Krytyka wewnętrznego głosu

Często obserwuje się, że małe dzieci, zwłaszcza te, które mają pracujących rodziców, mają tendencję do kierowania swojej samotności w postaci wyimaginowanego przyjaciela. Rozmawiają z tym „przyjacielem”, pytają go o opinie i generalnie czują się komfortowo z myślą o niewidzialnym, ale stale obecnym przyjacielu.

Większość z nich wyrasta z tej fazy życia, kiedy zaczynają chodzić do szkoły i zaprzyjaźniać się, ale głos zawsze pozostaje z nimi. Wiele osób ma skłonność do mówienia o sobie pozytywnie w czasie poszukiwania motywacji lub negatywnej w czasie radzenia sobie z porażką i późniejszą krytyką.

Ten wewnętrzny głos jest tym, co psychiatrzy nazywają „wewnętrznym krytykiem”. To głos w tobie, który ciągle do ciebie mówi, informuje cię, przypomina, a najczęściej instruuje. Ufasz temu głosowi, ponieważ jest znajomy i przez większość czasu mówi to, co chciałbyś usłyszeć.

Kiedy ten głos dobrze o tobie mówi, motywuje cię i prosi o dążenie do wyższego sukcesu w życiu, wykonuje zadanie świadomego obserwatora. Jednak są chwile, kiedy ten głos, zainspirowany otoczeniem, w którym pracujesz i mieszkasz, krytykuje Cię, krytykuje, nieustannie porównuje Twoje osiągnięcia z osiągnięciami innych, powodując, że ścigasz niemożliwe cele, które sam sobie wyznaczasz.