Wynik buntu 1857 r
Bunt został stłumiony. Sama odwaga nie mogła wygrać z potężnym i zdeterminowanym wrogiem, który zaplanował każdy jego krok.
Rebelianci otrzymali wczesny cios, gdy Brytyjczycy zajęli Delhi w dniu 20 września 1857 r. Po długotrwałych i zaciętych walkach.
Sędziwy cesarz Bahadur Shah został wzięty do niewoli. Książęta królewscy zostali schwytani i wymordowani na miejscu. Cesarz został osądzony i zesłany do Rangunu, gdzie zmarł w 1862 roku.
John Lawrence, Outran, Havelock, Neil, Campbell i Hugh Rose to niektórzy z brytyjskich dowódców, którzy zdobyli sławę wojskową podczas buntu.
Jeden po drugim upadli wszyscy wielcy przywódcy buntu. Nana Sahib został pokonany w Kanpur. Buntowniczy do samego końca i odmawiając poddania się, uciekł do Nepalu na początku 1859 roku i nigdy więcej o nim nie słyszano.
Tantia Tope uciekł do dżungli środkowych Indii, gdzie prowadził zaciekłą i błyskotliwą wojnę partyzancką do kwietnia 1859 roku, kiedy został zdradzony przez przyjaciela zamindara i schwytany podczas snu. Został skazany na śmierć po pośpiesznym procesie 15 kwietnia 1859 roku.
Rani Jhansi zginęli na polu bitwy wcześniej 17 czerwca 1858 roku.
W 1859 roku Kunwar Singh, Bakht Khan, Khan Bahadur Khan of Bareilly, Rao Sahib brat Nana Sahib i Maulavi Ahmadullah byli martwi, podczas gdy Begum z Avadh został zmuszony do ukrycia się w Nepalu.
Pod koniec 1859 roku brytyjska władza nad Indiami została w pełni przywrócona, ale bunt nie poszedł na marne. Była to pierwsza wielka walka ludu indyjskiego o wolność od brytyjskiego imperializmu. Utorowało drogę do powstania nowoczesnego ruchu narodowego.
Słabości Revolt
Indyjskim septom i ludziom brakowało nowoczesnej broni i innych materiałów wojennych. Większość z nich walczyła tak starożytną bronią, jak piki i miecze.
Słabo zorganizowani byli także indyjscy sepoje i inni uczestnicy buntu. Była luka komunikacyjna i brakowało im konsensusu.
Jednostki rebeliantów nie miały wspólnego planu działania, autorytatywnych głów czy scentralizowanego przywództwa.
W sepoys była dzielna i bezinteresowna, ale były też źle zdyscyplinowany. Czasami zachowywali się bardziej jak zbuntowany tłum niż zdyscyplinowana armia.
Powstania w różnych częściach kraju były całkowicie nieskoordynowane.
Kiedy Hindusi obalili władzę brytyjską z jakiegoś obszaru, nie wiedzieli, jaką potęgę stworzyć na jej miejscu.
Nie udało im się rozwinąć jedności działania. Byli o siebie podejrzliwi i zazdrośni, często dopuszczali się samobójczych kłótni. Na przykład Begum z Avadh pokłócił się z Maulavi Ahmadullah i książętami Mogołów z sepoy- generałami.
Chłopi zniszczyli ewidencję dochodów i księgi lichwiarzy, obalili nowe zamindary, stali się bierni, nie wiedząc, co dalej robić.
W Indiach nowoczesny nacjonalizm był jeszcze nieznany. Patriotyzm oznaczał miłość do swojej małej miejscowości lub regionu lub co najwyżej do swojego stanu.
W rzeczywistości bunt 1857 odegrał ważną rolę w zbliżeniu narodu indyjskiego i przekazaniu mu świadomości przynależności do jednego kraju.