Współczesna historia Indii - podbój Mysuru
Dla Brytyjczyków Haidar Ali był jednym z największych problemów w południowych Indiach; bez pokonania Haidara Alego Brytyjczycy nie mogli kontrolować południowych stanów.
Haidar Ali
W 1766 roku Brytyjczycy zawarli sojusz z Nizamem z Hyderabadu, aby chronić go przed Haidar Ali (z Mysuru) w zamian za secesję północnych Sarkarów.
Haidar Alibyło czymś więcej niż tylko meczem dla armii Kompanii. Po odparciu brytyjskiego ataku zagroził Madrasowi w 1769 roku i zmusił Radę Madrasu do podpisania pokoju na jego warunkach. Obie strony przywróciły sobie nawzajem podboje i obiecały wzajemną pomoc w przypadku ataku osoby trzeciej.
W 1771 roku, kiedy Haidar Ali został zaatakowany przez Marathów, Anglicy dotrzymali obietnicy i nie przyszli mu z pomocą. To doprowadziło Haidar Ali do nieufności i niechęci do nich.
W 1775 roku Anglicy starli się z Marathami, co trwało w 1782 roku.
W wojnie angielskiej i marathańskiej wszyscy wodzowie marathów zjednoczyli się za Peszwą i ich głównym ministrem Naną Phadnavisem.
Południowe mocarstwa indyjskie od dawna odczuwały urazę z powodu obecności wśród nich Brytyjczyków, a Haidar Ali i Nizam wybrali ten moment, aby wypowiedzieć wojnę Kompanii Brytyjskiej.
Brytyjczycy w Indiach byli jednak w tym czasie kierowani przez genialnego, energicznego i doświadczonego generalnego gubernatora Warrena Hastingsa.
Działając z niezłomną determinacją, odzyskał znikającą brytyjską potęgę i prestiż.
Anglicy znaleźli w Marathach zdecydowanego wroga, dysponującego ogromnymi zasobami. Mahadji Sindhia dał dowód swojej mocy, której Anglicy bali się kwestionować.
Wojna Anglo-Maratha osiągnęła punkt kulminacyjny. Za wstawiennictwem Mahadżiego pokój został zawarty w 1782 r. Na mocy traktatu z Salbai, na mocy którego utrzymano status quo .
Ta wojna, znana w historii jako First Anglo-Maratha War, nie zakończyło się zwycięstwem żadnej ze stron. Ale dało to Brytyjczykom 20 lat pokoju z Marathami, najsilniejszą indyjską potęgą tamtych czasów.
Brytyjczycy wykorzystali okres 20 lat na umocnienie swoich rządów nad prezydencją bengalską, podczas gdy wodzowie marathów tracili energię w zaciekłych wzajemnych sprzeczkach.
Traktat z Salbai umożliwił Brytyjczykom wywarcie presji na Mysore, ponieważ marathowie obiecali im pomóc w odzyskaniu ich terytoriów od Haidar Ali.
W lipcu 1781 armia brytyjska pod dowództwem Eyre Coote pokonała Haidara Alego pod Porte Novo i uratowała Madras.
Tipu Sultan
Po śmierci Haidara Alego w grudniu 1782 r. Wojnę prowadził jego syn, Tipu Sultan. Ponieważ żadna ze stron nie była w stanie pokonać drugiej, w marcu 1784 roku podpisali pokój i obie strony przywróciły wszelkie podboje.
Pokój 1784 r. Nie usunął podstaw do walki między Tipu a Brytyjczykami; po prostu odłożył walkę.
Władze Kompanii Wschodnioindyjskiej były bardzo wrogo nastawione do Tipu. Uważali go za swojego najpotężniejszego rywala na południu i za główną przeszkodę stojącą między nimi a całkowitą dominacją nad południowymi Indiami.
Tipu ze swojej strony bardzo nie lubił Anglików, postrzegał ich jako główne zagrożenie dla własnej niezależności i pielęgnował ambicję wypędzenia ich z Indii.
Chociaż Tipu walczył z wzorową odwagą, lord Cornwallis, ówczesny generalny gubernator, zdołał dzięki sprytnej dyplomacji odizolować go, pokonując Marathów, Nizam oraz władców Travancore i Coorg.
Ta wojna ponownie ujawniła, że indyjskie potęgi były na tyle krótkowzroczne, by pomóc obcokrajowcowi w walce z innym indyjskim mocarstwem ze względu na tymczasowe korzyści.
Na mocy traktatu z Seringapatam (1792) Tipu oddał połowę swoich terytoriów aliantom i zapłacił 330 lakhów rupii jako odszkodowanie.
Trzecia wojna Anglo-Mysore zniszczyła dominującą pozycję Tipu na południu i ugruntowała tam brytyjską supremację.