Lord Dalhousie (1848-1856)
Lord Dalhousie przybył do Indii jako gubernator generalny w 1848 roku. Od początku był zdeterminowany, aby rozszerzyć bezpośrednie panowanie brytyjskie na jak największy obszar.
Dalhousie oświadczył, że „wymarcie wszystkich rodzimych stanów Indii to tylko kwestia czasu”. Pozornym powodem takiej polityki było przekonanie, że administracja brytyjska jest znacznie lepsza od skorumpowanej i opresyjnej administracji rodzimych władców.
Motywem przewodnim polityki Dalhousiego była ekspansja brytyjskiego eksportu do Indii.
Dalhousie, podobnie jak inni agresywni imperialiści, uważał, że brytyjski eksport do rodzimych stanów Indii cierpi z powodu niewłaściwego administrowania tymi stanami przez ich indyjskich władców.
Doktryna upadku
Głównym instrumentem, za pomocą którego Lord Dalhousie realizował swoją politykę aneksji, był ‘Doctrine of Lapse.’
Zgodnie z doktryną upadku, gdy władca chronionego państwa zmarł bez naturalnego spadkobiercy, jego stan nie miał przejść na adoptowanego spadkobiercę, co jest usankcjonowane odwieczną tradycją kraju. Zamiast tego miał zostać przyłączony do brytyjskich dominiów, chyba że przyjęcie zostało wcześniej wyraźnie zatwierdzone przez władze brytyjskie.
Wiele stanów, w tym Satara w 1848 r. Oraz Nagpur i Jhansi w 1854 r., Zostało zaanektowanych przez zastosowanie tej doktryny.
Dalhousie odmówił również uznania tytułów wielu byłych władców ani wypłacenia im emerytur. W ten sposób wygasły tytuły Nawabów z Carnatic i Surat oraz Raja z Tanjore.
Po śmierci byłego Peszwy Baji Rao II, który został Radżą Bithur, Dalhousie odmówił przedłużenia wynagrodzenia lub emerytury swemu adoptowanemu synowi, Nana Saheb.
Lord Dalhousie chciał aneksować królestwo Avadh. Ale zadanie to nastręczało pewnych trudności. Po pierwsze, Nawabowie z Avadh byli brytyjskimi sojusznikami od czasu bitwy pod Buxer. Co więcej, przez lata byli najbardziej posłuszni Brytyjczykom.
Nawab z Avadh miał wielu spadkobierców i dlatego nie mógł być objęty doktryną upadku. Trzeba było znaleźć inny pretekst, aby pozbawić go panowania.
Lord Dalhousie wpadł na pomysł złagodzenia trudnej sytuacji mieszkańców Avadh. Nawab Wajid Ali Shah został oskarżony o niewłaściwe zarządzanie swoim stanem i odmowę wprowadzenia reform. Jego państwo zostało więc zaanektowane w 1856 roku.
Niewątpliwie degeneracja administracji Avadh była bolesną rzeczywistością dla jego ludzi.
W Nawabs z Avadh, podobnie jak inne książąt dnia, były egoistyczne władcy zaabsorbowany pobłażania sobie mało kto dbał o dobrej administracji dla dobra ludzi. Jednak odpowiedzialność za ten stan rzeczy częściowo spoczywała na Brytyjczykach, którzy przynajmniej od 1801 roku kontrolowali i zarządzali pośrednio Avadh.
W rzeczywistości to ogromny potencjał Avadh jako rynku dla towarów z Manchesteru podniecił chciwość Dalhousiego i wzbudził jego „filantropijne” uczucia.
Z podobnych powodów, aby zaspokoić rosnące zapotrzebowanie Wielkiej Brytanii na surową bawełnę, Dalhousie zabrał prowincję Berar produkującą bawełnę z Nizam w 1853 roku.
Poniższa mapa przedstawia terytorium brytyjskie w 1856 roku