Źródła archeologiczne
Źródła archeologiczne odegrały ważną rolę w konstruowaniu i / lub rekonstrukcji historii regionu.
Archeologiczne źródło historii Indii ma zaledwie około dwóch wieków.
Archeologiczne źródło poszerzyło naszą wiedzę o naszej przeszłości, a także dostarczyło ważnych materiałów, których inaczej nie moglibyśmy zdobyć.
Uważa się, że do 1920 roku cywilizacja indyjska zaczęła się około VI wieku pne Jednak wykopaliska przy ulMohenjodaro, Kalibangan, i Harappa udowodnić, że jego starożytność sięgała 5000 lat pne
Prehistoryczne artefakty znalezione w wykopaliskach wykazały, że ludzka działalność rozpoczęła się tutaj już około dwa miliony lat temu.
Epigrafia i numizmatyka to ważne gałęzie studiów nad historią, które znacznie poszerzyły wiedzę o przeszłości Indii.
Epigraphy to badanie napisów i Numismatic to nauka o monetach, medalach lub pieniądzach papierowych.
Monety są ważnym źródłem numizmatycznym, które mówi nam o królach indo-greckich, saka-partyjskich i kushana.
Inskrypcje Ashoki i Samudragupty dostarczają cennych informacji o statusie społecznym i politycznym ludzi tamtego okresu.
Badanie tych inskrypcji ujawnia światu poglądy Ashoki na dharmę (religię) i podboje Samudragupty.
Zabytki archeologiczne
Świątynie i rzeźby przedstawiają architektoniczną i artystyczną historię Indian od okresu Gupta do czasów współczesnych.
W okresie Gupta na wzgórzach zachodnich Indii wykopano duże jaskinie, tj. Chaityas i Viharas .
Świątynia Kailasa Ellory i Rathas w Mahabalipuram została wykuta w skałach z zewnątrz.
Wykopaliska w miastach Mohendżodaro i Harappa dowodzą starożytności kultury i cywilizacji Indii, które mają ponad dwa tysiące lat.
Historyczne miejsca, takie jak Kalibangan, Lothal, Dholavira i Rakhigarhi, są współczesnymi cywilizacjami Mohenjodaro i Harappa.
Cywilizacje Harappan obejmują obszar Gujarat, Maharashtra, Haryana, Pendżab, Radżastan i Uttar Pradesh (w Indiach).
Ciemny wiek w historii Indii to okres pomiędzy 1500 a 600 rokiem pne Znany jest jako Ciemny Wiek, ponieważ niewiele wiadomo o tym okresie.
Odkrycia archeologiczne w kulturach ceramiki czarno-czerwonej, malowanej szarej, malwy i jorwe wypełniły luki chronologiczne, jak również zasięg geograficzny.
Niektóre z ważnych punktów, które pokazują odkrycia archeologiczne, to:
Indianie udomowili owce i kozy i rozpoczęli rolnictwo około 8000 lat temu, a żelazo zaczęło być używane regularnie około 1600 lat przed naszą erą.
Udowodniono, że tradycja malarstwa naskalnego w Indiach liczy ponad 12 tysięcy lat.
Narzędzia i szczątki znalezione w dolinach Kaszmiru i Narmady pokazują, że działalność człowieka rozpoczęła się na subkontynencie już dwa miliony lat temu.
Napisy
Inskrypcje są najważniejszym i najbardziej wiarygodnym źródłem historii Indii.
Inskrypcje to dokumenty współczesne, wolne od późniejszych interpolacji, gdyż nie da się nic do nich dodać w późniejszym okresie. Dlatego występuje w oryginalnej formie, w jakiej został skomponowany i wygrawerowany.
Manuskrypty zostały napisane na miękkich materiałach, takich jak kora brzozy, liść palmowy, papier itp. Z biegiem czasu stały się kruche i często wymagano ich kopiowania, a podczas kopiowania wprowadzano nieistotne dodatki, a niektóre błędy miały tendencję do pełzania in. W związku z tym nie są uważane za wiarygodne źródło informacji o historii.
Scenariusz inskrypcji pomaga też historykowi na wiele sposobów.
Plik Harappan pieczęcie przedstawiają najwcześniejszy system pism, jednak nie udało się ich jeszcze rozszyfrować.
Inskrypcje Ashokan są uważane za najwcześniejszy z systemów pisma. Napisy Ashoki są zapisane w czterech skryptach.
KharoshthiSkrypt był używany w regionie Pakistanu, który jest pisany od prawej do lewej i jest rozwinięty w systemie Varnamala (alfabet) języków indyjskich.
Brahmi Skrypt był używany w pozostałej części imperium od Kalsi na północy w Uttaranchal po Mysore na południu.
Palaeography to nauka o tworzeniu skryptów.
Studia epigraficzne rozpoczęły się pod koniec XVIII wieku.
Pismo Brahmi zostało przyjęte przez władców po Ashoce i było kontynuowane przez następne stulecia.
Pismo Brahmi zmieniało się wiek po stuleciu, co doprowadziło do rozwoju większości skryptów w Indiach, w tym tamilskiego, telugu, kannada i malajalam na południu oraz nagari, gudżarati, bengalskiego itd. Na północy.
Modyfikacje liter pisma umożliwiły ustalenie okresu, w którym napis został napisany.
W 1837 roku James Prinsepuzupełnił tabelę alfabetów Ashokana .
Inskrypcje Ashoki zostały zapisane w różnych latach jego panowania i są znane jako edykty, ponieważ mają formę nakazu lub pragnienia króla
Edykty Ashoki dowodzą, że był on (Ashoka) życzliwym królem, dbającym o dobro nie tylko swoich poddanych, ale także całej ludzkości.
Inskrypcje Indo-Greków, „Saka-kshatrapas” i „Kushanas” przyjmują indyjskie nazwy po dwóch lub trzech pokoleniach. Inskrypcje te ilustrują, że byli oni również zaangażowani w społeczne i religijne działania dobroczynne, jak wszyscy inni królowie Indii.
Junagarh Rockinskrypcja Rudradamana powstała w połowie II wieku ne Był to wczesny przykład inskrypcji zapisanej w sanskrycie; jednakże sanskryt stał się popularny od czasów Gupty.
Inskrypcja na filarze Allahabad opisuje osiągnięcia Samudragupty.
Epigrafie z okresu Guptów zapoczątkowały tendencję do przedstawiania genealogii królów z opisem ich podbojów i osiągnięć. Stało się to tendencją kolejnych dynastii do podawania listy swoich poprzedników i wspominania mitologii ich pochodzenia.
Plik Aihole inskrypcja króla Chalukya Pulkeshina-II opisuje dynastyczną genealogię i osiągnięcia.
Inskrypcja Bhoja z Gwaliora również zawiera pełny opis jego poprzedników i ich osiągnięć.
Numizmatyka
Numizmatyka jest uważana za drugie po inskrypcjach najważniejsze źródło rekonstrukcji historii Indii.
Monety najczęściej znajdują się w skarbach podczas kopania pola lub budowy budynku, robienia drogi itp.
Monety znalezione podczas systematycznych wykopalisk są mniej liczne, ale są bardzo cenne, ponieważ można precyzyjnie ustalić ich chronologię i kontekst kulturowy.
Najwcześniejsze monety znane są jako monety oznaczone stemplem. Są wykonane ze srebra lub miedzi. Oprócz tego znaleziono również monety ze złotym stemplem, ale są one bardzo rzadkie, a ich autentyczność jest wątpliwa.
Monety indo-greckie były również wykonane ze srebra i miedzi, rzadko ze złota.
Kushanas wydał swoje monety głównie złota i miedzi, rzadziej w kolorze srebrnym.
W Guptas wydał swoje monety głównie w złoto i srebro, ale złote monety są liczne.
Monety oznaczone dziurkaczem, na których widnieją (tylko) symbole, są najwcześniejszymi monetami Indii. Każdy symbol jest wykrawany osobno, który czasami nakłada się na drugi.
Monety oznaczone dziurkaczem można znaleźć w całym kraju, począwszy od Taxila przez Magadha po Mysore, a nawet dalej na południe. Nie mają na nich żadnego napisu ani legendy.
Plik Indo-Greek coinsprzedstawiają na nich piękne cechy artystyczne. Portret lub popiersie króla po stronie obserwacyjnej wydają się być prawdziwymi portretami, a na odwrocie przedstawiono jakieś bóstwo.
Informacje o królach Saka-Partów również pochodziły z ich monet.
Kushanas wydawane głównie złote monety i liczne monety miedziane, które znajdują się w przeważającej części północnych Indiach do Bihar.
W Vima Kadphises monety opatrzone obraz Pana Śiwy stojących obok byka ilustrują Indian wpływ od samego początku.
Król nazywa siebie Maheśvara, czyli wielbicielem Śiwy w przedstawieniu na monetach. Kanishka, Huvishka, Vasudeva itd. Wszyscy mają ten wizerunek na swoich monetach.
Monety Kushana przedstawiały wielu indyjskich bogów i bogiń oraz wiele bóstw perskich i greckich.
Guptowie zastąpili Kushanasa w tradycji drukowania monet. Całkowicie zindyjalizowali swoje monety.
Królowie są przedstawiani jako zaangażowani w takie czynności, jak polowanie na lwa lub nosorożce, trzymanie łuku lub topora bojowego, gra na instrumencie muzycznym lub odprawianie Ashvamedha yajna .