Polityki indyjskiej - polityka zagraniczna
Wprowadzenie
W okresie bezpośrednio po drugiej wojnie światowej świat podzielił się na dwa wyraźne bieguny - jeden znajdował się pod wpływem United States i jego zachodni sojusznicy, a drugi był pod wpływem ówczesnego Soviet Union.
Początkiem była polaryzacja władzy Cold War Era między dwoma blokami kierowanymi przez supermocarstwa, a mianowicie US i USSR.
Polityka zagraniczna narodu odzwierciedla wzajemne oddziaływanie czynników wewnętrznych i zewnętrznych.
Polityka Nehru
Pandit Jawaharlal Nehru, pierwszy premier Indii, był także ministrem spraw zagranicznych i odegrał kluczową rolę w kształtowaniu polityki zagranicznej Indii w latach 1946-1964.
Plik three główne cele polityki zagranicznej Nehru to -
Aby zachować z trudem zapracowaną suwerenność,
Aby chronić integralność terytorialną, oraz
Promowanie szybkiego rozwoju gospodarczego.
Aby osiągnąć te trzy cele, Pandit Nehru przyjął strategię braku dostosowania.
Ze względu na politykę braku sojuszu, w 1956 roku, kiedy Wielka Brytania zaatakowała Egipt w sprawie Kanału Sueskiego, Indie przewodziły światowemu protestowi przeciwko tej neokolonialnej inwazji.
Jednak podczas gdy Indie próbowały przekonać inne kraje rozwijające się do polityki braku sojuszu, Pakistan przyłączył się do sojuszy wojskowych kierowanych przez USA.
Po drugie, w latach czterdziestych i pięćdziesiątych Nehru pozostawał gorącym orędownikiem jedności Azji.
Konferencja afro-azjatycka, która odbyła się w indonezyjskim mieście Bandung w 1955 roku, powszechnie znana jako Konferencja Bandung, została uznana za zenit zaangażowania Indii w nowo niepodległe narody azjatyckie i afrykańskie.
Później Bandung Conference doprowadziło do powstania Non-Aligned Movement (NAM) i Pandit Nehru byli współzałożycielami NAM.
Pierwszy szczyt NAM został zatrzymany Belgrade we wrześniu 1961 r.
Umowy dwustronne
Panchsheel był wspólnym wysiłkiem, w ramach którego Five Principles o Pokojowej Koegzystencji, przez premiera Indii Nehru i premiera Chin Zhou Enlai, została podpisana 29 kwietnia 1954 r. w kierunku zacieśnienia stosunków między oboma krajami.
Pomimo „ porozumienia Panchsheel ”, zawartego między 1957 a 1959 rokiem, Chińczycy zajęli obszar Aksai-chin i zbudowali tam strategiczną drogę.
Wreszcie Chiny rozpoczęły szybką i masową inwazję w październiku 1962 roku na oba sporne regiony, tj. Arunachal Pradesh i Aksai Chin w Dżammu i Kaszmirze.
Długotrwały spór między Indiami a Pakistanem dotyczący podziału wody rzecznej został rozwiązany w drodze mediacji Banku Światowego. W rezultacie w 1960 r. Nehru i generał Ayub Khan podpisali traktat indyjsko-pakistański dotyczący wód Indusu.
W 1965 r. Rozpoczął się konflikt zbrojny między Indiami a Pakistanem; w tym czasie Lal Bahadur Shastri był premierem Indii. Działania wojenne zakończyła się interwencja ONZ.
Później ówczesny premier Indii Lal Bahadur Shastri i generał Pakistanu Ayub Khan podpisali Tashkent Agreement w styczniu 1966 r. i pośredniczył w nim Związek Radziecki.
W 1971 roku Stany Zjednoczone i Chiny wsparły Pakistan.
W sierpniu 1971 roku Indie podpisały traktat o pokoju i przyjaźni ze Związkiem Radzieckim w sierpniu 1971 r., Aby przeciwdziałać osi USA-Pakistan-Chiny.
Atak Pakistanu na Indie w grudniu 1971 r. Był główną stratą dla obu krajów; po drugie, z powodu tej wojny, Pakistan Wschodni stał się niepodległym krajem jako Bangladesz.
Spór został rozwiązany poprzez podpisanie Shimla Agreement między Indirą Gandhi a Zulfikarem Ali Bhutto w dniu 3 lipca 1972 roku.
Rozwój jądrowy
Innym ważnym wydarzeniem w tym okresie była pierwsza eksplozja jądrowa podjęta przez Indie w maju 1974 roku.
Kiedy komunistyczne Chiny przeprowadziły testy jądrowe w październiku 1964 r., Pięć mocarstw broni jądrowej, tj. USA, ZSRR, Wielka Brytania, Francja i Chiny (pięciu stałych członków Rady Bezpieczeństwa ONZ), próbowało narzucić Nuclear Non-proliferation Treaty(NPT) z 1968 r. W pozostałych częściach świata. Jednak Indie zawsze uważały NPT za dyskryminujący i odmówiły jego podpisania.
Indie przeprowadziły serię testów jądrowych w maju 1998 r., Demonstrując swoje możliwości wykorzystania energii jądrowej do celów wojskowych.
Przed 1990 rokiem Rosja była ważnym politycznym przyjacielem Indii, ale po 1990 roku Rosja, choć nadal jest ważnym przyjacielem Indii, straciła światową prymat i zaczęła się rozwijać proamerykańska polityka Indii.
Polityka zagraniczna Indii jest zawsze podyktowana ideami interesu narodowego.