Ekonomiczny wpływ rządów brytyjskich

Nie było prawie żadnego aspektu gospodarki indyjskiej, który nie zostałby zmieniony na lepsze lub gorsze przez cały okres rządów brytyjskich aż do 1947 roku.

Zakłócenie tradycyjnej gospodarki

Polityka gospodarcza Brytyjczyków doprowadziła do szybkiego przekształcenia gospodarki Indii w gospodarkę kolonialną, której charakter i struktura zostały zdeterminowane przez potrzeby gospodarki brytyjskiej, które całkowicie zaburzyły tradycyjną strukturę gospodarki indyjskiej.

Ruina rzemieślników i rzemieślników

Nastąpił nagły i szybki upadek rękodzieła miejskiego, który przez wieki sprawiał, że nazwa Indii stała się synonimem na rynkach całego cywilizowanego świata.
Towary indyjskie wykonane prymitywnymi technikami nie mogły konkurować z towarami produkowanymi na masową skalę przez potężne maszyny parowe.
Rozwój kolei umożliwił brytyjskim producentom dotarcie do tradycyjnych gałęzi przemysłu w najodleglejszych wioskach kraju i wykorzenienie ich.
Stopniowe niszczenie wiejskiego rzemiosła zerwało związek między rolnictwem a rodzimym przemysłem na wsi, przyczyniając się w ten sposób do destrukcji samowystarczalnej gospodarki wiejskiej.
Na samym początku brytyjskich rządów w Bengalu polityka Clive'a i Warrena Hastingsów polegająca na wydobywaniu jak największych dochodów z ziemi doprowadziła do takich zniszczeń, że nawet Cornwallis narzekał, że jedna trzecia Bengalu została przekształcona w „ dżunglę zamieszkaną wyłącznie przez dzikie zwierzęta”. bestie. ”
Przez pewien czas panowanie brytyjskie wprowadziło pojęcie zbywalności ziemi; podobnie brytyjski system dochodów umożliwił pożyczkodawcy lub bogatemu chłopowi zawłaszczanie ziemi.
Proces przekazywania ziemi rolnikom nasilał się w okresach niedoboru i głodu.
Pod koniec ^XIX wieku pożyczkodawca stał się głównym przekleństwem wsi i ważną przyczyną rosnącej biedy ludności wiejskiej.
W 1911 r. Całkowity dług na wsi oszacowano na 300 crores rupii, a do 1937 r. Na 1800 crores.
Presja podatków i rosnąca bieda popchnęły hodowców w długi, co z kolei zwiększyło ich ubóstwo.
Rosnąca komercjalizacja rolnictwa pomogła także kupcowi pożyczającemu pieniądze wykorzystać hodowcę.
Osada stała w północnym Madrasie i osada Ryotwari w pozostałej części Madrasu były równie trudne.

Stagnacja i degradacja rolnictwa

Oto główne przyczyny stagnacji i degradacji rolnictwa -
- Przeludnienie rolnictwa;
- Nadmierne zapotrzebowanie na ziemię;
- Rozwój landlordism;
- Rosnące zadłużenie; i
- Rosnące zubożenie kultywujących.
Produkcja indygo została wprowadzona w Indiach pod koniec ^XVIII wieku i rozkwitła w Bengalu i Biharze.
Sadzarki indygo zyskały rozgłos z powodu ucisku wobec chłopów, którzy zostali zmuszeni przez nich do uprawy indygo. Ucisk ten został żywo przedstawiony przez słynnego bengalskiego pisarza Dinbandhu Mitrę w jego sztuce „ Neel Darpan ” z 1860 roku.

Wynalazek barwnika syntetycznego był wielkim ciosem dla przemysłu indygo i stopniowo spadał.

Bieda i głód

Ubóstwo ludu znalazło swój punkt kulminacyjny w serii klęsk głodu, które nawiedziły wszystkie regiony Indii w drugiej połowie ^XIX wieku.
Pierwsza z tych klęsk głodu miała miejsce w zachodniej części kraju w latach 1860-61 i kosztowała życie ponad 2 lakh.
W latach 1865-66 głód ogarnął Orissę, Bengal, Bihar i Madras i pochłonął prawie 20 lakh istnień ludzkich; Sama Orissa straciła 10 lakh ludzi.
Być może najgorszy głód w historii Indii do tego czasu miał miejsce w latach 1876-78 w Madrasie, Mysore, Hajdarabadzie, Maharasztrze, Western UP i Pendżabie

Madras stracił prawie 35 lakhów,
Maharasztra stracił 8 lakh ludzi,
Mysore stracił prawie 20 procent swojej populacji i
UP stracił ponad 12 lakhów.
Głód w latach 1896-97 dotknął ponad 9,5 miliona ludzi, z których zmarło prawie 45 lakhów. Głód lat 1899-1900 nastąpił szybko i spowodował powszechne cierpienie.
Pomimo oficjalnych wysiłków na rzecz ratowania życia poprzez udzielanie pomocy głodowej, zginęło ponad 25 lakh osób.
Oprócz tych głównych klęsk głodu, wystąpiło wiele innych lokalnych klęsk głodu i niedoborów. William Digby, brytyjski pisarz, obliczył, że łącznie ponad 28 825 000 ludzi zginęło podczas klęsk głodu w latach 1854–1901.
Kolejny głód w 1943 r. Pochłonął prawie 3 miliony ludzi w Bengalu.
Te klęski głodu i wysokie straty w ludziach wskazują, do jakiego stopnia ubóstwo i głód zakorzeniły się w Indiach.