Chemia - Tor
Wprowadzenie
Tor jest jednym z radioaktywnych aktynowców, które występują naturalnie w dużych ilościach.
Symbolem toru jest ‘Th’ a liczba atomowa to ’90.’
W 1829 roku norweski mineralog Morten Thrane Esmark jako pierwszy odkrył tor.
Jöns Jacob Berzelius, szwedzki chemik, zidentyfikował i nazwał go „torem” od imienia „Thor”, nordyckiego boga piorunów.
Istotne cechy toru
Tor jest paramagnetycznym i miękkim radioaktywnym aktynowcem.
Metaliczny kolor toru jest srebrzysty; gdy jest wystawiony na działanie powietrza, matowieje na czarno i tworzy dwutlenek.
Wszystkie izotopy toru są nietrwałe i jest to słaby pierwiastek promieniotwórczy.
Spośród wszystkich znaczących pierwiastków promieniotwórczych okres półtrwania toru jest najdłuższy, bo wynosi około 14,05 mld lat.
Temperatura topnienia toru wynosi około 1750 0 C.
Występowanie toru
Tor jest pierwotnym pierwiastkiem, który istnieje w swojej obecnej formie jeszcze przed powstaniem Ziemi.
Tor, który znajduje się w skorupie ziemskiej, jest rafinowany z piasków monacytu.
Najważniejszym źródłem toru jest monacyt, który występuje w dużych ilościach na całym świecie.
Stopy toru
Mag-Thor i tor-aluminium to najważniejsze stopy toru, magnezu i aluminium.
Związki toru
Poniżej znajdują się główne związki toru -
Dwutlenek toru - ThO 2
Siarczek toru (IV) - ThS 2
Jodek toru (IV) - ThI 4
Czterofluorek toru - ThF 4
Tor (chlorek IV - ThCl 4
Węglik toru (IV) - ThC
Inni to -
Thorite
Azotan toru (IV)
Ortokrzemian toru (IV)
Zastosowania toru
Tor jest zwykle używany do spawania łukiem wolframowym (GTAW), ponieważ (tor) zwiększa wytrzymałość elektrod wolframowych w wysokich temperaturach i odpowiednio poprawia stabilność łuku.
W sprzęcie elektronicznym nałożenie powłoki torowej na drut wolframowy zwiększa emisję elektronów z ogrzewanych katod.
W przemyśle chemicznym mianowicie dwutlenek toru ‘thoria’ jest powszechnie używany.