Indian Polity - Środowisko i polityka
Wprowadzenie
W obecnym świecie obszary uprawne już prawie się nie powiększają, a znaczna część istniejących gruntów rolnych traci urodzajność (przekształcając się w jałową lub pustynną).
Obszary trawiaste zostały nadmiernie wypasane; przełowienie łowisk; zbiorniki wodne uległy znacznemu wyczerpaniu; i zanieczyszczenia, poważnie ograniczając produkcję żywności.
Według Raportu o rozwoju społecznym 2006 Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju -
Około 1,2 miliarda ludzi w krajach rozwijających się nie ma dostępu do czystej wody i
Około 2,6 miliarda nie ma dostępu do kanalizacji.
Te problemy łącznie powodują śmierć ponad trzech milionów dzieci rocznie.
Obszary naturalnych lasów na całym świecie stale się zmniejszają.
Zubożenie warstwy ozonowej i globalne ocieplenie to kolejne poważne zagrożenia dla ekosystemów.
W obecnym kontekście kwestie środowiska i zasobów naturalnych mają głębszy wymiar polityczny (i stanowią część polityki światowej).
Programy międzynarodowe
W 1972 roku Club of Rome, globalny think tank, opublikował książkę zatytułowaną „Limits to Growth, ”Dramatyzując potencjalne wyczerpywanie się zasobów Ziemi na tle szybko rosnącej światowej populacji.
Program Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska (UNEP) i inne organizacje międzynarodowe i regionalne zaczęły organizować międzynarodowe konferencje i promować szczegółowe badania, aby uzyskać bardziej skoordynowaną i skuteczną odpowiedź na problemy środowiskowe, ponieważ stało się to już istotnym zagadnieniem w polityce światowej.
Konferencja Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska i rozwoju, która odbyła się w Rio de JaneiroW Brazylii w czerwcu 1992 (znany również jako Earth Summit) była początkiem międzynarodowych wysiłków w skali globalnej.
Szczyt w Rio przyniósł konwencje dotyczące zmian klimatycznych, bioróżnorodności, leśnictwa i zalecił listę praktyk rozwojowych o nazwie „Agenda 21”.
Pierwszy świat ogólnie odnosi się do „global North'realizowały inny program ochrony środowiska niż biedne i rozwijające się kraje trzeciego świata, zwany'global South”.
Co więcej, stany północne są w dużej mierze zaniepokojone zubożeniem warstwy ozonowej i globalnym ociepleniem, stany południowe pragną zająć się związkiem między rozwojem gospodarczym a zarządzaniem środowiskiem.
Niektórzy krytycy wskazywali jednak, że Agenda 21 była nastawiona raczej na wzrost gospodarczy niż na zapewnienie ochrony środowiska.
'Commons„w globalnym sensie politycznym są te zasoby, które nie są własnością nikogo, ale raczej współdzielone przez społeczność.
Obszary lub regiony świata, które znajdują się poza suwerenną jurysdykcją któregokolwiek państwa i dlatego wymagają wspólnego zarządzania przez społeczność międzynarodową.
Przykłady 'global commons„to atmosfera ziemska, Antarktyda, dno oceanu (i morza pełne, tj. poza 200 milami morskimi od odpowiedniego wybrzeża) oraz przestrzeń kosmiczna.
Aby osiągnąć globalny konsensus, zawarto wiele przełomowych porozumień, takich jak Traktat Antarktyczny z 1959 r., Protokół Montrealski z 1987 r. I Protokół Środowiskowy Antarktyki z 1991 r.
Jednak głównym problemem leżącym u podstaw wszystkich kwestii ekologicznych jest trudność w osiągnięciu konsensusu w sprawie wspólnego środowiska.
W Ramowej konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu z 1992 r. (UNFCCC) również omówiono, że strony powinny działać na rzecz ochrony systemu klimatycznego „na zasadzie sprawiedliwości i zgodnie z ich wspólnymi, ale zróżnicowanymi obowiązkami i odpowiednimi zdolnościami”.
Plik Kyoto Protocol(1997, Kioto, Japonia) to międzynarodowe porozumienie, które określa cele dla krajów uprzemysłowionych w zakresie redukcji emisji gazów cieplarnianych. Jednak Indie, Chiny i inne kraje rozwijające się są zwolnione.
Indie podpisały i ratyfikowały Protokół z Kioto z 1997 r. W sierpniu 2002 r.
Światowa gospodarka przez większość XX wieku była uzależniona od ropy naftowej jako przenośnego i niezbędnego paliwa.
Światowa Rada Ludności Tubylczej powstała w 1975 roku.