Język, literatura i muzyka

Język

W okresie Mogołów języki regionalne rozwinęły się również dzięki protekcji, jaką objęli ich władcy lokalni i regionalni.
W czasach Akbara znajomość perskiego stała się tak powszechna w północnych Indiach, ponieważ Akbar zrezygnował z tradycji prowadzenia ewidencji przychodów w lokalnym języku.
Tradycja prowadzenia ewidencji dochodów w miejscowym języku istniała również w państwach dekanskich aż do ich wymarcia w ostatniej ćwierci XVII wieku.

Perska proza i poezja osiągnęły punkt kulminacyjny za panowania Akbara. Abu'l Fazl, który był wielkim uczonym i stylistą, a także czołowym historykiem na dworze Akbara, ustanowił styl pisania prozy, który był naśladowany przez wiele pokoleń.
Faizi (brat Abu'l Fazl) był czołowym poetą tego wieku. Faizi pracowała również w dziale tłumaczeń Akbar. Tłumaczenie Mahabharaty zostało przeprowadzone pod jego nadzorem.
Utbi i Naziri byli dwoma innymi czołowymi poetami perskimi. Zostali wyemigrowani z Iranu do Indii i uczynił dwór Mogołów jednym z centrów kulturowych świata islamskiego. Poza tym Hindusi przyczynili się również do rozwoju literatury perskiej.
Oprócz dzieł literackich i historycznych, w tym okresie powstało również wiele znanych słowników języka perskiego.
Języki regionalne zyskały stabilność i dojrzałość, ponieważ w tym okresie powstały jedne z najlepszych poezji lirycznej.
Romans Boga Kryszny z Radhą i figle mleczarek dziecka Kryszny oraz historie z Bhagawat Gity były w dużej mierze liryczne i przetłumaczone na wiele języków regionalnych, w tym bengalski, orija, hindi, radżastani i gudżarati.

Skomponowano również wiele hymnów oddania dla Ramy, a Ramajanę i Mahabharatę przetłumaczono na języki regionalne.
Średniowieczne hindi w BrijFormie, czyli dialekcie używanym w okolicach Agry, patronowali też cesarze Mogołów i władcy hinduistyczni. Od czasów Akbara poeci hindi zaczęli być przypisywani do dworu Mogołów.
Czołowy szlachcic Mogołów, Abdur Rahim Khan-i-Khana, stworzył doskonałe połączenie poezji bhakti z perskimi ideami życia i stosunków międzyludzkich. Podobnie tradycje literackie perska i hindi zaczęły na siebie wpływać.
Tulsidas był jednym z najbardziej wpływowych poetów hindi średniowiecza, który pisał Ramcharitmanas. Używał dialektu hindi, używanego we wschodnich częściach Uttar Pradesh (wokół Banaras).
Eknath i Tukaram rozwinęły i upowszechniły język marathi. Eknath wyjaśnia - „ jeśli sanskryt został stworzony przez Boga, czy Prakrit narodził się ze złodziei i łotrów? Niech tylko błądzą z próżności. Bóg nie jest zwolennikiem języków. Dla niego prakryt i sanskryt są podobne. Mój język marathi jest godny wyrażania najwyższych uczuć i jest bogaty i obfituje w owoce boskiej wiedzy ”.
To niewątpliwie wyraża uczucia wszystkich piszących w lokalnych językach. Pokazuje również zaufanie i status nabyty przez te języki. Dzięki pismom sikhijskich guru, Punjabi otrzymało nowe życie.

Akbar patronował Tansen(wielki muzyk Gwaliora ), któremu przypisuje się skomponowanie wielu nowych melodii ( rag ).
Jahangir i Shah Jahan, a także wielu możnych szlachciców również przywiązywali dużą wagę do muzyki.
Niektórzy badacze twierdzą, że Aurangzeb zakazał śpiewania na swoim dworze, ale nie gry na instrumentach muzycznych. W rzeczywistości sam Aurangzeb był znakomitym graczem veena (instrument muzyczny).
Muzyka we wszystkich formach była nadal patronowana przez królowe Aurangzeba (w haremie), a także przez szlachtę. Z tego powodu najwięcej książek o klasycznej muzyce indyjskiej (w języku perskim) powstało za panowania Aurangzeba.