Historia starożytnych Indii - okres Harsha
Rajyavardhana został zabity przez króla Gaudę Sasankę. Harshavardhana(młodszy brat Rajyavardhany) wstąpił na tron Pushyabhuti w 606 roku w wieku szesnastu lat. Był również znany jako „Siladitya”. Rządził przez czterdzieści jeden lat.
Po śmierci Grahavarmana, Radni stanu Maukhari ofiarowali tron Harsha.
Źródła historii Harsha
Historia okresu Harsha jest dobrze udokumentowana przez Banabhatta. Był poetą i napisał 'Harshacharita”. Jest to szczegółowy opis wydarzeń za panowania Harsy.
HiuenTsang (chiński pielgrzym) również bardzo szczegółowo opisał Harsę i Indie (z czasów Harsy).
Harsha udał się na wschód przeciwko Sasance w celu pomszczenia śmierci swojego brata Rajyavardhany i szwagra Grahavarmana.
Harsha nie odniósł sukcesu w swojej pierwszej wyprawie przeciwko Gaudie. Jednak po śmierci Sasanki w swojej drugiej wyprawie podbił imperium Magadha i Sasanki.
Królestwo Gauda zostało podzielone między Harsha i Bhaskaravarman.
Bhaskaravarman był królem Kamarupy. Był sojusznikiem Harsha przeciwko Królestwu Gauda.
Harsh odniósł sukces w swoim przedsięwzięciu militarnym i podbił dużą część północnych Indii.
Harsha rozpoczął również kampanię mającą na celu rozszerzenie swojego imperium poza Narmadę, ale nie udało mu się to.
Napis Aihole wspomina, że Harsha został pokonany przez Pulakesina-II (Pulakesin-II był królem Chalukya z Badami).
Hiuen-Tsang wspomniał również, że Harsha nie mógł pokonać króla Chalukya.
Imperium Harshy zostało rozszerzone od Pendżabu do północnej Orissy i od Himalajów po brzegi Narmady.
Harsh dokonał militarnego zjednoczenia z Dhruvabhattą II, królem Maitraka Valabhi i Bhaskaravarmanem, królem królów, Kamarupą.
Harsha zyskał nieśmiertelną reputację w historii Indii dzięki pokojowym działaniom opisanym przez Hiuen-Tsang i jego biografa Banabhatta.
Harsa, jako wielki cesarz, był mecenasem nauki. Sam był utalentowanym autorem. Napisał trzy sztuki w sanskrycie, mianowicie Naganandę, Ratnavali i Priyadarsika .
Banabhatta napisał Harshacharita i Kadambari . Był uczonym poetą.
Harsha był skutecznym administratorem. Osobiście przyglądał się sprawom państwa i nieustannie podróżował po różnych częściach swojego imperium, aby zobaczyć rzeczy na własne oczy.
Był także tolerancyjnym królem. Był Saivą przez wiarę; jednak darzył równym szacunkiem inne sekty religijne.
Hiuen Tsang opisuje go jako liberalnego buddystę, który również oddawał cześć bogom innych sekt.
Działalność charytatywna Harsha przyniosła korzyści wszystkim społecznościom, sektom i religiom.
Harsha budował domy wypoczynkowe, szpitale i ufundował liczne zakłady bramińskie, buddyjskie i dżinistyczne.
Dwa najbardziej znane wydarzenia za panowania Harshy to zgromadzenia w Kanauj i w Prayaga.
Zgromadzenie Kanauj odbyło się na cześć Hiuen-Tsanga, którego darzył wielkim uczuciem i szacunkiem.
W zgromadzeniu Kanauj uczestniczyło 24 000 mnichów buddyjskich oraz około 3 000 dżinistów i braminów.
Po ceremonii w Kanuaj, Harsha wraz z Hiuen-Tsangiem udali się do Prayaga (Allahabad), u zbiegu rzek Ganga, Yamuna i Saraswati. Tutaj co pięć lat obchodził święta religijne.
Harsha wykonał ceremonię „dana” (darowizny), która trwała około trzech miesięcy. W ciągu tych trzech miesięcy przekazał całe swoje zgromadzone przez pięć lat bogactwo. Dał nawet swoje ubrania i biżuterię, a kiedyś poprosił siostrę o zwykłe ubranie, które można założyć.
Harsha był w swoim życiu na sześciu takich zgromadzeniach w Prayaga i ofiarował wszystko, co miał.
W roku 641 Harsha wysłał ambasadę z Hiuen-Tsang do chińskiego cesarza i otrzymał w zamian ambasadę chińską.
Harsha nie miał żadnego następcy tronu. Dlatego po jego śmierci w 647 roku ne jego imperium zostało przejęte przez jego ministra.