Teoria zarządzania zobowiązaniami

Teoria ta została rozwinięta w latach sześćdziesiątych XX wieku. Teoria ta głosi, że banki nie muszą pożyczać pożyczek na własny rachunek i utrzymywać aktywów płynnych, ponieważ w razie potrzeby mogą pożyczać pieniądze rezerwowe na rynku pieniężnym. Bank może utrzymywać rezerwy, budując dodatkowe zobowiązania wobec siebie z różnych źródeł.

Źródła te obejmują wystawianie świadectw depozytowych terminowych, zaciąganie pożyczek od innych banków komercyjnych, zaciąganie pożyczek w bankach centralnych, pozyskiwanie funduszy kapitałowych poprzez emisję akcji oraz spłacanie zysków. W tym rozdziale przyjrzymy się tym źródłom funduszy bankowych.

Świadectwa czasowe depozytów

Depozyty te mają różne terminy zapadalności, od 90 dni do mniej niż 12 miesięcy. Są zbywalne na rynku pieniężnym. W ten sposób bank może mieć powiązanie z płynnością, sprzedając je na rynku pieniężnym. Ale to źródło ma dwie wady.

Po pierwsze, jeśli w czasie kryzysu układ stóp procentowych na rynku pieniężnym jest wyższy niż maksymalna stopa procentowa ustalona przez bank centralny, certyfikatów depozytowych nie można sprzedać na rynku. Po drugie, nie są wiarygodnym źródłem finansowania dla banków komercyjnych. Większe banki komercyjne zyskują na sprzedaży tych certyfikatów, ponieważ mają duże certyfikaty, które mogą sobie pozwolić na sprzedaż nawet po niskich stopach procentowych. Dlatego mniejsze banki borykają się z tym problemem.

Pożyczanie od innych banków komercyjnych

Bank może budować dodatkowe zobowiązania, zaciągając pożyczki od tych banków, które mają nadmierne rezerwy. Ale te pożyczki są udzielane tylko na bardzo krótki czas, to znaczy na jeden dzień lub co najwyżej na tydzień.

Oprocentowanie tego rodzaju pożyczek zależy od ceny kontrolnej na rynku pieniężnym. Ale pożyczki od innych banków są możliwe tylko wtedy, gdy warunki ekonomiczne są normalne. W nienormalnych czasach żaden bank nie może sobie pozwolić na udzielanie innym.

Pożyczka z banku centralnego

Banki również budują na sobie zobowiązania pożyczając od banku centralnego kraju. Pożyczają, aby zaspokoić swoje potrzeby płynności na krótki okres i dyskontować rachunki z banku centralnego. Ale tego typu pożyczki są stosunkowo droższe niż pożyczki z innych źródeł.

Pozyskiwanie funduszy kapitałowych

Banki komercyjne przechowują fundusze, dystrybuując nowe akcje lub obligacje. Jednak dostępność środków z tych źródeł zależy od wielkości dywidendy lub stopy procentowej, jaką bank jest gotowy zapłacić. Zasadniczo banki nie są przygotowane do płacenia stawek wyższych niż płacone przez przedsiębiorstwa produkcyjne i handlowe. W związku z tym nie uzyskują wystarczających środków z tych źródeł.

Zyski z orki

Zaoranie zysków jest alternatywnym źródłem płynnych środków dla banku komercyjnego. Ale to, ile może uzyskać z tego źródła, zależy od stopy zysku i polityki dywidend. Większe banki mogą polegać na tych źródłach, a nie na mniejszych bankach.

Funkcje funduszy kapitałowych

Generalnie kapitał banku składa się z własnych źródeł finansowania aktywów. Wielkość kapitału odpowiada wartości aktywów netto, oznaczając marżę, o którą aktywa przeważają nad zobowiązaniami.

Oczekuje się, że kapitał zabezpieczy bank przed wszelkiego rodzaju nieubezpieczonymi i niezabezpieczonymi ryzykami, które mogą przekształcić się w straty. Tutaj mamy dwie podstawowe funkcje kapitału. Pierwszą funkcją jest wychwytywanie strat, a drugą budowanie i utrzymywanie zaufania do banku.

W tym rozdziale pokrótce opisano różne funkcje funduszy kapitałowych.

Funkcja pochłaniania strat

Aby bank mógł pokryć straty z własnych środków, potrzebny jest kapitał. Bank może całkowicie zamknąć swoje zobowiązania w aktywach, o ile jego suma strat nie uszczupli jego kapitału.

Wszelkie poniesione straty minimalizują kapitał banku, kompensując jego produkty kapitałowe, takie jak kapitał akcyjny, fundusze kapitałowe, fundusze wypracowane z zysku, zyski zatrzymane, w zależności od decyzji zgromadzenia walnego zgromadzenia.

Banki starannie ustalają swoje marże odsetkowe i inne spready między dochodem uzyskanym z pożyczonych środków a ceną pożyczonych środków, aby zamknąć swoje zwykłe wydatki. Dlatego jest mało prawdopodobne, aby straty operacyjne spowodowały obniżenie kapitału w perspektywie długoterminowej. Można również powiedzieć, że banki, które mają długą i solidną historię, dzięki swojej dotychczasowej skuteczności, zdołały wygenerować wystarczającą ilość środków własnych, aby łatwo poradzić sobie z wszelkimi stratami operacyjnymi.

W przypadku nowego banku, który nie ma dużej historii sukcesów, straty operacyjne mogą oznaczać obniżenie kapitału poniżej minimalnego poziomu określonego przez prawo. Banki są narażone na prawdopodobne i większe ryzyko strat wynikających z niewywiązania się ze zobowiązań przez pożyczkobiorców, co powoduje, że część ich aktywów staje się częściowo lub całkowicie niemożliwa do odzyskania.

Funkcja zaufania

Bank może mieć wystarczające aktywa, aby pokryć swoje zobowiązania, a także odpowiednią siłę kapitałową, która równoważy depozyty i inne zobowiązania aktywami. To generuje przepływ finansowy w zwykłym toku działalności bankowej. W tym przypadku ważne jest, aby kapitał banku pokrywał jego inwestycje trwałe, takie jak środki trwałe, obejmujące udziały w spółkach zależnych. Są one wykorzystywane w działalności biznesowej, które w zasadzie nie generują przepływu finansowego.

Jeśli przepływy pieniężne generowane przez aktywa nie są w stanie sprostać wezwaniom do złożenia depozytu lub innym wymagalnym zobowiązaniom, bankowi z wystarczającym zabezpieczeniem kapitałowym i wiarygodnością nie jest trudno uzyskać brakującą płynność na rynku międzybankowym. Inne banki nie będą czuły się nieswojo w udzielaniu mu pożyczek, gdyż są świadome zdolności do regulowania swoich zobowiązań jego aktywami.

Ten typ banku może wytrzymać duży ucieczkę depozytów i refinansować je pożyczkami na rynku międzybankowym. W każdym razie w bankach z wystarczającą bazą kapitałową nie ma powodu, aby obawiać się masowego exodusu deponentów. Logika jest taka, że ​​kwestie, które mogą spowodować przejęcie banku w pierwszej kolejności, nie pojawiają się w centrum uwagi. Oczekuje się naprzemiennego wzorca płynności z dołkami i maksimami, przy czym ten ostatni ma miejsce w okresach napływu aktywów finansowych przewyższającego odpływ, kiedy bank prawdopodobnie pożyczy nadwyżkę płynności.

Banki nie mogą liczyć na to, że rynek międzybankowy wyjaśni wszystkie ich problemy. W swoim własnym interesie i zgodnie z oczekiwaniami organów nadzoru bankowego spodziewają się dopasowania terminów zapadalności aktywów i zobowiązań, co pozwala im przetrwać stresujące sytuacje rynkowe.

Stopy rynkowe mogą ulec zmianie w wyniku interwencji banku centralnego. Może mieć na to wpływ wiele czynników, takich jak zmiana polityki pieniężnej lub inne. Może to doprowadzić do wzrostu stóp rynkowych lub załamania się rynku. W zależności od problemu rynkowego banki mogą być zmuszone do redukcji linii klientów.

Funkcja finansowania

Ponieważ depozyty nie nadają się do tego celu, do kapitału należy zapewnienie środków na finansowanie inwestycji trwałych (środki trwałe i udziały w spółkach zależnych). Ta szczególna funkcja jest widoczna w momencie uruchomienia banku, kiedy pieniądze zebrane od akcjonariuszy subskrybentów są wykorzystywane na zakup budynków, ziemi i wyposażenia. Pożądane jest posiadanie stałego pokrycia kapitałowego środków trwałych. Oznacza to, że wszelkie dodatkowe inwestycje w środki trwałe powinny zbiegać się ze wzrostem kapitału.

W ciągu życia bank generuje nowy kapitał ze swoich zysków. Zyski, które nie zostały wypłacone akcjonariuszom, są alokowane na inne składniki kapitału własnego, co powoduje trwały wzrost. Wzrost kapitału jest źródłem dodatkowych środków na sfinansowanie nowych aktywów. Może kupować nowe środki trwałe, pożyczki lub inne transakcje. Bankowi dobrze jest lokować część swojego kapitału w aktywach produkcyjnych, gdyż każdy dochód z majątku samofinansującego się jest wolny od kosztów pożyczonych środków. Jeśli bank potrzebuje więcej nowego kapitału, niż jest w stanie wytworzyć sam, może wyemitować nowe akcje lub zaciągnąć dług podporządkowany, co jest zewnętrznym źródłem kapitału.

Funkcja restrykcyjna

Kapitał jest szeroko stosowanym odniesieniem dla ograniczeń dotyczących różnych rodzajów aktywów i transakcji bankowych. Chodzi o to, aby banki nie wykorzystywały zbyt wielu szans. Współczynnik wypłacalności, jako główne ograniczenie, mierzy kapitał w stosunku do aktywów ważonych ryzykiem.

W zależności od odnośnego ryzyka względnego wartość aktywów mnoży się przez wagi od 0 do 20, 50 i 100%. Używamy tutaj wartości księgowej netto, odzwierciedlającej wszelkie korekty, rezerwy i rezerwy. W rezultacie suma aktywów jest korygowana o wszelkie dewaluacje spowodowane niespłacaniem kredytów, deprecjacją środków trwałych i spadkami cen rynkowych, ponieważ kwota kapitału już spadła z powodu wydatków poniesionych na zabezpieczenie zidentyfikowanych ryzyk. To naraża kapitał na potencjalne ryzyko, które może prowadzić do przyszłych strat, jeśli bank nie odzyska swoich aktywów.

Minimalny wymagany stosunek kapitału do aktywów ważonych ryzykiem wynosi 8 procent. Zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem w sprawie adekwatności kapitałowej kapitał koryguje się o niepokryte straty i nadwyżki rezerw, pomniejszone o określone pozycje podlegające odliczeniu. W ograniczonym zakresie do kapitału zalicza się również dług podporządkowany. Rozporządzenie odzwierciedla również ryzyka zawarte w zobowiązaniach pozabilansowych.

W kontekście funkcji restrykcyjnych kluczowe znaczenie kapitału i precyzyjne określenie jego wysokości w obliczeniach adekwatności kapitałowej sprawia, że ​​stanowi on dobrą podstawę do ograniczania ekspozycji kredytowej i niezabezpieczonych pozycji walutowych w bankach. Najważniejsze limity zaangażowania kredytowego ograniczają ekspozycję kredytową netto banku (skorygowaną o rozpoznawalne rodzaje zabezpieczeń) wobec pojedynczego klienta lub grupy powiązanych klientów przy 25% kapitału banku sprawozdającego lub 125% w przypadku banku z siedzibą na Słowacji lub kraj OECD. Powinno to zapewnić odpowiednią dywersyfikację portfela kredytowego.

Dekret w sprawie niezabezpieczonych pozycji walutowych ma na celu ograniczenie ryzyka spowodowanego wahaniami kursów walut w transakcjach z udziałem walut obcych, ograniczając niezabezpieczone pozycje walutowe (bezwzględna różnica między aktywami i zobowiązaniami walutowymi) w EUR na poziomie 15% kapitału banku, lub 10% w innej walucie. Całkowita niezabezpieczona pozycja walutowa (suma niezabezpieczonych pozycji walutowych w poszczególnych walutach) nie może przekraczać 25% kapitału banku.

Dekret dotyczący zasad płynności zawiera omówioną już zasadę, że aktywa, które zwykle nie są opłacane w działalności bankowej, muszą być pokryte kapitałem. Wymaga, aby stosunek sumy inwestycji trwałych (aktywa trwałe, udziały w jednostkach zależnych i inne kapitałowe papiery wartościowe utrzymywane w długim okresie) i aktywów niepłynnych (trudniej zbywalne papiery wartościowe i aktywa niespłacalne) do funduszy własnych i rezerw banku nie przekraczał 1.

Ze względu na swoje znaczenie kapitał stał się centralnym punktem w świecie bankowości. W wiodących bankach światowych jego udział w aktywach / pasywach ogółem waha się od 2,5 do 8%. Ten pozornie niski poziom jest ogólnie uważany za wystarczający do solidnego działania bankowego. Na dolnym końcu przedziału mogą działać duże banki z wysokiej jakości i dobrze zdywersyfikowanym portfelem aktywów.

Adekwatność kapitałowa zasługuje na stałą uwagę. Wzrost aktywów musi uwzględniać wielkość kapitału. Ostatecznie wszelkie problemy, z jakimi boryka się bank, będą widoczne w jego kapitale. W bankowości komercyjnej króluje kapitał.