Relacje z państwami książęcymi
Przed 1857 rokiem Brytyjczycy korzystali z każdej okazji do anektowania państw książęcych. Rewolta 1857 doprowadziła Brytyjczyków do zmiany polityki wobec stanów indyjskich.
Większość indyjskich książąt nie tylko pozostała lojalna wobec Brytyjczyków, ale aktywnie pomagała stłumić rewoltę.
Canning ogłosił w 1862 r., Że „Korona Anglii stanęła naprzód, niekwestionowany Władca i Najwyższa Władza w całych Indiach”. Książęta zostali zmuszeni do uznania Wielkiej Brytanii za nadrzędną potęgę.
W 1876 roku królowa Wiktoria przyjęła tytuł ‘Empress of India’ podkreślenie brytyjskiej suwerenności na całym subkontynencie indyjskim.
Lord Curzon później wyjaśnił, że książęta rządzili swoimi stanami jedynie jako przedstawiciele Korony Brytyjskiej. Książęta przyjęli tę podrzędną pozycję i chętnie zostali młodszymi partnerami w Cesarstwie, ponieważ mieli zapewnione dalsze istnienie jako władcy swoich państw.
Brytyjczycy, jako siła nadrzędna, domagali się prawa do nadzorowania wewnętrznego rządu państw książęcych. Nie tylko ingerowali w codzienną administrację za pośrednictwem Mieszkańców, ale nalegali na mianowanie i odwoływanie ministrów i innych wysokich urzędników.
Po 1868 r. Rząd uznał adoptowanego spadkobiercę starego władcy, aw 1881 r. Państwo zostało w pełni przywrócone młodemu maharadży.
W 1874 r. Władca Barody, Malhar Rao Gaekwad, został oskarżony o złe rządy i usiłowanie otrucia rezydenta brytyjskiego i po krótkim procesie został zdetronizowany.