Historia starożytnych Indii - źródła
Dokumenty literackie i archeologiczne to dwie główne kategorie świadczące o historii starożytnych Indii.
Źródła literackie obejmują literaturę wedyjską, sanskrycką, pali, prakryt i inną, a także inne relacje zagraniczne.
Źródła archeologiczne obejmują pozostałości epigraficzne, numizmatyczne i inne architektoniczne.
Badania archeologiczne i wykopaliska otworzyły wielkie krajobrazy nowych informacji.
Indyjskie źródła literackie
Starożytna literatura indyjska ma głównie charakter religijny.
Puraniczne literatura i Epic są uważane za historię przez Indian, ale nie zawiera konkretne daty wydarzeń i królestw.
Wysiłek pisania historii został potwierdzony dużą liczbą inskrypcji, monet i lokalnych kronik. Zasady historii są zachowane w Puranach i Eposach.
Purany i eposy relacjonować genealogii królów i ich osiągnięć. Ale nie są ułożone w porządku chronologicznym.
Literatura wedyjska zawiera głównie cztery Wedy, tj Rigveda, Yajurveda, Samaveda, i Atharvanaveda.
Literatura wedyjska jest w innym języku zwanym językiem wedyjskim. Jego słownictwo zawiera szeroki zakres znaczeń i różni się pod względem gramatycznym. Ma określonymode of pronunciation w którym emphasis całkowicie zmienia znaczenie.
Wedy dostarczają wiarygodnych informacji o kulturze i cywilizacji okresu wedyjskiego, ale nie ujawniają historii politycznej.
Sześć Wedang jest ważnymi członami Wed. Zostali wyewoluowani dla właściwego zrozumienia Wed. W Vedangas są -
Siksha (fonetyka)
Kalpa (rytuały)
Vyakarna (gramatyka)
Nirukta (etymologia)
Chhanda (metryki) i
Jyotisha (astronomia).
Vedanga została napisana w formie wskazań ( sutry ). Jest to bardzo precyzyjna i dokładna forma wyrażenia w prozie, która została opracowana przez uczonych starożytnych Indii.
Ashtadhyayi (osiem rozdziałów), napisane przez Panini, to książka o gramatyce, która zawiera doskonałe informacje o sztuce pisania w sutrach (wskazaniach).
Późniejsza literatura wedyjska obejmuje braminów , aranyaka i upaniszady .
Braminowie podają opis rytuałów wedyjskich.
Aranjaki i Upaniszady wygłaszają przemówienia na temat różnych problemów duchowych i filozoficznych.
Purany , których jest 18, to głównie relacje historyczne.
The Ramayana and the Mahabharata to eposy o wielkim znaczeniu historycznym.
Jain i literatura buddyjska zostały napisane w językach prakrit i pali .
Wczesna literatura Jain jest głównie pisana w języku Prakrit .
Język prakryt był formą języka sanskrytu.
Język pali był formą języka Prakrit, który był używany w Magadha.
Większość wczesnej literatury buddyjskiej jest napisana w języku palijskim.
Język pali dotarł na Sri Lankę przez niektórych mnichów buddyjskich, gdzie jest żywym językiem.
Edykty Ashokan zostały napisane w języku palijskim .
Mahavira i Budda są uważani za postaci historyczne (odpowiednik Boga). Stworzyli odpowiednio religijną ideologię dżinijską i buddyjską.
Starożytne książki
Książki buddyjskie nazywane są jako Jatakahistorie. Nadano im pewne znaczenie historyczne, ponieważ są związane z wcześniejszymi wcieleniami Buddy. Istnieje ponad 550 takich historii.
Historyczne informacje wspomniane w literaturze Jaina pomagają nam również w rekonstrukcji historii różnych regionów Indii.
Dharmasutras i Smritis były zasady i przepisy dla ogółu społeczeństwa i rządzących. Można to utożsamiać z konstytucją i księgami prawnymi współczesnej koncepcji ustroju i społeczeństwa. Na przykład,Manusmriti.
Dharmaszastry powstały między 600 a 200 rokiem pne
Arthashastra to książka o statystykach napisana przez Kautilyę w okresie Maurya. Książka podzielona jest na 15 części poświęconych różnym zagadnieniom związanym z polityką, ekonomią i społeczeństwem.
Ostateczna wersja Arthaśastra został napisany w 4 -tego wieku pne
Kautilya przyznaje w swojej książce swój dług wobec swoich poprzedników, z czego wynika, że istniała tradycja pisania o statystykach i ich nauczania.
Mudrarakshasha to sztuka napisana przezVisakha datta. Opisuje społeczeństwo i kulturę tamtego okresu.
Malavikagnimitram napisane przezKalidasa podaje informacje o panowaniu dynastii Pusyamitra Sunga.
Bhasa i Sudraka to inni poeci, którzy napisali sztuki oparte na wydarzeniach historycznych.
Harshacharita , napisane przezBanabhatta, rzuca światło na wiele faktów historycznych, o których inaczej nie moglibyśmy wiedzieć.
Vakpatinapisał Gaudavaho , oparty na wyczynach Yasovarmana z Kanauj.
Vikramankadevacharita , napisane przezBilhanaopisuje zwycięstwa późniejszego króla Chalukya Vikramaditya.
Niektóre z wybitnych dzieł biograficznych, które są oparte na życiu królów, to:
Kumarapalacharita z Jayasimha,
Kumarapalacharita lub Dvayashraya Mahakavya of Hemachandra ,
Hammirakavya z Nayachandra
Navasahasankacharita z Padmagupta
Bhojaprabandha z Billala
Priihvirajacharit z Chandbardai
Rajatarangini , napisane przezKalhana, to najlepsza forma pisania historii, ceniona przez współczesnych historyków. Jego krytyczna metoda badań historycznych i bezstronne traktowanie faktów historycznych przyniosły mu wielki szacunek wśród współczesnych historyków.
Plik Sangamliteratura ma postać krótkich i długich wierszy, składających się z 30 000 wierszy poetyckich, które są ułożone w dwie główne grupy: Patinenkilkanakku i Pattupattu . Opisuje wielu królów i dynastie południowych Indii.
Sangam był poetycki kompilacja przez grupę poetów różnych porach obsługiwanych głównie przez wodzów i królów.
Sangam literatury został złożony przez wielu poetów na cześć ich królów. Niektóre z wymienionych królów i wydarzeń są również poparte inskrypcjami.
Sangam literatury ogólnie opisuje wydarzenia aż do 4 -tego wieku ne
Rachunki zagraniczne
Herodotus był zależny od perskich źródeł informacji o Indiach.
Herodot w swojej książce Histories (napisanej w wielu tomach) opisuje stosunki indo-perskie.
Szczegółowy opis inwazji Aleksandra na Indie został napisany przez Arrian.
Greccy królowie wysyłają swoich ambasadorów do Pataliputry . Wśród nich byli Megastenes, Deimachus i Dionysius.
Megastheneswszedł na sąd Chandragupty Mauryi. O społeczeństwie i kulturze Indii pisał w swojej książce as‘Indica’. Chociaż oryginalne dzieło zaginęło, ale było często cytowane w pracach późniejszych pisarzy.
Książka „Periplus of the Erythrean Sea” napisana przez anonimowego greckiego autora, który osiadł w Egipcie na podstawie swojej osobistej podróży na wybrzeże Indii około roku 80 ne, zawiera cenne informacje o wybrzeżach indyjskich.
W drugim wieku naszej ery Ptolemy napisał traktat geograficzny o Indiach.
Jednak greckie pisanie o Indiach opiera się na źródłach wtórnych. Nie znali języka i zwyczajów danego kraju, dlatego ich informacje są pełne błędów i sprzeczności.
Wielu chińskich podróżników od czasu do czasu odwiedzało Indie jako pielgrzymi buddyjscy; trzech ważnych pielgrzymów było -
Fa-Hien (Faxian) - odwiedził Indie w V wieku naszej ery
Hiuen-Tsang (Xuanzang) - odwiedził Indie w VII wieku i
I-Tsing (Yijing) - odwiedził Indie w VII wieku.
Hiuen-Tsang przekazał cenne sprawozdanie o Harshavardhanie i kilku innych współczesnych królach północnych Indii.
Fa-Hien i Hiuen-Tsang podróżowali po wielu częściach kraju i podczas wizyty przedstawili przesadną relację z buddyzmu.
Hiuen-Tsang wspomniał o Harsha jako wyznawcy buddyzmu, podczas gdy w swoich epigraficznych zapisach Harsha wspomina o sobie jako o wielbicielu Śiwy. Takie sprzeczności można rozpatrywać ze względu na wieloreligijny charakter indyjskich władców, co może zmylić cudzoziemca.
AI-Biruni podała ważne informacje o Indiach. Był arabskim uczonym i współczesnym Mahmudowi z Ghazniego.
AI-Biruni studiowała sanskryt i zdobywała wiedzę o społeczeństwie i kulturze Indii poprzez literaturę. Dlatego jego obserwacje opierają się na wiedzy o społeczeństwie i kulturze Indii, ale nie podał żadnych informacji politycznych z tamtych czasów.