Szlachta i Zamindars

Szlachcice

  • W szlachta wraz z zamindars , utworzona klasa rządząca w średniowiecznej Indii. Pod względem społecznym i ekonomicznym szlachta Mogołów była klasą uprzywilejowaną.

  • Idealnie byłoby, gdyby drzwi szlachty Mogołów były otwarte dla wszystkich, ale w praktyce osoby spokrewnione z rodzinami arystokratycznymi (niezależnie od ich pochodzenia - byli to Hindusi lub cudzoziemcy) otrzymały przywilej.

  • Na początek większość szlachty Mogołów była zapraszana z ojczyzny Mogołów, czyli Turanu, oraz z okolicznych terenów, takich jak Tadżykistan, Chorasan, Iran itp.

  • Indyjscy muzułmanie, którzy byli popularni jako Shaikhzadas lub Hindustani zostali również oddani do służby na dworze Mogołów.

  • Akbar zapoczątkował nowy trend, ponieważ zaczął regularnie rekrutować Hindusów do kategorii szlacheckiej. Największą wśród nich sekcją byli Radżputowie. Wśród Radźputów przeważono Kachhwahowie .

  • W 1594 r. Odsetek Hindusów w szlachcie pod rządami Akbara wynosił około 16 procent.

  • Raja Man Singh i Raja Birbal, obaj byli osobistymi przyjaciółmi Akbara, podczas gdy w sferze administracji skarbowej Raja Todar Mal miał wielkie wpływy i zaszczyt.

  • Radżputowie zwerbowani do szlachty należeli albo do dziedzicznych radżów, albo do rodzin arystokratycznych. Poza tym szlachta dała wielu osobom z pokornego pochodzenia możliwość awansu i wyróżnienia.

  • Szlachta osiągnęła znaczną stabilność pod rządami cesarzy Mogołów Jahangir i Shah Jahan, a oni osobiście i starannie zwracali uwagę na organizację szlachty ( system Mansabdari ), uporządkowane awanse, dyscyplinę i rekrutację kompetentnych ludzi do służby cesarskiej. .

  • Jak widzieliśmy, mogolska szlachta otrzymywała pensje niezwykle wysokie pod każdym względem. To, a także liberalna polityka cesarzy Mogołów w sprawach wiary i stabilne warunki polityczne w Indiach przyciągnęły na ich dwór wielu utalentowanych ludzi z obcych krajów.

  • Bernier, francuski podróżnik, powiedział kiedyś, że „ szlachta Mogołów składała się z cudzoziemców, którzy wabili się na dwór ”. Jednak współczesne badania wykazały, że to stwierdzenie jest błędne.

  • Pod rządami Jahangira i Shah Jahana większość szlachty to ci, którzy urodzili się w Indiach. W tym samym czasie odsetek Afgańczyków, indyjskich muzułmanów (Hindustanis) i hinduistów w szlachcie nadal wzrastał.

  • Jahangir był pierwszym cesarzem Mogołów, który zdał sobie sprawę, że Marathowie są „ centrum spraw ” na Dekanie i dlatego dołożył starań, aby ich przekonać. Polityka ta była kontynuowana przez jego syna Shah Jahana.

  • Wśród maratha Sardarów, którzy służyli Shah Jahanowi, był Shahaji, ojciec Shivaji; jednak wkrótce zdezerterował. Później Aurangzeb dał szansę wielu marathom i muzułmanom Dekanu.

  • Hindusi, którzy stanowili około 24% szlachty za panowania Szahdżahana; później (za panowania Aurangzeba) stanowili około 33 procent szlachty. Wśród hinduskich szlachciców ponad połowę stanowili marathowie.

  • Szlachta Mogołów otrzymywała niezwykle wysokie pensje; jednocześnie ich wydatki były również bardzo wysokie. Każdy szlachcic utrzymywał -

    • Duża liczba służących i pomocników;

    • Duża stajnia koni, słoni itp .; i

    • Transport wszelkiego rodzaju.

  • Wielu szlachciców utrzymywało również duży harem (kobiet), co było normalne dla mężczyzny o wyższym statusie w tamtych czasach.

  • Oprócz odmian owoców na każdy posiłek dla Akbara przygotowywano około 40 dań. Lód, który był wówczas przedmiotem luksusowym, był używany przez cały rok przez klasy uprzywilejowane.

  • Drogie klejnoty i ozdoby, które były noszone zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety, były powszechne wśród ludzi o wyższym statusie.

  • Jahangir wprowadził nową modę dla mężczyzn noszących w uszach kosztowne klejnoty po przekłuciu. Do pewnego stopnia biżuteria miała być również rezerwą do wykorzystania w nagłych wypadkach.

  • Istnieje kontrowersja, że ​​szlachta Mogołów nie była zainteresowana ratowaniem, ponieważ po ich śmierci wszystkie ich posiadłości zostały zwrócone cesarzowi. Idea, która kryła się za tym, że było wszystkim, wypłynęła z niego, dlatego w końcu wszystko do niego popłynęło.

  • Wielu historyków odrzuciło ten pomysł (tj. Powrót do majątku szlacheckiego z powrotem do cesarza); cesarze Mogołów nie domagali się własności ich szlachciców. Niemniej jednak, gdy arystokrata umierał, dokonywano dokładnej inwentaryzacji jego majątku i majątku, ponieważ zwykle szlachcic był winien znaczne sumy pieniędzy do centralnego skarbu. Dlatego jego długi zostały najpierw wyrównane, zanim majątek mógł zostać przekazany jego spadkobiercom.

  • Cesarz zastrzegł sobie prawo do rozliczania majątku szlachcica między jego spadkobiercami (lub / i według własnego wyboru), a nie na podstawie prawa islamskiego. Po drugie, córki nie otrzymywały części majątku ojca.

  • Procedura rozdzielania majątku zmarłego szlachcica czasami prowadziła do znacznych opóźnień i szykanowania podopiecznych (zwłaszcza znienawidzonego szlachcica).

  • Aurangzeb ustanowił zasadę, że majątek szlachcica, który nie był winien pieniędzy państwu, nie powinien być zajęty i że w każdym razie pewna część majątku zmarłego szlachcica powinna być natychmiast udostępniona jego bliskim.

  • Członkowie rodziny królewskiej, w tym książęta i królowe matki, żywo interesowali się handlem zagranicznym. Wdowa po Akbarze i matka Jahangira były właścicielami statków kursujących między Suratem a portami Morza Czerwonego.

Zamindars

  • Prawo własności gruntu zależało głównie od dziedziczenia.

  • Osoby, które założyły nową wioskę lub sprowadziły nieużytki pod uprawę, należą do odpowiednich wsi. Ci wieśniacy stali się właścicielami tych ziem.

  • Znaczna część zamindarów posiadała dziedziczne prawo do pobierania dochodów z ziemi od swoich wsi. Nazywało się to jegotalluqa”lub jego„ zamindari ”.

  • Za pobór dochodów z ziemi zamindarowie otrzymali udział w przychodach z ziemi, który mógł sięgnąć nawet 25 procent.

  • Zamindary, niekoniecznie „właściciel” wszystkich ziem, z których pobierał dochody z ziemi.

  • Chłopi, którzy faktycznie uprawiali ziemię, nie mogli zostać wywłaszczeni, dopóki płacili za nią dochody. Tak więc zamindarowie i chłopi posiadali własne dziedziczne prawa do ziemi.

  • Zamindarowie posiadali własne siły zbrojne (do zbierania dochodów z ziemi) i przeważnie rezydowali w fortach lub garhi, które były zarówno miejscem schronienia, jak i symbolem statusu.

  • Zamindarowie mieli na ogół bliskie związki z kastą, klanem lub plemieniem, a także z chłopami osiadłymi w ich zamindaris.

  • Oprócz tych zamindarów istniała duża klasa duchownych i uczonych, którzy w zamian za swoje usługi otrzymywali grunty na utrzymanie. W terminologii mogolskiej takie granty były popularne jako „milk'lub'madad-i-maash„aw terminologii radżastańskiej był popularny jako„shasan”.