Technologia okresu Satavahana

Postęp technologiczny (w zakresie sztuki i architektury, a także nauki i technologii) okresu Satavahana był dość zaawansowany.

Sztuka i architektura

Taxila, Sakala, Bhita, Kausambi, Ahichchhatra, Patliputra, Nagrujunkonda, Amaravati, Kaveripattanam były dobrze zaplanowanymi i rozwiniętymi miastami, chronionymi murami obronnymi i fosami.
Stupy buddyjskie w Sanchi, Amaravati, Bharhut i Sarnath są najlepszymi przykładami sztuki i architektury, które kwitły w tym okresie.
Stupa to półkulista kopuła lub kopiec zbudowany na świętych relikwiach samego Buddy, uświęconego mnicha lub świętego tekstu. Relikwie Buddy były przechowywane w trumnie w mniejszej komorze pośrodku podstawy stupy.
Stupa posiada ogrodzoną ścieżkę wokół tzw ‘Pradakshinapatha.’
Cztery bramy stupy Sanchi zbudowanej w I wieku pne są niezwykle artystyczne i są jednym z najlepszych przykładów sztuki i architektury Indii.
Jedna z tych bram została podarowana przez Gildię robotników z kości słoniowej Vidisy.
Wykute w skale jaskinie to kolejna forma cudownej architektury tego okresu. Te wykute w skale jaskinie są dwojakiego rodzaju, a mianowicie -
- Stupa i sala uwielbienia zwana „ Chaitya ” i
- Klasztor zwany „ Vihara ”.

Bharhut, Sanchi, Bodh Gaya, Mathura, Amaravati, Gandhara były ważnymi ośrodkami działalności artystycznej w okresie po maurejskim.
W okresie Kushana kwitły szkoły Mathura i Gandhara.
Szkoła Mathura wyprodukowała wiele wspaniałych okazów rzeźb, w tym wizerunki bóstw bramińskich, dżinistycznych i buddyjskich oraz rzeźby Jakszów i Jakszinów naturalnej wielkości oraz portrety królów. Ta forma sztuki jest popularnie znana jako „ Szkoła Sztuki Gandhara ”, która przedstawia motywy buddyjskie.
Stiuk był popularnym medium w sztuce Gandhara. Ponadto klasztory w Afganistanie zostały ozdobione mnóstwem sztukaterii.

Artyści Gandhara stworzyli wizerunki Buddy w różnych pozycjach i rozmiarach. Wielkie posągi Buddy Bamiyana były jednym z najwspanialszych przykładów sztuki Gandhary polegającej na stworzeniu pierwszego obrazu Terakoty.
Najbardziej produktywnymi ośrodkami produkcji sztuki były Ahichchhatra, Mathura, Kausambi, Bhita, Rajghat, Pataliputra, Tamralipti, Mahasthan itp.

Umiejętności inżynieryjne były widoczne w tym okresie, o czym świadczą pozostałości słynnej tamy zbudowanej do prac irygacyjnych w okresie Chandragupta Maurya i naprawionej przez króla Saka Rudradamana.
Inną niezwykłą konstrukcją jest kompleks czterech zbiorników wodnych w Shringaverapura, który odzwierciedla bardzo zaawansowany poziom inżynierii hydraulicznej.
W konstrukcjach Shringaverapura zbiorniki zbudowano z milionów cegieł, a wodę z rzeki Ganga doprowadzano kanałem o długości około 250 metrów i szerokości 38 metrów. Miał pojemność około 80 lakh litrów wody.
Astronomowie indyjscy opracowali skomplikowany system astronomiczny po zmodyfikowaniu i przyjęciu dokładniejszych wartości poprzez zliczenie okresów obrotu Słońca, Księżyca, pięciu planet i dwóch węzłów, a mianowicie Rahu i Ketu.
Zaćmienia również przewidywano z dużą dokładnością.
Pancha Siddhantika, napisany przez Varahamihiry, zawiera podsumowanie pięciu szkół astronomii obecnych w jego czasach.

Indyjski system medyczny został oparty na teorii trzech humorów - powietrza, żółci i flegmy - ich prawidłowa równowaga utrzymuje zdrowy organizm.
W tym okresie system medyczny dokonał niezwykłego postępu.
Sprzęt chirurgiczny składał się zwykle z dwudziestu pięciu rodzajów noży i igieł, trzydziestu sond, dwudziestu sześciu artykułów opatrunkowych itp.
Athaavnaaveda jest źródłem gałęzi medycyny ajurwedyjskiej.
Medycyna stała się regularnym przedmiotem studiów w wyższych ośrodkach nauczania, takich jak Taxila i Varanasi.
Varanasi specjalizował się w chirurgii.
Sushruta Samhita to encyklopedia chirurgii. Został opracowany przez wielkiego chirurga Sushrutę w Varanasi.
Charaka Samhita została opracowana przezCharakaw Taxila; zawiera głównie nauki Atrei, które zostały zebrane przez jego uczniów.

Charaka i Sushruta byli rówieśnikami króla Kushana Kanishki. Wielkie dzieła Charaki i Sushruty dotarły aż do Mandżurii, Chin i Azji Środkowej dzięki tłumaczeniom na różne języki.
Teofrast podaje szczegółowe informacje na temat leczniczego zastosowania różnych roślin i ziół z Indii w swojej książce „Historia roślin”.
To pokazuje, że znajomość indyjskich ziół i roślin leczniczych dotarła do zachodniego świata poprzez Greków i Rzymian.
Tłumaczenie arabska Charaka i Sushruta Samhity w 8 ^th wne wpływem Europejczyków i West Asian systemu leczniczego podczas średnim wieku.
Duża liczba złotych i srebrnych monet - świadczy o czystości metalu i rzemiośle tego okresu.