Współczesna historia Indii - INC i reformy

• Reformy po Indyjskim Kongresie Narodowym można badać pod następującymi kategoriami:

  • Reformy konstytucyjne

  • Reformy ekonomiczne

  • Reformy administracyjne

  • Metody pracy politycznej

Omówmy w skrócie każdy z nich osobno -

Reformy konstytucyjne

• Od 1885 do 1892 r. Przywódcy nacjonalistyczni domagali się rozbudowy i reformy Rad Legislacyjnych. Zażądali członkostwa w radach dla wybranych przedstawicieli ludu, a także zwiększenia uprawnień rad.

• Rząd brytyjski został zmuszony przez ich agitację do uchwalenia ustawy o radach indyjskich z 1892 r. Ustawą tą zwiększono liczbę członków Imperialnej Rady Legislacyjnej oraz rad prowincji.

• Niektórzy członkowie rad mogli być wybierani pośrednio przez Indian, ale większość urzędników pozostała bez zmian.

• Rady otrzymały również prawo do dyskusji nad rocznymi budżetami, chociaż nie mogły nad nimi głosować.

• Ustawa z 1892 roku była dla nacjonalistów całkowicie niezadowolona i uznali ją za mistyfikację. Domagali się większego udziału Indian w radach, a także szerszych uprawnień dla nich. W szczególności zażądali od Indii kontroli nad portfelem publicznym i podnieśli hasło, które wcześniej stało się narodowym okrzykiem narodu amerykańskiego podczas wojny o niepodległość: „Żadnego opodatkowania bez reprezentacji”.

• Na początku ^XX wieku przywódcy nacjonalistyczni posunęli się dalej i wysunęli roszczenia o Swaradżję lub samorząd w Imperium Brytyjskim na wzór samorządnych kolonii, takich jak Australia i Kanada.

• Żądanie to zostało wysunięte z platformy Kongresu przez Gokhale w 1905 r. I przez Dadabhai Naoroji w 1906 r.

Reformy ekonomiczne

• Dadabhai Naoroji już w 1881 roku ogłosił, że rządy brytyjskie były „ wieczną, rosnącą i rosnącą z każdym dniem zagraniczną inwazją”, która „całkowicie, choć stopniowo, niszczyła kraj ”.

• Nacjonaliści obwinili Brytyjczyków o zniszczenie rdzennych gałęzi przemysłu Indii. Głównym lekarstwem, jakie zasugerowali, aby usunąć biedę w Indiach, był szybki rozwój nowoczesnych gałęzi przemysłu.

• Hindusi dołożyli wszelkich starań, aby spopularyzować ideę swadeshi lub używania indyjskich towarów oraz bojkot brytyjskich towarów jako środka promocji indyjskiego przemysłu.

• Studenci w Poona i innych miastach Maharasztra publicznie spalili obce ubrania w 1896 roku w ramach większej kampanii swadeshi .

• Indianie zabiegali o poprawę warunków pracy robotników na plantacji.

• Nacjonaliści uznali wysokie podatki za jedną z przyczyn ubóstwa w Indiach i zażądali zniesienia podatku od soli i zmniejszenia dochodów z ziemi.

• Nacjonaliści potępili wysokie wydatki wojskowe rządu Indii i zażądali ich redukcji.

Reformy administracyjne

• Najważniejszą reformą administracyjną, jakiej żądali Hindusi w tamtych czasach, była indyjizacja wyższych stopni służb administracyjnych. Wysuwali to żądanie z powodów ekonomicznych, politycznych i moralnych.

• Z ekonomicznego punktu widzenia europejski monopol usług wyższych był szkodliwy z dwóch powodów:

  • Europejczykom płacono bardzo wysokie stawki, co spowodowało, że administracja Indii była bardzo kosztowna - Hindusi o podobnych kwalifikacjach mogli być zatrudniani za niższe pensje; i

  • Europejczycy wysyłali z Indii dużą część swoich pensji i emerytur wypłacanych w Anglii. To przyczyniło się do odpływu bogactwa z Indii.

• Z politycznego punktu widzenia nacjonaliści mieli nadzieję, że indywidualizacja tych służb (cywilnych) sprawi, że administracja będzie lepiej reagować na potrzeby Indii, a tym samym -

  • Żądany rozdział władzy sądowniczej od władzy wykonawczej;

  • Sprzeciwił się ograniczeniu uprawnień jurorów;

  • Sprzeciwił się oficjalnej polityce rozbrajania ludzi;

  • Zwrócił się do rządu, aby zaufał ludziom i przyznał im prawo do noszenia broni, a tym samym do obrony siebie i swojego kraju w razie potrzeby;

  • Wezwał rząd do podjęcia i rozwijania działalności socjalnej państwa;

  • Domagał się większych udogodnień dla szkolnictwa technicznego i wyższego;

  • Wezwał do rozwoju banków rolnych, aby ratować chłopów ze szponów lichwiarza; i

  • Domagał się rozbudowy placówek medycznych i zdrowotnych oraz usprawnienia systemu policyjnego, aby był uczciwy, skuteczny i popularny.

Metody pracy politycznej

• Indyjski ruch narodowy do 1905 roku był zdominowany przez przywódców, których często opisywano jako umiarkowanych nacjonalistów lub Moderates.

• Polityczne metody Moderatów można krótko podsumować jako konstytucyjną agitację w czterech ścianach prawa i powolny uporządkowany postęp polityczny.

• Moderates uważał, że jeśli opinia publiczna zostanie stworzona i zorganizowana, a popularne postulaty zostaną przedstawione władzom poprzez petycje, spotkania, rezolucje i przemówienia, władze będą stopniowo i krok po kroku ustępować tych żądań.

• W 1889 r. Komitet Brytyjski założył czasopismo „ Indie ”.

• Dadabhai Naoroji spędził większą część swojego życia i dochodów w Anglii, popularyzując sprawę Indii wśród mieszkańców Anglii.

• Umiarkowani naprawdę wierzyli, że kontynuacja politycznych powiązań Indii z Wielką Brytanią leży w interesie Indii na tym etapie historii. Dlatego planowali nie wypędzić Brytyjczyków, ale przekształcić brytyjskie rządy w celu zbliżenia ich do rządów narodowych.

• Później, kiedy Moderates dostrzegli zło panowania brytyjskiego i niezdolność rządu do zaakceptowania nacjonalistycznych żądań reform, wielu z nich przestało mówić o lojalności wobec rządów brytyjskich i zaczęło domagać się samorządności dla Indii.

• Od początku wielu przywódców nacjonalistycznych nie wierzyło w dobre intencje Brytyjczyków. Wierzyli w zależność od działań politycznych i siły samego narodu indyjskiego.

• Tilak i wielu innych liderów i redaktorów gazet reprezentowało trend, który później stał się znany jako Extremists lub radical nationalists.

Postawa rządu

• Władze brytyjskie od początku były wrogie rosnącemu ruchowi nacjonalistycznemu i stały się podejrzane wobec Kongresu Narodowego.

• Brytyjscy urzędnicy określili przywódców nacjonalistów mianem „nielojalnego babusa ”, „wywrotowych braminów ” i „brutalnych złoczyńców ”.

• Gdy Brytyjczycy stali się oczywiste, że Kongres Narodowy nie stanie się narzędziem w rękach władz, ale raczej stopniowo stawał się przedmiotem indyjskiego nacjonalizmu. Brytyjscy urzędnicy zaczęli teraz otwarcie krytykować i potępiać Kongres Narodowy i innych rzeczników racjonalistów.

• W 1887 roku Dufferin zaatakował Kongres Narodowy w przemówieniu publicznym i wyśmiał go jako reprezentującego tylko „mikroskopijną mniejszość ludzi”.

• W 1900; Lord Curzon oznajmił Sekretarzowi Stanu, że „ Kongres chwieje się do upadku, a jedną z moich wielkich ambicji podczas pobytu w Indiach jest pomoc w pokojowym upadku ”.

• Władze brytyjskie również kontynuowały politykę „dziel i rządź”. Zachęcali Sayyida Ahmeda Khana, Raja Shivę Prasada z Benaras i inne proBrytańskie osoby do rozpoczęcia ruchu przeciwko Kongresowi.

• Niektórzy krytycy twierdzą, że ruch nacjonalistyczny i Kongres Narodowy nie odniosły większego sukcesu we wczesnej fazie; ustalił jednak polityczną prawdę, że Indiami należy rządzić w interesie Indian i sprawił, że kwestia nacjonalizmu stała się dominującą w ich życiu.