Medieval Indian History - Shah Jahan's Rebel

  • Khusrau (starszy brat) był potencjalnym pretendentem do Shah Jahana; dlatego tak długo, jak on (Khusrau) żył, był wielką przeszkodą (dla Shah Jahana). W 1621 r. Shah Jahan zabił Khusrau (przetrzymywanego przez niego) i rozpowszechnił wiadomość, że zmarł z powodu kolki (bólu brzucha).

  • Shahriyar, młodszy brat Shah Jahana, ożenił się z córką Nur Jahana (od jej byłego męża) i przyjął ważne polecenie, które przeszkodziło Shah Jahanowi; stąd on (Shah Jahan) zbuntował się.

  • Bezpośrednią przyczyną powstania buntownika Szahdżahana był rozkaz, który wydał mu, aby przejść do Qandhar, który był oblężony przez Persów, ale odmówił.

  • Shah Jahan obawiał się, że kampania Qandhar będzie długa i trudna, a to może go zaintrygować (np. Podczas jego nieobecności na korcie). Stąd domagał się pełnej władzy, takiej jak pełne dowodzenie armią, w tym weteranów Dekanu, pełną kontrolę nad Pendżabem, kontrolę nad wieloma ważnymi fortami itp.

  • Jahangir był wściekły z powodu dziwnych żądań Shah Jahana. Co więcej, Jahangir był również przekonany, że książę rozmyśla o buncie; w związku z tym pisał ostre listy i podjął kroki karne, co tylko pogorszyło sytuację i doprowadziło do jawnego naruszenia.

  • Z Mandu (gdzie stacjonował), Shah Jahan ruszył do ataku na Agrę, aby zdobyć skarby tam złożone.

  • Dowódca Mogołów, umieszczony w Agrze, był czujny i udaremnił posunięcie Shah Jahana. Po porażce w Agrze Shah Jahan przeniósł się do Delhi; do tego czasu Jahangir zebrał dużą armię pod dowództwemMahabat Khan.

  • Mahabat Khanotrzymał rozkaz udania się do Mandu (Malwa), a książę Parvez mianował nominalnego dowódcę armii. Kolejna armia została wysłana do Gujarat.

  • Shah Jahan został zmuszony do opuszczenia terytoriów Mogołów i schronienia się w pobliżu władców Deccani, jego dawnych wrogów. Następnie przekroczył Dekan do Orissy, z zaskoczenia kontrolował gubernatora, a następnie przejął kontrolę nad Bengalem i Bihar.

  • Mahabat Khan ponownie został oddelegowany przeciwko Shah Jahanowi i skutecznie zmusił Shah Jahana do ponownego wycofania się na Dekan. Tym razem Shah Jahan zawarł sojusz z Malikiem Amberem, który po raz kolejny był w stanie wojny z Mogołami. Ale z czasem Shah Jahan nie odniósł sukcesu w swojej wyprawie i dlatego napisał skromny list do swojego ojca Jahangira.

  • Jahangir zdał sobie sprawę, że nadszedł czas, aby wybaczyć i pojednać swojego najbystrzejszego i najbardziej energicznego syna. Jednak w 1626 r., W ramach umowy, dwóch synów szacha Jahana, a mianowicie Dara i Aurangzeb, zostało wysłanych na dwór Jahangiru jako zakładnika, a II traktat na Dekanie przeznaczono na wydatki szahdżahana.

  • Stan zdrowia Jahangira stopniowo się pogarszał, jednak nadal był czujny psychicznie i pozwalał na podejmowanie decyzji bez jego zgody.

  • Choroba Jahangira zwiększyła wrażliwość, że ambitny szlachcic może próbować wykorzystać sytuację, aby przejąć najwyższą władzę w swoje ręce.

  • Mahabat Khan, który odegrał wiodącą rolę w kontrolowaniu buntu Shah Jahana, czuł się niezadowolony, ponieważ pewne elementy na dworze chętnie podcinały mu skrzydła po zakończeniu buntu księcia.

  • Sojusz Mahabata Khana z księciem Parvezem również stanowił zagrożenie. Wezwany przez sąd w celu złożenia zeznań, Mababat Khan przybył z zaufanym ciałem Radżputów i schwytał cesarza w odpowiednim momencie, gdy obóz królewski przekraczał rzekę Jhelum w drodze do Kabulu. Nur Jahan, który nie został zatrzymany, uciekł.

  • Nur Jahan zrobiła sztuczkę i dlatego poddała się Mahabat Khanowi, aby być blisko Jahangira, i próbowała powstrzymać podejrzenia Mahabat Khan; jednak potajemnie starała się jak najlepiej osłabić jego pozycję (Mahabat Khan).

  • Przez pewien czas Nur Jahan wykorzystywała błędy i słabości Mahabata Khana (który w rzeczywistości był żołnierzem, a nie dyplomatą czy administratorem), udało jej się odsunąć większość szlachty od strony Mahabata Khana. Co więcej, żołnierze Radżputu również nie popierali Mahabata Khana.

  • Wkrótce Mahabat Khan zdał sobie sprawę ze swojej niepewnej pozycji i dlatego uciekł z dworu Jahangir. Później dołączył do Shah Jahan.

  • Zwycięstwo Nur Jahan nad Mahabat Khanem było jej największym zwycięstwem i prawdziwym odzwierciedleniem jej chłodnej odwagi i bystrości. Nie mogła jednak długo cieszyć się zwycięstwem, bo Jahangir zmarł (w 1627 r.).

  • Po śmierci Jahangira Asaf Khan, wspierany przez sofę , arystokrację i armię, aresztował Nur Jahana i wysłał pilne wezwanie do Shah Jahana. W międzyczasie Asaf Khan wyznaczył syna Khusrau na marionetkowego cesarza.

  • Młodszy brat Shah Jahana, Shahriyar, podjął słaby wysiłek na rzecz tronu, ale został łatwo pokonany i wtrącony do więzienia (i oślepiony).

  • Rządy Szahdżahana skutecznie od 1628 do 1658 r.), Który był pełen różnych działań (jak omówiono powyżej).