Współczesna historia Indii - organy lokalne

Trudności finansowe skłoniły rząd do dalszej decentralizacji administracji poprzez promowanie samorządu lokalnego za pośrednictwem gmin i skarbów powiatów.

Lokalne organy powstały po raz pierwszy w latach 1864–1868, ale prawie w każdym przypadku składały się z nominowanych członków, a przewodniczyli im sędziowie okręgowi.

Lokalne organy w ogóle nie reprezentowały lokalnego samorządu, ani inteligentni Indianie nie akceptowali ich jako takich. Indianie uważali je za narzędzia do pobierania dodatkowych podatków od ludzi.

W 1882 r. Rząd Lorda Ripona ustanowił politykę zarządzania sprawami lokalnymi głównie za pośrednictwem wiejskich i miejskich organów lokalnych, których większość członków nie byłaby urzędnikami.

Członkowie nieoficjalni byli wybierani przez ludzi, gdziekolwiek i kiedykolwiek urzędnicy uznawali możliwość przeprowadzenia wyborów.

Uchwała zezwoliła także na wybór nieoficjalnego na przewodniczącego organu lokalnego.

W celu realizacji tej uchwały podjęto wojewódzkie akty prawne. Ale wybrani członkowie stanowili mniejszość we wszystkich zarządach okręgów i wielu gminach.

Ponadto wybrani członkowie byli wybierani przez niewielką liczbę wyborców, ponieważ prawo do głosowania zostało poważnie ograniczone.

Urzędnicy okręgowi nadal pełnili funkcję przewodniczących rad okręgowych, chociaż nieoficjalni stopniowo stawali się przewodniczącymi komitetów miejskich.

Rząd zachował również prawo do sprawowania ścisłej kontroli nad działalnością organów lokalnych oraz do zawieszania i zastępowania ich według własnego uznania.

Organy lokalne funkcjonowały podobnie jak departamenty rządu i nie były w żaden sposób dobrymi przykładami samorządu lokalnego.