Popularne bunty i ruchy

• Podczas swojego panowania Aurangzeb musiał zmierzyć się z wieloma kwestiami politycznymi, takimi jak:

  • Plik Marathas na Dekanie,

  • Plik Jats i Rajputs w północnych Indiach,

  • Plik Afghans i Sikhs na północnym zachodzie i

• Charakter tych problemów różnił się od siebie, na przykład -

  • W przypadku Radźputów był to w zasadzie problem succession.

  • W przypadku maratonów była to kwestia independence.

  • W przypadku Jatsa było to zderzenie peasant-agrarian tło.

  • W przypadku Afgańczyków był to plik tribal kwestia.

• Jedyny ruch, w którym religionodegrał rolę ruch Sikhów. Jednak później ruchy Jat i Sikhów zakończyły się próbami ustanowieniaindependent regional stany.

• Czasami argumentowano, że wszystkie te ruchy, z wyjątkiem afgańskiego, reprezentowały hinduską reakcję przeciwko ograniczonej polityce religijnej Aurangzeba.

Jats

• Pierwszym odcinkiem, który wszedł w konflikt z Imperium Mogołów, byli Dżatowie z regionu Agra-Delhi, mieszkający po obu stronach rzeki Jamuny.

• Jatsowie byli głównie chłopami, którzy uprawiali ziemię, tylko kilku z nich było zamindarami. Z silnym poczuciem braterstwa i sprawiedliwości Jats często wchodzili w konflikt z Mogołami.

• Konflikt z Jats miał miejsce za panowania Jahangir i Shah Jahan w kwestii zbieranialand revenue.

• Cała cesarska droga prowadząca do Dekanu i zachodnich portów morskich przebiegała przez obszar Jatsa; Dlatego Mogołowie musieli podjąć poważną akcję przeciwko rebeliom w Dżat.

• W 1669 r. Pod przywództwem miejscowego Zamindara Gokla, Jats (z Mathury) zbuntowali się, co szybko rozprzestrzeniło się wśród chłopów z tego obszaru. Ten buntownik zmusił Aurangzeba do podjęcia poważnych działań osobiście. W rezultacie Jats zostali pokonani, a Gokla został schwytany i stracony.

• W 1685 roku pod przewodnictwem Rajaram, był drugi buntownik Jats. Tym razem Jats byli lepiej zorganizowani i przyjęli metody walki partyzanckiej, łącząc ją z grabieżą.

• Rebelianci byli kontynuowani do 1691 roku, kiedy ich przywódca Rajaram i jego następca, Churaman, zostali zmuszeni do poddania się. Mimo to niepokoje wśród chłopów z Dżat były trwałe, a ich grabieże sprawiły, że droga Delhi - Agra stała się niebezpieczna dla podróżnych.

• W ^XVIII wieku, korzystając z wojen domowych Mogołów i słabości, Churaman wyrzeźbił na tym obszarze odrębne księstwo Jat i wyparł zamindary radżputów.

Satnamis

• W 1672 roku w Narnaul (niedaleko Mathury) doszło do kolejnego konfliktu zbrojnego między chłopami a Mogołami. Tym razem konflikt był z organizacją religijną znaną jako „Satnamis”.

• Satnamis były głównie chłopi, rzemieślnicy, a także niższe kasty ludzi, takich jak Złotników, cieśle, zamiatacze, garbarze i innych niecnych istot.

Afgańczycy

• Konflikty z Afgańczykami (mieszkającymi w rejonie górskim) były kontynuowane, a większość cesarzy Mogołów walczyła z Afgańczykami.

• Akbar walczył z Afgańczykami i podczas wojny stracił życie swojego bliskiego przyjaciela oraz bardzo inteligentnego i lojalnego szlachcica, Rajy Birbala.

• Konflikty z Afgańczykami miały częściowo charakter gospodarczy, a częściowo polityczny i religijny.

• Aby oczyścić Przełęcz Chajber i zdławić powstanie, Aurangzeb delegował wodza Bakhshiego, Amira Khana. Po ciężkich walkach opór Afganistanu został złamany.

• W 1672 roku doszło do drugiego powstania w Afganistanie. Przywódcą był Akmal Khan, który ogłosił się królem i uderzył w swoim imieniu chutbę i sikkę .

• W pobliżu przełęczy Khyber Afgańczycy ponieśli katastrofalną klęskę; jednakże Khanowi udało się uciec.

• W 1674 roku Shujaat Khan, mogolski szlachcic poniósł katastrofalną klęskę w Chajberze. Jednak został uratowany przez bohaterską grupę Rathorów wysłaną przez Jaswanta Singha.

• W połowie 1674 r. Sam Aurangzeb udał się do Peszawaru i pozostał tam do końca 1675 r. Powoli, siłą i dyplomacją, zjednoczony front afgański został złamany i przywrócono pokój.

Sikhowie

• Sikhowie jako ostatni weszli w konflikt zbrojny z Aurangzebem; jednak przyczyny konfliktu były raczej polityczne i osobiste niż religijne.

• Guru zaczęli żyć w dobrym stylu, z uzbrojonymi zwolennikami i przyjęli tytuł sachha padshah (prawdziwego władcy).

• Nie było konfliktu z Guru Sikhów i Aurangzebem do 1675 r., Aż Guru Tegh Bahadur został aresztowany wraz z pięcioma jego zwolennikami, przewieziony do Delhi i stracony.

• Przyczyna egzekucji Tegha Bahadura nie była jasna. Niektórzy Persowie twierdzili, że Tegh Bahadur podał ręce Hafizowi Adamowi ( Pathan ) i stworzył utrapienie w Pendżabie. Z drugiej strony, zgodnie z tradycją sikhijską, egzekucja była wynikiem intryg (przeciwko Guru) niektórych członków jego rodziny, którzy kwestionowali jego sukcesję.

• Niektórzy historycy napisali, że Aurangzeb był zirytowany aktem konwersji kilku muzułmanów na sikhów przez Tegh Bahadur i podnieśli protest przeciwko prześladowaniom religijnym w Kaszmirze przez miejscowego gubernatora.

• Bez względu na powody, działanie Aurangzeba było nieuzasadnione z jakiegokolwiek punktu widzenia i zdradziło wąskie podejście. Co więcej, egzekucja Guru Tegha Bahadura zmusiła Sikhów do powrotu na wzgórza Pendżabu. Doprowadziło to również do stopniowego przekształcenia ruchu Sikhów (kierowanego przez Guru Govinda Sindha) w bractwo wojskowe.

• Guru Govind Singh miał znaczne zdolności organizacyjne. Wykorzystując swoje umiejętności, w 1699 roku założył bractwo wojskowe, popularnie zwane „Khalsa. ”

• Guru Govind Singh założył swoją kwaterę główną w Machowal lub Anandpur, położonych u podnóża Pendżabu. W określonym czasie Guru stał się zbyt potężny.

• Guru Govind stoczył szereg wojen przeciwko rajasowi i wygrał. Organizacja khalsy dodatkowo wzmocniła ręce Guru w tym konflikcie.

• W 1704 roku doszło do otwartego przełamania między Guru a wzgórzem rajas, gdy połączone siły kilku wzgórz radżas zaatakowały Guru w Anandpur.

• Radżowie znowu musieli się wycofać i zmusili rząd Mogołów do interwencji przeciwko Guru w ich imieniu.

• Aurangzeb był zaniepokojony rosnącą mocą Guru i poprosił Mughal faujdar o ukaranie Guru.

• Siły Mogołów zaatakowały Anandpur, ale Sikhowie walczyli dzielnie i odpierali wszystkie ataki i schronili się wewnątrz fortu.

• Mogołowie i ich sojusznicy zajęli teraz fort, który zamknął wszelkiego rodzaju ruchy. W rezultacie wewnątrz fortu zaczął się głód i Guru został zmuszony do otwarcia bramy najwyraźniej na obietnicę bezpiecznego postępowania ze strony Wazira Khana. Ale kiedy siły Guru przekraczały wezbrany strumień, siły Wazira Khana nagle zaatakowały.

• Dwóch synów Guru zostało schwytanych, a gdy odmówili przyjęcia islamu, ścięto im głowy w Sirhind. Co więcej, Guru stracił dwóch pozostałych synów w kolejnej bitwie. Następnie Guru przeszedł na emeryturę do Talwandi.

Relacje z Radżputami

• Jahangir kontynuował politykę Akbara polegającą na okazywaniu przysług wiodącym radżpuckim radżom i nawiązywaniu z nimi stosunków małżeńskich.

• Shah Jahan utrzymywał również sojusz z Radżputami, ale nie wyznaczył żadnego radżputów na gubernatora prowincji i nie nawiązał dalszych stosunków małżeńskich z czołowymi radżpuckimi radżasami. Pomimo faktu, że on sam (Shah Jahan) był synem księżniczki radżputów.

• Być może sojusze z Radżputami tak się utrwaliły, że wydawało się, że związki małżeńskie z czołowymi radżasami nie są już potrzebne. Jednak Shah Jahan przywiązywał wielką wagę do głów dwóch wiodących domów radżputów, a mianowicie Jodhpur i Amber.

• Raja Jaswant Singh, władca Marwaru, był na korzyść Shah Jahana. Zarówno on, jak i Jai Singh posiadali stopnie 7000/7000 w momencie przystąpienia Aurangzeba.

• Aurangzeb zabezpieczone aktywnego poparcia Maharana z Mewar i podniósł mansab od 5000/5000 do 6000/6000.

• Jaswant Singh, który został wyznaczony do zajmowania się sprawami Afgańczyków na północnym zachodzie, zmarł pod koniec 1678 roku.

• W listopadzie 1679 roku Aurangzeb zaatakował Mewar. Silny oddział Mogołów dotarł do Udaipur i najechał na obóz Rana, który wycofał się głęboko w wzgórza, by przeprowadzić napastliwą wojnę przeciwko Mogołom.

• Wojna między Mogołami a Radżputami szybko osiągnęła impas, ponieważ Mogołowie nie mogli ani penetrować wzgórz, ani radzić sobie z taktyką partyzancką Radźputów.

• Z czasem wojna stała się bardzo niepopularna. Książę Akbar, najstarszy syn Aurangzeba, próbował wykorzystać sytuację i wystąpił przeciwko ojcu.

• W styczniu 1681 r. Książę Akbar w sojuszu z Durgadasem, wodzem Rathorów, pomaszerował w kierunku Ajmer, gdzie Aurangzeb był bezradny, ponieważ wszystkie jego najlepsze oddziały walczyły gdzie indziej.

• Książę Akbar jednak zwlekał i Aurangzeb był w stanie wywołać niezgodę w swoim obozie fałszywymi listami. W rezultacie książę Akbar musiał uciekać do Maharasztry.

• Aurangzeb załatał traktat z Rana Jagat Singh (następczynią Rany Raj Singha).

• Nowy Rana została zmuszona do poddania się niektóre z jego Parganas w miejsce z iazyah i otrzymał mansab z 5000 na obietnicy lojalności i nie wspierającej Ajit Singh, ale nie korzystają dużo.

• Polityka Aurangzeba wobec Marwara i Mewara była niezdarna i błędna, co nie przyniosło Mogołów żadnej korzyści. Z drugiej strony porażka Mogołów przeciwko tym stanom Radżputów nadszarpnęła ich wojskowy prestiż.

• Zerwanie z Marwarem i Mewarem osłabiło sojusz Mogołów z Radżputami w kluczowym okresie.