Współczesna historia Indii - Bahadur Shah I.

Po śmierci Aurangzeba, jego trzej synowie walczyli między sobą o tron. Zwyciężył 65-letni Bahadur Shah. Był uczony, dostojny i zasługiwał.

Bahadur Shah stosował politykę kompromisu i pojednania i istniały dowody na odwrócenie niektórych ograniczonych polityk i środków przyjętych przez Aurangzeb. Przyjął bardziej tolerancyjną postawę wobec hinduskich wodzów i radżów.

Za panowania Bahadur Shaha nie doszło do zniszczenia świątyń. Na początku podjął próbę uzyskania większej kontroli nad państwami regionalnymi poprzez postępowanie pojednawcze; jednakże między królestwami regionalnymi (w tym Radżputem, Marathami itp.) rozwinęły się spory; w rezultacie walczyli między sobą, a także przeciwko cesarzowi Mogołów.

Bahadur Shah próbował pogodzić zbuntowanych Sikhów, zawierając pokój z Guru Gobind Singh i dając mu wysoki mansab (stopień). Ale po śmierci Guru Sikhowie ponownie podnieśli sztandar buntu w Pendżabie pod przywództwem Bandy Bahadura. Cesarz postanowił podjąć zdecydowane kroki i sam poprowadził kampanię przeciwko rebeliantom, wkrótce kontrolując praktycznie całe terytorium między Sutlej i Jamuną, docierając do bliskiego sąsiedztwa Delhi.

Bahadur Shah pojednał Chatarsala (przywódcę Bundeli, który pozostał lojalnym feudatorem) i szefa Jat Churamana, który przyłączył się do niego w kampanii przeciwko Bandzie Bahadurowi.

Pomimo usilnych wysiłków Bahadur Shah, za panowania Bahadura Shaha nastąpiło dalsze pogorszenie administracji. Sytuacja finansów państwa pogorszyła się w wyniku jego lekkomyślnych dotacji i awansów.

Podczas panowania Bahadur Shah, pozostałości skarbu królewskiego, wynoszące łącznie około 13 milionów rupii w 1707 roku, zostały wyczerpane.

Bahadur Shah szukał rozwiązania problemów nękających Imperium. Mógł ożywić cesarskie fortuny, ale niestety jego śmierć w 1712 r. Ponownie pogrążyła Imperium w wojnie domowej.