Rządy Aurangzeba i polityka religijna

• Aurangzeb panował przez prawie 50 lat. Podczas jego długiego panowania Imperium Mogołów osiągnęło punkt kulminacyjny terytorialny.

• Aurangzeb rozciągał swoje terytorium od Kaszmiru (na północy) do Jinji (na południu) i od Hindukush (na zachodzie) do Czittagong (na wschodzie).

• Listy Aurangzeba odzwierciedlały wagę, jaką poświęcał wszystkim sprawom państwa i zarządzania. Był surowym dyscyplinującym, który nie oszczędzał nawet własnych synów.

• W 1686 roku Aurangzeb uwięził księcia Muazzama pod zarzutem intrygowania władcy Golcondy i przetrzymywał go w więzieniu przez 12 długich lat. Jego inni synowie również musieli przy różnych okazjach stawić czoła jego gniewowi.

• Życie osobiste Aurangzeba cechowała prostota. Miał opinię ortodoksyjnego, bojącego się Boga muzułmanina. Z biegiem czasu zaczął być uważany za zinda pir , czyli „żyjącego świętego”.

• Aurangzeb nie był zainteresowany debatami filozoficznymi ani mistycyzmem; nie zabronił jednak swoim synom eksperymentować z sufizmem.

• Zajmując stanowisko wobec szkoły prawa muzułmańskiego Hanafiego, tradycyjnie praktykowanej w Indiach, Aurangzeb nie wahał się wydać świeckich dekretów, zwanych „ zawabitami ”.

• Zbiór jego dekretów został zebrany w dziele znanym jako Zawabit-i-Alamgiri.

• Oprócz bycia ortodoksyjnym muzułmaninem, Aurangzeb był także władcą. Z trudem mógł zapomnieć o politycznej rzeczywistości, że przytłaczająca populacja Indii była hinduska i że byli głęboko przywiązani do swojej wiary.

Polityka religijna

• Na początku swojego panowania Aurangzeb zabronił wpisywania kalmy na monetach, gdy była ona podeptana lub skalana podczas przechodzenia z jednej ręki do drugiej.

• Aurangzeb zakazał święta Nauroz , ponieważ uważano je za praktykę zaratusztriańską preferowaną przez władców Iranu Safawidów .

• Wyznaczony Aurangzeb Muhtasibswe wszystkich prowincjach. Ich głównym zadaniem było upewnienie się, że ludzie żyli zgodnie z shara .

• Muhtasibowie byli odpowiedzialni za dopilnowanie, aby rzeczy, które były zabronione (takie jak środki odurzające, legowiska hazardowe itp.) Przez szarę i zawabity (dekrety świeckie), były w miarę możliwości otwarcie nieprzestrzegane.

• Podczas powoływania Muhtasibs , choć Aurangzeb podkreślić, że stan był również odpowiedzialny za moralne dobro obywateli. Ale tym urzędnikom polecono, aby nie ingerowali w życie prywatne obywateli.

• W 1669 roku Aurangzeb podjął szereg środków, które nazwano purytańskimi, ale wiele z nich miało charakter ekonomiczny i społeczny oraz przeciwdziałało przesądnym wierzeniom. Podobnie zabronił śpiewania na dworze, a oficjalnym muzykom zwolniono. Muzyka instrumentalna inaubat (zespół królewski) były jednak kontynuowane.

• Śpiewowi nadal patronowały panie w haremie, a także poszczególni szlachcice. Warto zauważyć, że najwięcej dzieł perskich poświęconych klasycznej muzyce indyjskiej powstało za panowania Aurangzeba. Sam Aurangzeb był biegły w grze Veena .

• Aurangzeb wycofał praktykę jharoka darshanlub pokazywanie się publiczności z balkonu (zainicjowane przez Akbara). Uważał to za zabobonną praktykę i przeciwko islamowi.

• Aurangzeb zakazał ceremonii ważenia cesarza ze złotem i srebrem oraz innymi przedmiotami z okazji jego urodzin. Jednak ze względu na większość potrzeb społecznych Aurangzeb musiał zezwolić na tę ceremonię swoim synom, gdy wyzdrowieli z choroby.

• Aurangzeb zabronił astrologom przygotowywania almanachów. Ale rozkaz został nieposłuszny przez wszystkich, łącznie z członkami rodziny królewskiej.

• Aby promować handel wśród muzułmanów, którzy polegali (prawie) wyłącznie na wsparciu państwa, Aurangzeb zwolnił muzułmańskich handlarzy z płacenia podatku. Jednak Aurangzeb odkrył, że muzułmańscy handlarze niesłusznie wykorzystali to i oszukiwali państwo; dlatego przywrócił go, ale zachował połowę tego, co żądali od innych.

• Niektóre dowody sugerują, że Aurangzeb chciał mieć duchowieństwo po swojej stronie, ponieważ duchowieństwo wywierało potężną władzę na umysłach ludzi.

• Aurangzeb ponownie przedstawił pozycję sharaw odniesieniu do świątyń, synagog, kościołów, itd., że „od dawna istniejącej świątyni nie należy burzyć, ale nie wolno budować nowych świątyń ”. Pozwolił również, aby stare miejsca kultu mogły zostać naprawione, „ponieważ budynki nie mogą trwać wiecznie”.

• Kiedy był gubernatorem Gudźaratu, Aurangzeb nakazał zniszczenie kilku świątyń w Gudźaracie, co często oznaczało jedynie przełamanie gniewu i zamknięcie świątyń na początku jego panowania. Jednak Aurangzeb odkrył, że obrazy tych świątyń zostały przywrócone i wznowiono kult bożków.

• W 1665 roku Aurangzeb ponownie nakazał zniszczenie tych świątyń. Słynna świątyniaSomnath, którą rozkazał zniszczyć, był wcześniej za jego panowania.

• Aurangzeb napotkał opozycję polityczną z wielu kręgów, takich jak marathowie, dżatowie itp., Ponieważ przyjęli nowe stanowisko. Dlatego też, podczas rozwiązywania konfliktów (z lokalnymi żywiołami), Aurangzeb uznał za słuszne zniszczenie nawet od dawna istniejących świątyń hinduskich jako główną karę i ostrzeżenie.

• Aurangzeb uważał świątynie za centra szerzenia buntowniczych idei, czyli idei nie do przyjęcia dla ortodoksyjnych elementów. Dlatego w 1669 r. Podjął surowe działania, zwłaszcza gdy dowiedział się, że w niektórych świątyniach w Thatta, Multan, a zwłaszcza w Banaras, zarówno hindusi, jak i muzułmanie przybywali z dużych odległości, aby uczyć się od braminów.

• Aurangzeb wydał rozkaz gubernatorom wszystkich prowincji, aby zakazali takich praktyk i zniszczyli wszystkie świątynie, w których takie praktyki miały miejsce.

• W wyniku tych zakonów powstało wiele świątyń, takich jak słynne świątynie św Vishwanath w Banaras i świątyni Keshava Raiw Mathurze zbudowanej przez Bir Singh Deo Bundela za panowania Jahangira zostały zniszczone i meczet; wzniesiony na ich miejscu.

• Mustaid Khan, autor Maasir-i-Alamgiriwspomniał, że odnosząc się do zniszczenia świątyni Keśavy Rai w Mathurze, „ Widząc ten przykład siły wiary cesarza i wielkości jego oddania Bogu, dumni radżowie zostali ujarzmieni i ze zdumieniem stali jak obrazy twarzą do ściany ”. W rezultacie wiele świątyń zbudowanych w Orissie w ciągu ostatnich dziesięciu do dwunastu lat również zostało zniszczonych.

• W latach 1679-80, kiedy panował stan wrogości z Rathorami z Marwar i Rana z Udaipur, wiele starych świątyń zostało zniszczonych w Jodhpur i jego parganasiw Udaipur.

• Wydaje się, że po 1679 roku zapał Aurangzeba do niszczenia świątyń zmniejszył się, ponieważ po tym nie było dowodów na jakiekolwiek zniszczenie świątyń na dużą skalę na południu (między 1681 a jego śmiercią w 1707).

• Aurangzeb ponownie wprowadził jizyah(lub pogłówne) (został zniesiony przez Akbara). Według szary , w państwie muzułmańskim płacenie dżizji było obowiązkowe dla nie-muzułmanów.

• W rzeczywistości Aurangzeb nie próbował zmienić charakteru państwa, ale potwierdził jego fundamentalnie islamski charakter. Przekonania religijne Aurangzeba nie mogą być traktowane jako podstawa jego polityki politycznej.

• Religijne idee i przekonania Aurangzeba z jednej strony, a jego polityka polityczna lub publiczna z drugiej, ścierały się jednak przy wielu okazjach i stawał przed trudnymi wyborami. Czasami prowadziło to go do przyjmowania sprzecznych zasad, które szkodziły imperium.