Ruch nacjonalistyczny (1905-1918)
Wprowadzenie
Indyjski ruch narodowy we wczesnych latach coraz bardziej uświadamiał wielu ludziom zło obcej dominacji i potrzebę krzewienia patriotyzmu. Zapewnił wykształconym Indianom niezbędne szkolenie polityczne.
Istniało silne zapotrzebowanie na bardziej energiczne działania i metody polityczne niż spotkania, petycje, memoriały i przemówienia w radach ustawodawczych.
Uznanie prawdziwej natury rządów brytyjskich
Polityka umiarkowanych nacjonalistów opierała się na przekonaniu, że brytyjskie rządy można zreformować od wewnątrz. Jednak rozpowszechnianie się wiedzy dotyczącej kwestii politycznych i ekonomicznych stopniowo podważyło to przekonanie.
Nacjonalistyczni pisarze i agitatorzy obwiniali brytyjskie rządy za biedę ludzi. Świadomi politycznie Indianie byli przekonani, że celem rządów brytyjskich jest ekonomiczna eksploatacja Indii, to znaczy wzbogacenie Anglii kosztem Indii.
Nacjonaliści zdali sobie sprawę, że Indie nie mogą poczynić niewielkich postępów na polu gospodarczym, jeśli brytyjski imperializm nie zostanie zastąpiony przez rząd kontrolowany i kierowany przez lud indyjski.
W 1898 r. Uchwalono ustawę, zgodnie z którą wzbudzanie „uczucia niezadowolenia” wobec obcego rządu jest przestępstwem.
W 1899 roku liczba indyjskich członków Korporacji Kalkuty została zmniejszona.
W 1904 roku Indian Official Secrets Act została uchwalona ograniczająca wolność prasy.
Bracia Nathu zostali deportowani w 1897 roku bez procesu; nawet postawione im zarzuty nie zostały upublicznione.
W 1897 r. Lokamanya Tilak i inni redaktorzy gazet zostali skazani na wieloletnie więzienie za podburzanie ludzi do obcego rządu.
Umiarkowany przywódca Gokhale narzekał, że „biurokracja stawała się szczerze samolubna i otwarcie wroga wobec narodowych aspiracji”.
Plik Indian Universities Act of 1904 był postrzegany przez nacjonalistów jako próba objęcia indyjskich uniwersytetów ściślejszą oficjalną kontrolą i powstrzymania rozwoju szkolnictwa wyższego.
Stopniowo coraz większa liczba Hindusów była przekonana, że samorządność jest niezbędna dla ekonomicznego, politycznego i kulturalnego postępu kraju i że polityczne zniewolenie oznacza zahamowanie wzrostu Indian.
Wzrost poczucia własnej wartości i pewności siebie
Pod koniec XIX wieku indyjscy nacjonaliści wyrosli w poczuciu własnej wartości i pewności siebie. Nabrały wiary w swoją zdolność do rządzenia sobą i przyszłego rozwoju swojego kraju.
Tilak i Bipin Chandra Pal głosili przesłanie o szacunku do samego siebie i prosili nacjonalistów, aby polegali na charakterze i zdolnościach Indian.
Nacjonaliści nauczyli ludzi, że lekarstwo na ich smutny stan leży w ich własnych rękach i dlatego powinni stać się nieustraszeni i silni.
Swami Vivekananda, choć nie był przywódcą politycznym, raz po raz głosił przesłanie: „Jeśli na świecie jest grzech, jest to słabość; unikaj wszelkich słabości, słabość jest grzechem, słabość jest śmiercią… a oto próba prawdy - wszystko, co osłabia cię fizycznie, intelektualnie i duchowo, odrzuca jak trucizna, nie ma w tym życia, nie może być prawdą ”.
Swami Vivekananda napisał, że „Jedyną nadzieją Indii są masy. Klasy wyższe są martwe fizycznie i moralnie ”.
Wykształceni Indianie stali się najlepszymi propagatorami i zwolennikami wojującego nacjonalizmu zarówno dlatego, że byli nisko opłacani lub bezrobotni, jak i dlatego, że byli wykształceni w zakresie współczesnej myśli i polityki oraz historii Europy i świata.
Istnienie Wojującej Nacjonalistycznej Szkoły Myśli
Niemal od początku ruchu narodowego w kraju istniała szkoła wojującego nacjonalizmu. Ta szkoła była reprezentowana przez liderów, takich jak Rajnarain Bose i Ashwini Kumar Dutt w Bengalu i Vishnu Shastri Chiplunkar w Maharashtra.
Najwybitniejszym przedstawicielem wojowniczej szkoły był Bal Gangadhar Tilak, znany później jako Lokamanya Tilak.
Tilak urodził się w 1856 roku. Od dnia ukończenia uniwersytetu w Bombaju całe życie poświęcił służbie kraju.
Od 1889 roku Tilak redagował Kesari i głosił w swoich kolumnach nacjonalizm i uczył ludzi, jak stać się odważnymi, samodzielnymi i bezinteresownymi bojownikami w sprawie niepodległości Indii.
W 1893 roku Tilak zaczął wykorzystywać tradycyjny religijny festiwal Ganpati do propagowania idei nacjonalistycznych poprzez pieśni i przemówienia, aw 1895 roku założył festiwal Shivaji, aby stymulować nacjonalizm wśród młodych Maharasztrian, podając przykład Shivaji do naśladowania.
W latach 1896-1897 Tilak zainicjował kampanię „bez podatku” w Maharasztrze. Poprosił dotkniętych głodem chłopów z Maharasztry, aby wstrzymali wypłatę dochodów z ziemi, jeśli ich plony zawiodły.
Tilak dał prawdziwy przykład odwagi i poświęcenia, kiedy władze aresztowały go w 1897 roku pod zarzutem szerzenia nienawiści i niezadowolenia wobec rządu. Odmówił przeproszenia rządu i został skazany na 18 miesięcy surowego więzienia.