Kampania Aleksandra w Indiach
W okresie Aleksandra zachodnie pogranicze Indii zajmowały dwie Maha-Janpadas , a mianowicie Kamboja i Gandhara, które obejmowały region współczesnego Pendżabu, Sindh i Afganistanu.
W latach 522-486 pne (za panowania Dariusza) Achemeni rozszerzyli swoje imperium na północno-zachodnią część Indii i podporządkowali sobie księstwa żyjące na południe od gór Hindukush.
Herodot, słynny grecki historyk, wspomina, że Dariusz wysłał morską wyprawę w 517 rpne w celu zbadania doliny rzeki Sindhu.
Dowody dowodzą, że żołnierze indyjscy byli częścią armii Achemenian, która podbiła Grecję w czasach Kserksesa (486-465 pne), a także walczyła przeciwko Aleksandrowi pod Gaugamelą w 330 rpne.
Klęska Dariusza III (króla Achemenów) przez Aleksandra stała się punktem zwrotnym. Aleksander zdemontował imperium perskie i zdobył większość zachodniej Azji, w tym Irak i Iran.
W 326 roku pne, po podboju imperium perskiego, Aleksander przemaszerował do Indii przez przełęcz Chajber.
Zaskakujące jest to, że żadne źródło w Indiach nie wspomina nic o Aleksandrze ani o jego kampanii. Historia kampanii Aleksandra w Indiach została odtworzona na podstawie relacji dostępnych w źródłach greckich i rzymskich. Zaskakujące jest również to, że greckie źródła całkowicie milczą na temat Kautilya.
Źródła greckie wspominają jednak o Sandrocottas lub Androcottas, który został zidentyfikowany jako Chandragupta Maurya i ustalił 326 pne jako datę wstąpienia Chandragupty na tron.
Ekspedycje Aleksandra w Indiach
W 326 roku pne, kiedy Aleksander dotarł na ziemię Indii, król Takshasila niedaleko Rawalpindi w Pendżabie zaoferował mu pomoc. Ale wielu republikańskich wodzów i królów w Afganistanie, Pendżabie i Sindh stawiło odważny opór i odmówiło poddania się Aleksandrowi bez walki.
Aleksander podzielił swoją armię na dwie części po przekroczeniu Hindukuszu, a sam Aleksander podbija północno-zachodnią część Indii.
Grecy napotkali silny opór ze strony wodza plemienia Hasti ze stolicą w Puszkalawati .
Armia króla Assakenoi była dowodzona przez królową, co było przykładem entuzjazmu mieszkańców tych regionów do obrony kraju, że nawet kobiety i najemnicy brali udział w walkach i woleli chwalebną śmierć.
Pomimo wielodniowego oporu (żołnierzy Assakenoi) Aleksander zdobył miasto Massaga (stolicę Assakenoi).
Po zwycięstwie pod Assakenoi Aleksander sam rozwiązał specjalną umowę, na mocy której przyznał życie armii 7000 najemników. Ale podstępnie zostali bezlitośnie wymordowani w nocy przez Aleksandra i jego żołnierzy. Ta masakra w Assakenoi została potępiona nawet przez greckich pisarzy.
Aleksander, po pokonaniu Assakenoi, dołączył do swojej innej dywizji armii i zbudował most na rzece Indus w pobliżu Attock.
Po przekroczeniu Indusu Aleksander ruszył w kierunku Taxila, ale król Ambhi przyznał suwerenność Aleksandra.
Paurawa (Grecy nazywają Porus), władca królestwa między Jhelum a Chenabem, był najpotężniejszym spośród północno-zachodnich prowincji Indii. Aleksander poczynił intensywne przygotowania, aby go pokonać.
Porus walczył dzielnie iz dziewięcioma ranami na ciele, przed Aleksandrem został doprowadzony do niewoli.
Kiedy Porus trafił do niewoli przed Aleksandra, on (Aleksander) zapytał go, jak chciałby być traktowany. Porus odpowiedział z dumą „Like a King”.
Aleksander zawarł koalicję z dzielnym królem Porusem, przywracając swoje królestwo i dodając do niego terytoria 15 państw republikańskich oraz 5000 miast i wiosek.
Aleksander musiał ciężko walczyć z Kathaioi (Kathas) na brzegu rzeki Beas. Straty wyniosły do 17 000 zabitych i 70 000 wziętych do niewoli.
Alexander's Retreat
W lipcu 326 rpne, na brzegu Beas, kampania Aleksandra została zablokowana z powodu buntu żołnierzy i odmówili kontynuowania.
Greccy pisarze odnotowali, że powodem nieposłuszeństwa żołnierzy było jedynie zmęczenie wojną lub częściowo strach wywołany przez potężne imperium Nand.
Żołnierze martwili się, że jeśli Aleksander spotka się w trakcie kampanii z wypadkiem, jaki będzie los całej armii. Obawiali się także innego nieprzewidywalnego nieszczęścia. Dlatego z powodu odmowy armii Aleksander postanowił wrócić.
Aleksander musiał walczyć z konfederacją republikańskich państw pod wodzą Malloi (Malavas) i Oxydrakai (Kshudrakas) w pobliżu zbiegu rzek Jhelum i Chenab.
Około 5000 Braminów zrezygnowało z pióra za miecz, aby ocalić ojczyznę. Wszystkie miasta Malavas stały się cytadelami oporu.
Aleksander został ciężko ranny podczas zdobywania miasta. W ten sposób jego żołnierze wpadli w furię i zaczęli zabijać każdego, kogo napotkali, bez względu na wiek i płeć.
Grupa plemienna Agalassoi (Arjunayanas) również walczyła z wielką odwagą i wykazała się wielką odwagą, patriotyzmem i poświęceniem, gdy jedno z ich miast zostało zdobyte przez Aleksandra. Wszyscy obywatele w liczbie 20 000 wrzucili się do ognia ze swoimi żonami i dziećmi.
Aleksander dotarł do Patali i rozpoczął podróż do domu we wrześniu 325 r. Pne Kontynuował ze swoją armią drogą lądową, ale wysłał statki pod dowództwem Nearchusa (jednego z oficerów).
W 324 rpne Aleksander dotarł do Suzy w Persji, gdzie zmarł w następnym roku tj. W 323 rpne.
Po śmierci Aleksandra grecki gmach zawalił się w krótkim czasie.
Greccy historycy byli podekscytowani taką zwycięską kampanią i opisali w najdrobniejszych szczegółach wpływ kampanii Aleksandra.
Podczas gdy źródła indyjskie milczały na temat tak triumfującej kampanii, ponieważ ta kampania dotknęła tylko zachodnią granicę ówczesnych Indii i powróciła, nie pozostawiając żadnego trwałego wpływu na ludność indyjską.
W kontekście indyjskim kampanii Aleksandra trudno nazwać wielkim sukcesem militarnym, ponieważ pokazała barbarzyństwo podczas podboju drobnych (małych) państw.
Podbity region (Aleksandra) ogłosił niepodległość w ciągu trzech miesięcy od wyjazdu Aleksandra z Indii.