Współczesna historia Indii - Farrukh Siyar
Niesławne rządy Jahandara Szacha dobiegły końca w styczniu 1713 r., Kiedy został pokonany pod Agrą przez swojego bratanka Farrukha Siyara.
Farrukh Siyar zawdzięczał swoje zwycięstwo braciom Sayyid, Abdullah Khan i Husain Ali Khan Baraha, Którzy w związku z tym, biorąc pod uwagę biura wazir i nur Bakshi odpowiednio
Bracia Sayyid wkrótce uzyskali dominującą kontrolę nad sprawami państwa, a Farrukh Siyar nie miał zdolności rządzenia. Był tchórzem, okrutnym, niezależnym i niewiernym. Ponadto pozwolił sobie na wpływ bezwartościowych faworytów i pochlebców.
Pomimo swoich słabości Farrukh Siyar nie chciał dać braci Sayyid wolnej ręki, ale chciał sprawować osobistą władzę.
Bracia Sayyid byli przekonani, że administracja może być prowadzona właściwie, upadek Imperium powstrzymany, a ich pozycja zostanie zachowana tylko wtedy, gdy będą sprawować prawdziwą władzę, a cesarz po prostu rządził bez rządzenia.
Trwała długotrwała walka o władzę między cesarzem Farrukhem Siyarem a jego wazir i mir bakshi .
Rok po roku niewdzięczny cesarz intrygował, by obalić dwóch braci, ale wielokrotnie mu się to nie udawało. Pod koniec 1719 roku bracia Sayyid obalili Farrukha Siyara i zabili go.
W miejscu Farrukh Siyar w krótkim odstępie czasu wynieśli na tron dwóch młodych książąt, a mianowicie Rafi-ul Darjat i Rafi ud-Daulah (kuzyni Farrukha Siyara), ale wkrótce zmarli. Bracia Sayyid teraz uczynili Muhammada Szacha cesarzem Indii.
Trzej następcy Farrukha Siyara byli zwykłymi marionetkami w rękach Saiyidów. Nawet ich osobista wolność spotykania się z ludźmi i poruszania się była ograniczona. Tak więc od 1713 do 1720 roku, kiedy to zostali obaleni, bracia Sayyidowie sprawowali władzę administracyjną państwa.
Bracia Sayyid podjęli rygorystyczne wysiłki, aby kontrolować rebelie i uratować Imperium przed rozpadem administracyjnym. Zadania te nie powiodły się głównie z powodu ciągłej rywalizacji politycznej, kłótni i konspiracji na dworze.
Odwieczne tarcia w kręgach rządzących zdezorganizowały, a nawet sparaliżowały administrację na wszystkich szczeblach i wszędzie szerzyły bezprawie i nieporządek.
Sytuacja finansowa państwa gwałtownie się pogorszyła, gdy zamindary i buntownicze elementy odmówiły płacenia dochodów z ziemi, urzędnicy sprzeniewierzali dochody państwa, a dochód centralny spadł z powodu rozprzestrzeniania się rolnictwa dochodowego.
Pensje urzędników i żołnierzy nie mogły być wypłacane regularnie, a żołnierze stawali się niezdyscyplinowani, a nawet buntowniczy.
Wielu szlachciców było zazdrosnych o „rosnącą siłę” braci Sayyid. Wysiedlenie i zamordowanie Farrukha Siyara przeraziło wielu z nich: jeśli cesarz mógł zostać zabity, jakie bezpieczeństwo było dla zwykłych szlachciców?
Co więcej, zabójstwo cesarza wywołało falę publicznego odrazy wobec obu braci. Uważano ich za zdrajców.
Wielu szlachciców panowania Aurangzeba nie podobało się również sojuszowi Sayyidów z wodzami Radżputów i Marathów oraz ich liberalnej polityce wobec Hindusów.
Wielu szlachciców oświadczyło, że Sayyidzi przestrzegają polityki antymogowskiej i antyslamskiej. W ten sposób próbowali podburzyć fanatyczne sekcje muzułmańskiej szlachty przeciwko braciom Sayyid.
Szlachta przeciwna Sayyidowi była wspierana przez cesarza Muhammada Szacha, który chciał uwolnić się spod kontroli dwóch braci.
W 1720 r. Haidar Khan zabił Hussain Ali Khana 9 października 1720 r., Młodszego z dwóch braci. Abdullah Khan próbował walczyć, ale został pokonany pod Agrą. W ten sposób zakończyło się panowanie nad imperium Mogołów przez braci Sayyidów (w historii Indii znani byli jako'king makers').