Polityka i przepisy branżowe
Politykę przemysłową można zdefiniować jako stwierdzenie określające rolę rządu w rozwoju przemysłu, pozycję sektora publicznego i prywatnego w uprzemysłowieniu kraju, porównawczą rolę dużego i małego przemysłu.
Krótko mówiąc, jest to proklamacja celów do osiągnięcia w dziedzinach rozwoju przemysłowego i kroków, które należy podjąć, aby osiągnąć te cele. Tak więc polityka przemysłowa formalnie reprezentuje sferę działalności sektora publicznego i prywatnego.
Cele
Wymienia zasady i procedury, które będą monitorować rozwój i model działalności przemysłowej. Polityka przemysłowa nie jest ani sztywna, ani elastyczna. Jest konstruowany, modyfikowany, a dalsze modyfikacje są dokonywane zgodnie ze zmieniającymi się sytuacjami, wymaganiami i perspektywami rozwoju.
Poniżej omówiono główne cele polityki przemysłowej.
Szybki rozwój przemysłowy
Polityka przemysłowa rządu Indii koncentruje się na zwiększaniu poziomu rozwoju przemysłowego. Bada sposoby tworzenia korzystnego środowiska inwestycyjnego dla sektora prywatnego, a także mobilizowania środków na inwestycje w sektorze publicznym. W ten sposób rząd zakorzenia się w promowaniu szybkiego wzrostu przemysłowego w kraju.
Zrównoważona struktura przemysłowa
Polityka przemysłowa ma na celu skorygowanie dominującej zdegradowanej struktury przemysłowej. Powiedzmy na przykład, że Indie miały dość rozwinięte branże produktów konsumenckich przed uzyskaniem niepodległości, ale sektor dóbr kapitałowych nie był w ogóle rozwinięty, również przemysł podstawowy i ciężki był w zasadzie nieobecny.
Dlatego polityka przemysłowa musiała być zamknięta w taki sposób, aby skorygować nierównowagę w strukturze przemysłu, kładąc nacisk na przemysł ciężki i rozwój sektora dóbr kapitałowych. Polityka przemysłowa bada metody utrzymania równowagi w strukturze przemysłowej.
Zapobieganie koncentracji władzy gospodarczej
Polityka przemysłowa ma na celu ułatwienie wytyczenia granic zasad, przepisów i zastrzeżenia sfer działalności dla sektora publicznego i prywatnego. Ma to na celu zminimalizowanie dominujących objawów i zapobieżenie skupieniu siły ekonomicznej w rękach kilku dużych domów przemysłowych.
Zrównoważony wzrost regionalny
Polityka przemysłowa ma również na celu korygowanie różnic regionalnych w rozwoju przemysłowym. Powszechnie wiadomo, że niektóre regiony w naszym kraju są dość rozwinięte pod względem przemysłowym, jak Maharasztra i Gudźarat, podczas gdy inne są oznaczone jako regiony zacofane przemysłowo, jak Bihar i Orisa. Zadaniem polityki przemysłowej jest zmiana niektórych programów i polityk, co doprowadzi do rozwoju przemysłu lub wzrostu przemysłowego.
Pierwsze oświadczenie rządu Indii dotyczące polityki przemysłowej powstało w 1948 r. I zostało zmodyfikowane w 1956 r. W polityce rozwoju przemysłowego zdominowanej przez sektor publiczny do 1991 r., Z niewielkimi modyfikacjami i poprawkami w 1977 i 1980 r. W 1991 r. Odnotowano daleko idące zmiany, które były wykonane w polityce przemysłowej 1956 roku. Nowa polityka przemysłowa z lipca 1991 r. Była obecnie wyznacznikiem granic rozwoju przemysłu.
Rezolucja dotycząca polityki przemysłowej 1956
W kwietniu 1956 r. Parlament Indii przyjął rezolucję dotyczącą polityki przemysłowej z 1956 r. (IPR 1956). Jest to pierwsze tak obszerne udokumentowane oświadczenie dotyczące rozwoju przemysłowego Indii. Systematyzuje trzy różne grupy jasno zdefiniowanych branż.
Polityka 1956 r. Od dawna regulowała projektowanie podstawowej polityki gospodarczej. Plany pięcioletnie Indii potwierdziły ten fakt. W odniesieniu do tej rezolucji, ustanowienie socjalistycznego modelu społeczeństwa było postrzegane jako cel polityki społecznej i gospodarczej w Indiach. Zapewnił większe uprawnienia władzom rządowym.
Firmy zostały pogrupowane w kategorie. Te kategorie to -
Schedule A - Firmy, które zostały uznane za wyłączną odpowiedzialność państwa lub społeczeństwa.
Schedule B - Firmy, które zostały oznaczone jako stopniowo państwowe i w których państwo w zasadzie zakładałoby nowe firmy, ale w których firmy prywatne miałyby jedynie uzupełniać wysiłek państwa.
Schedule C - Lewicowe firmy i ich przyszły rozwój byłyby generalnie zaniedbane i całkowicie zależne od inicjatywy i przedsiębiorczości sektora prywatnego.
Mimo że pozostała kategoria przedsiębiorstw sektorowi prywatnemu, czyli te, które znajdują się powyżej załącznika C. Sektor ten był monitorowany przez państwo za pomocą systemu licencji. Aby więc założyć nową firmę lub poszerzyć produkcję, warunkiem koniecznym było uzyskanie licencji od rządu. Zakładanie nowych firm na obszarach zacofanych gospodarczo było motywowane poprzez łatwe licencjonowanie i dotowanie ważnych surowców, takich jak energia elektryczna i woda. Ten krok został podjęty, aby napotkać różnice regionalne, które istniały w kraju. W rzeczywistości licencja na zwiększenie produkcji została wydana poprzez przekonanie rządu, że gospodarka potrzebuje więcej produktów i usług.
Innym istotnym zachowaniem IPR 1956 było uczciwe i nieobiektywne traktowanie sektora prywatnego, motywujące wioski i małe przedsiębiorstwa, eliminujące różnice regionalne, wymóg zapewnienia udogodnień dla siły roboczej oraz stosunek do kapitału zagranicznego. Ta polityka przemysłowa 1956 r. Nazywana jest także Konstytucją Gospodarczą kraju.
Środki polityczne
Zadeklarowano niektóre z niezbędnych środków politycznych i podjęto uproszczenia proceduralne, aby wybrać wyżej wymienione cele. Poniżej przedstawiono niektóre środki z zakresu polityki -
Liberalizacja polityki licencjonowania przemysłowego
Lista towarów wymagających licencji przymusowej jest regularnie weryfikowana. Obecnie tylko sześć branż jest monitorowanych w ramach obowiązkowych licencji, głównie ze względu na kwestie środowiskowe, bezpieczeństwa i strategiczne, którymi należy się zająć. W ten sam sposób istnieją tylko trzy branże zarezerwowane specjalnie dla sektora publicznego. Wykazy towarów objętych licencją przymusową i branż zastrzeżonych dla sektora publicznego znajdują się odpowiednio w Załączniku III i IV.
Wprowadzenie Memorandum Przedsiębiorców Przemysłowych (IEM)
Firmy, które nie wymagają licencji przymusowej, powinny złożyć Memorandum Przedsiębiorców Przemysłowych (IEM) do Sekretariatu Pomocy Przemysłowej (SIA). Aprobata przemysłowa nie jest wymagana w przypadku tego rodzaju wyłączonych gałęzi przemysłu. Dopuszczalne są również zmiany w propozycjach IEM złożonych po 1.7.1998 r.
Liberalizacja polityki lokalizacyjnej
Obowiązuje gruntownie zreformowana polityka lokalna zgodna ze zliberalizowaną polityką licencyjną. Zgoda branżowa nie jest wymagana przez rząd w przypadku lokalizacji położonych poza zasięgiem 25 km peryferii miast o liczbie mieszkańców większej niż milion, z wyjątkiem tych branż, w których licencje przemysłowe są obowiązkowe. Przedsiębiorstwa niezanieczyszczające, takie jak elektronika, oprogramowanie komputerowe i drukarnia, mogą znajdować się w promieniu 25 km od peryferii miast o liczbie mieszkańców przekraczającej milion. Inne branże są dozwolone w takich lokalizacjach tylko wtedy, gdy są zlokalizowane w strefie przemysłowej wyznaczonej przed 25.7.91. Zagospodarowanie przestrzenne i przestrzeganie przepisów dotyczących użytkowania gruntów oraz przepisów środowiskowych.
Polityka dla małych branż
Rezerwacja towarów, które są produkowane wyłącznie dla drobnego przemysłu, zapewnia skuteczny środek ochrony tego sektora. Od 24 grudnia 1999 r. Przedsiębiorcze przedsiębiorstwa z maksymalnym nakładem inwestycyjnym do rupii jednego crore należą do sektora drobnego i pomocniczego.
Program dla nierezydentów dla Indian
Ogólna polityka i przepisy dotyczące bezpośrednich inwestycji zagranicznych, dostępne dla inwestorów zagranicznych lub przedsiębiorstw, mają również pełne zastosowanie do PIB. Oprócz tego rząd rozszerzył niektóre koncesje, głównie dla PIB i zagranicznych organów korporacyjnych, które mają ponad 60% udziałów w PIB. Obejmują one inwestycje NRI / OCB w sektorach nieruchomości i mieszkaniowych, sektor krajowych linii lotniczych do 100%. Mogą również inwestować do 100% kapitału własnego na zasadzie braku repatriacji we wszystkie działania z wyjątkiem małej listy negatywnej.
Schemat EHTP vs STP
Za zbudowanie silnej firmy elektronicznej w celu modyfikacji eksportu, dwa schematy, a mianowicie. Funkcjonują Electronic Hardware Technology Park (EHTP) i Software Technology Park (STP). W ramach schematu EHTP / STP zezwala się na bezcłowe zamówienie materiałów wejściowych.
Polityka dotycząca bezpośrednich inwestycji zagranicznych (BIZ)
Promowanie BIZ stanowi istotną część polityki gospodarczej Indii. Rola BIZ w pobudzaniu wzrostu gospodarczego polega na zasilaniu kapitału, technologii i nowoczesnych działań zarządczych. Departament wprowadził liberalne i przejrzyste inwestycje zagraniczne, np. Czas, w którym wszystkie praktyki są otwarte na inwestycje zagraniczne w sposób automatyczny, bez żadnych ograniczeń co do zakresu własności zagranicznej.