Polityka Indii - prawa podstawowe
Wprowadzenie
Konstytucja Indii wymienia prawa obywateli Indii, które będą szczególnie chronione i znane jako „Prawa podstawowe”.
„Podstawowe” oznacza, że konstytucja osobno wyszczególniła i ustanowiła specjalne przepisy dotyczące ochrony „praw podstawowych”.
Prawa podstawowe różnią się od innych praw (tj. Zwykłych praw ustawowych) przysługujących obywatelom Indii.
Zwykłe prawa są chronione i egzekwowane przez zwykłe prawo; ale prawa podstawowe są chronione i gwarantowane przez konstytucję Indii.
Zwykłe prawa mogą być zmieniane lub zmieniane przez ustawodawcę w drodze zwykłego procesu stanowienia prawa, ale prawo podstawowe może zostać zmienione jedynie poprzez zmianę samej Konstytucji.
Sądownictwo ma uprawnienia i obowiązki (określone w Konstytucji) w zakresie ochrony praw podstawowych; na wypadek, gdyby działanie któregokolwiek rządu je naruszało.
Sądownictwo, jeśli uzna, że jakikolwiek akt rządu (władzy wykonawczej lub ustawodawczej) jest równoznaczny z naruszeniem praw podstawowych, może zostać uznany za niezgodny z prawem lub ograniczyć ich dalsze postępowanie.
Jednak prawa podstawowe mają pewne rozsądne ograniczenia, a zatem nie mają one charakteru bezwzględnego.
Ponadto preambuła naszej Konstytucji mówi o zapewnieniu wszystkim obywatelom równości, wolności i sprawiedliwości. Prawa podstawowe wprowadzają tę obietnicę w życie.
Prawa podstawowe są bardzo istotne w życiu każdego człowieka. Są podstawową cechą Konstytucji.
Konstytucja Indii przewiduje six Prawa podstawowe, o których mowa w art. 12–35 części III (Konstytucji).
Prawo do równości
Praworządność jest podstawą demokracji w Indiach, która stanowi, że prawo stosuje się w ten sam sposób do wszystkich, niezależnie od statusu danej osoby. Oznacza to, że premier kraju lub ubogi rolnik w odległej wiosce podlega temu samemu prawu i równemu traktowaniu.
Artykuł 14 stanowi, że rząd nie odmawia nikomu równości wobec prawa ani równej ochrony ustaw , co oznacza:
Prawa obowiązują w ten sam sposób wszystkich;
Nikt nie stoi ponad prawem;
Każdy obywatel podlega tym samym prawom i temu samemu traktowaniu;
Żadna osoba nie może zgodnie z prawem domagać się specjalnego traktowania lub przywileju z jakiejkolwiek przyczyny; i
Prawo nie rozróżnia przywódcy politycznego, urzędnika państwowego i zwykłego obywatela.
Artykuł 15 stanowi, że żaden obywatel nie może być dyskryminowany ze względu na swoją religię, rasę, kastę, płeć lub miejsce urodzenia.
Artykuł 15 dodatkowo wzmocnił prawo do równości, zapewniając każdemu obywatelowi równy dostęp do miejsc publicznych, takich jak sklepy, restauracje, hotele i sale kinowe. Podobnie nie będzie ograniczeń w zakresie korzystania ze studni, zbiorników, kapeluszy kąpielowych, dróg, placów zabaw i miejsc publicznych uzdrowisk utrzymywanych przez rząd.
Artykuł 16 stanowi, że państwo nie może nikogo dyskryminować w sprawach zatrudnienia.
Artykuł 17 znosi praktykę nietykalności w jakiejkolwiek formie, która stanowi, że każdy ma dostęp do wszystkich miejsc publicznych, w tym do placów zabaw, hoteli, sklepów itp.
Prawo do wolności
Wolność oznacza brak ingerencji i brak ograniczeń w czyichś sprawach ze strony innych, czy to jednostek, czy rządu.
Konstytucja Indii zapewnia wszystkim obywatelom wolność zgodnie z artykułem 19 do podejmowania któregokolwiek z następujących aktów:
Prawo do wolności słowa i wypowiedzi;
Prawo do pokojowego organizowania zgromadzeń;
Prawo do tworzenia stowarzyszeń i związków;
Prawo do swobodnego przemieszczania się po całym kraju;
Prawo do pobytu w dowolnej części kraju; i
Prawo do wykonywania dowolnego zawodu lub wykonywania zawodu, handlu lub działalności gospodarczej.
Istnieją jednak pewne rozsądne ograniczenia, które rząd może nałożyć na obywateli w interesie społeczeństwa.
Podobnie, chociaż każdy obywatel ma prawo do wszystkich tych wolności, ale podlega rozsądnym ograniczeniom, takim jak:
Wyrażanie wolności nie powinno powodować uciążliwości ani zakłóceń porządku publicznego.
Ta wolność nie powinna naruszać prawa do wolności innych.
Wolność nie jest nieograniczonym prawem do robienia tego, co się chce.
W związku z tym rząd może nałożyć pewne rozsądne ograniczenia (na wolności obywateli) w interesie społeczeństwa.
Szanowny Sąd Najwyższy Indii wyjaśnił, że `` wolność '' wynikająca z artykułu 21 jest następująca:
Żaden obywatel nie może zostać zabity, jeśli sąd nie wyda wyroku śmierci.
Żadna osoba nie może zostać zatrzymana ani zatrzymana przez funkcjonariusza policji, jeśli nie ma odpowiedniego uzasadnienia prawnego.
Zgodnie z wytycznymi ustalonymi przez Honorowy Sąd Najwyższy Indii, funkcjonariusz policji podczas aresztowania osoby musi przestrzegać pewnych procedur -
Funkcjonariusz policji ma obowiązek poinformować osobę (w przypadku jej zatrzymania), powód / przyczyny zatrzymania i zatrzymania, a osoba zatrzymana ma prawo znać powód zatrzymania.
Funkcjonariusz policji ma obowiązek przedstawić zatrzymaną osobę najbliższemu sędziowi w ciągu 24 godzin od zatrzymania.
Aresztowany ma prawo skonsultować się z wybranym przez siebie adwokatem w celu obrony.
Prawo przeciwko wyzyskowi
Konstytucja Indii zawiera wyraźne i jasne postanowienia, które mają zapobiegać wyzyskowi słabszych grup społecznych.
Konstytucja zabrania następujących praktyk jako złych i uznaje je za nielegalne:
Handel ludźmi, tj. Sprzedaż i kupowanie ludzi (generalnie ofiarami handlu są kobiety i dzieci).
Praca przymusowa lub żebrak w jakiejkolwiek formie jest nielegalna i zabroniona (żebrak to praca lub służba bez wynagrodzenia, która jest nazywana pracą niewolniczą, jeśli praktyka ta trwa przez całe życie pracownika).
Zabrania się również pracy dzieci. Dzieci poniżej 14 roku życia nie mogą być zatrudniane do pracy w żadnej fabryce, kopalni ani przy innych niebezpiecznych pracach, takich jak kolej czy porty.
Parlament Indii uchwalił ustawy wprowadzające konstytucyjne prawo, które zabrania dzieciom poniżej 14 roku życia pracy w niebezpiecznych branżach, takich jak produkcja beedi , petardy i zapałki, drukowanie i farbowanie.
Prawo do wolności wyznania
Indie to secular state, co oznacza, że stan nie ma oficjalnej religii, a Indie nie promują ani nie chronią żadnej religii przed drugą.
Prawa podstawowe, o których mowa w art. 25–28, zapewniają jednostkom swobodę życia zgodnie z ich przekonaniami i praktykami religijnymi, gdy interpretują te przekonania.
Każdy obywatel Indii ma swobodę wyznawania, praktykowania i propagowania religii, w którą wierzy.
Każda sekta lub grupa religijna może swobodnie zarządzać swoimi sprawami religijnymi, ale podlega rozsądnym ograniczeniom wykluczającym jakąkolwiek osobę lub organizację, aby zmusić inną osobę do przejścia na swoją religię za pomocą siły, oszustwa, zachęty lub wabienia.
Prawo to ma formę ograniczeń nałożonych na rząd, aby nie zmuszać żadnej osoby do płacenia jakichkolwiek podatków za promocję lub utrzymanie określonej religii lub instytucji religijnej.
W instytucjach edukacyjnych zarządzanych lub dodawanych przez rząd nie można udzielać żadnych nauk religijnych ani zmuszać nikogo do udziału w jakichkolwiek lekcjach religii lub do uczestniczenia w jakimkolwiek nabożeństwie.
Prawa kulturalne i edukacyjne
Demokracja opiera się na życzeniach większości. W tym systemie prawa i interesy mniejszości muszą być chronione poprzez opracowanie mechanizmu, którego większość nie może zmienić na szkodę.
Dlatego w demokratycznym kraju konstytucja zapewnia specjalną ochronę w celu zachowania i rozwoju języka, kultury i religii mniejszości.
Każda grupa obywateli z odrębnym językiem lub kulturą ma prawo do zachowania swojego języka, kultury i praktyk religijnych.
Artykuły 29 i 30 zapewniają prawa kulturalne i edukacyjne, które stanowią, że wszystkie mniejszości, grupy religijne lub językowe, posiadające odrębny język, pismo lub własną kulturę, mogą zakładać własne instytucje edukacyjne w celu zachowania i rozwoju ich języka, pisma, lub kultura.
Prawo do środków konstytucyjnych
Osoba poszkodowana naruszeniem któregokolwiek z jej praw podstawowych może zwrócić się do Sądu Najwyższego (na mocy art. 32) lub Sądu Najwyższego (na podstawie art. 226) w celu przywrócenia jej / jej praw podstawowych.
Egzekwowalność praw jest bardzo ważnym aspektem wszystkich praw podstawowych i dlatego nazywa się ją „prawem do konstytucyjnych środków odwoławczych”.
Według dr Ambedkara prawo do konstytucyjnych środków prawnych jest „sercem i duszą Konstytucji”.
Jeśli ktoś naruszy czyjeś prawa podstawowe, może zwrócić się do Sądu Najwyższego lub bezpośrednio do Sądu Najwyższego w celu uzyskania odpowiedniego środka naprawczego.
Sąd Najwyższy lub Wysoki Sąd (w zależności od przypadku) mogą wydawać nakazy (tzw writs) i wydaje rządowi wytyczne dotyczące egzekwowania praw podstawowych.
Poniżej znajduje się pięć nakazów / nakazów wydanych przez Sąd Najwyższy lub Wysokie Sądy:
Habeas corpus- Nakaz habeas corpus oznacza, że sąd nakazuje stawienie aresztowanej osoby przed sądem. Sąd może również nakazać uwolnienie osoby aresztowanej, jeżeli sposób i / lub podstawy zatrzymania są niezgodne z prawem lub zadowalające.
Mandamus - Nakaz ten jest wydawany, gdy sąd stwierdzi, że dany urzędnik nie wykonuje obowiązku prawnego, a tym samym narusza prawa jednostki.
Prohibition- Nakaz ten jest wydawany przez sąd wyższej instancji (High Court lub Supreme Court); gdy sąd niższej instancji rozpatrzył sprawę, która wykracza poza jego jurysdykcję.
Quo Warranto- Jeżeli sąd stwierdzi, że osoba piastuje stanowisko, ale nie jest do tego uprawniona, wydaje nakaz quo warranto i ogranicza tę osobę do pełnienia funkcji urzędnika.
Certiorari - Na podstawie tego nakazu sąd wyższej instancji nakazuje sądowi niższej instancji lub innemu organowi przekazanie toczącej się przed nim sprawy organowi wyższemu lub sądowi.
Oprócz wymiaru sprawiedliwości niektóre inne organy i mechanizmy chroniące prawa jednostki to:
Krajowa Komisja ds. Mniejszości,
Krajowa Komisja ds. Kobiet,
Krajowa Komisja Kast Zaplanowanych itd.
W 1993 r. Rząd Indii ustanowił „National Human Rights Commission'(NHRC), który składa się z -
Były prezes Sądu Najwyższego Indii;
Były sędzia Sądu Najwyższego;
Były prezes Sądu Najwyższego i
Dwóch innych członków posiadających wiedzę i praktyczne doświadczenie w kwestiach związanych z prawami człowieka.
Jednak NHRC nie ma uprawnień do ścigania. Może jedynie wydawać zalecenia rządowi lub zalecać sądom wszczęcie postępowania na podstawie przeprowadzonego przez siebie dochodzenia.
Rozszerzenie i zakres praw podstawowych
Od czasu uzyskania niepodległości zakres praw podstawowych znacznie się rozszerzył, obejmując od czasu do czasu kilka innych praw.
Prawa podstawowe zawarte w naszej konstytucji są źródłem wszystkich praw, na tej podstawie rząd Indii uchwalił kilka praw, np.
W prawo do informacji,
Prawo do wolności prasy oraz
Prawo do edukacji.
Parlament Indii zmienił konstytucję, aby włączyć „edukację szkolną” jako podstawowe prawo obywateli Indii. W rezultacie, teraz obowiązkiem i odpowiedzialnością rządów jest zapewnienie bezpłatnej i obowiązkowej edukacji wszystkim dzieciom do 14 roku życia.
Parlament przyjął ustawę o „prawie do informacji” w ramach podstawowego prawa do wolności myśli i wypowiedzi, która zapewnia prawo do poszukiwania informacji w urzędach rządowych.
Sąd Najwyższy Indii, wyjaśniając prawa podstawowe, dodatkowo rozszerzył zakres i znaczenie praw podstawowych, ponieważ w części „prawo do życia” (tj. Art. 21) umieścił „prawo do wyżywienia”.