Zasady administracyjne
Postawa Brytyjczyków wobec Indii, a co za tym idzie, ich polityka wobec Indii zmieniła się na gorsze po buncie 1857 r., Teraz świadomie zaczęli prowadzić reakcyjną politykę.
Teraz otwarcie wysunięto pogląd, że Indianie nie są zdolni do samodzielnego rządzenia i muszą być rządzeni przez Wielką Brytanię na czas nieokreślony. Ta reakcyjna polityka znalazła odzwierciedlenie w wielu dziedzinach.
Zasady dotyczące dzielenia i reguł
Brytyjczycy podbili Indie, wykorzystując rozłam między mocarstwami indyjskimi i grając ich przeciwko sobie.
Po 1858 roku Brytyjczycy kontynuowali politykę podziału i rządy, zwracając książąt przeciwko ludowi, prowincje przeciwko prowincji, kasty przeciwko kastom, grupy przeciwko grupie, a przede wszystkim Hindusów przeciwko muzułmanom.
Jedność okazywana przez hinduistów i muzułmanów podczas buntu 1857 r. Niepokoiła zagranicznych władców. Byli zdeterminowani, aby zerwać tę jedność, aby osłabić powstający ruch nacjonalistyczny.
Natychmiast po buncie Brytyjczycy represjonowali muzułmanów, konfiskowali ich ziemie i majątek na dużą skalę i ogłosili Hindusów, którzy są ich ulubieńcami. Jednak po 1870 roku ta polityka została odwrócona i podjęto próbę zwrócenia muzułmanów z klas wyższych i średnich przeciwko ruchowi nacjonalistycznemu.
Z powodu zacofania przemysłowego i handlowego oraz prawie braku usług socjalnych, wykształceni Indianie byli prawie całkowicie zależni od usług rządowych. Doprowadziło to do ostrej konkurencji między nimi o dostępne stanowiska rządowe.
Rząd wykorzystał tę konkurencję do podsycania rywalizacji i nienawiści na poziomie prowincji i gmin. Obiecał oficjalne przysługi na zasadach komunalnych w zamian za lojalność i w ten sposób grał wykształconych muzułmanów przeciwko wykształconym hindusom.
Wrogość wobec wykształconych Indian
Rząd Indii aktywnie wspierał nowoczesną edukację po 1833 roku.
Uniwersytety w Kalkucie, Bombaju i Madrasie powstały w 1857 roku, a później szybko rozpowszechniło się szkolnictwo wyższe.
Wielu brytyjskich urzędników pochwaliło odmowę udziału wykształconych Indian w buncie 1857 r. Jednak to przychylne oficjalne nastawienie do wykształconych Indian szybko się zmieniło, ponieważ niektórzy z nich zaczęli wykorzystywać swoją niedawno zdobytą współczesną wiedzę do analizy imperialistycznego charakteru brytyjskich rządów i wysuwanie żądań udziału Indii w administracji.
Urzędnicy stali się aktywnie wrogo nastawieni do szkolnictwa wyższego i wykształconych Indian, kiedy ci zaczęli organizować ruch nacjonalistyczny wśród ludu i założyli Indyjski Kongres Narodowy w 1885 roku.
Urzędnicy podjęli aktywne kroki w celu ograniczenia szkolnictwa wyższego. Szydzili z wykształconych Indian, których nazywali „ babus ”.
W ten sposób Brytyjczycy zwrócili się przeciwko tej grupie Indian, którzy przyswoili sobie współczesną zachodnią wiedzę i którzy opowiadali się za postępem według nowoczesnych linii. Taki postęp był jednak sprzeczny z podstawowymi interesami i polityką brytyjskiego imperializmu w Indiach.
Oficjalny sprzeciw wobec wykształconych Indian i wyższego wykształcenia pokazuje, że brytyjskie rządy w Indiach już wyczerpały wszelkie pierwotne możliwości postępu.
Stosunek do Zamindara
Brytyjczycy zaoferowali teraz przyjaźń najbardziej reakcyjnej grupie Indian, książąt, zamindarów i właścicieli ziemskich.
W ten sam sposób udobruchano zamindarów i właścicieli ziemskich. Na przykład przywrócono im ziemie większości talukdarów z Avadh.
Zamindarowie i właściciele ziemscy zostali teraz okrzyknięci tradycyjnymi i „naturalnymi” przywódcami Indian. Chroniono ich interesy i przywileje. Zostali zabezpieczeni w posiadaniu swojej ziemi kosztem chłopów i wykorzystywani jako przeciwwagi przeciwko nacjonalistycznej inteligencji.
W zamian zamindarowie i właściciele ziemscy uznali, że ich pozycja jest ściśle związana z utrzymaniem rządów brytyjskich i stali się jej jedynymi zdecydowanymi zwolennikami.
Stosunek do reform społecznych
W ramach polityki sojuszu z klasami konserwatywnymi Brytyjczycy porzucili dotychczasową politykę pomocy reformatorom społecznym.
Brytyjczycy wierzyli, że ich środki reform społecznych, takie jak zniesienie zwyczaju Sati i zezwolenie wdowom na ponowne małżeństwo, były główną przyczyną buntu 1857 roku.
Pandit Jawaharlal Nehru umieścił to w swojej książce „Odkrycie Indii”. Z powodu tego naturalnego sojuszu brytyjskiej potęgi z reakcjonistami w Indiach stało się strażnikiem i obrońcą wielu złych zwyczajów i praktyk, które skądinąd potępił. "
Można jednak zauważyć, że Brytyjczycy nie zawsze pozostawali neutralni w kwestiach społecznych. Wspierając status quo , pośrednio chronili istniejące zło społeczne.
Zachęcając do kastizmu i komunalizmu w celach politycznych, Brytyjczycy aktywnie zachęcali do reakcji społecznej.
Ograniczenia dotyczące prasy
Brytyjczycy wprowadzili prasę drukarską w Indiach i tym samym zainicjowali rozwój nowoczesnej prasy.
Wykształceni Indianie natychmiast zrozumieli, że prasa może odegrać wielką rolę w edukowaniu opinii publicznej i wpływie na politykę rządu poprzez krytykę i cenzurę.
Ram Mohan Roy, Vdyasagar, Dadabhai Naoroji, Justice Ranade, Surendranath Banerjea, Lokmanya Tilak, G. Subramaniya Iyer, C.Karhnakara Menon, Madan Mohan Malaviya, Lala Lajpat Rai, Bipin Chandra Pal i inni przywódcy Indii odegrali ważną rolę w rozpoczęciu gazety i uczynienie z nich potężnej siły politycznej.
Prasa indyjska została uwolniona od ograniczeń przez Charlesa Metcalfe w 1835 roku. Ten krok został entuzjastycznie przyjęty przez wykształconych Indian. Był to jeden z powodów, dla których od jakiegoś czasu popierali brytyjskie panowanie w Indiach.
Nacjonaliści stopniowo zaczęli wykorzystywać prasę do rozbudzania świadomości narodowej wśród ludu i do ostrej krytyki reakcyjnej polityki rządu. To zwróciło urzędników przeciwko prasie indyjskiej i postanowili ograniczyć jej wolność. Podjęto próbę uchwalenia Vernacular Press Act w 1878 roku.
Ustawa o prasie nałożyła poważne ograniczenia na wolność gazet w języku indyjskim. Indyjska opinia publiczna była teraz w pełni rozbudzona i głośno protestowała przeciwko uchwaleniu tej ustawy.
Protest przyniósł skutek natychmiastowy i ustawa została uchylona w 1882 roku. Przez prawie 25 lat prasa indyjska cieszyła się dużą swobodą. Jednak powstanie bojowego ruchu Swadeshi i bojkotu po 1905 roku ponownie doprowadziło do uchwalenia represyjnych praw prasowych w 1908 i 1910 roku.
Antagonizm rasowy
Brytyjczycy w Indiach zawsze trzymali się z daleka od Indian i czuli się lepsi pod względem rasowym.
Bunt z 1857 roku i okrucieństwa popełnione przez obie strony jeszcze bardziej poszerzyły przepaść między Indianami a Brytyjczykami, którzy teraz zaczęli otwarcie bronić doktryny rasowej supremacji i praktykować rasową arogancję.
Przedziały kolejowe, poczekalnie na dworcach, w parkach, hotelach, basenach, klubach itp. Zarezerwowane „tylko dla Europejczyków” były widocznymi przejawami tego rasizmu.