Szlachta i Zamindars

Szlachcice

W szlachta wraz z zamindars , utworzona klasa rządząca w średniowiecznej Indii. Pod względem społecznym i ekonomicznym szlachta Mogołów była klasą uprzywilejowaną.
Idealnie byłoby, gdyby drzwi szlachty Mogołów były otwarte dla wszystkich, ale w praktyce osoby spokrewnione z rodzinami arystokratycznymi (niezależnie od ich pochodzenia - byli to Hindusi lub cudzoziemcy) otrzymały przywilej.
Na początek większość szlachty Mogołów była zapraszana z ojczyzny Mogołów, czyli Turanu, oraz z okolicznych terenów, takich jak Tadżykistan, Chorasan, Iran itp.
Indyjscy muzułmanie, którzy byli popularni jako Shaikhzadas lub Hindustani zostali również oddani do służby na dworze Mogołów.
Akbar zapoczątkował nowy trend, ponieważ zaczął regularnie rekrutować Hindusów do kategorii szlacheckiej. Największą wśród nich sekcją byli Radżputowie. Wśród Radźputów przeważono Kachhwahowie .
W 1594 r. Odsetek Hindusów w szlachcie pod rządami Akbara wynosił około 16 procent.

Raja Man Singh i Raja Birbal, obaj byli osobistymi przyjaciółmi Akbara, podczas gdy w sferze administracji skarbowej Raja Todar Mal miał wielkie wpływy i zaszczyt.
Radżputowie zwerbowani do szlachty należeli albo do dziedzicznych radżów, albo do rodzin arystokratycznych. Poza tym szlachta dała wielu osobom z pokornego pochodzenia możliwość awansu i wyróżnienia.
Szlachta osiągnęła znaczną stabilność pod rządami cesarzy Mogołów Jahangir i Shah Jahan, a oni osobiście i starannie zwracali uwagę na organizację szlachty ( system Mansabdari ), uporządkowane awanse, dyscyplinę i rekrutację kompetentnych ludzi do służby cesarskiej. .
Jak widzieliśmy, mogolska szlachta otrzymywała pensje niezwykle wysokie pod każdym względem. To, a także liberalna polityka cesarzy Mogołów w sprawach wiary i stabilne warunki polityczne w Indiach przyciągnęły na ich dwór wielu utalentowanych ludzi z obcych krajów.
Bernier, francuski podróżnik, powiedział kiedyś, że „ szlachta Mogołów składała się z cudzoziemców, którzy wabili się na dwór ”. Jednak współczesne badania wykazały, że to stwierdzenie jest błędne.
Pod rządami Jahangira i Shah Jahana większość szlachty to ci, którzy urodzili się w Indiach. W tym samym czasie odsetek Afgańczyków, indyjskich muzułmanów (Hindustanis) i hinduistów w szlachcie nadal wzrastał.
Jahangir był pierwszym cesarzem Mogołów, który zdał sobie sprawę, że Marathowie są „ centrum spraw ” na Dekanie i dlatego dołożył starań, aby ich przekonać. Polityka ta była kontynuowana przez jego syna Shah Jahana.
Wśród maratha Sardarów, którzy służyli Shah Jahanowi, był Shahaji, ojciec Shivaji; jednak wkrótce zdezerterował. Później Aurangzeb dał szansę wielu marathom i muzułmanom Dekanu.
Hindusi, którzy stanowili około 24% szlachty za panowania Szahdżahana; później (za panowania Aurangzeba) stanowili około 33 procent szlachty. Wśród hinduskich szlachciców ponad połowę stanowili marathowie.
Szlachta Mogołów otrzymywała niezwykle wysokie pensje; jednocześnie ich wydatki były również bardzo wysokie. Każdy szlachcic utrzymywał -
- Duża liczba służących i pomocników;
- Duża stajnia koni, słoni itp .; i
- Transport wszelkiego rodzaju.
Wielu szlachciców utrzymywało również duży harem (kobiet), co było normalne dla mężczyzny o wyższym statusie w tamtych czasach.
Oprócz odmian owoców na każdy posiłek dla Akbara przygotowywano około 40 dań. Lód, który był wówczas przedmiotem luksusowym, był używany przez cały rok przez klasy uprzywilejowane.
Drogie klejnoty i ozdoby, które były noszone zarówno przez mężczyzn, jak i kobiety, były powszechne wśród ludzi o wyższym statusie.
Jahangir wprowadził nową modę dla mężczyzn noszących w uszach kosztowne klejnoty po przekłuciu. Do pewnego stopnia biżuteria miała być również rezerwą do wykorzystania w nagłych wypadkach.
Istnieje kontrowersja, że szlachta Mogołów nie była zainteresowana ratowaniem, ponieważ po ich śmierci wszystkie ich posiadłości zostały zwrócone cesarzowi. Idea, która kryła się za tym, że było wszystkim, wypłynęła z niego, dlatego w końcu wszystko do niego popłynęło.
Wielu historyków odrzuciło ten pomysł (tj. Powrót do majątku szlacheckiego z powrotem do cesarza); cesarze Mogołów nie domagali się własności ich szlachciców. Niemniej jednak, gdy arystokrata umierał, dokonywano dokładnej inwentaryzacji jego majątku i majątku, ponieważ zwykle szlachcic był winien znaczne sumy pieniędzy do centralnego skarbu. Dlatego jego długi zostały najpierw wyrównane, zanim majątek mógł zostać przekazany jego spadkobiercom.
Cesarz zastrzegł sobie prawo do rozliczania majątku szlachcica między jego spadkobiercami (lub / i według własnego wyboru), a nie na podstawie prawa islamskiego. Po drugie, córki nie otrzymywały części majątku ojca.
Procedura rozdzielania majątku zmarłego szlachcica czasami prowadziła do znacznych opóźnień i szykanowania podopiecznych (zwłaszcza znienawidzonego szlachcica).
Aurangzeb ustanowił zasadę, że majątek szlachcica, który nie był winien pieniędzy państwu, nie powinien być zajęty i że w każdym razie pewna część majątku zmarłego szlachcica powinna być natychmiast udostępniona jego bliskim.
Członkowie rodziny królewskiej, w tym książęta i królowe matki, żywo interesowali się handlem zagranicznym. Wdowa po Akbarze i matka Jahangira były właścicielami statków kursujących między Suratem a portami Morza Czerwonego.

Zamindars

Prawo własności gruntu zależało głównie od dziedziczenia.
Osoby, które założyły nową wioskę lub sprowadziły nieużytki pod uprawę, należą do odpowiednich wsi. Ci wieśniacy stali się właścicielami tych ziem.
Znaczna część zamindarów posiadała dziedziczne prawo do pobierania dochodów z ziemi od swoich wsi. Nazywało się to jegotalluqa”lub jego„ zamindari ”.
Za pobór dochodów z ziemi zamindarowie otrzymali udział w przychodach z ziemi, który mógł sięgnąć nawet 25 procent.
Zamindary, niekoniecznie „właściciel” wszystkich ziem, z których pobierał dochody z ziemi.
Chłopi, którzy faktycznie uprawiali ziemię, nie mogli zostać wywłaszczeni, dopóki płacili za nią dochody. Tak więc zamindarowie i chłopi posiadali własne dziedziczne prawa do ziemi.
Zamindarowie posiadali własne siły zbrojne (do zbierania dochodów z ziemi) i przeważnie rezydowali w fortach lub garhi, które były zarówno miejscem schronienia, jak i symbolem statusu.
Zamindarowie mieli na ogół bliskie związki z kastą, klanem lub plemieniem, a także z chłopami osiadłymi w ich zamindaris.
Oprócz tych zamindarów istniała duża klasa duchownych i uczonych, którzy w zamian za swoje usługi otrzymywali grunty na utrzymanie. W terminologii mogolskiej takie granty były popularne jako „milk'lub'madad-i-maash„aw terminologii radżastańskiej był popularny jako„shasan”.