Medieval Indian History - Shah Jahan's Rebel

Khusrau (starszy brat) był potencjalnym pretendentem do Shah Jahana; dlatego tak długo, jak on (Khusrau) żył, był wielką przeszkodą (dla Shah Jahana). W 1621 r. Shah Jahan zabił Khusrau (przetrzymywanego przez niego) i rozpowszechnił wiadomość, że zmarł z powodu kolki (bólu brzucha).

Shahriyar, młodszy brat Shah Jahana, ożenił się z córką Nur Jahana (od jej byłego męża) i przyjął ważne polecenie, które przeszkodziło Shah Jahanowi; stąd on (Shah Jahan) zbuntował się.

Bezpośrednią przyczyną powstania buntownika Szahdżahana był rozkaz, który wydał mu, aby przejść do Qandhar, który był oblężony przez Persów, ale odmówił.

Shah Jahan obawiał się, że kampania Qandhar będzie długa i trudna, a to może go zaintrygować (np. Podczas jego nieobecności na korcie). Stąd domagał się pełnej władzy, takiej jak pełne dowodzenie armią, w tym weteranów Dekanu, pełną kontrolę nad Pendżabem, kontrolę nad wieloma ważnymi fortami itp.

Jahangir był wściekły z powodu dziwnych żądań Shah Jahana. Co więcej, Jahangir był również przekonany, że książę rozmyśla o buncie; w związku z tym pisał ostre listy i podjął kroki karne, co tylko pogorszyło sytuację i doprowadziło do jawnego naruszenia.

Z Mandu (gdzie stacjonował), Shah Jahan ruszył do ataku na Agrę, aby zdobyć skarby tam złożone.

Dowódca Mogołów, umieszczony w Agrze, był czujny i udaremnił posunięcie Shah Jahana. Po porażce w Agrze Shah Jahan przeniósł się do Delhi; do tego czasu Jahangir zebrał dużą armię pod dowództwemMahabat Khan.

Mahabat Khanotrzymał rozkaz udania się do Mandu (Malwa), a książę Parvez mianował nominalnego dowódcę armii. Kolejna armia została wysłana do Gujarat.

Shah Jahan został zmuszony do opuszczenia terytoriów Mogołów i schronienia się w pobliżu władców Deccani, jego dawnych wrogów. Następnie przekroczył Dekan do Orissy, z zaskoczenia kontrolował gubernatora, a następnie przejął kontrolę nad Bengalem i Bihar.

Mahabat Khan ponownie został oddelegowany przeciwko Shah Jahanowi i skutecznie zmusił Shah Jahana do ponownego wycofania się na Dekan. Tym razem Shah Jahan zawarł sojusz z Malikiem Amberem, który po raz kolejny był w stanie wojny z Mogołami. Ale z czasem Shah Jahan nie odniósł sukcesu w swojej wyprawie i dlatego napisał skromny list do swojego ojca Jahangira.

Jahangir zdał sobie sprawę, że nadszedł czas, aby wybaczyć i pojednać swojego najbystrzejszego i najbardziej energicznego syna. Jednak w 1626 r., W ramach umowy, dwóch synów szacha Jahana, a mianowicie Dara i Aurangzeb, zostało wysłanych na dwór Jahangiru jako zakładnika, a II traktat na Dekanie przeznaczono na wydatki szahdżahana.

Stan zdrowia Jahangira stopniowo się pogarszał, jednak nadal był czujny psychicznie i pozwalał na podejmowanie decyzji bez jego zgody.

Choroba Jahangira zwiększyła wrażliwość, że ambitny szlachcic może próbować wykorzystać sytuację, aby przejąć najwyższą władzę w swoje ręce.

Mahabat Khan, który odegrał wiodącą rolę w kontrolowaniu buntu Shah Jahana, czuł się niezadowolony, ponieważ pewne elementy na dworze chętnie podcinały mu skrzydła po zakończeniu buntu księcia.

Sojusz Mahabata Khana z księciem Parvezem również stanowił zagrożenie. Wezwany przez sąd w celu złożenia zeznań, Mababat Khan przybył z zaufanym ciałem Radżputów i schwytał cesarza w odpowiednim momencie, gdy obóz królewski przekraczał rzekę Jhelum w drodze do Kabulu. Nur Jahan, który nie został zatrzymany, uciekł.

Nur Jahan zrobiła sztuczkę i dlatego poddała się Mahabat Khanowi, aby być blisko Jahangira, i próbowała powstrzymać podejrzenia Mahabat Khan; jednak potajemnie starała się jak najlepiej osłabić jego pozycję (Mahabat Khan).

Przez pewien czas Nur Jahan wykorzystywała błędy i słabości Mahabata Khana (który w rzeczywistości był żołnierzem, a nie dyplomatą czy administratorem), udało jej się odsunąć większość szlachty od strony Mahabata Khana. Co więcej, żołnierze Radżputu również nie popierali Mahabata Khana.

Wkrótce Mahabat Khan zdał sobie sprawę ze swojej niepewnej pozycji i dlatego uciekł z dworu Jahangir. Później dołączył do Shah Jahan.

Zwycięstwo Nur Jahan nad Mahabat Khanem było jej największym zwycięstwem i prawdziwym odzwierciedleniem jej chłodnej odwagi i bystrości. Nie mogła jednak długo cieszyć się zwycięstwem, bo Jahangir zmarł (w 1627 r.).

Po śmierci Jahangira Asaf Khan, wspierany przez sofę , arystokrację i armię, aresztował Nur Jahana i wysłał pilne wezwanie do Shah Jahana. W międzyczasie Asaf Khan wyznaczył syna Khusrau na marionetkowego cesarza.

Młodszy brat Shah Jahana, Shahriyar, podjął słaby wysiłek na rzecz tronu, ale został łatwo pokonany i wtrącony do więzienia (i oślepiony).

Rządy Szahdżahana skutecznie od 1628 do 1658 r.), Który był pełen różnych działań (jak omówiono powyżej).