Polityka społeczno-kulturowa
Do 1813 r. Brytyjczycy również prowadzili politykę nieingerencji w życie religijne, społeczne i kulturalne kraju, ale po 1813 r. Podjęli aktywne kroki w celu przekształcenia społeczeństwa i kultury Indii.
Nauka i technologia otworzyły również nowe perspektywy postępu ludzkości.
Wiek XVIII i XIX to okres wielkiego fermentu nowych idei w Wielkiej Brytanii i Europie, który wpłynął na spojrzenie Brytyjczyków na problemy Indii.
Modernizacja Indii została zaakceptowana przez wielu angielskich urzędników, biznesmenów i mężów stanu, ponieważ oczekiwano, że Indianie będą lepszymi odbiorcami brytyjskich towarów i pogodzili ich z rządami obcych.
Podstawowym dylematem stojącym przed brytyjskimi administratorami w Indiach było to, że o ile brytyjskie interesy w Indiach nie mogłyby być obsłużone bez pewnej modernizacji, o tyle pełna modernizacja wygenerowałaby siły, które byłyby sprzeczne z ich interesami i na dłuższą metę zagroziłyby brytyjskiej supremacji w kraju. .
Musieli zatem kierować się delikatnie wyważoną polityką częściowej modernizacji, czyli polityką wprowadzania modernizacji pod pewnymi względami, a pod innymi jej blokowaniem i zapobieganiem.
Polityka modernizacji społeczeństwa i kultury Indii była również wspierana przez chrześcijańskich misjonarzy i osoby o religijnych poglądach, takie jak William Wilberforce i Charles Grant, przewodniczący Sądu Dyrektorów Kompanii Wschodnioindyjskiej, którzy chcieli szerzyć chrześcijaństwo w Indiach.
Chrześcijańscy misjonarze wspierali program westernizacji w nadziei, że ostatecznie doprowadzi on do nawrócenia kraju na chrześcijaństwo. Dlatego też otworzyli w kraju nowoczesne szkoły, uczelnie i szpitale.
W istocie polityka modernizacji została stopniowo porzucona po 1858 r., Ponieważ Hindusi okazali się zdolnymi uczniami, szybko przesunęli się w kierunku modernizacji swojego społeczeństwa i zachowania własnej kultury i zażądali, aby rządzili zgodnie z nowoczesnymi zasadami wolności, równości, i narodowość.
Lord Bentinck zasługuje na pochwałę za zdecydowane działanie w celu zakazania praktyki Sati , która pochłonęła żniwo 800 osób w samym Bengalu w latach 1815-1818.
Przepisy zakazujące dzieciobójstwa zostały uchwalone w 1795 i 1802 roku, ale surowo egzekwowali je tylko Bentinck i Harding.
Harding położył także kres zwyczajowi składania ofiar z ludzi, który panował wśród prymitywnego plemienia Gondów .
W 1856 r. Rząd Indii przyjął ustawę umożliwiającą hinduskim wdowom ponowne małżeństwo.
Rozprzestrzenianie się nowoczesnej edukacji
W 1781 r. Warren Hastings założył w Kalkucie medresę w celu studiowania i nauczania prawa muzułmańskiego i pokrewnych przedmiotów.
W 1791 roku Jonathan Duncan założył Sanskrit College w Varanasi, gdzie był rezydentem, aby studiować hinduskie prawo i filozofię.
Misjonarze i ich zwolennicy oraz wielu humanitarystów wkrótce zaczęło wywierać nacisk na Towarzystwo, aby zachęcało i promowało nowoczesną, świecką, zachodnią edukację w Indiach.
Lord Macaulay, który był członkiem prawnym Rady Gubernatora Generalnego, argumentował w słynnym protokole, że języki indyjskie nie są wystarczająco rozwinięte, aby służyć temu celowi, i że „nauka Wschodu była całkowicie gorsza od nauki europejskiej”.
Raja Ram Mohan Roy gorąco opowiadał się za badaniem zachodniej wiedzy, którą postrzegali jako „klucz do skarbów naukowej i demokratycznej myśli współczesnego Zachodu”.
Edukacja i nowoczesne idee miały więc filtrować lub promieniować w dół z wyższych klas.
Plik State’s Educational Dispatch of 1854 (przez Charles Wood) był kolejnym ważnym krokiem w rozwoju edukacji w Indiach.
The Dispatch zwrócił się do rządu Indii o przejęcie odpowiedzialności za kształcenie mas. W ten sposób odrzucił teorię „filtracji w dół”, w końcu na papierze.
Zgodnie ze wskazówkami zawartymi w Dispatch we wszystkich prowincjach utworzono wydziały edukacji, aw 1857 r. W Kalkucie, Bombaju i Madrasie utworzono zrzeszone uniwersytety.
Bankim Chandra Chatterjee, słynny bengalski pisarz, został w 1858 roku jednym z pierwszych dwóch absolwentów Uniwersytetu w Kalkucie.
Oczekiwano, że zachodnia edukacja pogodzi ludność Indii z rządami brytyjskimi, zwłaszcza że gloryfikuje brytyjskich zdobywców Indii i ich administrację. Dlatego Brytyjczycy chcieli wykorzystać nowoczesną edukację, aby wzmocnić podstawy swojej władzy politycznej w kraju.
Tradycyjny indyjski system edukacji stopniowo zanikał z powodu braku oficjalnego wsparcia, a jeszcze bardziej z powodu oficjalnego ogłoszenia w 1844 roku, że kandydaci do pracy w rządzie powinni posiadać znajomość języka angielskiego. W ten sposób deklaracja uczyniła anglojęzyczne szkoły bardzo popularną i zmusiła coraz więcej uczniów do porzucenia tradycyjnych szkół.
Słabość systemu edukacji
Główną słabością systemu edukacji było zaniedbanie masowej edukacji, w wyniku czego masowe umiejętności czytania i pisania w Indiach były niewiele lepsze w 1921 roku niż w 1821 roku.
Aż 94 procent Hindusów było analfabetami w 1911 roku i 92 procent w 1921 roku.
Nacisk na angielski jako środek nauczania zamiast języka indyjskiego również zapobiegł rozprzestrzenianiu się edukacji na masy.
Kosztowny charakter szkolnictwa wyższego powodował, że stało się ono monopolem bogatszych klas i mieszkańców miast.
Główną luką we wczesnej polityce edukacyjnej było niemal całkowite zaniedbanie edukacji dziewcząt, na którą nie przeznaczano żadnych środków. Stało się tak, ponieważ edukacja kobiet nie była bezpośrednio użyteczna w oczach zagranicznych urzędników (ponieważ kobiety nie mogły być zatrudnione jako urzędnicy w urzędach państwowych).
Administracja Spółki zaniedbała także edukację naukowo-techniczną.
W 1857 roku w Kalkucie, Bombaju i Madrasie istniały tylko trzy uczelnie medyczne.
W Roorkee była tylko jedna dobra szkoła inżynierska, która nadawała wyższe wykształcenie techniczne, a nawet to było otwarte tylko dla Europejczyków i Europejczyków.