเดีย ให้สิทธิขั้นพื้นฐานในการต่อต้านการเอารัดเอาเปรียบต่อพลเมืองของอินเดีย
มาตรา 23 ของรัฐธรรมนูญบัญญัติห้ามมิให้มีการบังคับใช้แรงงานทุกประเภทและการฝ่าฝืนข้อกำหนดนี้จะเป็นความผิดที่มีโทษตามกฎหมาย
มาตรา 24 คุ้มครองเด็กโดยระบุว่าห้ามจ้างเด็กอายุต่ำกว่า 14 ปีให้ทำงานในโรงงานหรือเหมืองแร่หรือการจ้างงานที่เป็นอันตรายอื่นใด
ชาวอินเดียทุกคนเป็นสมาชิกในครอบครัวไม่มีใครด้อยกว่าหรือเหนือกว่าทุกคนเท่าเทียมกันและมีสิทธิและหน้าที่เหมือนกัน
รัฐบาลอินเดียมีอิสระที่จะตัดสินใจใด ๆ ในเรื่องภายในและภายนอกและไม่มีอำนาจภายนอกใดสามารถสั่งการได้
ในประเทศสังคมนิยมพลเมืองมีสิทธิในทรัพย์สิน แต่รัฐบาลควรควบคุมตามกฎหมายกิจกรรมทางเศรษฐกิจและสังคมเพื่อลดความไม่เท่าเทียมกันในสังคมและด้วยเหตุนี้พลเมืองทุกคนจึงมีสิทธิเท่าเทียมกันในการแบ่งปันทรัพยากรของประเทศ
แนวคิดเรื่องความยุติธรรมทางสังคมถูกนำมาใช้โดยการแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 42 ที่ช่วยให้ศาลสามารถรักษาบทบัญญัติเพื่อขจัดความไม่เท่าเทียมกันทางเศรษฐกิจในสังคมของเราได้
อินเดียเป็นประเทศทางโลก ไม่มีศาสนาที่เป็นทางการของรัฐบาลและรัฐบาลปฏิบัติต่อทุกศาสนาอย่างเท่าเทียมกัน
มาตรา 25 ถึง 28 ให้ 'สิทธิในเสรีภาพในการนับถือศาสนา' สำหรับพลเมืองทุกคน นี่คือสิทธิขั้นพื้นฐานที่อนุญาตให้ทุกคนมีเสรีภาพในการดำเนินชีวิตตามความเชื่อและการปฏิบัติทางศาสนาของตนเมื่อตีความความเชื่อเหล่านี้
สิทธิทางวัฒนธรรมและการศึกษา (มาตรา 29 ถึง 30) ระบุว่าชนกลุ่มน้อยศาสนาหรือภาษาที่มีภาษาสคริปต์หรือวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน (พวกเขา) สามารถจัดตั้งสถาบันการศึกษาของตนเองเพื่อรักษาและพัฒนาภาษาของตนได้ สคริปต์หรือวัฒนธรรม
ระบบการปกครองแบบประชาธิปไตยดำเนินไปตามหลักการพื้นฐานบางประการซึ่งเรียกรวมกันว่า 'หลักนิติธรรม'
ในรูปแบบการปกครองที่เป็นประชาธิปไตยประชาชนในประเทศมีสิทธิทางการเมืองที่เท่าเทียมกันเลือกที่จะเลือกตั้งและเปลี่ยนแปลงผู้แทนของพวกเขาและให้พวกเขารับผิดชอบ
ประชาธิปไตยของอินเดียมีรากฐานมาจากค่านิยมที่เป็นแรงบันดาลใจและชี้นำการต่อสู้เพื่อเสรีภาพ
รัฐธรรมนูญอินเดียฝังค่านิยมไว้ในคำนำ ดังนั้นคำนำจึงเปล่งแสงที่ส่องประกายบทความทั้งหมดของรัฐธรรมนูญอินเดีย
คำนำจะให้คำแถลงเบื้องต้นสั้น ๆ เกี่ยวกับคุณค่าพื้นฐานของรัฐธรรมนูญที่จะเริ่มต้นด้วย กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ 'จิตวิญญาณแห่งรัฐธรรมนูญ'
เป็นคำนำที่ให้มาตรฐานในการตรวจสอบและประเมินกฎหมายและการดำเนินการใด ๆ ของรัฐบาลเพื่อตัดสินความถูกต้องและความศักดิ์สิทธิ์
รัฐธรรมนูญของอินเดียได้รับการจัดตั้งขึ้นหลังจากการรื้อค้นรัฐธรรมนูญที่สำคัญทั้งหมดของโลก อย่างไรก็ตามในขณะเดียวกันผู้จัดเฟรมก็ได้พิจารณาปัจจัยต่อไปนี้ด้วย -
มุมมองทางประวัติศาสตร์ของอินเดีย
ความหลากหลายทางภูมิศาสตร์ของอินเดีย และ
ลักษณะทางวัฒนธรรมและประเพณีของอินเดีย
รัฐธรรมนูญคือชุดของหลักการพื้นฐานตามที่รัฐถูกกำหนดหรือปกครอง
รัฐธรรมนูญระบุการจัดสรรอำนาจขั้นพื้นฐานในรัฐหนึ่งและตัดสินว่าใครเป็นผู้ตัดสินใจว่ากฎหมายจะเป็นอย่างไร
รัฐธรรมนูญจะกำหนดวิธีการจัดระเบียบรัฐสภาก่อนและให้อำนาจรัฐสภาในการตัดสินใจเลือกกฎหมายและนโยบาย
รัฐธรรมนูญกำหนดข้อ จำกัด บางประการเกี่ยวกับรัฐบาลว่ารัฐบาลสามารถกำหนดกฎเกณฑ์และนโยบายต่อพลเมืองของตนได้มากน้อยเพียงใด ข้อ จำกัด เหล่านี้เป็นพื้นฐานในแง่ที่ว่ารัฐบาลไม่อาจล่วงเกินพวกเขา
รัฐธรรมนูญช่วยให้รัฐบาลสามารถตอบสนองความปรารถนาของสังคมและสร้างเงื่อนไขสำหรับสังคมที่ยุติธรรม
รัฐธรรมนูญของอินเดียกระจายอำนาจในแนวนอนไปยังสถาบันทั้งสามดังต่อไปนี้ดังแสดงในภาพประกอบต่อไปนี้ -
ตัวแทนที่ได้รับการเลือกตั้งทั้งหมดรวมตัวกันเป็นองค์กรที่เรียกว่า Parliament.
รัฐสภาประกอบด้วยบ้านสองหลังคือ Rajya Sabha (บ้านบน) และ Lok Sabha (สภาผู้แทนราษฎร).
กลุ่มเสียงข้างมาก (ผ่านการเลือกตั้ง) ในรัฐสภาถูกเรียกร้องให้จัดตั้งรัฐบาล
รัฐบาลมีหน้าที่รับผิดชอบในการกำหนดนโยบายและการตัดสินใจระดับชาติอื่น ๆ ซึ่งโดยทั่วไปจะเกิดขึ้นหลังจากการอภิปรายอย่างเข้มข้นและการอภิปรายที่มีความหมายในรัฐสภา
นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาล นายกรัฐมนตรีเป็นประธานการประชุมของคณะรัฐมนตรีซึ่งจะมีการตัดสินใจครั้งใหญ่
ประธานาธิบดีแห่งอินเดียเป็นประมุขของรัฐ อย่างไรก็ตามเขา / เธอใช้พลังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
หน้าที่ของประธานาธิบดีส่วนใหญ่มีลักษณะเป็นพิธีการ (คล้ายกับราชินีแห่งบริเตน)
แผนภาพต่อไปนี้แสดงให้เห็นถึงลำดับชั้นของรัฐบาลอินเดีย -
ระบบการพิจารณาคดีในอินเดียประกอบด้วยลำดับชั้นของศาลโดยที่ศาลฎีกาเป็นศาลชั้นยอดของอินเดีย
นอกจากนี้องค์กรอิสระตามรัฐธรรมนูญและองค์กรอิสระอื่น ๆ เช่นคณะกรรมการการเลือกตั้งยังได้รับอำนาจอิสระ
การกระจายอำนาจระหว่างหน่วยงานต่างๆในลักษณะดังกล่าวทำให้มั่นใจได้ว่าแม้ว่าสถาบันหนึ่งต้องการล้มล้างรัฐธรรมนูญ แต่สถาบันอื่น ๆ ก็สามารถตรวจสอบการละเมิดและรักษาความสามัคคีได้
- บทความ 1 ถึง 4 ภายใต้ส่วนที่ 1 ของรัฐธรรมนูญอธิบายถึงสหภาพและอาณาเขตของตน
มาตรา 1 (1) ระบุว่าอินเดียซึ่งเป็นรัฐภารตะจะเป็นสหภาพของรัฐ
มาตรา 1 (2) ระบุว่ารัฐและดินแดนดังกล่าวจะเป็นไปตามที่ระบุไว้ในตารางแรก
มาตรา 1 (3) ระบุว่าดินแดนของอินเดียจะประกอบด้วย -
ดินแดนของสหรัฐอเมริกา;
ดินแดนของสหภาพที่ระบุไว้ในตารางแรก และ
ดินแดนอื่น ๆ ที่อาจได้มา
มีทั้งหมด 29 รัฐ 6 ดินแดนสหภาพและ 1 เขตเมืองหลวงแห่งชาติ (ดังแสดงในแผนที่ด้านบน)
มาตรา 2 ระบุว่าตามกฎหมายรัฐสภาอาจยอมรับเข้าร่วมสหภาพหรือจัดตั้งรัฐใหม่ตามข้อกำหนดและเงื่อนไขดังกล่าวตามที่เห็นสมควร
มาตรา 3 ระบุว่าโดยกฎหมายรัฐสภาอาจจัดตั้งรัฐใหม่โดยการแยกดินแดนออกจากรัฐใด ๆ หรือโดยการรวมรัฐหรือบางส่วนของรัฐตั้งแต่สองรัฐขึ้นไปหรือโดยการรวมดินแดนใดเป็นส่วนหนึ่งของรัฐใด ๆ
ข้อ 4 ระบุว่ากฎหมายใด ๆ ที่อ้างถึงในข้อ 2 หรือข้อ 3 จะต้องมีบทบัญญัติดังกล่าวสำหรับการแก้ไขกำหนดการแรกและกำหนดการที่สี่ตามที่จำเป็นเพื่อให้มีผลบังคับใช้กับบทบัญญัติของกฎหมายและอาจมีส่วนเสริมดังกล่าวโดยบังเอิญ และบทบัญญัติที่เป็นผลสืบเนื่อง (รวมถึงบทบัญญัติเกี่ยวกับการเป็นตัวแทนในรัฐสภาและในสภานิติบัญญัติหรือนิติบัญญัติของรัฐหรือรัฐที่ได้รับผลกระทบจากกฎหมายดังกล่าว) ตามที่รัฐสภาอาจเห็นว่าจำเป็น
Articles 5 to 11 ภายใต้ Part II ของรัฐธรรมนูญอธิบายความเป็นพลเมือง
มาตรา 5 ระบุว่าเมื่อเริ่มใช้รัฐธรรมนูญนี้ทุกคนที่มีภูมิลำเนาอยู่ในดินแดนของอินเดียและ -
ผู้ที่เกิดในดินแดนของอินเดีย หรือ
ทั้งพ่อและแม่เกิดในดินแดนของอินเดีย หรือ
ซึ่งปกติแล้วมีถิ่นที่อยู่ในดินแดนของอินเดียเป็นเวลาไม่น้อยกว่าห้าปีก่อนที่จะเริ่มต้นทันที
จะต้องเป็นพลเมืองของอินเดีย
มาตรา 6 ระบุว่าไม่ว่าจะมีสิ่งใดในมาตรา 5 บุคคลที่อพยพเข้ามาในดินแดนของอินเดียจากดินแดนที่รวมอยู่ในปากีสถานในขณะนี้จะถือว่าเป็นพลเมืองของอินเดียเมื่อเริ่มใช้รัฐธรรมนูญนี้
มาตรา 7 ระบุว่าไม่ว่าจะมีสิ่งใดในข้อ 5 และ 6 บุคคลที่มีหลังจากวันแรกของเดือนมีนาคม พ.ศ. 2490 อพยพจากดินแดนของอินเดียไปยังดินแดนที่รวมอยู่ในปากีสถานในขณะนี้จะไม่ถือว่าเป็นพลเมืองของอินเดีย
มาตรา 8 ระบุว่าไม่ว่าจะมีอะไรก็ตามในข้อ 5 บุคคลใดก็ตามที่หรือทั้งพ่อแม่หรือพ่อแม่ที่ยิ่งใหญ่เกิดในอินเดียตามที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติของรัฐบาลอินเดีย พ.ศ. 2478 และโดยปกติอาศัยอยู่ในประเทศใด ๆ นอกอินเดีย ตามที่กำหนดไว้จะถือว่าเป็นพลเมืองของอินเดียหากเขาได้รับการลงทะเบียนเป็นพลเมืองของอินเดียโดยตัวแทนทางการทูตหรือกงสุลของอินเดียในประเทศที่เขาอาศัยอยู่ในขณะที่เขาอาศัยอยู่ในใบสมัครที่เขาทำเพื่อสิ่งนั้น ผู้แทนทางการทูตหรือกงสุลไม่ว่าก่อนหรือหลังการเริ่มใช้รัฐธรรมนูญนี้ตามรูปแบบและลักษณะที่กำหนดโดยรัฐบาลแห่งการปกครองของอินเดียหรือรัฐบาลอินเดีย
มาตรา 9 ระบุว่าห้ามมิให้บุคคลใดเป็นพลเมืองของอินเดียโดยอาศัยมาตรา 5 หรือถือว่าเป็นพลเมืองของอินเดียโดยอาศัยมาตรา 6 หรือข้อ 8 หากเขาได้รับสัญชาติของรัฐต่างประเทศโดยสมัครใจ
มาตรา 10 ระบุว่าบุคคลทุกคนที่เป็นหรือถือว่าเป็นพลเมืองของอินเดียภายใต้บทบัญญัติใด ๆ ที่กล่าวมาข้างต้นของส่วนนี้จะต้องอยู่ภายใต้บทบัญญัติของกฎหมายใด ๆ ที่อาจมีขึ้นโดยรัฐสภาให้เป็นพลเมืองต่อไป
มาตรา 11 ระบุว่าไม่มีสิ่งใดในบทบัญญัติข้างต้นของส่วนนี้ที่จะทำให้เสื่อมเสียจากอำนาจของรัฐสภาในการจัดทำบทบัญญัติใด ๆ ที่เกี่ยวกับการได้มาและการยุติความเป็นพลเมืองและเรื่องอื่น ๆ ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับการเป็นพลเมือง
รัฐธรรมนูญของอินเดียระบุถึงสิทธิพลเมืองของอินเดียที่จะได้รับการคุ้มครองเป็นพิเศษและเรียกว่า 'สิทธิขั้นพื้นฐาน'
'พื้นฐาน' หมายถึงรัฐธรรมนูญได้ระบุไว้แยกต่างหากและจัดทำบทบัญญัติพิเศษสำหรับการคุ้มครอง 'สิทธิขั้นพื้นฐาน'
สิทธิขั้นพื้นฐานแตกต่างจากสิทธิอื่น ๆ (เช่นสิทธิตามกฎหมายทั่วไป) ที่มีให้สำหรับพลเมืองของอินเดีย
สิทธิตามกฎหมายทั่วไปได้รับการคุ้มครองและบังคับใช้โดยกฎหมายธรรมดา แต่สิทธิขั้นพื้นฐานได้รับการคุ้มครองและรับรองโดยรัฐธรรมนูญของอินเดีย
สิทธิทั่วไปอาจเปลี่ยนแปลงหรือแก้ไขได้โดยฝ่ายนิติบัญญัติโดยกระบวนการสร้างกฎหมายธรรมดา แต่สิทธิพื้นฐานอาจเปลี่ยนแปลงได้โดยการแก้ไขรัฐธรรมนูญเท่านั้น
ตุลาการมีอำนาจและความรับผิดชอบ (ได้รับมอบหมายจากรัฐธรรมนูญ) ในการปกป้องสิทธิขั้นพื้นฐาน ในกรณีที่การกระทำของรัฐบาลละเมิด
ตุลาการหากพบการกระทำใด ๆ ของรัฐบาล (ไม่ว่าจะโดยผู้บริหารหรือโดยฝ่ายนิติบัญญัติ) ที่เทียบเท่ากับการละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานสามารถประกาศได้ว่าการกระทำนั้นผิดกฎหมายหรือ จำกัด ไม่ให้ดำเนินการต่อไป
อย่างไรก็ตามสิทธิขั้นพื้นฐานมีข้อ จำกัด ที่สมเหตุสมผลและด้วยเหตุนี้จึงไม่เป็นไปตามธรรมชาติ
นอกจากนี้คำนำในรัฐธรรมนูญของเรายังกล่าวถึงการประกันความเสมอภาคเสรีภาพและความยุติธรรมของพลเมืองทุกคน สิทธิขั้นพื้นฐานทำให้คำสัญญานี้มีผลบังคับใช้
สิทธิขั้นพื้นฐานมีความสำคัญอย่างยิ่งต่อชีวิตของทุกคน เป็นคุณสมบัติพื้นฐานของรัฐธรรมนูญ
รัฐธรรมนูญของอินเดียให้ six สิทธิขั้นพื้นฐานซึ่งกล่าวถึงในข้อ 12 ถึง 35 ในส่วนที่ 3 (ของรัฐธรรมนูญ)
หลักนิติธรรมเป็นรากฐานของระบอบประชาธิปไตยของอินเดียที่ระบุว่ากฎหมายใช้ในลักษณะเดียวกันกับทุกคนโดยไม่คำนึงถึงสถานะของบุคคล หมายความว่านายกรัฐมนตรีของประเทศหรือชาวนาที่ยากจนในหมู่บ้านห่างไกลอยู่ภายใต้กฎหมายเดียวกันและได้รับการปฏิบัติที่เท่าเทียมกัน
มาตรา 14 ระบุว่ารัฐบาลจะไม่ปฏิเสธต่อบุคคลใด ๆความเสมอภาคต่อหน้ากฎหมายหรือการคุ้มครองที่เท่าเทียมกันของกฎหมายซึ่งหมายความว่า -
กฎหมายใช้ในลักษณะเดียวกันกับทุกคน
ไม่มีใครอยู่เหนือกฎหมาย
พลเมืองทุกคนอยู่ภายใต้กฎหมายเดียวกันและการปฏิบัติแบบเดียวกัน
ไม่มีบุคคลใดสามารถเรียกร้องการปฏิบัติพิเศษหรือสิทธิพิเศษใด ๆ ในพื้นที่ใด ๆ ได้ตามกฎหมาย และ
กฎหมายไม่ทำให้เกิดความแตกต่างระหว่างผู้นำทางการเมืองเจ้าหน้าที่ของรัฐและประชาชนธรรมดา
มาตรา 15 ระบุว่าพลเมืองไม่สามารถถูกเลือกปฏิบัติโดยอาศัยศาสนาเชื้อชาติวรรณะเพศหรือสถานที่เกิดของเขา / เธอ
มาตรา 15 ได้เพิ่มสิทธิในการเสมอภาคโดยให้พลเมืองทุกคนสามารถเข้าถึงสถานที่สาธารณะเช่นร้านค้าร้านอาหารโรงแรมและโรงภาพยนตร์ได้อย่างเท่าเทียมกัน ในทำนองเดียวกันจะไม่มีข้อ จำกัด ใด ๆ เกี่ยวกับการใช้บ่อน้ำถังอาบน้ำถนนสนามเด็กเล่นและสถานที่ของรีสอร์ทสาธารณะที่รัฐบาลดูแล
มาตรา 16 ระบุว่ารัฐไม่สามารถเลือกปฏิบัติต่อผู้ใดในเรื่องการจ้างงาน
มาตรา 17 ยกเลิกการกระทำที่ไม่สามารถแตะต้องได้ในทุกรูปแบบซึ่งระบุว่าทุกคนสามารถเข้าถึงสถานที่สาธารณะทั้งหมดรวมทั้งสนามเด็กเล่นโรงแรมร้านค้า ฯลฯ
เสรีภาพหมายถึงการไม่แทรกแซงและไม่มีข้อ จำกัด ในกิจการของผู้อื่นไม่ว่าจะเป็นของบุคคลหรือรัฐบาล
รัฐธรรมนูญของอินเดียให้ 'เสรีภาพ' แก่พลเมืองทุกคนภายใต้มาตรา 19 ในการกระทำดังต่อไปนี้ -
สิทธิในเสรีภาพในการพูดและการแสดงออก
สิทธิในการจัดตั้งการชุมนุมโดยสันติ
สิทธิในการจัดตั้งสมาคมและสหภาพแรงงาน
สิทธิในการเคลื่อนย้ายได้อย่างเสรีทั่วประเทศ
สิทธิในการอาศัยอยู่ในส่วนใดส่วนหนึ่งของประเทศ และ
สิทธิในการประกอบวิชาชีพหรือประกอบอาชีพการค้าหรือธุรกิจใด ๆ
อย่างไรก็ตามมีข้อ จำกัด ที่สมเหตุสมผลบางประการที่สามารถบังคับใช้กับประชาชนโดยรัฐบาลเพื่อผลประโยชน์ที่ใหญ่กว่าของสังคม
ในทำนองเดียวกันแม้ว่าพลเมืองทุกคนมีสิทธิในเสรีภาพเหล่านี้ แต่ก็อยู่ภายใต้ข้อ จำกัด ที่สมเหตุสมผลเช่น -
การแสดงออกของเสรีภาพไม่ควรก่อให้เกิดความรำคาญหรือความผิดปกติของสาธารณชน
เสรีภาพนี้ไม่ควรละเมิดสิทธิเสรีภาพของผู้อื่น
เสรีภาพไม่ใช่สิทธิที่จะทำในสิ่งที่ต้องการได้อย่างไม่ จำกัด
ดังนั้นรัฐบาลสามารถกำหนดข้อ จำกัด ที่สมเหตุสมผลบางอย่าง (เกี่ยวกับเสรีภาพของพลเมือง) เพื่อผลประโยชน์ที่ใหญ่กว่าของสังคม
ศาลฎีกาผู้มีเกียรติของอินเดียได้อธิบายถึง 'เสรีภาพ' ภายใต้มาตรา 21 ว่า -
พลเมืองไม่สามารถถูกฆ่าได้เว้นแต่ศาลจะสั่งประหารชีวิต
เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สามารถจับกุมหรือควบคุมตัวบุคคลใดได้เว้นแต่จะมีเหตุผลทางกฎหมายที่เหมาะสม
ตามแนวทางที่ตัดสินโดยศาลฎีกา Hon'ble ของอินเดียเจ้าหน้าที่ตำรวจในขณะที่จับกุมบุคคลต้องปฏิบัติตามขั้นตอนบางประการ -
เจ้าหน้าที่ตำรวจมีหน้าที่ต้องแจ้งให้บุคคลนั้นทราบ (ในกรณีที่เขาถูกจับกุม) เหตุผลของการจับกุมและการควบคุมตัวของเขาและบุคคลที่ถูกจับมีสิทธิที่จะทราบเหตุผลที่เขาถูกจับกุม
ให้เป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ตำรวจที่จะต้องจับกุมผู้ถูกจับกุมก่อนผู้พิพากษาที่ใกล้ที่สุดภายในระยะเวลา 24 ชั่วโมงของการจับกุม
ผู้ถูกจับมีสิทธิที่จะปรึกษาทนายความที่เขาเลือกเพื่อแก้ต่าง
รัฐธรรมนูญของอินเดียมีบทบัญญัติที่ชัดเจนและชัดเจนเพื่อป้องกันการแสวงหาผลประโยชน์จากส่วนที่อ่อนแอกว่าของสังคม
รัฐธรรมนูญห้ามการปฏิบัติต่อไปนี้เป็นความชั่วร้ายและประกาศว่าผิดกฎหมาย -
การค้ามนุษย์ ได้แก่ การขายและการซื้อมนุษย์ (โดยทั่วไปผู้หญิงและเด็กเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์)
การบังคับใช้แรงงานหรือขอทานในรูปแบบใด ๆ ถือเป็นสิ่งผิดกฎหมายและเป็นสิ่งต้องห้าม (ขอทานคือการทำงานหรือบริการโดยไม่มีค่าตอบแทนซึ่งเรียกว่าเป็นแรงงานผูกมัดหากการปฏิบัตินี้ดำเนินไปตลอดชีวิตของคนงาน)
ห้ามใช้แรงงานเด็กด้วย เด็กอายุต่ำกว่า 14 ปีไม่สามารถจ้างให้ทำงานในโรงงานหรือเหมืองหรืองานอันตรายอื่น ๆ เช่นทางรถไฟและท่าเรือ
รัฐสภาของอินเดียได้ตรากฎหมายที่จะใช้สิทธิตามรัฐธรรมนูญที่ห้ามเด็กอายุต่ำกว่า 14 ปีจากการทำงานในอุตสาหกรรมที่เป็นอันตรายเช่นbeediทำประทัดและตรงกับการพิมพ์และการย้อมสี
อินเดียคือก secular stateซึ่งหมายความว่ารัฐไม่มีศาสนาอย่างเป็นทางการและอินเดียไม่ได้ส่งเสริม / ปกป้องศาสนาใดศาสนาหนึ่งเหนือศาสนาอื่น
สิทธิขั้นพื้นฐานภายใต้มาตรา 25 ถึง 28 เอื้อให้แต่ละบุคคลมีเสรีภาพในการดำเนินชีวิตตามความเชื่อและการปฏิบัติทางศาสนาของตนเมื่อตีความความเชื่อเหล่านี้
พลเมืองทุกคนในอินเดียมีเสรีภาพในการประกอบวิชาชีพปฏิบัติและเผยแผ่ศาสนาที่ตนนับถือ
ทุกนิกายหรือกลุ่มศาสนามีอิสระในการจัดการกิจการทางศาสนาของตน แต่ต้องมีข้อ จำกัด ที่สมเหตุสมผลในการโต้แย้งบุคคลหรือองค์กรใด ๆ ที่จะบังคับให้บุคคลอื่นเปลี่ยนศาสนาเป็นศาสนาของตนโดยการบังคับฉ้อโกงการชักจูงหรือการจูงใจ
สิทธินี้อยู่ในรูปแบบของข้อ จำกัด ของรัฐบาลที่จะไม่บังคับให้บุคคลใด ๆ จ่ายภาษีใด ๆ สำหรับการส่งเสริมหรือบำรุงรักษาศาสนาหรือสถาบันทางศาสนาใด ๆ โดยเฉพาะ
ในสถาบันการศึกษาที่ดำเนินการหรือเพิ่มโดยรัฐบาลจะไม่มีการสอนศาสนาใด ๆ และไม่สามารถบังคับให้บุคคลใดมีส่วนร่วมในคำสั่งสอนทางศาสนาหรือเข้าร่วมการนมัสการทางศาสนาใด ๆ
ประชาธิปไตยตั้งอยู่บนความปรารถนาของคนส่วนใหญ่ ในระบบนี้สิทธิและผลประโยชน์ของชนกลุ่มน้อยจำเป็นต้องได้รับการคุ้มครองโดยการพัฒนากลไกที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้โดยคนส่วนใหญ่อย่างมีอคติ
ดังนั้นในประเทศประชาธิปไตยจึงมีการบัญญัติความคุ้มครองพิเศษไว้ในรัฐธรรมนูญเพื่อรักษาและพัฒนาภาษาวัฒนธรรมและศาสนาของชนกลุ่มน้อย
พลเมืองส่วนใดก็ตามที่มีภาษาหรือวัฒนธรรมที่แตกต่างมีสิทธิที่จะอนุรักษ์ภาษาวัฒนธรรมและการปฏิบัติทางศาสนา
มาตรา 29 และ 30 ให้สิทธิทางวัฒนธรรมและการศึกษาซึ่งระบุว่าชนกลุ่มน้อยกลุ่มศาสนาหรือภาษาศาสตร์ทั้งหมดที่มีภาษาสคริปต์หรือวัฒนธรรมที่แตกต่างกันสามารถจัดตั้งสถาบันการศึกษาของตนเองเพื่อรักษาและพัฒนาภาษาสคริปต์ หรือวัฒนธรรม
บุคคลที่ได้รับความเดือดร้อนจากการละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานใด ๆ ของเขา / เธอสามารถเข้าพบศาลฎีกา (ภายใต้มาตรา 32) หรือศาลสูง (ภายใต้มาตรา 226) เพื่อฟื้นฟูสิทธิขั้นพื้นฐานของเขา / เธอ
ความสามารถในการบังคับใช้สิทธิเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่งของสิทธิขั้นพื้นฐานทั้งหมดและด้วยเหตุนี้จึงเรียกว่า "สิทธิในการแก้ไขรัฐธรรมนูญ"
ตามที่ดร. อัมเบดการ์กล่าวว่าสิทธิในการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็น 'หัวใจและจิตวิญญาณของรัฐธรรมนูญ'
หากมีคนละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานของใครบางคนเขา / เธอสามารถเข้าพบศาลสูงหรือศาลฎีกาโดยตรงเพื่อขอรับการเยียวยาที่เหมาะสม
ศาลฎีกาหรือศาลสูง (แล้วแต่กรณี) สามารถออกคำสั่งได้ (เรียกว่า writs) และให้คำสั่งแก่รัฐบาลในการบังคับใช้สิทธิขั้นพื้นฐาน
ต่อไปนี้เป็นข้อเขียน / คำสั่งห้าข้อที่ออกโดยศาลฎีกาหรือศาลสูง -
Habeas corpus- คำสั่งของ habeas corpus หมายความว่าศาลมีคำสั่งให้นำตัวผู้ถูกจับไปแสดงต่อหน้าศาล ศาลยังสามารถสั่งให้ปล่อยตัวผู้ถูกจับกุมได้หากลักษณะและ / หรือเหตุแห่งการจับกุมไม่ชอบด้วยกฎหมายหรือเป็นที่น่าพอใจ
Mandamus - คำสั่งนี้ออกเมื่อศาลพบว่าเจ้าของสำนักงานแห่งใดแห่งหนึ่งไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ตามกฎหมายและด้วยเหตุนี้จึงละเมิดสิทธิ์ของแต่ละบุคคล
Prohibition- คำสั่งนี้ออกโดยศาลชั้นสูง (ศาลสูงหรือศาลฎีกา) เมื่อศาลล่างพิจารณาคดีซึ่งอยู่นอกเหนือเขตอำนาจศาล
Quo Warranto- หากพบศาลว่าเป็นบุคคลที่ดำรงตำแหน่ง แต่ไม่มีสิทธิ์ที่จะดำรงตำแหน่งนั้นก็ออกคำสั่งของเดิม warrantoและ จำกัด ว่าคนที่มาจากการทำหน้าที่ในฐานะที่เป็นผู้ดำรงตำแหน่ง
Certiorari - ภายใต้คำสั่งนี้ศาลที่สูงกว่ามีคำสั่งให้ศาลล่างหรือหน่วยงานอื่นโอนเรื่องที่อยู่ระหว่างดำเนินการก่อนหน้านั้นไปยังผู้มีอำนาจหรือศาล
นอกเหนือจากฝ่ายตุลาการแล้วองค์กรและกลไกอื่น ๆ ที่ปกป้องสิทธิของแต่ละบุคคล ได้แก่ -
คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยชนกลุ่มน้อย
คณะกรรมาธิการสตรีแห่งชาติ
คณะกรรมการแห่งชาติว่าด้วยวรรณะที่กำหนดไว้ ฯลฯ
ในปี 1993 รัฐบาลอินเดียได้จัดตั้งNational Human Rights Commission'(NHRC) ซึ่งประกอบด้วย -
อดีตหัวหน้าผู้พิพากษาศาลฎีกาของอินเดีย;
อดีตผู้พิพากษาศาลฎีกา;
อดีตหัวหน้าผู้พิพากษาของศาลสูงและ
สมาชิกอีกสองคนที่มีความรู้และประสบการณ์จริงในเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสิทธิมนุษยชน
อย่างไรก็ตามกอช. ไม่มีอำนาจฟ้องคดี สามารถให้คำแนะนำแก่รัฐบาลหรือแนะนำให้ศาลดำเนินกระบวนพิจารณาตามข้อซักถามที่ดำเนินการเท่านั้น
นับตั้งแต่มีความเป็นอิสระขอบเขตของสิทธิขั้นพื้นฐานได้ขยายออกไปอย่างมากเพื่อรวมถึงสิทธิอื่น ๆ หลายครั้ง
สิทธิขั้นพื้นฐานที่ฝังอยู่ในรัฐธรรมนูญของเราเป็นที่มาของสิทธิทั้งหมดโดยอาศัยสิ่งนี้รัฐบาลอินเดียได้ออกกฎหมายหลายฉบับเช่น -
สิทธิในข้อมูล
สิทธิในเสรีภาพของสื่อมวลชนและ
สิทธิในการศึกษา
รัฐสภาของอินเดียได้แก้ไขรัฐธรรมนูญให้รวม 'การศึกษาในโรงเรียน' เป็นสิทธิขั้นพื้นฐานสำหรับพลเมืองอินเดีย ด้วยเหตุนี้จึงเป็นหน้าที่และความรับผิดชอบของรัฐบาลในการให้การศึกษาฟรีและภาคบังคับแก่เด็กทุกคนที่มีอายุไม่เกิน 14 ปี
รัฐสภาได้ออกกฎหมาย 'สิทธิในการรับรู้ข่าวสาร' ภายใต้สิทธิขั้นพื้นฐานที่จะมีเสรีภาพในการคิดและการแสดงออกซึ่งให้สิทธิในการแสวงหาข้อมูลจากหน่วยงานของรัฐ
ศาลฎีกาของอินเดียโดยการอธิบายสิทธิขั้นพื้นฐานได้ขยายขอบเขตและความหมายของสิทธิขั้นพื้นฐานเพิ่มเติมเนื่องจากมีการรวม "สิทธิในอาหาร" ไว้ในส่วน "สิทธิในการมีชีวิต" (เช่นมาตรา 21)
รายชื่อแนวนโยบายรวมอยู่ในรัฐธรรมนูญที่เรียกว่า“ หลักการกำกับนโยบายแห่งรัฐ” (DPSP)
แนวทางเหล่านี้ 'ไม่สมเหตุสมผล' กล่าวคือบางส่วนของรัฐธรรมนูญที่ตุลาการไม่สามารถบังคับได้
ต่อไปนี้เป็นเป้าหมายสำคัญของ DPSP -
สวัสดิการของประชาชน ความยุติธรรมทางสังคมเศรษฐกิจและการเมือง
การยกระดับมาตรฐานการครองชีพ การกระจายทรัพยากรอย่างเท่าเทียมกัน
การส่งเสริมสันติภาพระหว่างประเทศ
ต่อไปนี้เป็นนโยบายสำคัญของ DPSP -
ประมวลกฎหมายแพ่ง
ห้ามบริโภคสุราที่มีแอลกอฮอล์
การส่งเสริมอุตสาหกรรมกระท่อม
การป้องกันการฆ่าโคที่มีประโยชน์
การส่งเสริมหมู่บ้าน panchayats
ต่อไปนี้เป็นสิทธิ์ที่ไม่สมเหตุสมผลที่สำคัญของ DPSP -
การดำรงชีวิตที่เพียงพอ;
ค่าจ้างเท่ากันสำหรับการทำงานที่เท่าเทียมกันสำหรับชายและหญิง
สิทธิต่อต้านการแสวงหาประโยชน์ทางเศรษฐกิจ
สิทธิในการทำงาน และ
การดูแลเด็กปฐมวัยและการศึกษาแก่เด็กอายุต่ำกว่าหกปี
ต่อไปนี้เป็นข้อแตกต่างที่สำคัญระหว่างสิทธิขั้นพื้นฐานและหลักการกำกับนโยบายแห่งรัฐ -
สิทธิขั้นพื้นฐานส่วนใหญ่ปกป้องสิทธิของบุคคลในขณะที่หลักการกำกับดูแลให้ความเป็นอยู่ที่ดีของสังคมทั้งหมด
สิทธิขั้นพื้นฐานเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลและสามารถอ้างสิทธิ์ได้ในศาลในขณะที่หลักคำสั่งของนโยบายแห่งรัฐไม่สามารถบังคับใช้ได้โดยตุลาการ
สิทธิขั้นพื้นฐานยับยั้งรัฐบาลไม่ให้ทำบางสิ่งในขณะที่แนวนโยบายแห่งรัฐ (Directive Principles of State Policy) ยืนยันว่ารัฐบาลต้องทำบางสิ่ง
เกี่ยวกับสิทธิในทรัพย์สินรัฐธรรมนูญได้ระบุไว้ชัดเจนว่ารัฐบาลสามารถนำทรัพย์สินไปใช้ในสวัสดิการสาธารณะได้
ในปี 1973 ศาลฎีกาได้มีคำตัดสินว่าสิทธิในทรัพย์สินไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างพื้นฐานของรัฐธรรมนูญดังนั้นรัฐสภาจึงมีอำนาจที่จะตัดสิทธินี้โดยการแก้ไข
ในปีพ. ศ. 2521 การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 44 ได้ตัดสิทธิในทรัพย์สินออกจากรายการสิทธิขั้นพื้นฐานและเปลี่ยนเป็นสิทธิทางกฎหมายอย่างง่ายภายใต้มาตรา 300 ก.
ปฏิบัติตามรัฐธรรมนูญและเคารพต่ออุดมการณ์และสถาบันของตนธงชาติและเพลงชาติ
ยึดมั่นและปฏิบัติตามอุดมคติอันสูงส่งซึ่งเป็นแรงบันดาลใจในการต่อสู้เพื่ออิสรภาพของชาติ
เพื่อรักษาและปกป้องอธิปไตยเอกภาพและบูรณภาพของอินเดีย
เพื่อปกป้องประเทศและรับใช้ชาติเมื่อถูกเรียกร้องให้ทำเช่นนั้น
เพื่อส่งเสริมความปรองดองและจิตวิญญาณแห่งความเป็นพี่น้องร่วมกันในหมู่ประชาชนทั้งหมดของอินเดียที่ก้าวข้ามความหลากหลายทางศาสนาภาษาและภูมิภาคหรือภาคส่วน เพื่อละทิ้งการปฏิบัติที่เสื่อมเสียต่อศักดิ์ศรีของสตรี
เพื่อให้คุณค่าและรักษามรดกอันยาวนานของวัฒนธรรมผสมผสานของเรา
เพื่อปกป้องและปรับปรุงสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติรวมถึงป่าไม้ทะเลสาบแม่น้ำและชีวิตในป่าและมีความเมตตาต่อสิ่งมีชีวิต
เพื่อพัฒนาอารมณ์ทางวิทยาศาสตร์มนุษยนิยมและจิตวิญญาณของการสอบสวนและการปฏิรูป
เพื่อปกป้องทรัพย์สินสาธารณะและลดความรุนแรง
มุ่งมั่นสู่ความเป็นเลิศในทุกด้านของกิจกรรมส่วนบุคคลและส่วนรวมเพื่อให้ประเทศก้าวขึ้นสู่ระดับความสำเร็จที่สูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง และ
ใครเป็นพ่อแม่หรือผู้ปกครองเพื่อให้โอกาสทางการศึกษาแก่บุตรของตนหรือผู้ป่วยอายุระหว่างหกถึงสิบสี่ปีแล้วแต่กรณี
หน่วยงานของรัฐบาลที่ดูแลหน้าที่ของการนำไปใช้และการบริหารเป็นหลักเป็นที่รู้จัก the Executive.
ผู้บริหารเป็นสาขาของรัฐบาลที่รับผิดชอบในการดำเนินการตามกฎหมายและนโยบายที่ออกกฎหมายโดยสภานิติบัญญัติ
ในรูปแบบผู้บริหารรัฐสภานายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาลและหัวหน้าของรัฐอาจเป็นพระมหากษัตริย์ (ราชาธิปไตยตามรัฐธรรมนูญเช่นสหราชอาณาจักร) หรือประธานาธิบดี (สาธารณรัฐรัฐสภาเช่นอินเดีย)
ในระบบกึ่งประธานาธิบดีประธานาธิบดีเป็นประมุขของรัฐและนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้ารัฐบาลเช่นฝรั่งเศส
ในระบบประธานาธิบดีประธานาธิบดีเป็นประมุขของรัฐเช่นเดียวกับหัวหน้ารัฐบาลเช่นสหรัฐอเมริกา
มาตรา 74 (1) ของรัฐธรรมนูญอินเดียระบุว่า“ จะต้องมีคณะรัฐมนตรีโดยมีนายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าเพื่อช่วยเหลือและให้คำแนะนำประธานาธิบดีที่จะปฏิบัติหน้าที่ให้ปฏิบัติตามคำแนะนำดังกล่าว”
ประธานาธิบดีมีอำนาจหลากหลายรวมถึงอำนาจบริหารนิติบัญญัติตุลาการและอำนาจฉุกเฉิน อย่างไรก็ตามในระบบรัฐสภา (เช่นอินเดีย) อำนาจเหล่านี้ในความเป็นจริงประธานาธิบดีใช้ตามคำแนะนำของคณะรัฐมนตรีเท่านั้น
นายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรีได้รับการสนับสนุนจากเสียงข้างมากในโลกสภาและพวกเขาเป็นผู้บริหารที่แท้จริง
ประธานาธิบดีเป็นหัวหน้ารัฐบาลอย่างเป็นทางการ
นายกรัฐมนตรีมีหน้าที่ต้องให้ข้อมูลทั้งหมดที่ประธานาธิบดีอาจเรียกร้องให้
คณะรัฐมนตรีอยู่ภายใต้การนำของนายกรัฐมนตรี
ในรูปแบบรัฐสภาของผู้บริหารจำเป็นอย่างยิ่งที่นายกรัฐมนตรีจะต้องได้รับการสนับสนุนจากเสียงข้างมากในโลกสภา และช่วงเวลาที่นายกรัฐมนตรีสูญเสียการสนับสนุนจากเสียงข้างมาก เขาหรือเธอสูญเสียสำนักงาน
ในกรณีที่ไม่มีพรรคใดอยู่ในเสียงข้างมากมีเพียงไม่กี่พรรคที่สามารถจัดตั้งรัฐบาลได้in coalition. '
นายกรัฐมนตรีจะต้องเป็นสมาชิกรัฐสภา (MP); อย่างไรก็ตามหากมีใครมาเป็นนายกรัฐมนตรีโดยไม่ต้องเป็น ส.ส. ในกรณีเช่นนี้เขาหรือเธอจะต้องได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกรัฐสภาภายในsix เดือนของช่วงเวลา
คณะรัฐมนตรีประกอบด้วยสมาชิกไม่เกินร้อยละ 15 ของจำนวนสมาชิกทั้งหมดของสภาประชาชน (แก้ไขครั้งที่ 91)
บุคคลที่ได้รับการคัดเลือกจาก Union Public Service Commission for Indian Administrative Service (IAS) และ Indian Police Service (IPS) ถือเป็นกระดูกสันหลังของระบบราชการระดับสูงกว่าในสหรัฐอเมริกา
แม้ว่า IAS และ IPS จะทำงานภายใต้รัฐบาลของรัฐ แต่ก็ได้รับการแต่งตั้งจากรัฐบาลกลาง ดังนั้นมีเพียงรัฐบาลกลางเท่านั้นที่สามารถดำเนินการทางวินัยกับพวกเขาได้ อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ที่ได้รับการแต่งตั้งจากคณะกรรมการบริการสาธารณะของรัฐจะดูแลการบริหารงานของรัฐ
ประธานาธิบดีของอินเดียเป็นประมุขของรัฐ เขาใช้พลังเพียงเล็กน้อยเท่านั้น หน้าที่ของเขาส่วนใหญ่เป็นพิธีการในลักษณะเหมือนราชินีแห่งบริเตน
สถาบันทางการเมืองทั้งหมดในอินเดียทำหน้าที่ในนามของประธานาธิบดีแห่งอินเดียและประธานาธิบดีดูแลหน้าที่ของพวกเขาเพื่อนำความสามัคคีในการทำงานเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของรัฐ
ในอินเดียประธานาธิบดีมาจากการเลือกตั้งไม่ได้รับการแต่งตั้ง (แม้ว่าจะไม่ได้รับการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชน) ประธานาธิบดีได้รับเลือกจากสมาชิกรัฐสภา (ส.ส. ) และสมาชิกสภานิติบัญญัติ (MLAs) ของแต่ละรัฐ
การมีส่วนร่วมของสมาชิกสภานิติบัญญัติของรัฐในการเลือกตั้งประธานาธิบดีของอินเดียแสดงให้เห็นว่าประธานาธิบดีของอินเดียเป็นตัวแทนของคนทั้งประเทศ ในขณะเดียวกันการเลือกตั้งประธานาธิบดีทางอ้อมทำให้มั่นใจได้ว่าเขาไม่สามารถอ้างสิทธิ์ในอำนาจนิยมเช่นเดียวกับนายกรัฐมนตรีได้และยังคงเป็นเพียงประมุขของรัฐเท่านั้น
การตัดสินใจด้านนโยบายและคำสั่งที่สำคัญทั้งหมดของรัฐบาลออกในนามของประธานาธิบดี
ประธานาธิบดีเป็นผู้แต่งตั้งหัวหน้าที่สำคัญทั้งหมดของสถาบันของรัฐบาลกล่าวคือ
การแต่งตั้งหัวหน้าผู้พิพากษาอินเดีย
ผู้พิพากษาศาลฎีกาและศาลสูงของรัฐ
ผู้ว่าการรัฐ
คณะกรรมการการเลือกตั้ง
ทูตไปประเทศอื่น ๆ ฯลฯ
รัฐบาลอินเดียทำสนธิสัญญาและข้อตกลงระหว่างประเทศทั้งหมดในนามของประธานาธิบดี
ประธานาธิบดีเป็นผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังป้องกันของอินเดีย
อย่างไรก็ตามอำนาจทั้งหมดนี้ใช้โดยประธานาธิบดีตามคำแนะนำของคณะรัฐมนตรีที่นำโดยนายกรัฐมนตรีเท่านั้น
ประธานาธิบดีสามารถขอให้คณะรัฐมนตรีพิจารณาใหม่เกี่ยวกับคำแนะนำใด ๆ (ขอจากคณะรัฐมนตรี) แต่ถ้าคณะรัฐมนตรีแนะนำคำแนะนำเดิมอีกครั้งเขาก็มีหน้าที่ต้องปฏิบัติตามนั้น
ร่างกฎหมายที่ส่งผ่านรัฐสภาจะกลายเป็นกฎหมายเฉพาะหลังจากที่ประธานาธิบดียินยอมเท่านั้น ประธานาธิบดีสามารถส่งร่างกฎหมายกลับไปที่รัฐสภาเพื่อพิจารณาใหม่ได้ แต่เขาต้องลงนามหากรัฐสภาผ่านร่างกฎหมายอีกครั้ง (มีหรือไม่มีการแก้ไข)
ใน three สถานการณ์ประธานสามารถใช้ของเขาหรือเธอได้ discretionary power -
ประธานาธิบดีสามารถส่งคำแนะนำที่ได้รับจากคณะรัฐมนตรีกลับไปเพื่อพิจารณาใหม่ได้
ประธานาธิบดีมีอำนาจยับยั้ง (หรือที่เรียกว่า 'pocket veto') โดยที่เขาหรือเธอสามารถระงับหรือปฏิเสธที่จะให้ความยินยอมต่อร่างกฎหมายใด ๆ (นอกเหนือจาก Money Bill) ที่ผ่านรัฐสภา เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นครั้งหนึ่งกล่าวคือในปี 1986 ประธานาธิบดี Gyani Zail Singh ได้ระงับการเรียกเก็บเงินจากสำนักงานไปรษณีย์อินเดีย (แก้ไข)
ประธานาธิบดีเป็นผู้แต่งตั้งนายกรัฐมนตรี
รองประธานาธิบดีได้รับเลือกให้เป็น fiveปีและวิธีการเลือกตั้งคล้ายกับประธานาธิบดี; อย่างไรก็ตามความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือสมาชิกของสภานิติบัญญัติของรัฐไม่ได้มีส่วนร่วมในกระบวนการเลือกตั้ง
รองประธานาธิบดีทำหน้าที่เป็นประธานกรรมการโดยตำแหน่งของ Rajya Sabha
รองประธานาธิบดีเข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีเมื่อมีตำแหน่งว่างด้วยเหตุแห่งความตายลาออกถอดถอนโดยการฟ้องร้องหรืออื่น ๆ
รองประธานาธิบดีอาจถูกปลดออกจากตำแหน่งโดยมติของราชสภาที่ผ่านเสียงข้างมากและเห็นด้วยกับโลกสภา
สภานิติบัญญัติแห่งสหภาพอินเดียไม่ได้เป็นเพียงองค์กรร่างกฎหมายเท่านั้น แต่ยังเป็นศูนย์กลางของกระบวนการทางการเมืองในระบอบประชาธิปไตยด้วย
รัฐสภาเป็นสภานิติบัญญัติกลางและสภานิติบัญญัติของรัฐเรียกว่า 'สภานิติบัญญัติแห่งรัฐ'
รัฐสภาของอินเดียคือ bicameral (เช่นประกอบด้วยบ้านสองหลัง) ได้แก่ Rajya Sabha (Council of States) และ Lok Sabha (บ้านของประชาชน).
รัฐในอินเดียยังมีตัวเลือกที่จะมีกล้องสองตัวหรือกล้องเดียว อย่างไรก็ตามในปัจจุบันมีseven states (แสดงในแผนที่ด้านล่าง) ซึ่งมีสภานิติบัญญัติสองสภา ได้แก่ -
- จัมมูและแคชเมียร์
- อุตตรประเทศ
- Bihar,
- Maharashtra,
- Karnataka,
- รัฐอานธรประเทศและ
- Telangana.
Rajya Sabha เป็นองค์กรที่มาจากการเลือกตั้งทางอ้อมและเป็นตัวแทนของประเทศอินเดีย
สมาชิกสภานิติบัญญัติแห่งรัฐที่ได้รับการเลือกตั้งจะเลือกสมาชิกของ Rajya Sabha
ในสหรัฐอเมริกาทุกรัฐมีการเป็นตัวแทนในวุฒิสภาอย่างเท่าเทียมกันโดยไม่คำนึงถึงขนาดและจำนวนประชากรของรัฐ แต่ในอินเดียนั้นไม่เหมือนกัน
ในอินเดียรัฐที่มีประชากรขนาดใหญ่กว่าจะได้รับตัวแทนมากกว่ารัฐที่มีประชากรน้อยกว่า ตัวอย่างเช่นรัฐอุตตรประเทศ (รัฐที่มีประชากรมากที่สุด) ส่งสมาชิก 31 คนไปยัง Rajya Sabha; ในทางกลับกันสิกขิม (รัฐที่มีประชากรน้อยที่สุด) ส่งสมาชิกเพียงคนเดียวไปยัง Rajya Sabha
จำนวนสมาชิกที่จะได้รับการเลือกตั้งจากแต่ละรัฐได้รับการแก้ไขตามกำหนดการที่สี่ของรัฐธรรมนูญ
สมาชิกของ Rajya Sabha ได้รับการเลือกตั้งเป็นระยะ six ปีแล้วพวกเขาจะได้รับการเลือกตั้งใหม่
สมาชิกของ Rajya Sabha ได้รับการเลือกตั้งในลักษณะที่พวกเขาไม่ได้ดำรงตำแหน่งพร้อมกันทั้งหมด หลังจากนั้นทุกๆสองปีสมาชิกหนึ่งในสามจะครบวาระและการเลือกตั้งจะมีขึ้นสำหรับที่นั่งหนึ่งในสามเท่านั้น
ในทำนองเดียวกัน Rajya Sabha ไม่เคยสูญสลายไปอย่างสิ้นเชิงและด้วยเหตุนี้จึงเรียกว่า permanent House ของรัฐสภา
นอกเหนือจากสมาชิกที่มาจากการเลือกตั้งประธานาธิบดีเป็นผู้แต่งตั้ง 12 สมาชิกจากสาขาวรรณกรรมวิทยาศาสตร์ศิลปะและการบริการสังคม
สมาชิกของโลกสภาและสภานิติบัญญัติแห่งรัฐได้รับการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชนในช่วงเวลาดังกล่าว five ปี.
อย่างไรก็ตามก่อนครบวาระการดำรงตำแหน่งหาก Lok Sabha ถูกยุบ (ไม่มีพรรคใดจัดตั้งรัฐบาลที่มีเสียงข้างมาก) จะมีการเลือกตั้งใหม่อีกครั้ง
รัฐสภามีหน้าที่ด้านกฎหมาย (การจัดทำกฎหมาย) และการเงิน (ร่างพระราชบัญญัติเงินและงบประมาณ) นอกจากนี้ยังควบคุมผู้บริหารและตรวจสอบความรับผิดชอบ
รัฐสภาเป็นเวทีอภิปรายที่สูงที่สุดในประเทศดังนั้นจึงไม่มีข้อ จำกัด เกี่ยวกับอำนาจในการอภิปราย
รัฐสภามีอำนาจในการอภิปรายและตรากฎหมายเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญ (เช่นอำนาจในการแก้ไข)
รัฐสภายังทำหน้าที่ในการเลือกตั้งบางอย่างเช่นการเลือกประธานาธิบดีและรองประธานาธิบดีของอินเดีย
รัฐสภายังมีหน้าที่ในการพิจารณาคดีในขณะที่พิจารณาและตัดสินข้อเสนอในการถอดถอนประธานาธิบดีรองประธานาธิบดีและผู้พิพากษาศาลฎีกาและศาลสูง
ต่อไปนี้เป็นพลังที่แตกต่างกันของ Lok Sabha และ Rajya Sabha -
Lok Sabha ทำ 'กฎหมาย' ในเรื่องต่างๆที่รวมอยู่ใน Union List และ Concurrent List และสามารถแนะนำและออกกฎหมายเกี่ยวกับเงินและตั๋วเงินที่ไม่ใช่เงิน
Rajya Sabha พิจารณาและอนุมัติตั๋วเงินที่ไม่ใช่เงินและเสนอแนะการแก้ไขบิลเงิน
Lok Sabha อนุมัติข้อเสนอด้านภาษีงบประมาณและงบการเงินประจำปี
Rajya Sabha อนุมัติการแก้ไขรัฐธรรมนูญ
โลกสบายจัดตั้งคณะกรรมการและคณะกรรมการและพิจารณารายงานของพวกเขา
Rajya Sabha สามารถให้อำนาจรัฐสภาสหภาพในการออกกฎหมายเกี่ยวกับเรื่องต่างๆที่รวมอยู่ในรายชื่อรัฐ
Rajya Sabha มีพลังพิเศษบางอย่าง หากรัฐสภาแห่งสหภาพมีความประสงค์ที่จะลบเรื่องใดเรื่องหนึ่งออกจากรายชื่อรัฐ (ซึ่งมีเพียงสภานิติบัญญัติแห่งรัฐเท่านั้นที่สามารถออกกฎหมายได้) ไปยังรายการสหภาพหรือรายการพร้อมกันเพื่อผลประโยชน์ของประเทศการอนุมัติของราชยาสภาเป็นสิ่งสำคัญ
เกี่ยวกับตั๋วเงิน Lok Sabha มีอำนาจพิเศษดังนั้น Rajya Sabha จึงไม่สามารถเริ่มต้นปฏิเสธหรือแก้ไขตั๋วเงินได้
การแก้ไขที่ทำโดย Rajya Sabha กับ Money Bill อาจได้รับการยอมรับหรือไม่ก็ได้โดย Lok Sabha
ร่างพระราชบัญญัติที่เสนอโดยรัฐมนตรีอธิบายว่า Government Bill; อย่างไรก็ตามหากร่างพระราชบัญญัติที่เสนอโดยสมาชิกที่ไม่ใช่รัฐมนตรีจะเรียกว่าprivate member’s Bill.
หากมีความไม่ลงรอยกันระหว่างทั้งสองบ้านในร่างกฎหมายที่เสนอให้มีการแก้ไขผ่าน Joint Session of Parliament.
เกี่ยวกับบิลเงินหาก Rajya Sabha ไม่ดำเนินการใด ๆ ภายใน 14 daysให้ถือว่าการเรียกเก็บเงินนั้นผ่านไปแล้ว
Zero Hourเป็นส่วนพิเศษของชั่วโมงคำถามที่สมาชิกมีอิสระที่จะหยิบยกเรื่องใด ๆ ที่พวกเขาคิดว่าสำคัญ อย่างไรก็ตามรัฐมนตรีไม่จำเป็นต้องตอบกลับ
การพิจารณาและการอภิปรายการอนุมัติหรือการปฏิเสธกฎหมายการควบคุมทางการเงินการไม่เชื่อมั่นเป็นเครื่องมือที่แตกต่างกันในการควบคุมของรัฐสภา
คณะกรรมการประจำรัฐสภาคณะกรรมการร่วม ฯลฯ เป็นคณะกรรมการที่สำคัญของรัฐสภา หน้าที่หลักของพวกเขาคือการศึกษาความต้องการเงินช่วยเหลือจากกระทรวงต่างๆพิจารณาค่าใช้จ่ายที่เกิดขึ้นจากหน่วยงานต่างๆการตรวจสอบกรณีการทุจริต ฯลฯ
มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญ (พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมครั้งที่ 52) ในปี พ.ศ. 2528 หรือที่เรียกกันว่า anti-defection amendment.
ตามการแก้ไขการป้องกันการบกพร่องมีข้อตกลงระหว่างฝ่ายต่างๆว่าสมาชิกสภานิติบัญญัติที่ได้รับการเลือกตั้งจากตั๋วของพรรคหนึ่งจะต้องถูก จำกัด ไม่ให้ 'บกพร่อง' ไปยังอีกพรรคหนึ่ง
เจ้าหน้าที่ประธานของสภาคือผู้มีอำนาจที่สามารถตัดสินใจขั้นสุดท้ายเกี่ยวกับคดีต่อต้านการเบี่ยงเบนทั้งหมด
หากสมาชิกยังคงไม่อยู่ในสภาเมื่อหัวหน้าพรรคขอให้เข้าร่วมหรือลงคะแนนเสียงไม่เห็นด้วยกับคำสั่งของพรรคหรือออกจากการเป็นสมาชิกของพรรคโดยสมัครใจก็เท่ากับเป็นการละทิ้งหน้าที่
คณะรัฐมนตรีเป็นสถาบันทางการเมืองที่มีอำนาจมากที่สุดแห่งหนึ่งในประเทศ นายกรัฐมนตรีเป็นหัวหน้าคณะรัฐมนตรี (เช่นเดียวกับรัฐบาลกลาง)
ไม่มีการเลือกตั้งโดยตรงเพื่อดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรี (พม.) แต่นายกรัฐมนตรีได้รับเลือกตามปกติจากการเลือกตั้งส. ส.
นายกรัฐมนตรีได้รับการแต่งตั้งจากประธานาธิบดีแห่งอินเดีย ประธานาธิบดีแต่งตั้งบุคคลเป็นนายกรัฐมนตรีซึ่งเป็นหัวหน้าพรรคที่มีเสียงข้างมากในโลกสภา
นายกรัฐมนตรีอยู่ในอำนาจต่อไปเป็นระยะเวลา 5 ปีหรือตราบเท่าที่เขาสั่งการพรรคเสียงข้างมากหรือแนวร่วม
ประธานาธิบดีแต่งตั้งรัฐมนตรีอื่นตามคำแนะนำของนายกรัฐมนตรี
นายกรัฐมนตรีมีอิสระที่จะเลือกรัฐมนตรีของเขาจากสมาชิกรัฐสภา
บุคคลที่ไม่ได้เป็นสมาชิกรัฐสภาก็สามารถเป็นรัฐมนตรีได้เช่นกัน แต่บุคคลดังกล่าวจะต้องได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในรัฐสภาภายในหกเดือนหลังจากได้รับแต่งตั้งเป็นรัฐมนตรี
รัฐมนตรีทั้งหมดรวมกันในกลุ่มเรียกอย่างเป็นทางการว่าคณะรัฐมนตรี; อย่างไรก็ตามรัฐมนตรีมีตำแหน่งและผลงานที่แตกต่างกัน
ประเภทต่างๆของรัฐมนตรี ได้แก่ -
Cabinet Ministersเป็นผู้นำระดับสูงและมีประสบการณ์มากที่สุดของพรรค พวกเขามักจะเป็นผู้รับผิดชอบของกระทรวงสำคัญเช่นการเงินกลาโหมบ้านงานภายนอกอาหารและอุปทานเป็นต้นโดยทั่วไปการตัดสินใจของรัฐบาลจะเกิดขึ้นในการประชุมของคณะรัฐมนตรีโดยนายกรัฐมนตรี ดังนั้นคณะรัฐมนตรีจึงเป็นกลุ่มหลักของรัฐมนตรีในคณะรัฐมนตรี
Ministers of Stateโดยปกติแล้วจะมีการเรียกเก็บเงินอิสระจากกระทรวงขนาดเล็ก โดยทั่วไปจะไม่เข้าร่วมการประชุมคณะรัฐมนตรี แต่อาจเข้าร่วมได้เมื่อได้รับเชิญเป็นพิเศษ
โดยทั่วไปแล้วรัฐมนตรีของรัฐจะได้รับการแต่งตั้งให้ช่วยรัฐมนตรีประจำคณะรัฐมนตรี
การปกครองท้องถิ่นคือรัฐบาลระดับหมู่บ้านและตำบล เป็นรัฐบาลที่ใกล้ชิดกับคนทั่วไปมากที่สุดซึ่งเกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวันและพยายามแก้ไขปัญหาของประชาชนทั่วไป
ประชาธิปไตยนั้นเกี่ยวกับการมีส่วนร่วมที่มีความหมายและเกี่ยวกับความรับผิดชอบด้วย ดังนั้นรัฐบาลท้องถิ่นที่เข้มแข็งและมีชีวิตชีวาจึงมั่นใจว่าทั้งการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันและความรับผิดชอบอย่างมีจุดมุ่งหมาย
ลำดับชั้นของรัฐบาลระดับต่างๆ (ของอินเดีย) แสดงในภาพต่อไปนี้ -
ในปีพ. ศ. 2425 ลอร์ดริปปอนซึ่งเป็นอุปราชของอินเดียในขณะนั้นได้ริเริ่มจัดตั้งรัฐบาลท้องถิ่นที่มาจากการเลือกตั้ง
ตามพระราชบัญญัติของรัฐบาลอินเดีย พ.ศ. 2462 หมู่บ้าน Panchayats ได้รับการจัดตั้งขึ้นในหลายจังหวัดและแนวโน้มยังคงดำเนินต่อไปหลังจากรัฐบาลอินเดียพระราชบัญญัติปีพ. ศ. 2478
เมื่อมีการจัดทำรัฐธรรมนูญเรื่องของการปกครองท้องถิ่นได้ถูกกำหนดให้กับรัฐและเป็นหนึ่งในบทบัญญัติของหลักการแนวนโยบายแห่งรัฐ
หลังจากได้รับเอกราชแล้วระบบการปกครองท้องถิ่นแบบ Panchayati Raj สามชั้นได้รับการแนะนำให้ใช้ในพื้นที่ชนบท ด้วยเหตุนี้บางรัฐรวมทั้งคุชราตและรัฐมหาราษฏระจึงนำระบบการเลือกตั้งท้องถิ่น (1960) มาใช้
หลังจากปี 2530 ได้มีการเริ่มต้นการทบทวนการทำงานของสถาบันการปกครองท้องถิ่นอย่างละเอียดและในปี 2532 คณะกรรมการ PK Thungon ได้เสนอให้มีการรับรองรัฐธรรมนูญแก่หน่วยงานรัฐบาลท้องถิ่น
ในที่สุดในปี 2535 การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 73 และ 74 ก็ได้ผ่านการพิจารณาโดยรัฐสภา
การแก้ไขครั้งที่ 73 เป็นเรื่องเกี่ยวกับรัฐบาลท้องถิ่นในชนบทซึ่งเรียกอีกอย่างว่า Panchayati Raj Institutions (PRI)
การแก้ไขครั้งที่ 74 ทำให้บทบัญญัติที่เกี่ยวข้องกับการปกครองท้องถิ่นในเมือง (หรือที่เรียกว่า Nagarpalikas)
หลังจากการแก้ไขครั้งที่ 73 ตอนนี้ทุกรัฐมีโครงสร้าง Panchayati Raj สามระดับที่เหมือนกันเป็น -
Gram Panchayat - ที่ระดับล่างสุด
Mandal(หรือที่เรียกว่า Block หรือ Taluka) - ระดับตัวกลาง และ
Zilla Panchayat - ที่ระดับบนสุด
Gram Panchayat ครอบคลุมหมู่บ้านหรือกลุ่มหมู่บ้าน
ระดับตัวกลางคือ Mandal ครอบคลุม Block (เช่นกลุ่มของ gram panchayat)
Zilla Panchayat ครอบคลุมพื้นที่ชนบททั้งหมดของอำเภอ
ทั้งสามระดับของสถาบัน Panchayati Raj ได้รับการเลือกตั้งโดยตรงจากประชาชนเป็นเวลาห้าปี
หนึ่งในสามของตำแหน่งทั้งหมดในสถาบัน Panchayat สงวนไว้สำหรับผู้หญิง
วิชาที่ยี่สิบเก้า (จากกำหนดการที่ 11 ของรัฐธรรมนูญ) ซึ่งอยู่ในรายชื่อรัฐก่อนหน้านี้จะถูกโอนไปยังสถาบัน Panchayati Raj
การแก้ไขครั้งที่ 73 ใช้ไม่ได้กับพื้นที่ที่ประชากร Adivasi อาศัยอยู่ในหลายรัฐของอินเดีย อย่างไรก็ตามบทบัญญัติแยกต่างหากในปี 2539 สำหรับพื้นที่เหล่านี้
รัฐบาลของรัฐจะต้องแต่งตั้งกรรมการการเลือกตั้งประจำรัฐ (เป็นอิสระจากคณะกรรมการการเลือกตั้งของอินเดีย) ซึ่งจะรับผิดชอบในการดำเนินการเลือกตั้งในสถาบัน Panchayati Raj
รัฐบาลของรัฐจะต้องแต่งตั้งคณะกรรมการการเงินของรัฐหนึ่งครั้งในห้าปี
การแก้ไขครั้งที่ 74 จัดการกับองค์กรท้องถิ่นในเมือง (Nagarpalikas หรือเทศบาล)
สำมะโนประชากรของอินเดียกำหนดเขตเมืองว่า -
ประชากรขั้นต่ำ 5,000 คน
อย่างน้อย 75% ของประชากรชายวัยทำงานที่ประกอบอาชีพนอกภาคเกษตรและ
ความหนาแน่นของประชากรอย่างน้อย 400 คนต่อ ตร.กม.
ตามการสำรวจสำมะโนประชากรปี 2554 (ข้อมูลชั่วคราว) ประมาณ 31 เปอร์เซ็นต์ของประชากรอินเดียอาศัยอยู่ในเขตเมือง
บทบัญญัติหลายประการของการแก้ไขครั้งที่ 74 คล้ายกับการแก้ไขครั้งที่ 73
หน้าที่ของ Nagarpalika ได้รับการระบุไว้ในกำหนดการที่สิบสองของรัฐธรรมนูญ
ประชากรอินเดียมีวรรณะตามกำหนด (SC) ร้อยละ 16.2 และชนเผ่าตามกำหนดเวลา (ST) ร้อยละ 8.2 ดังนั้นที่นั่งสำหรับทั้ง SC และ ST จึงถูกสงวนไว้ในรัฐบาลท้องถิ่น
- ตุลาการเป็นองค์กรอิสระที่ปกป้องและรับรอง 'หลักนิติธรรม'
หน่วยงานอื่น ๆ ของรัฐบาลรวมทั้งฝ่ายบริหารและฝ่ายนิติบัญญัติต้องไม่ขัดขวางการทำงานของตุลาการ
ระบบการพิจารณาคดีในอินเดียอยู่ในรูปแบบของตุลาการแบบบูรณาการซึ่งประกอบด้วยศาลฎีกาสำหรับทั้งประเทศศาลสูงในแต่ละรัฐศาลแขวงและศาลในระดับท้องถิ่น (ดังแสดงในแผนภาพด้านล่าง) .
ศาลฎีกาเป็นผู้ควบคุมการบริหารงานตุลาการและคำตัดสินของศาลฎีกามีผลผูกพันกับศาลอื่น ๆ ทั้งหมดของประเทศ
ผู้พิพากษาของศาลฎีกา (และศาลสูง) ได้รับการแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี (ของอินเดีย) หลังจาก 'ปรึกษา' หัวหน้าผู้พิพากษาของอินเดีย (CJI)
โดยปกติผู้พิพากษาอาวุโสที่สุดของศาลฎีกาของอินเดียได้รับการแต่งตั้งให้เป็นหัวหน้าผู้พิพากษาของอินเดีย (CJI); อย่างไรก็ตามการประชุมนี้เสียสองครั้ง -
ในปี 1973 A. N. Ray ได้รับแต่งตั้งให้เป็น CJI แทนที่ผู้พิพากษาอาวุโสสามคนและ
ในปีพ. ศ. 2518 Justice M.H. Beg ได้รับการแต่งตั้งแทนที่ Justice HR Khanna
ผู้พิพากษาของศาลฎีกา (หรือศาลสูง) สามารถถูกถอดออกได้ก็ต่อเมื่อได้รับการพิสูจน์แล้วว่าประพฤติมิชอบหรือไร้ความสามารถ
ญัตติที่มีข้อกล่าวหาต่อผู้พิพากษาจะต้องได้รับความเห็นชอบจากเสียงข้างมากในรัฐสภาทั้งสองแห่ง จากนั้นผู้พิพากษาสามารถถูกลบออกได้
ศาลฎีกาของอินเดียทำหน้าที่เป็นศาลอุทธรณ์สูงสุดในคดีแพ่งและคดีอาญา ได้ยินคำอุทธรณ์คำตัดสินของศาลสูง อย่างไรก็ตามศาลฎีการับฟังกรณีใด ๆ หากเป็นที่พอใจที่จะทำเช่นนั้น
ศาลฎีกามีเขตอำนาจในการระงับข้อพิพาทใด ๆ เช่น -
ระหว่างพลเมืองของประเทศ;
ระหว่างประชาชนและรัฐบาล
ระหว่างรัฐบาลสองรัฐขึ้นไป และ
ระหว่างรัฐบาลในระดับสหภาพและระดับรัฐ
ศาลฎีกาและศาลสูงเป็นผู้พิทักษ์รัฐธรรมนูญของเรา พวกเขามีอำนาจในการตีความรัฐธรรมนูญของประเทศ
ศาลฎีกาสามารถประกาศใช้กฎหมายของฝ่ายนิติบัญญัติหรือการกระทำของฝ่ายบริหารที่ขัดต่อรัฐธรรมนูญได้หากกฎหมายหรือการกระทำดังกล่าวขัดต่อบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญ
ศาลฎีกามีOriginal Jurisdiction'. หมายความว่า - บางกรณีศาลฎีกาสามารถพิจารณาโดยตรงได้โดยไม่ต้องขึ้นศาลล่าง
ศาลฎีกามีWrit Jurisdiction'. หมายความว่า - บุคคลใดก็ตามที่ถูกละเมิดสิทธิขั้นพื้นฐานสามารถไปที่ศาลฎีกาได้โดยตรงเพื่อรับการเยียวยาที่เหมาะสม
ศาลฎีกาเป็นศาลอุทธรณ์สูงสุด (Appellate Jurisdiction). หมายความว่า - บุคคลสามารถอุทธรณ์ต่อศาลฎีกาเพื่อคัดค้านคำตัดสินของศาลสูง
ศาลฎีกามีAdvisory Jurisdiction'. หมายความว่า - ประธานาธิบดีอินเดียสามารถอ้างถึงเรื่องใด ๆ ที่มีความสำคัญต่อสาธารณะหรือเกี่ยวข้องกับการตีความรัฐธรรมนูญต่อศาลฎีกาเพื่อขอคำแนะนำ
รัฐธรรมนูญมาตรา 137 ระบุว่าศาลฎีกาจะมีอำนาจตรวจสอบคำพิพากษาที่ประกาศหรือคำสั่งใด ๆ
รัฐธรรมนูญมาตรา 144 ระบุว่าหน่วยงานพลเรือนและฝ่ายตุลาการทั้งหมดในดินแดนของอินเดียจะต้องดำเนินการเพื่อช่วยเหลือศาลฎีกา
เครื่องมือหลักที่การเคลื่อนไหวทางศาลเกิดขึ้นในอินเดียคือ Public Interest Litigation (PIL) หรือ Social Action Litigation (SAL)
เมื่อคดีไม่ได้ถูกฟ้องโดยผู้ที่ได้รับความเดือดร้อน แต่เป็นบุคคลอื่นในนามของพวกเขาเนื่องจากเกี่ยวข้องกับการพิจารณาประเด็นที่เป็นประโยชน์สาธารณะดังนั้นจึงเรียกว่าการฟ้องร้องเพื่อประโยชน์สาธารณะ (PIL) หรือการดำเนินคดีทางสังคม .
สิทธิที่สำคัญที่สุดสองประการของตุลาการคือ -
สามารถเรียกคืนสิทธิขั้นพื้นฐานโดยการออกข้อเขียนของ Habeas Corpus; mandamus ฯลฯ ภายใต้มาตรา 32 ของรัฐธรรมนูญและศาลสูงสามารถดำเนินการเช่นเดียวกันได้เช่นกันภายใต้มาตรา 226 ของรัฐธรรมนูญ
ภายใต้มาตรา 13 ของรัฐธรรมนูญ - ศาลฎีกาสามารถประกาศให้กฎหมายที่เกี่ยวข้องขัดต่อรัฐธรรมนูญและไม่สามารถปฏิบัติได้
การพิจารณาคดีของศาล (JR) เป็นหนึ่งในอำนาจที่สำคัญที่สุดของศาลฎีกา
การพิจารณาคดีความหมายถึงอำนาจของศาลฎีกาในการตรวจสอบความชอบด้วยรัฐธรรมนูญของกฎหมายใด ๆ ดังนั้นหากศาลได้ข้อสรุปว่ากฎหมายดังกล่าวไม่สอดคล้องกับบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญกฎหมายดังกล่าวก็ถูกประกาศว่าไม่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญและไม่มีผลบังคับใช้
ศาลฎีกา (และศาลสูง) มีอำนาจตรวจสอบความถูกต้องตามรัฐธรรมนูญของกฎหมายหรือการดำเนินการใด ๆ ของฝ่ายบริหารเมื่อมีการท้าทายต่อหน้าพวกเขา อำนาจนี้เรียกว่าการพิจารณาคดี
ศาลฎีกาของอินเดียยังปกป้องรัฐธรรมนูญจากการเปลี่ยนแปลงใด ๆ ในหลักการพื้นฐานของรัฐสภา
ความเป็นอิสระและอำนาจที่ใช้โดยตุลาการอินเดียในอินเดียทำให้ศาลฎีกาทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์สิทธิขั้นพื้นฐาน
รัฐธรรมนูญของอินเดียตั้งอยู่บนหลักการที่ละเอียดอ่อนของการแบ่งแยกอำนาจและการตรวจสอบและถ่วงดุลที่ จำกัด ซึ่งหมายความว่า - แต่ละหน่วยงานของรัฐบาลมีพื้นที่ในการทำงานที่ชัดเจน ตัวอย่างเช่น,
รัฐสภามีอำนาจสูงสุดในการออกกฎหมายและแก้ไขรัฐธรรมนูญ
ผู้บริหารมีอำนาจสูงสุดในการดำเนินการตามกฎหมาย และ
ตุลาการมีอำนาจสูงสุดในการระงับข้อพิพาทและตัดสินว่ากฎหมายที่จัดทำขึ้นนั้นเป็นไปตามบทบัญญัติของรัฐธรรมนูญหรือไม่
ในคำพิพากษาคดีKesavananda Bharati (1973) ศาลฎีกาพิพากษาว่ามีBasic Structure'ของรัฐธรรมนูญและไม่มีใคร - แม้แต่รัฐสภา (ผ่านการแก้ไข) - สามารถละเมิดโครงสร้างพื้นฐานได้
ในคดี Kesavananda Bharatiศาลฎีกาทำสองอย่าง -
กล่าวว่าสิทธิในทรัพย์สินไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างพื้นฐานดังนั้นจึงสามารถแก้ไขได้อย่างเหมาะสม
ศาลขอสงวนสิทธิ์ในการตัดสินว่าเรื่องต่างๆเป็นส่วนหนึ่งของโครงสร้างพื้นฐานของรัฐธรรมนูญหรือไม่
สหพันธ์นิยมเป็นกลไกเชิงสถาบันเพื่อรองรับการเลือกตั้งสองชุดกล่าวคือชุดแรกเป็นศูนย์กลางหรือระดับชาติและที่สองคือในระดับจังหวัดหรือระดับภูมิภาค ทั้งสองชุดของการเมืองเป็นอิสระในพื้นที่ของตัวเอง
Each level of the polity has distinct powers and responsibilities and has a separate system of government.
The details of this federalism or dual system of government are generally found in a written constitution.
Written Constitution is considered to be supreme and also the source of the power of both sets of government.
Certain subjects, which are the concern of a nation as a whole, for example, defense or currency, are the responsibility of the union or central government.
On the other hand, regional or local matters are the responsibility of the regional or state government.
In case of a conflict between the center and the state on any issue, the judiciary has the powers to resolve the disputes.
Though the Indian Constitution does not use the word ‘federalism’ anywhere; however, the structure of Indian government is divided into two sets of governments i.e.
For the entire nation known as the ‘Union Government’ (or central government) and
For each unit or state known as the ‘State Government.’
The Constitution clearly demarcates subjects, which are under the exclusive domain of the Union and those under the exclusive of States.
Likewise, the Constitution describes three lists −
Union List (subjects dealt by only Central Government);
State List (subjects dealt normally by States only); and
Concurrent List (both Union and State have the power to legislate these subjects).
- Subjects of Union List are −
- Defense
- Atomic Energy
- Foreign Affairs
- War and Peace
- Banking
- Railways
- Post and Telegraph
- Airways
- Ports
- Foreign Trade
- Currency & Coinage
- Subjects of State Lists are −
- Agriculture
- Police
- Prison
- Local Government
- Public Heath
- Land
- Liquor
- Trade and Commerce
- Livestock and Animal Husbandry
- State Public Services
- Subjects of Concurrent Lists are −
- Education
- Transfer of Property other than Agricultural land
- Forests
- Trade Unions
- Adulteration
- Adoption and Succession
Article 257 of the Constitution is read as: The executive power of every State shall be so exercised as not to impede or prejudice the exercise of the executive power of the Union, and the executive power of the Union shall extend to the giving of such directions to a State as may appear to the Government of India to be necessary for that purpose.
The Sarkaria Commission was appointed by the central government in 1983 to examine the issues relating to center-State relations; the Commission submitted its report in 1988 and recommended that appointments of Governors should be strictly non-partisan.
In 1953, the States Reorganization Commission was set up and it recommended the creation of linguistic States, at least for the major linguistic groups.
Resultantly, Gujarat and Maharashtra were created in 1960 and the process is still going on.
The Constitution of India (under Article 371) has given some special provisions for some States after considering their peculiar social and historical circumstances. However, most of the special provisions are related to the north eastern States (i.e. Assam, Nagaland, Arunachal Pradesh, Mizoram, etc.) largely due to a sizeable indigenous tribal population with a distinct history and culture.
Under Article 370 of the Constitution, the northern most state Jammu and Kashmir has also special provisions.
One of the major differences between the other States and the State of J&K are that no emergency due to internal disturbances can be declared in J&K without the concurrence of the State.
The Union Government cannot impose a financial emergency in J&K and the Directive Principles also do not apply in J&K.
An amendment to the Indian Constitution (under Art. 368) can only apply in concurrence with the government of J&K.
Articles 245 to 263 of Part XI and Articles 268 to 293 of Part XII describe three types of Center-State relations i.e. Legislative, Administrative, and Financial.
Articles 245 to 255 describe Legislative relations.
Article 245 (1) states that Subject to the provisions of this Constitution, Parliament may make laws for the whole or any part of the territory of India, and the Legislature of a State may make laws for the whole or any part of the State.
Article 245 (2) states that no law made by Parliament shall be deemed to be invalid on the ground that it would have extra-territorial operation.
Article 246 states that the Parliament has exclusive power to make laws with respect to any of the matters enumerated in List I (i.e. Union List) and List III (i.e. Concurrent List) of the Seventh Schedule.
Article 248 states that the Parliament has exclusive power to make any law with respect to any matter not enumerated in the Concurrent List or State List.
Further, Article 250 states that notwithstanding anything in this Chapter, Parliament shall, while a Proclamation of Emergency is in operation, have power to make laws for the whole or any part of the territory of India with respect to any of the matters enumerated in the State List.
Articles 255 to 263 describe Legislative relations.
Article 256 states that the executive power of every State shall be so exercised as to ensure compliance with the laws made by Parliament and any existing laws which apply in that State, and the executive power of the Union shall extend to the giving of such directions to a State as may appear to the Government of India to be necessary for that purpose.
Article 257 (1) states that the executive power of every State shall be so exercised as not to impede or prejudice the exercise of the executive power of the Union, and the executive power of the Union shall extend to the giving of such directions to a State as may appear to the Government of India to be necessary for that purpose.
Article 258 (2) states that a law made by Parliament which applies in any State may, notwithstanding that it relates to a matter with respect to which the Legislature of the State has no power to make laws, confer powers and impose duties, or authorize the conferring of powers and the imposition of duties, upon the State or officers and authorities thereof.
Article 261 (3) states that final judgments or orders delivered or passed by civil courts in any part of the territory of India shall be capable of execution anywhere within that territory according to law.
Article 262 (1) states that Parliament may by law provide for the adjudication of any dispute or complaint with respect to the use, distribution or control of the waters of, or in, any inter-State river or river valley.
Article 262 (2) states that notwithstanding anything in this Constitution, Parliament may be law provide that neither the Supreme Court nor any other court shall exercise jurisdiction in respect of any such dispute or complaint as is referred to in clause (1).
Articles 268 to 293 describe Financial relations.
Article 268 describes the Duties levied by the Union but collected and appropriated by the States.
Article 269 describes the Taxes levied and collected by the Union but assigned to the States.
Article 270 describes the Taxes levied and distributed between the Union and the States.
PART XVIII and Articles 352 to 360 describe the emergency provisions of India.
Under the Indian Constitution, there are three types of emergency provisions −
National Emergency;
Failure of constitutional machinery in state/s or President’s Rule; and
Financial Emergency.
Article 352 states that if the President is satisfied that a grave emergency exists whereby the security of India or of any part of the territory thereof is threatened, whether by war or external aggression or armed rebellion, he may, by Proclamation, make a declaration to that effect in respect of the whole of India or of such part of the territory thereof as may be specified in the Proclamation.
However, Article 352 (4) states that every Proclamation issued under this article shall be laid before each House of Parliament and shall, except where it is a Proclamation revoking a previous Proclamation, cease to operate at the expiration of one month unless before the expiration of that period it has been approved by resolutions of both Houses of Parliament.
Further, Article 352 (5) states that a Proclamation so approved shall, unless revoked, cease to operate on the expiration of a period of six months from the date of the passing of the second of the resolutions approving the Proclamation under clause (4).
Article 353 states that while a Proclamation of Emergency is in operation, then the executive power of the Union shall extend to the giving of directions to any State as to the manner in which the executive power thereof is to be exercised.
Article 356 states that if the President, on receipt of a report from the Governor of a State or otherwise, is satisfied that a situation has arisen in which the Government of the State cannot be carried on in accordance with the provisions of this Constitution, then he (the President) may issue state emergency.
Article 356 (3) states that every Proclamation under this article shall be laid before each House of Parliament and shall, except where it is a Proclamation revoking a previous Proclamation, cease to operate at the expiration of two months unless before the expiration of that period it has been approved by resolutions of both Houses of Parliament.
Further, Article 356 (4) states that a Proclamation so approved shall, unless revoked, cease to operate on the expiration of a period of six months from the date of issue of the Proclamation.
Article 357 states that where by a Proclamation issued under clause (1) of Article 356, it has been declared that the powers of the Legislature of the State shall be exercisable by or under the authority of Parliament.
Article 359 states that where a Proclamation of Emergency is in operation, the President may by order declare that the right to move any court for the enforcement of such of the rights conferred by Part III (except articles 20 and 21) as may be mentioned in the order and all proceedings pending in any court for the enforcement of the rights so mentioned shall remain suspended for the period during which the Proclamation is in force or for such shorter period as may be specified in the order.
Article 360 states that if the President is satisfied that a situation has arisen whereby the financial stability or credit of India or of any part of the territory thereof is threatened, he may by a Proclamation make a declaration to that effect.
Article 360 (4) (b) states that it shall be competent for the President during the period any Proclamation issued under this article is in operation to issue directions for the reduction of salaries and allowances of all or any class of persons serving in connection with the affairs of the Union including the Judges of the Supreme Court and the High Courts.
In India, there are three levels of government, i.e.,
- Center level,
- State level, and
- Local level.
At center level, elections are conducted to elect Member of Parliament, which is known as Lok Sabha elections.
For Lok Sabha election, the whole country is divided into 543 constituencies and each constituency elects one representative as a Member of Parliament (MP).
At the State level, an election is called assembly election; however, unlike center, each state is divided into a different specific number of Assembly constituencies.
The elected representative in the assembly election is called as the Member of Legislative Assembly (MLA).
Similarly, at the local level, elections are held for the election of Pradhan in Panchayat (rural) areas and counselor in Municipal (urban) areas.
Each village or town is divided into several ‘wards’ (similar to constituencies) and each ward elects one member of the village or the urban local body respectively.
Every citizen of India has the right to vote to elect a representative as well as to be elected as a representative.
To provide a fair opportunity to a candidate belonging to weaker sections in an open electoral competition (against those who are influential and resourceful), a system of ‘reserved’ constituency is adopted.
The reserved system ensures equal opportunity to all and provides a real choice of election to the voters from weaker sections.
Some constituencies are reserved for the people belonging to the Scheduled Castes (SC) and Scheduled Tribes (ST) in a proportion of their population in the respective regions.
In a reserved constituency, only the persons belonging to the reserved category are eligible to contest an election.
As on 1 September 2012, 84 seats were reserved for SC Category and 47 seats were reserved for ST Category in Lok Sabha.
Similarly, 33% of the seats are reserved in rural and urban local bodies for women candidates.
The principle of a universal adult franchise is the foundation of the democracy that gives every citizen a right to have one vote and each vote should have equal value.
Every citizen of 18 years or more has the right to vote, irrespective of his caste, religion, gender, educational qualification, financial status, etc.
To ensure that not even a single person is denied of this basic right for any reason whatsoever, a list of all voters (eligible to vote) is prepared. This list is officially called as the Electoral Roll or the Voters’ List.
The voters’ list is provided to the voters of each constituency much before the election for the purpose of inspection and correction.
On the day of election, the people cast their votes as per their names mentioned in the voter list.
This method ensures that not a single person is denied his/her right to vote and thus everyone should get an equal opportunity to choose their representatives.
The government is responsible to update the voter’s list before the election; new names of all the eligible voters are added to the voters’ list and names of those who move out from their residential place or those who have been died are deleted.
A complete revision of the voter’s list takes place every five years.
In a democratic country, a system of free and fair election provides the people of every section a real choice to vote and a fair chance to contest. There are no restrictions on anyone to contest an election except in reserved constituencies.
To contest an election, a candidate should be of 25 years (or more) of age with sound mind and no criminal background.
Political parties introduce their candidates and give them the party ‘ticket’.
A candidate who wishes to contest an election has to fill a ‘nomination form’ and deposit some money as ‘security fees.’
Besides, the Supreme Court has also given directions that every contesting candidate has to disclose his/her personal information to the voters. So that the voter can choose a right candidate on the basis of given information.
Following the directions of the Supreme Court, the Election Commission of India put in place a system of a declaration on an affidavit.
The proposed candidate has to make a legal declaration, giving full details of his −
Criminal cases pending against the candidate;
Details of the assets and liabilities of the candidate and his or her family;
Education qualifications of the candidate.
In the Indian political system, educational qualification is not required, either for the voters or for the contesting candidates.
Politics in India does not require educational qualifications of a person for selection to be a leader. It is just like the criteria for selection in a cricket team, the ability of the player to play cricket and not his educational qualification.
The essential qualification for an MLA or an MP in politics is their ability to understand people’s concerns, problems, and to represent their interests.
It is left upon the voters to decide whether their representative is qualified to understand their problems and able to solve them.
The main purpose of an election is to give the people a chance to choose their representatives and make a government of their choice who frames policies to address their concerns.
During election campaigns, voters get the opportunity to have a free and open discussion about who is a better candidate, which party can give a better government, or what are their policies.
In India, election campaigns take place for two weeks period between the announcement of the final list of candidates and the date of polling.
During campaigns, the political leaders address election rallies and political parties mobilize their supporters.
The contesting candidates contact their voters through various methods such as −
They advertise in newspapers, radio, television, etc.;
They publish pamphlets and distribute them in their respective constituencies;
They arrange rallies and give speeches at every public place of their constituencies;
They tell their voters about their plan and policies and also ask about their (voters’) problems.
They try to convince their voters in their favor and appeal them to vote and elect the right candidate.
The Indian election system is based on the law, which provides a code of conduct for every person contesting an election.
If any political party or candidate violates this code of conduct, his/her election can be rejected by the court even after they have been declared elected.
This code of conduct states that no party or candidate can −
Bribe or threaten voters;
Appeal/mesmerize them (voters) in the name of caste or religion;
Use government resources for election campaign;
Spend more than Rs.25 lakh in a constituency for a Lok Sabha election;
Spend more than Rs.10 lakh in a constituency for an Assembly election.
In addition to the laws, all the political parties in India have agreed to a Model Code of Conduct for election campaigns. According to this, no party or candidate can −
Use any place of worship for election propaganda;
Use government vehicles, aircraft, and officials for elections;
Once elections are announced, Ministers shall not lay foundation stones of any projects;
Take any big policy decisions or make any promises of providing public facilities.
Any violation of any rule needs to be reported to the Election Commission, which has sufficient power and authority to take appropriate action against the violators.
The Election Commission of India prepares a timetable for election. A particular day is fixed for polling in a particular constituency. This is called election day, usually, it is declared as a holiday.
Voters whose name is on the voters’ list go to a nearby ‘polling booth’ and cast their vote one by one.
Inside the polling booth, the election officials identify the voter as per their name in the voter list (and also check their Identity Card).
After identifying the right voter, the election officials put a mark on the left hand index finger, and then allow to cast a vote.
Polling officers keep the records of those who have cast their votes and maintain a proper register.
A ballot paper is a sheet of paper comprising a list of names of all the contesting candidates along with party name and symbols.
Earlier, the voters used to mark their choice by putting a stamp on the ballot paper against the name and mark of the candidate of their choice.
Nowadays, electronic voting machines (EVM) are used to cast the votes; the machine shows the names of the candidate and the party symbols (as shown in the given image).
A voter needs to press the button against the name of the candidate who he/she wants to elect.
Once the polling is over, all the EVMs are sealed and taken to a centralized place where all the EVMs are kept and later on, votes were counted.
Elections in our country are conducted through a powerful and independent institution called the Election Commission of India.
The Election Commission of India is a constitutional body which is an autonomous body independent of the government. It enjoys the same kind of independence like the judges of the Supreme Court of India.
The Chief Election Commission of India (CEC) is appointed by the President of India, but after his appointment, the Chief Election Commissioner is not answerable to the President or the government.
In a matter of election, it has been given wide powers to conduct free and fair election. They actively use these powers to form fair government.
The government or the ruling party has no occasion to influence or pressurize the election commission.
The Election Commission takes decisions on every aspect related to the election from the announcement of elections to the declaration of results.
The Election Commission supervises and controls the administration of elections. It checks and correct any fault immediately.
The Election Commission implements the Code of Conduct and punishes any candidate or party who is found guilty of any violation.
During the election period, the Election Commission acquires powers to order the government to follow settled guidelines to prevent use and misuse of governmental power to enhance its chances to win elections, or to transfer some government officials.
All the officers and staff of the government that is put on election duty works under the control of the Election Commission and not under the government.
The electoral outcomes in India are usually accepted as people’s verdict by the defeated candidates or party.
The test of the free and fair election in India manifested in the outcome of the election result.
In India, the result of election frequently changes the ruling government, which clearly illustrates that the elections in India are free and fair.
The ruling parties routinely lose elections in India, both at the national and state level. In fact, in every two out of the three elections held in the last fifteen years, the ruling party lost.
Indian governance system has multi-party system and the political parties are categorized as −
- National Political Party;
- State or Regional (level) Political Party.
The recognition and status of political parties are reviewed and authorized by the Election Commission of India.
However, to be eligible for a ‘National Political Party of India,’ the Election Commission has set the following criteria −
It secures at least six percent of the valid votes polled in any four or more states, at a general election to the House of the People or, to the State Legislative Assembly; and
In addition, it wins at least four seats in the House of the People from any State or States.
OR
It wins at least two percent seats in the House of the People (i.e., 11 seats in the existing House having 543 members), and these members are elected from at least three different States.
To be eligible for a ‘State Political Party,’ the Election Commission has set the following criteria −
It secures at least six percent of the valid votes polled in the State at a general election, either to the House of the People or to the Legislative Assembly of the State concerned; and
In addition, it wins at least two seats in the Legislative Assembly of the State concerned.
OR
It wins at least three percent (3%) of the total number of seats in the Legislative Assembly of the State, or at least three seats in the Assembly, whichever is more.
The following table illustrates the major National Political Parties of India −
Under Article 368 (specific provision) of the Constitution, the Parliament is the repository of the constituent power of the Union and hence, it can amend the Constitutional provision as per the requirement/s (within the circumscribed limit).
Article 368 (1) states that notwithstanding anything in this Constitution, the Parliament may exercise its constituent power amend by way of addition, variation or repeal any provision of this Constitution in accordance with the procedure laid down in this article.
Article 368 (2) states that an amendment of this Constitution may be initiated only by the introduction of a Bill for the purpose in either House of Parliament, and when the Bill is passed in each House by a majority of the total membership of that House and by a majority of not less than two-thirds of the members of that House present and voting, it shall be presented to the President who shall give his assent to the Bill and thereupon the Constitution shall stand amended in accordance with the terms of the Bill.
Article 368 (4) states that no amendment of this Constitution (including the provisions of Part III) made or purporting to have been made under this article whether before or after the commencement of section 55 of the Constitution (Forty-second Amendment) Act, 1976 shall be called in question in any court on any ground.
Article 368 (5) states that for the removal of doubts, it is hereby declared that there shall be no limitation whatever on the constituent power of Parliament to amend by way of addition, variation or repeal the provisions of this Constitution under this article.
Primarily, there were only eight Schedules; however, four schedules were added after subsequent amendments.
The principle of separation of powers has not been placed clearly in Indian Constitution; however, the separate functions of the three specified Organs (i.e. Executive, Parliament, and Judiciary) are specified.
Among all the three Organs, no one is superior to the other, and one cannot control the other, in any manner, but rather all three Organs need to work in harmony.
Article 50 of the Constitution separates the Executive from the Judiciary.
Article 53 (1) states that the executive power of the Union shall be vested in the President and shall be exercised by him either directly or through officers subordinate to him in accordance with this Constitution.
Further, the President, being the executive head of the country, is also empowered to exercise legislative powers in certain condition (Article 123).
Article 73 (a) states that the Parliament has power to make laws; and (b) to the exercise of such rights, authority, and jurisdiction as are exercisable by the Government of India by virtue of any treaty or agreement.
The function of the Judiciary is to Review the action of the legislature and the Executive.
Further, Article 121 states that no discussion shall take place in Parliament with respect to the conduct of any Judge of the Supreme Court or of a High Court in the discharge of his duties except upon a motion for presenting an address to the President praying for the removal of the Judge as hereinafter provided.
Article 122 (1) states that the validity of any proceedings in the Parliament shall not be called in question on the ground of any alleged irregularity of procedure.
However, there are some check and balance fabricated in the Constitution to balance the power among these three Organs.
The United Nations Organization or simply UNO/UN is regarded as the most important international organization in today’s world.
International organizations help with matters of war and peace as well as help countries create better living conditions for us all.
An international organization can help to produce information and ideas about how to cooperate each other experience overall growth.
An international organization can also provide mechanisms, rules, and a bureaucracy, to help members have more confidence that the costs will be shared properly and to benefit governments.
In 1945, the UN was founded as a successor to the League of Nations.
The UN’s perspective is to bring countries together to improve the prospects of social and economic development all over the world.
There are five important bodies of UNO, as shown in the following diagram −
In the UN Security Council, there are five permanent members and ten non-permanent members.
The five permanent members are −
- The United States,
- Russia,
- The United Kingdom,
- France, and
- China.
All these five members have the veto power.
The non-permanent members serve for only two years at a time and give way to newly elected members.
The non-permanent members are elected in a manner so that they represent all continents of the world.
In the UN General Assembly, all members have one vote each.
The Secretary-General is the head of the UN.
The major functions of the UN are −
Creation of a Peacebuilding Commission.
Acceptance of the responsibility to the international community in case of failures of national governments to protect their own citizens from atrocities.
Establishment of a Human Rights Council (operational since 19 June 2006).
Condemnation of terrorism in all its forms and manifestations, etc.
The UN consists of many different structures and agencies (collectively known as UN Family – shown in the map given below) and they have specialized role to play. For example −
World Health Organization (WHO),
United Nations Development Programme (UNDP),
United Nations Human Rights Commission (UNHRC),
United Nations High Commission for Refugees (UNHCR),
United Nations Children’s Fund (UNICEF),
United Nations Educational, Scientific, and Cultural Organization (UNESCO), etc.
In the present world, cultivable area is barely expanding any more, and a substantial portion of existing agricultural land is losing fertility (transforming into barren land or desert).
Grasslands have been overgrazed; fisheries overharvested; water bodies have suffered extensive depletion; and pollution, severely restricting food production.
According to the Human Development Report 2006 of the United Nations Development Program −
About 1.2 billion people in developing countries have no access to safe water and
About 2.6 billion have no access to sanitation.
These problems collectively causing the death of more than three million children every year.
Natural forest’s areas are steadily decreasing across the world.
Depletion of ozone layer and global warming are other major threats to the ecosystems.
In the present context, the issues of environment and natural resources are political in deeper sense (and part of the world politics).
In 1972, the Club of Rome, a global think tank, published a book titled as “Limits to Growth,” dramatizing the potential depletion of the Earth’s resources against the backdrop of swiftly growing world population.
United Nations Environment Program (UNEP) and other international and regional organizations began holding international conferences and promoting detailed studies to get a more coordinated and effective response to environmental problems, as it already became a significant issue of global politics.
The United Nations Conference on Environment and Development held in Rio de Janeiro, Brazil, in June 1992 (also known as the Earth Summit) was the beginning of international effort on global scale.
The Rio Summit produced conventions dealing with climate change, biodiversity, forestry, and recommended a list of development practices called ‘Agenda 21’.
First World, generally refer to the ‘global North’ were pursuing a different environmental agenda than the poor and developing countries of the Third World, called the ‘global South’.
Further, the Northern states are largely concerned with ozone depletion and global warming, the Southern states are anxious to address the relationship between economic development and environmental management.
Some critics however have pointed out that the Agenda 21 was biased in favor of economic growth rather than ensuring ecological conservation.
‘Commons’ in a global political sense are those resources, which are not owned by anyone, but rather shared by a community.
The areas or regions of the world, which are located outside the sovereign jurisdiction of any one state, and, therefore require common governance by the international community.
Examples of ‘global commons’ are the earth’s atmosphere, Antarctica, the ocean floor (and the high seas i.e. beyond the 200 nautical miles from the respective coast), and outer space.
For the global consensus, there have been many path-breaking agreements such as the 1959 Antarctic Treaty, the 1987 Montreal Protocol, and the 1991 Antarctic Environmental Protocol.
However, a major problem underlying all ecological issues relates to the difficulty of achieving consensus on common environment.
The 1992 United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC) also discussed that the parties should act to protect the climate system “on the basis of equity and in accordance with their common, but differentiated responsibilities and respective capabilities.”
The Kyoto Protocol (1997, Kyoto, Japan) is an international agreement that sets targets for industrialized countries to cut their greenhouse gas emissions. However, India, China, and other developing countries are exempted.
India signed and ratified the 1997 Kyoto Protocol in August 2002.
The global economy relied on oil for much of the 20th century as a portable and indispensable fuel.
The World Council of Indigenous People was formed in 1975.
It would be incorrect to assume that globalization has purely economic dimensions; it is a multidimensional concept, which includes political, economic, cultural, and ideological manifestations.
The impact of globalization is greatly uneven, as it affects some societies more than others and some parts of some societies more than others.
Globalization has a strong historical basis, and it is important to view contemporary flows against this backdrop.
The technological advancement is one of the most major causes of globalization.
WTO and IMF though are the major players, but Economic globalization involves many other factors as well.
What is often called economic globalization usually involves greater economic flows among different countries of the world.
Many economists and other experts are worried that globalization is likely to benefit only a small section of the population while impoverishing those who were dependent on the government for jobs and welfare (education, health, sanitation, etc.).
It has been emphasized that the policy would ensure institutional safeguards or create ‘social safety nets’ to minimize the negative effects of globalization on those who are economically weak.
Many experts believe that the social safety net is not sufficient to safeguard the needs of economically weak class. This is the reason that some economists and other scholars describe the globalization as “re-colonization.” However, supporters argue that greater trade among countries allows each economy to do what it does best and benefits every class of economy.
As per the cultural perspective, globalization leads to the rise of a uniform culture or what is called as cultural homogenization. For example, ‘McDonaldization.’
Cultural homogenization is dangerous not only for the poor countries, but also for the whole of humanity; it leads to the shrinking of the rich cultural heritage of the entire globe.
The critics of globalization make a variety of arguments such as −
The leftist people argue that contemporary globalization represents a particular phase of global capitalism that makes the rich richer (and fewer) and the poor poorer.
But it is interesting to note here that anti-globalization movements to participate in global networks, allying with those who feel like them in other countries.
Further, many anti-globalization movements are not opposed to the idea of globalization per se as much as they are opposed to a specific program of globalization, which they see as a form of imperialism.
For example, in 1999, at the World Trade Organization (WTO) Ministerial Meeting, it is argued that the interests of the developing world were not given sufficient importance in the evolving global economic system and policy.
The World Social Forum (WSF) is another global platform, which brings together a wide coalition composed of human rights activists, environmentalists, labor, youth, and women activists in order to oppose the neo-liberal globalization.
The first WSF meeting was organized in Porto Alegre, Brazil in 2001 and the fourth WSF meeting was held in Mumbai in 2004 and so on.
In India, there have been left wing protests to economic liberalization.
These leftist people voiced through political parties as well as through forums like the Indian Social Forum.
Trade unions of industrial workforce as well as those representing farmers’ interest have organized protests against the entry of multinationals.
During the 1970s, in some parts of Uttarakhand, villagers protested against the practices of commercial logging that the government had permitted.
To protect the trees, the villagers used a novel tactic. They used to hug the trees to prevent them from being cut down; this method became popular as ‘Chipko Movement’ (as shown in the image given below).
The movement took up economic issues of landless forest workers and asked for guarantees of a minimum wage.
The movement achieved a victory when the government issued a ban on cutting of trees in the Himalayan regions for fifteen years, until the green cover was fully restored.
In spite of the impressive growth in many sectors of the economy in the first twenty years of independence, poverty and inequalities still remain a great problem; probably, because benefits of economic growth did not reach evenly to all sections of the society.
Many of the politically active groups lost their faith in existing democratic institutions and electoral politics and some groups therefore chose to step outside of party politics and got engage in mass mobilization for registering their protests.
The middle class young activists launched service organizations and constructive programs among rural poor.
As these works were voluntary in nature (social work), many of these organizations came to known as voluntary organizations or voluntary sector organizations.
Since these voluntary organizations decided to remain outside of the politics and do not contest election; hence, they became popular as ‘non-party political formation.’
Dalit Panthers, a militant organization of the Dalit youth, was formed in Maharashtra in 1972.
In the post-independence period, Dalit groups were mainly fighting against the perpetual caste based inequalities and material injustices that they faced in spite of constitutional guarantees of equality and justice
In the 1980s, farmers’ dissension was also rising, which gave birth to farmers’ agitation against the government’s decision (especially increasing the electricity rate).
The Bharatiya Kisan Union (BKU) was one of the leading organizations (exclusively involved for the farmers’ movement) during the period of eighties.
Activities conducted by the BKU to pressurize the state through rallies, demonstrations, sit-ins, and jail bharo (courting imprisonment) agitations to get their demands accepted.
Dissented Fish workers, especially from Kerala, took the main responsibility of mobilizing fellow workers, including women workers from other States.
When the government’s deep sea fishing policy (1991) that opened up India’s waters to large commercial vessels including those of the multinational fishing companies came into existence, work of the National Fish Workers’ Forum (NFF) consolidated its first legal battle with the Union government successfully.
Another movement initiated by women was the movement against the sale of liquor/alcohol. Women in Nellore came together in spontaneous local initiatives to protest against arrack and forced closure of the wine shop.
In the 1988-89, Narmada Bachao Aandolan (NBA), a movement to save the Narmada, opposed the construction of these dams and questioned the nature of ongoing developmental projects in the country.
NBA continued a sustained agitation for more than twenty years and used every available democratic strategy to put forward its demands.
The movement for Right to Information (RTI) is commenced in 1990, when a mass-based organization called the Mazdoor Kisan Shakti Sangathan (MKSS) in Rajasthan took the initiative in demanding records of famine relief work and accounts of laborers.
These movements suggest that the routine functioning of democracy did not have enough space for the voices of these social groups; therefore, the real-life impact of these movements on the nature of public policies seems to be very limited.
During the period immediately after the second world War, the world divided into two clear poles — one was under the influence of the United States and its western allies and the other was under the influence of the then Soviet Union.
The polarization of power was the beginning of Cold War Era between the two blocs led by the superpowers namely the US and the USSR.
The foreign policy of a nation reflects the interplay of domestic and external factors.
Pandit Jawaharlal Nehru, the first Prime Minister of India, was also the foreign minister and played a crucial role in shaping India’s foreign policy between 1946 and 1964.
The three major objectives of Nehru’s foreign policy were −
To preserve the hard-earned sovereignty,
To protect territorial integrity, and
To promote rapid economic development.
To achieve these three objectives, Pandit Nehru adopted the strategy of nonalignment.
Because of its nonalignment policy, in 1956, when Britain attacked Egypt over the Suez Canal issue, India led the world protest against this neo-colonial invasion.
However, while India was trying to convince the other developing countries about the policy of non-alignment, Pakistan joined the US-led military alliances.
Secondly, throughout the 1940s and 1950s, Nehru had been remained an ardent advocate of Asian unity.
The Afro-Asian conference that held in the Indonesian city of Bandung in 1955, commonly known as the Bandung Conference, recognized as the zenith of India’s engagement with the newly independent Asian and African nations.
Later, the Bandung Conference led to the establishment of the Non-Aligned Movement (NAM) and Pandit Nehru was the co-founder of the NAM.
The First Summit of the NAM was held in Belgrade in September 1961.
Panchsheel was the joint effort under which, the Five Principles of Peaceful Coexistence, by the Indian Prime Minister Nehru and the Chinese Premier Zhou Enlai was signed on 29 April 1954 in the direction of stronger relationship between the two countries.
In spite of the ‘Panchsheel Agreement,’ between the period of 1957 and 1959, the Chinese occupied the Aksai-chin area and built a strategic road there.
Finally, China launched a swift and massive invasion in October 1962 on both the disputed regions i.e. Arunachal Pradesh and Aksai Chin area in Jammu and Kashmir.
A long-term dispute between India and Pakistan about the sharing of river water was resolved through mediation by the World Bank. Resultantly, the India-Pakistan Indus Waters Treaty was signed by Nehru and General Ayub Khan in 1960.
An armed conflict between India and Pakistan began in 1965; at that time, Lal Bahadur Shastri was the Prime Minister of India. The hostilities came to an end with the UN intervention.
Later, the-then Indian Prime Minister Lal Bahadur Shastri and Pakistan’s General Ayub Khan signed the Tashkent Agreement in January 1966, and it was mediated by the Soviet Union.
In 1971, the US and China supported Pakistan.
India signed a 20-year Treaty of Peace and Friendship with the Soviet Union in August 1971 to counter the US-Pakistan-China axis.
Pakistan’s attack on India in December 1971, was the major loss for both the countries; secondly, because of this war, East Pakistan became an Independent country as Bangladesh.
The dispute was resolved through the signing of the Shimla Agreement between Indira Gandhi and Zulfikar Ali Bhutto on July 3, 1972.
Another important development of this period was the first nuclear explosion undertaken by India in May 1974.
When Communist China conducted nuclear tests in October 1964, the five nuclear weapon powers i.e. the US, the USSR, the UK, France, and China (the five Permanent Members of the UN Security Council) tried to impose the Nuclear Non-proliferation Treaty (NPT) of 1968 on the rest of the world. However, India always considered the NPT as discriminatory and had refused to sign it.
India conducted a series of nuclear tests in May 1998, demonstrating its capacity to use nuclear energy for military purposes.
Before the period of 1990, Russia was the important political friend of India, but after the period of 1990, Russia, though it continues to be an important friend of India, has lost its global preeminence and India’s pro-US policy started developing.
India’s foreign policy is always dictated by ideas of national interest.
การชี้นำคุณค่าของรัฐธรรมนูญ
บทนำ
การชี้นำคุณค่าของรัฐธรรมนูญ
เสรีภาพ
ความเท่าเทียมกัน
ความเป็นพี่น้องกัน
อธิปไตย
สังคมนิยม
ฆราวาส
ประชาธิปไตย
ปรารภ
รัฐธรรมนูญอินเดีย - แหล่งที่มาของรัฐธรรมนูญ
บทนำ
แหล่งที่มาที่สำคัญ
ตารางต่อไปนี้แสดงแหล่งที่มาที่สำคัญของรัฐธรรมนูญอินเดีย -
| บทบัญญัติ | แหล่งที่มา |
|---|---|
| ประธาน (Nominal Head) | The United Kingdom |
| ระบบคณะรัฐมนตรีของรัฐมนตรี | |
| ประเภทรัฐสภาของรัฐบาล | |
| โพสต์ของนายกรัฐมนตรี | |
| รัฐสภาสองกล้อง | |
| คณะรัฐมนตรี | |
| การจัดหาวิทยากรในโลกสบา | |
| กฎหมาย | |
| ความเป็นพลเมือง | |
| เขียน | |
| กฎของกฎหมาย | |
| ปรารภ | The United States |
| สิทธิขั้นพื้นฐาน | |
| ตุลาการอิสระ | |
| การพิจารณาคดี | |
| การฟ้องร้องของประธานาธิบดี | |
| การถอดถอนผู้พิพากษา (ของศาลฎีกาและศาลสูง) | |
| หน้าที่ของรองประธานาธิบดี | |
| ระบบของรัฐบาลกลาง (พร้อมศูนย์กลางที่แข็งแกร่ง) | Canada |
| พลังที่เหลืออยู่ในศูนย์ | |
| การแต่งตั้งผู้ว่าการ (ในรัฐ) โดยศูนย์ | |
| ที่ปรึกษาเขตอำนาจศาลศาลฎีกา | |
| หลักการสหพันธ์สหกรณ์ | Australia |
| เสรีภาพในการค้าระหว่างรัฐ | |
| การค้าและการพาณิชย์ | |
| รายการพร้อมกัน | |
| การประชุมร่วมกันของรัฐสภาทั้งสอง | |
| แนวนโยบายแห่งรัฐ | Ireland |
| การเลือกตั้งประธานาธิบดี | |
| การเสนอชื่อสมาชิกของ Rajya Sabha | |
| สาธารณรัฐ | France |
| เสรีภาพความเสมอภาคและความเป็นพี่น้องกันในคำนำ | |
| หน้าที่พื้นฐาน | Russia |
| แนวคิดเกี่ยวกับความยุติธรรมทางสังคมเศรษฐกิจและการเมืองในคำนำ | |
| ขั้นตอนการแก้ไข | South Africa |
| การเลือกตั้งสมาชิก Rajya Sabha | |
| สหภาพแรงงานสามารถใช้อำนาจฉุกเฉินได้ | Germany |
| การระงับสิทธิขั้นพื้นฐานในกรณีฉุกเฉิน | |
| ขั้นตอนที่กำหนดโดยกฎหมาย | Japan |
| โครงการของรัฐบาลกลาง | Govt. of India Act 1935 |
| บทบาทของตุลาการของรัฐบาลกลาง | |
| สำนักงานผู้ว่าราชการจังหวัด | |
| บทบัญญัติฉุกเฉิน | |
| คอมมิชชั่นบริการสาธารณะ | |
| รายละเอียดการบริหาร |
รัฐธรรมนูญของอินเดีย - รัฐธรรมนูญทำงานอย่างไร
บทนำ
การกระจายอำนาจ
รัฐสภา
ผู้บริหาร
ตุลาการ
นโยบายของอินเดีย - สหภาพและดินแดน
การเมืองอินเดีย - ความเป็นพลเมือง
รัฐธรรมนูญของอินเดีย - สิทธิขั้นพื้นฐาน
บทนำ
สิทธิในความเท่าเทียมกัน
สิทธิในเสรีภาพ
ต่อต้านการเอารัดเอาเปรียบ
สิทธิในเสรีภาพในการนับถือศาสนา
สิทธิทางวัฒนธรรมและการศึกษา
สิทธิในการแก้ไขรัฐธรรมนูญ
การขยายและขอบเขตของสิทธิขั้นพื้นฐาน
นโยบายของอินเดีย - หลักการคำสั่ง
บทนำ
เป้าหมายของ DPSP
นโยบายของ DPSP
สิทธิ์ที่ไม่สมเหตุสมผลของ DPSP
ความแตกต่างระหว่าง DPSP และ FR
นโยบายของอินเดีย - หน้าที่พื้นฐาน
ภายใต้ส่วนที่ 4 "A" มาตรา 51A ของรัฐธรรมนูญอินเดียอธิบายถึง "หน้าที่พื้นฐาน" ต่อไปนี้ (คือหน้าที่ของพลเมืองของอินเดียทุกคน)
นโยบายของอินเดีย - ผู้บริหารสหภาพ
บทนำ
ระบบอินเดีย
ประธาน
อำนาจดุลพินิจ
รองประธาน
รัฐธรรมนูญของอินเดีย - สภานิติบัญญัติของสหภาพ
บทนำ
Rajya Sabha
ลกดาบ
หน้าที่ของรัฐสภา
อำนาจพิเศษของ Rajya Sabha
อำนาจพิเศษของโลกดาบ
ตั๋วเงิน
ข้อเท็จจริงอื่น ๆ
นายกรัฐมนตรีและคณะรัฐมนตรี
นโยบายของอินเดีย - รัฐบาลท้องถิ่น
บทนำ
วิวัฒนาการของการปกครองท้องถิ่น
ปัญจยาติราช
ปติปาลิกา
การเมืองอินเดีย - ตุลาการ
บทนำ
ผู้พิพากษาศาลฎีกา
เขตอำนาจศาลศาลฎีกา
สิทธิของศาลฎีกา
Indian Polity - ระบบของรัฐบาลกลาง
บทนำ
The following diagram illustrates the basic structure of “Federal System” −
Subjects of Federal System
Union List
State List
Concurrent List
Other Facts
Indian Polity - Center State Relation
Introduction
Legislative Relations
Administrative Relations
Financial Relations
Indian Polity - Emergency Provision
Introduction
National Emergency
Failure of constitutional machinery in state/s or President’s Rule
Financial Emergency
Indian Polity - Elections System
Introduction
Reserved Constituencies
Voting System
Nomination of Candidates
Educational Qualifications for Candidates
Election Campaign
Code of Conduct
Polling and Counting of Votes
Independent Election Commission
Role of Election Commission
Acceptance of Election Outcome
Indian Polity - Political Parties
Introduction
Eligibility of National Political Party
Eligibility of State Political Party
| Political Party Name | Abbreviation | Founded in | Current Leader |
|---|---|---|---|
| Indian National Congress | INC | 1885 | Sonia Gandhi |
| Communist Party of India | CPI | 1925 | Suravaram Sudhakar Reddy |
| Communist Party of India (Marxist) | CPI -M | 1964 | Sitaram Yechury |
| Bharatiya Janata Party | BJP | 1980 | Amit Shah |
| Bahujan Samaj Party | BSP | 1985 | Mayavati |
Indian Polity - Constitutional Amendments
Indian Polity - Constitutional Schedules
Summary of all twelve schedules is illustrated in the following table −
| Schedules | Parts | Lists | ||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Schedule I | Part I | List of the States. | ||||||||||||||||||||||||
| Part II | List of the Union. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule II | Part A | Provisions as to the President and the Governors of States. | ||||||||||||||||||||||||
| Part B | Repealed | |||||||||||||||||||||||||
| Part C | Provisions as to the Speaker and the Deputy Speaker of the House of the People and the Chairman and the Deputy Chairman of the Council of States and the Speaker and the Deputy Speaker of the Legislative Assembly and the Chairman and the Deputy Chairman of the Legislative Council of a State. | |||||||||||||||||||||||||
| Part D | Provisions as to the Judges of the Supreme Court and of the High Courts. | |||||||||||||||||||||||||
| Part E | Provisions as to the Comptroller and Auditor-General of India. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule III | Forms of Oaths or Affirmations. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule IV | Allocation of seats in the Council of States. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule V | Provisions as to the Administration and Control of Scheduled Areas and Scheduled Tribes. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule VI | Provisions as to the Administration of Tribal Areas in the States of Assam, Meghalaya, Tripura, and Mizoram. | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule VII | List I | Union List | ||||||||||||||||||||||||
| List II | State List | |||||||||||||||||||||||||
| List III | Concurrent List | |||||||||||||||||||||||||
| Schedule VIII | List of 22 Languages −
Initially, there were only 14 languages, but after 21st Amendment (1967) Sindhi was added; after 71st Amendment (1992), Konkani, Manipuri, and Nepali added; and after 92nd Amendment (2003), Santhali, Bodo, Maithili, and Dogri added. |
|||||||||||||||||||||||||
| Schedule IX | Added by 1st Amendment in 1951 | Contains acts & orders related to land tenure, land tax, railways, industries (Right of property not a fundamental right). | ||||||||||||||||||||||||
| Schedule X | Added by 52nd Amendment in 1985 | Provisions as to disqualification on ground of defection. | ||||||||||||||||||||||||
| Schedule XI | Added by 73rd Amendment in 1992 | Powers, authority and responsibilities of Panchayats. | ||||||||||||||||||||||||
| Schedule XII | Added by 74th Amendment in 1992 | Powers, authority and responsibilities of Municipalities, etc. |
Indian Polity - Separation of Powers
Indian Polity - Parts of Constitution
The given table describes the details of ‘Parts’ of the Constitution of India −
| Part I | The Union and its Territory | Article (1 to 4) |
| Part II | Citizenship | Article (5 to 11) |
| Part III | Fundamental Rights | Article (12 to 35) |
| Part IV | Directive Principles of State Policy | Article (36 to 51) |
| Part IVA | Fundamental Duties | Article (51A) |
| Part V | The Union | Article (52 to 151) |
| Part VI | The States | Article (152 to 237) |
| Part VII | The States in Part B of The First Schedule | Article (238) |
| Part VIII | The Union Territories | Article (239 to 243) |
| Part IX | Panchayats | Article (243 to 243O) |
| Part IXA | Municipalities | Article (243P to 243ZG) |
| Part X | The Schedule and Tribal Areas | Article (244 to 244A) |
| Part XI | Relations between the Union and the States | Article (245 to 263) |
| Part XII | Finance, Property, Contracts, and Suits | Article (264 to 300A) |
| Part XIII | Trade, Commerce, and Intercourse within the Territory of India | Article (301 to 307) |
| Part XIV | Service under the Union and the States | Article (308 to 323) |
| Part XIVA | Tribunals | Article (323A to 323B) |
| Part XV | Elections | Article (324 to 329A) |
| Part XVI | Special Provisions Relating to Certain Classes | Article (330 to 342) |
| Part XVII | Official Language | Article (343 to 351) |
| Part XVIII | Emergency Provisions | Article (352 to 360) |
| Part XIX | Miscellaneous | Article (361 to 367) |
| Part XX | Amendment | Article (368) |
| Part XXI | Temporary, Transitional, and Special Provisions | Article (369 to 392) |
| Part XXII | Short Title, Commencement, Authoritative Text in Hindi and Repeals | Article (393 to 395) |
Indian Polity - International Organizations
Introduction
Structure of the UNO
Functions of UN
Agencies of UN
Indian Polity - Environment & Politics
Introduction
International Programs
Indian Polity - Globalization
Introduction
Critics of Globalization
World Social Forum
Indian Polity - Popular Movements
Introduction
Evolution of Voluntary Organizations
Indian Polity - Foreign Policy
Introduction
Nehru Policy
Bilateral Agreements
