Zmiany administracyjne po 1858 roku

• Rewolta 1857 r. Wstrząsnęła brytyjską administracją w Indiach i sprawiła, że ​​jej reorganizacja była nieunikniona.

Wprowadzenie

• Ustawa parlamentu z 1858 r. Przekazała Koronie Brytyjskiej władzę rządzenia z Kompanii Wschodnioindyjskiej.

• Podczas gdy wcześniej władzę nad Indiami sprawowali Dyrektorzy Spółki i Rada Kontroli, teraz władzę tę miał sprawować Sekretarz Stanu Indii wspierany przez Radę.

• Sekretarz stanu był członkiem brytyjskiego gabinetu i jako taki był odpowiedzialny przed parlamentem. W ten sposób ostateczna władza nad Indiami pozostała przy brytyjskim parlamencie.

• W 1869 r. Rada została całkowicie podporządkowana sekretarzowi stanu. Większość członków Rady Indii była emerytowanymi urzędnikami brytyjsko-indyjskimi.

• Zgodnie z ustawą rząd miał być sprawowany jak poprzednio przez Generalnego Gubernatora, któremu nadano również tytuł wicekróla lub osobistego przedstawiciela Korony.

• Wicekrólowi oprócz innych dodatków płacono dwa i pół lakhów rupii rocznie.

• Z biegiem czasu wicekról był coraz bardziej redukowany do statusu podwładnego w stosunku do rządu brytyjskiego w sprawach polityki, a także wykonywania polityki.

• W wyniku Ustawy Regulacyjnej, Ustawy Pitt's India Act i późniejszych Ustaw Kart Rząd Indii był skutecznie kontrolowany z Londynu.

• Instrukcje z Londynu trwały kilka tygodni, a rząd Indii często musiał w pośpiechu podejmować ważne decyzje polityczne. Dlatego kontrola władz w Londynie miała często charakter raczej post facto oceny i krytyki niż faktycznego kierowania.

• Do 1870 r. Przez Morze Czerwone poprowadzono kabel podmorski między Anglią a Indiami. Zamówienia z Londynu mogły teraz dotrzeć do Indii w ciągu kilku godzin.

• Sekretarz stanu mógł teraz kontrolować najdrobniejsze szczegóły administracji i robić to stale o każdej porze dnia.

• Żaden Hindus nie miał głosu w Radzie Indii, brytyjskim gabinecie czy parlamencie. Hindusi z trudem mogli nawet zbliżyć się do tak odległych mistrzów.

• W danych warunkach opinia Indii miała jeszcze mniejszy wpływ na politykę rządu niż wcześniej. Z drugiej strony brytyjscy przemysłowcy, kupcy i bankierzy zwiększyli swoje wpływy na rząd Indii.

• W Indiach ustawa z 1858 r. Przewidywała, że ​​gubernator generalny miałby Radę Wykonawczą, której członkowie mieliby działać jako szefowie różnych departamentów i jako jego oficjalni doradcy.

• Stanowisko członków Rady było zbliżone do stanowiska ministrów. Pierwotnie Rada składała się z pięciu członków, ale w 1918 r. Było już sześciu członków zwyczajnych, oprócz Naczelnego Wodza, który stał na czele Departamentu Armii.

• Rada omawiała wszystkie ważne sprawy i decydowała o nich większością głosów; ale generalny gubernator miał prawo uchylić każdą ważną decyzję Rady. W rzeczywistości stopniowo cała władza koncentrowała się w rękach generalnego gubernatora.

• Ustawa o radach indyjskich z 1861 r. Rozszerzyła Radę Gubernatora Generalnego w celu stanowienia prawa, w którym to charakterze była ona znana jako Imperialna Rada Legislacyjna.

• Gubernator generalny był upoważniony do dodania do swojej Rady Wykonawczej od sześciu do dwunastu członków, z których co najmniej połowa musiała być nie-urzędnikami, którzy mogli być Hindusami lub Anglikami.

• Cesarska Rada Legislacyjna nie miała żadnych prawdziwych uprawnień i nie powinna być postrzegana jako swego rodzaju elementarny lub słaby parlament. To był jedynie organ doradczy. Nie mógł omawiać żadnych ważnych środków ani żadnych środków finansowych bez uprzedniej zgody rządu

• Cesarska Rada Legislacyjna nie miała kontroli nad budżetem. Nie mógł dyskutować o pojęciach administracji; członkowie nie mogli nawet zadawać na ich temat pytań. Rada Legislacyjna nie miała kontroli nad władzą wykonawczą.

• Żadna ustawa uchwalona przez Radę Legislacyjną nie mogła stać się ustawą, dopóki nie zostanie zatwierdzona przez Gubernatora Generalnego.

• Sekretarz stanu może odrzucić którąkolwiek ze swoich ustaw. Tak więc jedyną ważną funkcją Rady Legislacyjnej było wykonywanie oficjalnych środków i nadawanie im pozoru organu ustawodawczego.

• Indyjskich członków Rady Legislacyjnej było niewielu i nie byli wybierani przez ludność Indii, ale raczej byli nominowani przez generała gubernatora, którego wybór niezmiennie padał na książąt i ich ministrów, wielkich zamindarów, wielkich kupców lub emerytowanych wyższych urzędników państwowych.

• Dla lepszego zrozumienia możemy zbadać główne zmiany administracyjne pod następującymi nazwami:

  • Administracja prowincji

  • Organy lokalne

  • Zmiana w armii

  • Usługi publiczne

  • Relacje z państwami książęcymi

  • Zasady administracyjne i

  • Ekstremalne zacofanie usług społecznych

• Wszystkie te tytuły zostały pokrótce opisane w kolejnych rozdziałach (z tymi samymi tytułami).