Krytyka buntu 1857
Chociaż bunt 1857 roku rozprzestrzenił się na rozległym terytorium i cieszył się dużą popularnością wśród ludzi, nie mógł objąć całego kraju ani wszystkich grup i klas indyjskiego społeczeństwa.
Większość władców stanów indyjskich i wielkich zamindarów, do głębi samolubnych i bojących się potęgi brytyjskiej, odmówiła przyłączenia się.
Wręcz przeciwnie, Sindhia z Gwalior, Holkar z Indore, Nizam z Hyderabadu, Raja z Jodhpur i inni władcy Radżputów, Nawab z Bhopalu, władcy Patiala, Nabha, Jind i Kashmir, Ranas w Nepalu, i wielu innych rządzących wodzów, a także wielu wielkich zamindarów aktywnie pomagało Brytyjczykom w tłumieniu buntu. W rzeczywistości nie więcej niż jeden procent wodzów Indii przyłączył się do powstania.
Gubernator generalny Canning zauważył później, że ci władcy i wodzowie „działali jak falochrony dla burzy, która w przeciwnym razie porwałaby nas jedną wielką falą”.
Madras, Bombaj, Bengal i zachodni Pendżab pozostały niezakłócone, mimo że popularność tych prowincji sprzyjała rebeliantom.
Z wyjątkiem niezadowolonych i wywłaszczonych zamindarów, klasa średnia i wyższa była w większości krytyczna wobec buntowników; większość klas posiadających była wobec nich chłodna lub aktywnie wobec nich wrogo nastawiona.
Pożyczkodawcy byli głównym celem ataków wieśniaków. Byli więc naturalnie wrogo nastawieni do buntu.
Kupcy też stopniowo stawali się nieprzyjaźni. Rebelianci zostali zmuszeni do nałożenia na nich wysokich podatków w celu sfinansowania wojny lub przejęcia ich zapasów żywności na wyżywienie armii
Kupcy często ukrywali swój majątek i dobra oraz odmawiali darmowych dostaw rebeliantom.
Wielcy kupcy, czyli Bombaj, Kalkuta i Madras, wspierali Brytyjczyków, ponieważ ich główne zyski pochodziły z handlu zagranicznego i powiązań gospodarczych z kupcami brytyjskimi.
Zamindary z Bengalu również pozostali lojalni wobec Brytyjczyków. W końcu byli wytworem Brytyjczyków.
Współcześni wykształceni Indianie również nie poparli buntu. Odpychały ich apele rebeliantów do przesądów i sprzeciw wobec postępowych posunięć społecznych.
Wykształceni Hindusi chcieli zakończyć zacofanie kraju. Błędnie wierzyli, że panowanie brytyjskie pomoże im zrealizować te zadania modernizacyjne, podczas gdy rebelianci cofną kraj.
Rewolucjoniści 1857 roku okazali się pod tym względem bardziej dalekowzroczni; mieli lepsze, instynktowne zrozumienie zła obcej władzy i konieczności pozbycia się go.
Z drugiej strony, nie zdawali sobie sprawy, podobnie jak wykształcona inteligencja, że kraj padł ofiarą cudzoziemców właśnie dlatego, że trzymał się zgniłych i przestarzałych zwyczajów, tradycji i instytucji.
W każdym razie nie można powiedzieć, że wykształceni Indianie byli anty-narodowi lub lojalni wobec obcego reżimu. Jak pokazały wydarzenia po 1858 roku, wkrótce mieli poprowadzić potężny i nowoczesny ruch narodowy przeciwko panowaniu brytyjskiemu.