Stany północnoindyjskie w XVIII wieku
Poniżej przedstawiono ważne stany północnych Indii w XVIII wieku -
Avadh
Założycielem autonomicznego królestwa Avadh był Saadat Khan Burhanul-Mulk który został mianowany gubernatorem Avadh w 1722 roku. Był niezwykle odważną, energiczną, żelazną wolą i inteligentną osobą.
W czasie nominacji Burhan-ul-Mulka zbuntowani zamindary podnieśli głowy wszędzie w prowincji. Odmówili zapłaty podatku gruntowego, zorganizowali własne prywatne armie, wznieśli forty i przeciwstawili się rządowi cesarskiemu.
Burhan-ul-Mulk przez lata toczył z nimi wojnę. Udało mu się stłumić bezprawie i zdyscyplinować wielkich zamindarów, a tym samym zwiększyć zasoby finansowe swojego rządu.
Burhan-ul-Mulk przeprowadził również nową ugodę dochodową w 1723 r., Ponieważ został poproszony o poprawę sytuacji chłopów, chroniąc ich przed uciskiem wielkich zamindarów .
Podobnie jak bengalscy Nawabowie , Burhan-ul-Mulk także nie dyskryminował hinduistów i „muzułmanów”. Wielu z jego dowódców i wysokich urzędników było Hindusami, a on „powstrzymał opornych zamindarów , wodzów i szlachciców niezależnie od ich religii. Jego żołnierze byli dobrze opłacani, dobrze uzbrojeni i dobrze wyszkoleni.
Przed śmiercią w 1739 roku Burhan-ul-Mulk stał się praktycznie niezależny i uczynił prowincję dziedziczną własnością.
Burhan-ul-Mulk został zastąpiony przez jego siostrzeńca Safdar Jang, który jednocześnie został mianowany wazirem Cesarstwa w 1748 r. i dodatkowo otrzymał prowincję Allahabad.
Safdar Jang stłumił zbuntowanych zamindarów i zawarł sojusz z Maratha Sardarami , aby jego panowanie zostało uratowane przed ich najazdami.
Safdar Jang dał długi okres pokoju mieszkańcom Avadh i Allahabad przed śmiercią w 1754 roku.
Stany Radżputów
Wiele stanów Radżputów wykorzystało rosnącą słabość potęgi Mogołów, aby praktycznie uwolnić się od centralnej kontroli, jednocześnie zwiększając swoje wpływy w pozostałej części Imperium.
Za panowania Farrukha Siyara i Muhammada Shaha władcy Bursztynu i Marwaru zostali mianowani gubernatorami ważnych prowincji Mogołów, takich jak Agra, Gujarat i Malwa.
Wewnętrzną politykę Agry, Gudżaratu, Malwy itp. Często charakteryzował ten sam typ korupcji, intryg i zdrady, jakie panowały na dworze Mogołów.
Ajit Singh z Marwar został zabity przez własnego syna.
Najwybitniejszym władcą radżputów XVIII wieku był Raja Sawai Jai Singh z bursztynu (1681-1743).
Raja Sawai Jai Singh był wybitnym mężem stanu, prawodawcą i reformatorem. Ale przede wszystkim błyszczał jako człowiek nauki w czasach, gdy Indianie nie byli świadomi postępu naukowego.
Raja Sawai Jai Singh założył miasto Jaipur na terytorium przejętym z Jats i uczynił z niego wielką siedzibę nauki i sztuki.
Jaipur został zbudowany na zasadach ściśle naukowych i według regularnego planu. Jego szerokie ulice przecinają się pod kątem prostym.
Jai Singh był wielkim astronomem. Zbudował obserwatoria z dokładnymi i zaawansowanymi instrumentami, niektóre z jego wynalazków można nadal obserwować w Delhi, Jaipurze, Ujjain, Varanasi i Mathurze. Jego obserwacje astronomiczne były niezwykle dokładne.
Jai Singh sporządził zestaw tabel, zatytułowany Zij-i Muhammadshahi, aby umożliwić ludziom dokonywanie obserwacji astronomicznych. Miał "Elementy geometrii" Euklidesa przetłumaczone na sanskryt, a także kilka prac na temat trygonometrii, a także pracę Napiera dotyczącą konstrukcji i zastosowania logarytmów.
Jai Singh był także reformatorem społecznym. Próbował wymusić prawo, aby zmniejszyć hojne wydatki, jakie radźput musiał ponieść na ślub córki, co często prowadziło do dzieciobójstwa.
Ten niezwykły książę rządził Jaipur przez prawie 44 lata, od 1699 do 1743 roku.
Jats
Jats , kasta rolników, mieszkał w okolicach Delhi, Agra i Mathura.
Represje ze strony urzędników Mogołów doprowadziły chłopów z Jat wokół Mathury do buntu. Zbuntowali się pod wodzą Jat Zamindarów w 1669, a następnie w 1688.
Jats' bunty zostały zmiażdżone, ale obszar ten pozostawał zakłócony. Po śmierci Aurangzeba wywołali zamieszki w całym Delhi. Choć początkowo powstanie chłopskie, rewolta Jat , prowadzona przez zamindarów , wkrótce stała się drapieżna.
Dżats splądrowali wszystkich i wielu, bogatych i biednych, jagirdarów i chłopów, hinduistów i muzułmanów.
Utworzono stan Bharatpur w JatChuraman i Badan Singh.
Jat moc osiągnęła najwyższą chwałę podSuraj Mal, który rządził od 1756 do 1763 roku i który był niezwykle zdolnym administratorem i żołnierzem oraz bardzo mądrym mężem stanu.
Suraj Mal rozszerzył swoją władzę na duży obszar, który rozciągał się od Gangi na wschodzie po Chambal na południu, Subah z Agry na zachodzie i Subah w Delhi na północy. Jego stan obejmował między innymi okręgi Agra, Mathura, Meerut i Aligarh.
Po śmierci Suraj Mala w 1763 r. Stan Jat podupadł i został podzielony między drobnych zamindarów, z których większość żyła z grabieży.
Bangash i Rohelas
Muhammad Khan Bangash, przygoda z Afganistanu , za panowania Farrukha Siyara i Mahometa Shaha ustanowił kontrolę nad terytorium wokół Farrukhabadu , pomiędzy obecnymi Aligarh i Kanpur.
Podobnie, podczas rozpadu administracji po inwazji Nadira Shaha, Ali Muhammad Khan wyrzeźbił odrębne księstwo, znane jako Rohilkhand, u podnóża Himalajów, pomiędzy Ganga na południu i wzgórzami Kumaon na północy, ze stolicą najpierw w Aolan w Bareilly, a później w Rampur.
Rohelowie nieustannie ścierali się z Avadh, Delhi i Jats.
Sikhowie
Założony na koniec 15 -tego wieku przezGuru Nanak, religia sikhów rozprzestrzeniła się wśród chłopów Jat i innych niższych kast Pendżabu.
Rozpoczęła się transformacja Sikhów w wojowniczą, walczącą społeczność Guru Hargobind (1606-1645).
Jednak pod przywództwem Guru Gobind Singha (1664-1708), dziesiątego i ostatniego guru sikhów, Sikhowie stali się siłą polityczną i militarną.
Od 1699 roku Guru Gobind Singh toczył nieustanną wojnę przeciwko armiom Aurangzeba i wzgórzu rajas.
Po śmierci Aurangzeba Guru Gobind Singh dołączył do obozu Bahadura Shaha jako szlachcic w randze 5000 Jat at i 5000 Sawarów i towarzyszył mu na Dekan, gdzie został zdradziecko zamordowany przez jednego ze swoich pracowników Pathana .
Po śmierci Guru Gobind Singha instytucja guru dobiegła końca, a przywództwo Sikhów przeszło na jego zaufanego uczniaBanda Singh, który jest szerzej znany jako Banda Bahadur.
Banda zebrał razem sikhijskich chłopów z Pendżabu i przez osiem lat prowadził energiczną, choć nierówną walkę z armią Mogołów. Został schwytany w 1715 roku i skazany na śmierć.
Śmierć Banda Bahadura zahamowała terytorialne ambicje Sikhów, a ich władza spadła.
Pendżab
Pod koniec XVIII wiekuRanjit Singh, szef Sukerchakia Misl zyskał na znaczeniu. Silny i odważny żołnierz, skuteczny administrator i zręczny dyplomata, był urodzonym przywódcą ludzi.
Ranjit Singh zdobył Lahore w 1799 r. I Amritsar w 1802 r. Wkrótce sprowadził pod swoją kontrolę wszystkich wodzów Sikhów na zachód od rzeki Sutlej i założył własne królestwo w Pendżabie.
Ranjit Singh podbił Kaszmir, Peszawar i Multan. Dawni wodzowie sikhijscy zostali przekształceni w duże zamindary i jagirdary .
Ranjit Singh nie wprowadził żadnych zmian w systemie dochodów z pożyczek ogłoszonych wcześniej przez Mogołów. Wielkość dochodu z ziemi obliczono na podstawie 50% produktu brutto.
Ranjit Singh z pomocą europejskich instruktorów stworzył potężną, zdyscyplinowaną i dobrze wyposażoną armię wzdłuż europejskich linii. Jego nowa armia nie była ograniczona do Sikhów. Zrekrutował także Gurkhas, Biharis, Oriyas, Pathans, Dogras i Punjabi Muslim.
Ranjit Singh założył nowoczesne odlewnie do produkcji armat w Lahore i zatrudnił muzułmańskich strzelców do ich obsługi. Mówi się, że posiadał drugą najlepszą armię w Azji, pierwszą była armia angielskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej
bengalski
Wykorzystując narastającą słabość władzy centralnej, dwóch ludzi o wyjątkowych zdolnościach, Murshid Quli Khan i Alivardi Khan, uczynił Bengal praktycznie niezależnym. Chociaż Murshid Quli Khan został gubernatorem Bengalu dopiero w 1717 roku, był jego skutecznym władcą od 1700 roku, kiedy to został mianowany jego Dewanem.
Murshid Quli Khan szybko uwolnił się od centralnej kontroli, choć regularnie wysyłał hołd cesarzowi. Ustanowił pokój, uwalniając Bengal od wewnętrznego i zewnętrznego niebezpieczeństwa.
Jedyne trzy główne powstania podczas rządów Murshida Quli Khana to:
Sitaram Ray,
Udai Narayan i
Ghulam Muhammad.
Później Shujat Khan i Najat Khan również zbuntowali się za panowania Murshid Quli Khan.
Murshid Quli Khan zmarł w 1727 r. Wraz z zięciem Shuja-ud-din rządził Bengalem do 1739 roku. W tym roku Alivardi Khan obalił i zabił syna Shuja-ud-dina, Sarfaraza Khana, i uczynił siebie Nawabem.