Planowanie miasta Harappan

Orientacja ulic i budynków, zgodnie z kardynalnymi kierunkami wschód-zachód i północ-południe, była czynnikiem wyróżniającym miasta Indus-Saraswati .

Miejsca w mieście Harappan , w tym Mohendżo Daro, Harappa, Kalibangan i Surkotada, miały duże bramy w różnych punktach wejścia do miasta. Te bramy są widoczne nawet w wewnętrznych obszarach fortyfikacji.
W Dholavira w pobliżu głównej bramy znaleziono przewrócony szyld. Jest to duży napis mający dziesięć symboli, każdy o wysokości około 37 cm i szerokości od 25 do 27 cm, głoszący jakąś nazwę lub tytuł.

Materiały używane w budynkach

Większość osad znajdowała się na aluwialnych równinach, gdzie najczęściej stosowanym materiałem budowlanym były cegły mułowe i wypalane w piecu, drewno i trzcina.
U podnóża i na wyspach Kutch i Saurashtra kamień ciosany zastąpił cegłę (ze względu na dużą ilość kamienia).
W rozmiarach cegieł stwierdzono identyczne proporcje 1: 2: 4, że szerokość jest dwukrotnie większa od grubości, a długość czterokrotnie większa od grubości.
Drzwi i okna były wykonane z drewna i mat.
Podłogi domów były przeważnie mocno ubitą ziemią, która często była otynkowana.
Odpływy i kąpieliska zostały wykonane z wypalanej cegły lub kamienia.
Dachy prawdopodobnie były wykonane z drewnianych belek pokrytych trzciną i ubitą gliną.

Wykopaliska odkryły wiele typów domów i budynków użyteczności publicznej, zarówno w dużych, jak i małych osadach.
Architekturę można podzielić na trzy kategorie z pewnymi wariacjami:
- Domy prywatne,
- Duże domy otoczone mniejszymi jednostkami i
- Duże struktury publiczne.
Drzwi i okna rzadko wychodziły na główną ulicę, ale wychodziły na boczne pasy.
Widok na dom był zablokowany przez ścianę lub pokój wokół drzwi wejściowych. Miało to na celu ochronę działań na centralnym dziedzińcu przed wzrokiem przechodniów.
Drzwi zostały wykonane z ościeżnicy drewnianej, a jako czop służył ceglany cokół osadzony w progu.
Wydaje się, że niektóre drzwi były pomalowane i prawdopodobnie wyrzeźbione z prostymi ornamentami
Okna na pierwszym i drugim piętrze były małe.
Sąsiednie domy oddzielone były wąską przestrzenią „ziemi niczyjej”.

W kilku miastach zaprojektowanych specjalnie do celów publicznych znaleziono duże i wyraźne struktury.

Wielka Łaźnia Mohendżo Daro jest najbardziej niezwykłą cechą każdego miejsca Harappan .
Wielka Łaźnia była konstrukcją ceglaną o wymiarach 12 m na 7 mi głębokości prawie 3 m od otaczającego je chodnika.
Wodę najwyraźniej dostarczały 3 duże studnie umieszczone w sąsiednim pomieszczeniu.
Wokół łaźni znajdowały się portyki i zespoły pokoi, a na górną kondygnację prowadziły schody.
Kąpiel była połączona z jakimś rodzajem kąpieli rytualnej, która była bardzo powszechna w życiu Indian już od starożytności po dzień dzisiejszy.
Bezpośrednio na zachód od Wielkiej Łaźni (w Mohenjo Daro ) znajdowała się grupa 27 bloków cegieł poprzecinanych wąskimi uliczkami. Struktura ta mierzy 50 m. wschód-zachód i 27 m. północ-południe. Struktury te zostały zidentyfikowane jako spichlerze, w których przechowywano ziarno. Podobne struktury znaleziono również w Harappa, Kalibangan i Lothal .
Kolejną ważną budowlą była stocznia znaleziona w Lothal. Była to duża konstrukcja mierząca 223 m. długość 35 m. w szerokości i 8 m. w głąb, zaopatrzony w kanał wlotowy (o szerokości 12,30 m) w ścianie wschodniej i przelew.

Kanał wlotowy był połączony z rzeką. Z boku miał 240 m. nabrzeże długie i szerokie na 21,6 m. Była to stocznia, do której przyjeżdżały statki i łodzie w celu załadunku i rozładunku towarów handlowych.
Lothal było głównym ośrodkiem handlowym cywilizacji Harappan .

Najbardziej wyróżniającymi się cechami cywilizacji harappańskiej były ulice i boczne pasy wyposażone w kanalizację.

Ulice przecinały się pod kątem prostym, a szerokość tych ulic była w ustalonym stosunku.
Nie było widać wtargnięcia na ulice.
Nawet mniejsze miasta i wsie miały imponujące systemy odwadniające. Oznacza to, że ludzie mieli duże obywatelskie poczucie higieny i higieny.
Do wykonania drenów wykorzystano spalone cegły. Małe dreny połączone z pomostami kąpielowymi i latrynami domów prywatnych połączono ze średnimi kanalizacjami w bocznych ulicach, następnie ścieki te prowadziły do większych kanałów przy głównych ulicach, które były obmurowane cegłą lub ciosanymi blokami kamiennymi.