Zarządzanie bankiem - Normy bazylejskie

Podstawę bazylejskich norm bankowych przypisuje się włączeniu Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego (BCBS), utworzonego przez bank centralny krajów G-10 w 1974 r. Było to pod patronatem Banku Rozrachunków Międzynarodowych (BIS), Bazylea, Szwajcaria.

Komitet formułuje wytyczne i zalecenia dotyczące regulacji bankowych w oparciu o ryzyko kapitałowe, ryzyko rynkowe i ryzyko operacyjne. Komitet powstał w odpowiedzi na chaotyczną likwidację Herstatt Bank z siedzibą w Kolonii w Niemczech w 1974 roku. Incydent wykazał istnienie ryzyka rozliczeniowego w finansach międzynarodowych.

Później komitet ten został przemianowany na Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego. Komitet jest forum, na którym odbywa się regularna współpraca w zakresie regulacji bankowych i praktyk nadzorczych pomiędzy krajami członkowskimi. Komitet dąży do rozwoju wiedzy nadzorczej i jakości nadzoru bankowego na całym świecie.

Obecnie w Komitecie od 2009 r. Zasiada 27 państw członkowskich. Kraje te reprezentowane są w Komitecie przez bank centralny i organ nadzoru ostrożnościowego nad działalnością bankową. Oprócz regulacji bankowych i praktyk nadzorczych, Komitet kładzie również nacisk na zlikwidowanie różnic w międzynarodowym zasięgu nadzorczym.

Bazylea I

W 1988 roku Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego (BCBS) w Bazylei w Szwajcarii ogłosił pierwszy zestaw minimalnych wymogów kapitałowych dla banków - Bazylea I. Całkowicie dotyczył ryzyka kredytowego lub ryzyka niewykonania zobowiązania. To jest ryzyko niepowodzenia kontrahenta. Określono zapotrzebowanie na kapitał i strukturę wag ryzyka dla banków.

Zgodnie z tymi normami aktywa banków zostały skategoryzowane i pogrupowane w pięć kategorii według ryzyka kredytowego, niosących wagę ryzyka równą 0%, takie jak gotówka, kruszce, zadłużenie kraju macierzystego jak skarbowe, 10, 20, 50 i 100% oraz brak ratingu. Oczekiwano, że banki z obecnością międzynarodową będą posiadać kapitał równy 8% ich aktywów ważonych ryzykiem (RWA). Banki te muszą mieć co najmniej 4% kapitału Tier I, czyli kapitał własny + zyski zatrzymane i więcej niż 8% kapitału Tier I i Tier II. Cel miał zostać osiągnięty do 1992 roku.

Jedną z głównych funkcji norm bazylejskich jest ujednolicenie praktyki bankowej we wszystkich krajach. W każdym razie istnieją poważne problemy z definiowaniem kapitałowych i różnicowych wag ryzyka dla aktywów w różnych krajach, tak jak standardy bazylejskie są obliczane na podstawie wartości księgowych miar kapitału, a nie wartości rynkowych. Praktyki księgowe różnią się znacznie w poszczególnych krajach G-10 i przeważnie dają wyniki, które znacznie różnią się od ocen rynkowych.

Inną ważną kwestią było to, że wagi ryzyka nie próbują uwzględniać ryzyk innych niż ryzyko kredytowe, takich jak ryzyko rynkowe, ryzyko płynności i ryzyko operacyjne, które mogą być krytycznymi źródłami ryzyka niewypłacalności banków.

Bazylea II

Bazylea II została wprowadzona w 2004 r. Spekulowała wytyczne dotyczące adekwatności kapitałowej, które zawierają bardziej dopracowane definicje, zarządzanie ryzykiem, takim jak ryzyko rynkowe i ryzyko operacyjne, oraz potrzeby w zakresie ekspozycji. Wyraził również zgodę na wykorzystanie zewnętrznych agencji ratingowych w celu ustalenia wagi ryzyka dla roszczeń przedsiębiorstw, banków i państw.

Ryzyko operacyjne definiuje się jako „ryzyko bezpośrednich i pośrednich strat wynikających z nieodpowiednich lub zawodnych procesów wewnętrznych, ludzi i systemów lub ze zdarzeń zewnętrznych”. Obejmuje to ryzyko prawne, ale zabrania ryzyka strategicznego i utraty reputacji. W związku z tym ryzyko prawne obejmuje ekspozycje na grzywny, kary lub odszkodowania karne w wyniku działań nadzorczych oprócz umów prywatnych. Istnieją złożone metody oceny tego ryzyka.

Potrzeby w zakresie ekspozycji pozwalają uczestnikom rynku na ocenę adekwatności kapitałowej fundacji na podstawie informacji o zakresie stosowania, kapitale, ekspozycji na ryzyko, procesach oceny ryzyka itp.

Bazylea III

Uważa się, że niedociągnięcia norm Bazylea II doprowadziły do ​​światowego kryzysu finansowego w 2008 r. Wynika to z faktu, że normy Bazylea II nie zawierały wyraźnych regulacji dotyczących zadłużenia, które banki mogły zaciągnąć w swoich księgach, a bardziej podkreślały na poszczególne instytucje finansowe, zaniedbując jednocześnie ryzyko systemowe.

Aby zapewnić, że banki nie zaciągają nadmiernego zadłużenia i nie są zbytnio uzależnione od krótkoterminowych funduszy, w 2010 roku wprowadzono normy Bazylea III, których głównym celem było promowanie bardziej odpornego systemu bankowego poprzez podkreślenie na czterech kluczowych parametrach bankowych - kapitał, dźwignia finansowa, finansowanie i płynność.

Potrzeby w zakresie kapitału wzajemnego i kapitału Tier 1 będą wynosić odpowiednio 4,5% i 6%. Wskaźnik pokrycia płynności (LCR) wymaga, aby banki nabyły bufor wysokiej jakości aktywów płynnych, wystarczający do poradzenia sobie z wypływami środków pieniężnych napotkanych w ostrym krótkoterminowym scenariuszu skrajnym, określonym przez organy nadzoru. Minimalną potrzebą LCR będzie osiągnięcie 100% 1 stycznia 2019 r. Ma to na celu zabezpieczenie sytuacji, takich jak Bank Run. Termin „wskaźnik dźwigni”> 3% oznacza, że ​​wskaźnik dźwigni został obliczony poprzez podzielenie kapitału Tier 1 przez średnią łączną sumę aktywów banku.