Współczesna historia Indii - Maratha Power
Powstanie i upadek imperium Marty
Najważniejsze wyzwanie dla upadającej potęgi Mogołów przyszło z Królestwa Maratha, które było najpotężniejszym z państw sukcesji. W rzeczywistości jako jedyne posiadało siłę, by wypełnić polityczną próżnię stworzoną przez rozpad imperium Mogołów.
Królestwo Maratha wydało wielu genialnych dowódców i mężów stanu potrzebnych do tego zadania. Ale Maratha Sardarom brakowało jedności, brakowało im perspektyw i programu, które były niezbędne do założenia imperium obejmującego całe Indie.
Shahu, wnuk Shivaji, był więźniem Aurangzeba od 1689 roku.
Aurangzeb traktował Shahu i jego matkę z wielką godnością, honorem i rozwagą, zwracając pełną uwagę na ich potrzeby religijne, kastowe i inne, mając być może nadzieję na osiągnięcie porozumienia politycznego z Shahu.
Shahu został zwolniony w 1707 roku po śmierci Aurangzeba.
Wojna domowa wybuchła między Shahu w Satara a jego ciotką Tarą Bai w Kolhapur, która od 1700 roku prowadziła walkę przeciwko Mogołowi w imię jej syna Shivaji II po śmierci jej męża Raja Ram.
Maratha Sardars , z których każdy miał wielu wiernych sobie żołnierzy, zaczął stanąć po stronie jednego lub drugiego pretendenta do władzy.
Maratha Sardars wykorzystał tę okazję, aby zwiększyć swoją siłę i wpływy, targując się z dwoma pretendentami do władzy. Kilku z nich zaintrygowało nawet mogolskich wicekrólów Dekanu.
Balaji Vishwanath
W wyniku konfliktu pomiędzy Shahu i jego rywalem w Kolhapur, nowy system rządu Maratha powstał pod przywództwem Balaji Vishwanatha, Peszwy króla Shahu.
Okres dominacji Peszwy w historii Maratha był najbardziej niezwykłym, w którym państwo Maratha zostało przekształcone w imperium.
Bramin Balaji Vishwanath rozpoczął życie jako drobny urzędnik skarbowy, a następnie stopniowo awansował jako urzędnik.
Balaji Vishwanath oddał Shahu lojalną i pożyteczną służbę w tłumieniu jego wrogów. Celował w dyplomacji i zdobył wielu wielkich Maratha Sardarów.
W 1713 r. Shahu uczynił go swoim Peshwa lub mulk pradhan (głównym ministrem).
Balaji Vishwanath stopniowo umocnił władzę Shabu i swoją władzę nad Maratha Sardars i nad większością Maharashtry, z wyjątkiem regionu na południe od Kolhapur, gdzie rządzili potomkowie Radża Ram.
Peshwa skoncentrowana moc w swoim gabinecie i przyćmiła inne ministrów i”seniorzy.
Balaji Vishwanath w pełni wykorzystał wewnętrzne konflikty urzędników Mogołów, aby zwiększyć siłę Maratha.
Balaji Vishwanath nakłonił Zulfiqara Khana do zapłacenia czauth i sardeshmukhi Dekanu.
Wszystkie terytoria, które wcześniej utworzyły królestwo Shivaji, zostały przywrócone Shahu, któremu przydzielono również chauth i sardeshmukhi sześciu prowincji Dekanu.
W 1719 r. Balaji Vishwanath, na czele sił marathów, towarzyszył Saiyidowi Hussainowi Ali Khanowi w drodze do Delhi i pomagał braciom Saiyid w obaleniu Farrukha Siyara.
W Delhi Balaji Vishwanath i inni Maratha Saradarowie na własne oczy byli świadkami słabości Imperium i byli pełni ambicji ekspansji na północy.
Balaji Vishwanath zmarł w 1720 roku, a jego 20-letni syn Baji Rao I odniósł sukces jako Peszwa . Mimo młodego wieku Baji Rao I był odważnym i błyskotliwym dowódcą oraz ambitnym i sprytnym mężem stanu.
Baji Rao jest opisywany jako „największy przedstawiciel taktyki partyzanckiej po Shivaji”.
Prowadzeni przez Baji Rao, Marathowie prowadzili liczne kampanie przeciwko Imperium Mogołów, próbując zmusić urzędników Mogołów najpierw do przyznania im prawa do zbierania chauth rozległych obszarów, a następnie do oddania tych obszarów królestwu Maratha.
W 1740 roku, kiedy Baji Rao zmarł, Maratha zdobyli kontrolę nad Malwa, Gujarat i częściami Bundelkhand. W tym okresie zyskały na znaczeniu rodziny Marathów: Gaekwad, Holkar, Sindhia i Bhonsle .
Baji Rao zmarł w kwietniu 1740 roku. W krótkim okresie 20 lat zmienił charakter państwa Maratha. Z królestwa Maharashtra zostało przekształcone w Imperium rozszerzające się na północy (jak pokazano na poniższej mapie).
18-letni syn Baji Rao Balaji Baji Rao (znany również jako Nana Saheb) był Peszwą od 1740 do 1761 roku. Był równie zdolny jak jego ojciec, choć mniej energiczny.
Król Shahu zmarł w 1749 roku i z własnej woli pozostawił całe zarządzanie sprawami państwa w rękach Peszwy .
Urząd Peszwy stał się już dziedziczny, a Peszwa był de facto władcą państwa. Teraz Peszwa został oficjalnym szefem administracji i jako symbol tego faktu przeniósł rząd do swojej siedziby Poona.
Balaji Baji Rao poszedł w ślady swojego ojca i dalej rozszerzył Imperium w różnych kierunkach, doprowadzając moc Maratha do szczytu. Armie Maratha zajęły teraz całe Indie.
Kontrola Maratha nad Malwa, Gujarat i Bundelkhand została skonsolidowana.
Bengal był wielokrotnie najeżdżany, aw 1751 roku Nawab z Bengalu musiał zrzec się Orissy.
Na południu stan Mysore i inne pomniejsze księstwa zostały zmuszone do płacenia daniny.
W 1760 roku Nizam z Hyderabadu został pokonany pod Udgir i został zmuszony do scedowania rozległych terytoriów, przynosząc roczny dochód w wysokości Rs . 62 lakhs.
Później przybycie Ahmada Shaha Abdali i jego sojuszu z głównymi królestwami północnych Indii (w tym sojusz z Najib-ud-daulah z Rohilkhand; Shuja-ud-daulah z Avadh itp.) Doprowadziły do trzeciej bitwy o Panipat (na 14 stycznia 1761).
Armia Maratha nie uzyskała żadnego sojuszu, a wsparcie zostało całkowicie zniszczone w trzeciej bitwie o Panipat .
W Peshwa za syna, Vishwas Rao, Sadashiv Rao Bhau i wielu innych dowódców Maratha zginął na polu bitwy tak jak prawie 28000 żołnierzy. Ci, którzy uciekli, byli ścigani przez afgańską kawalerię i rabowani przez Jatsów, Ahirów i Gujarów z regionu Panipat.
Peshwa, który maszeruje na północ do renderowania pomoc do swojego kuzyna, został ogłuszony przez tragicznej nowości (czyli porażka w Panipat). Już ciężko chory, jego koniec został przyspieszony i zmarł w czerwcu 1761 roku.
Klęska Maratha pod Panipatem była dla nich katastrofą. Stracili śmietankę swojej armii, a ich prestiż polityczny doznał wielkiego ciosu.
Afgańczycy nie odnieśli korzyści ze swojego zwycięstwa. Nie mogli nawet utrzymać Pendżabu. W rzeczywistości trzecia bitwa pod Panipat nie zdecydowała, kto miał rządzić Indiami, ale kto nim nie był. Dlatego też utorowano drogę do wzrostu potęgi brytyjskiej w Indiach.
17-latek Madhav Raozostał Peszwą w 1761 roku. Był utalentowanym żołnierzem i mężem stanu.
W ciągu zaledwie 11 lat Madhav Rao przywrócił utracone fortuny Imperium Marathów. Pokonał Nizam , zmusił Haidara Alego z Mysuru do zapłacenia daniny i odzyskał kontrolę nad północnymi Indiami, pokonując Rohelów i podbijając stany Radżputów i wodzów Jat .
W 1771 roku Marathowie sprowadzili do Delhi cesarza Shah Alama, który teraz został ich emerytem.
Jednak po raz kolejny Marathowie padli ciosem, ponieważ Madhav Rao zmarł z konsumpcji w 1772 roku.
Imperium Marathów było teraz w stanie zamętu. W Poona toczyła się walka o władzę pomiędzy Reghunath Rao, młodszym bratem Balaji Baji Rao, a Narayanem Rao, młodszym bratem Madhav Rao.
Narayan Rao zginął w 1773 roku. Jego następcą został jego pośmiertny syn, Sawai Madhav Rao.
Z frustracji Raghunath Rao podszedł do Brytyjczyków i próbował przejąć władzę z ich pomocą. Doprowadziło to do pierwszej wojny anglo-maratha.
Sawai Madhav Rao zmarł w 1795 roku, a jego następcą został całkowicie bezwartościowy Baji Rao II, syn Raghunatha Rao.
Brytyjczycy już teraz zdecydowali zakończyć wyzwanie Maratha, aby uzyskać ich supremację w Indiach.
Brytyjczycy podzielili walczących ze sobą Maratha Sardarów za pomocą sprytnej dyplomacji, a następnie pokonali ich w oddzielnych bitwach podczas drugiej wojny marathańskiej 1803-1805 i trzeciej wojny maratha 1816-1819.
Podczas gdy innym towarzyszom Maratha pozwolono pozostać w stanach zależnych, dom Peszwasów został zgaszony .