Ekonomia okresu Satavahana
Główny system gospodarczy Satavahany i innych współczesnych dynastii był dobrze zorganizowany i systematyczny.
W tym okresie nastąpił wszechstronny rozwój w dziedzinie rolnictwa, przemysłu i handlu.
Głównym zajęciem dużej części ludności było rolnictwo.
Ziemia należała zarówno do jednostek, jak i do państwa.
Gramakshetra został obszaru chronionego ogrodzeniem i strażników polowych przed szkodnikami i zwierząt, takich jak ptaki.
Zazwyczaj posiadłości ziemskie były na tyle małe, że mogła je uprawiać pojedyncza rodzina. Ale czasami grunty były wystarczająco duże i obejmowały do 1000 akrów.
Teren poza wsią nazywany jest gruntami ornymi.
Poza polami uprawnymi wioski znajdowały się pastwiska, na których wypasano bydło. Jałowa ziemia również należała do państwa.
Na granicy wsi znajdował się las.
Kautilya podaje pełny schemat planu wioski.
Klasyfikacja gruntów
Według Kautilya ziemia wsi została podzielona na -
Grunty uprawne,
Ziemia nieuprawna,
Grove,
Forest,
Pastwiska itp.
Głównymi uprawami był ryż różnych odmian, ziarna gruboziarniste, sezam, szafran, rośliny strączkowe, pszenica, siemię lniane, trzcina cukrowa i gorczyca. Poza tym uprawiano także dużą ilość warzyw i owoców.
W każdej wiosce byli rzemieślnicy, tacy jak stolarz, garncarz, kowal, fryzjer, powroźnik, pralka itp.
Główne gildie
W literaturze wspomniano o osiemnastu typach „cechów”.
Gildie stały się ważną instytucją w gospodarce.
Cech wprowadził i zdefiniował zasady pracy oraz kontrolował jakość gotowego produktu i jego ceny, aby chronić zarówno rzemieślników, jak i klientów.
Spory członków gildii były rozstrzygane przez sąd gildii.
Gildie działały również jako bankier, finansista i powiernik. Takie funkcje pełniła inna kategoria kupców, znana jako „ Sresthies ” w północnych Indiach i „ Chettis ” w południowych Indiach.
Pożyczki udzielono pod zastaw złota i innych rzeczy.
Pożyczono pieniądze na odsetki od obiecujących stóp, które miały być odnawiane co roku.
Napis w jaskini Nasik wspominał o oprocentowaniu pieniędzy zdeponowanych na rzecz gildii. Wspólna stopa procentowa wynosiła od 12% do 15% w skali roku
Zarówno handel wewnętrzny, jak i zewnętrzny był praktykowany w większości części Indii od okresu mauretańskiego.
Wszystkie wewnętrzne miasta i porty były połączone zgrabnym systemem drogowym.
W tym okresie powstało wiele nowoczesnych autostrad krajowych, w tym droga Grand Trunk. Ta sama droga była dalej utrzymywana i rozwijana przez Sher Shah Suri.
Odkrycie wiatrów monsunowych w I wieku ułatwiło handel zagraniczny z Egiptem, ponieważ zmniejszyło odległość między zachodnimi portami Indii a portami Aleksanderii w Egipcie. Teraz całą odległość można było pokonać w czterdzieści dni.
Handel Indii z Rzymem również wzrósł ogromnie drogą morską i lądową, która jest powszechnie znana jako szlak jedwabny.
Relacja autora Periplus of Erythean Sea i rzymskich historyków, takich jak Pliniusz i Ptolemeusz, wspominała o handlu towarami.
Literatura indyjska, zarówno tamilska, jak i sanskrycka, wspominała, że powszechnymi przedmiotami handlu były indyjskie przyprawy, drzewo sandałowe i inne gatunki drewna, perły, różnego rodzaju tkaniny, produkty morskie, metale, kamienie półszlachetne i zwierzęta.
Arikamedu było ważną rzymską osadą i stacją handlową. Znajdował się w pobliżu portu, który został wykopany w 1945 roku.
Rzymianie płacili za towary głównie w złocie.
Szereg hord monet rzymskich znalezionych na Dekanie i południowych Indiach wskazuje na wielkość tego handlu (który był na korzyść Indii).
Pliniusz, rzymski historyk, wspomniał, że handel indyjski poważnie osłabił bogactwo Rzymu.