Współczesna historia Indii - status kobiet

System rodzinny w ^XVIII wieku obejmował głównie Indiepatriarchalto znaczy, że rodzina była zdominowana przez starszego mężczyznę, a dziedziczenie było przez męską linię.

Jednak w Kerali rodzina była matrilineal. Poza Keralą kobiety podlegały niemal całkowitej kontroli mężczyzn.

Kobiety miały żyć tylko jako matki i żony, chociaż w tych rolach okazywano im wiele szacunku i honoru.

Nawet podczas wojny i anarchii kobiety rzadko były molestowane i traktowane z szacunkiem.

Europejski podróżnik Abbe JA Dubois skomentował na początku ^XIX wieku:

„Hinduska może udać się sama wszędzie, nawet w najbardziej zatłoczone miejsca, i nigdy nie musi bać się zuchwałych spojrzeń i żartów bezczynnych leżaków ... Dom zamieszkany wyłącznie przez kobiety to sanktuarium, o którym nawet najbardziej bezwstydny libertyn nie śniłby naruszenia. "

Kobiety tamtych czasów posiadały tytułową indywidualność. Nie oznacza to, że nie było wyjątków od tej reguły. Ahilya Bai administrowała Indore z wielkim sukcesem od 1766 do 1796 roku.

Wiele hinduskich i muzułmańskich kobiet odegrało ważną rolę w polityce ^XVIII wieku.

Podczas gdy kobiety z wyższych klas nie miały pracować poza domem, wieśniaczki zwykle pracowały na polach, a kobiety z biedniejszych klas często pracowały poza domem, aby uzupełnić dochód rodziny.

Purdah było powszechne głównie wśród wyższych klas na północy. To nie było praktykowane na południu.

Chłopcom i dziewczętom nie wolno było mieszać się ze sobą.

Wszystkie małżeństwa były aranżowane przez głowy rodzin. Mężczyźni mogli mieć więcej niż jedną żonę, ale poza zamożnymi mieli tylko jedną.

Z drugiej strony kobieta miała wyjść za mąż tylko raz w życiu.

W całym kraju panował zwyczaj wczesnego małżeństwa.

Czasami dzieci były małżeństwem, gdy miały zaledwie trzy lub cztery lata.

W klasach wyższych panowały złe zwyczaje związane z ponoszeniem wysokich kosztów na małżeństwa i wydawaniem posagu pannie młodej.

Zło posagu było szczególnie rozpowszechnione w kulturze bengalskiej i radżputańskiej.

W Maharasztrze zostało to do pewnego stopnia ograniczone przez energiczne kroki podjęte przez Peszwas .

Dwa wielkie zło społeczne ^XVIII- wiecznych Indii, poza systemem kastowym, były w zwyczajusati i wstrząsający stan wdów.

Sati obejmował rytuał spalenia się hinduskiej wdowy (samospalenie) wraz z ciałem zmarłego męża.

Praktyka sati była głównie rozpowszechniona w Radżputanie, Bengalu i innych częściach północnych Indii. Na południu było to rzadkością, a Marathowie do tego nie zachęcali.

Nawet w Radżputanie i Bengalu praktykowały ją tylko rodziny radżów, wodzów, wielkich zamindarów i wyższych kast.

Wdowy należące do wyższych klas i kast wyższych nie mogły ponownie wyjść za mąż, chociaż w niektórych regionach i w niektórych kastach, na przykład wśród nie-braminów w Maharasztrze, Dżatach i mieszkańcach górskich regionów północy, ponowne małżeństwo wdów było dość powszechne .

Były różnego rodzaju ograniczenia dotyczące jej ubioru, diety, ruchów itp. Na ogół oczekiwano, że wyrzeknie się wszelkich przyjemności ziemi i będzie bezinteresownie służyć członkom rodziny męża lub brata, w zależności od tego, gdzie spędziła pozostałe lata jej życia.

Raja Sawai Jai Singh z Amber i generał maratha Prashuram Bhau próbowali promować ponowne małżeństwo wdów, ale nie udało im się.