Współczesna historia Indii - polityka dotycząca dochodów z ziemi
Indyjscy chłopi zostali zmuszeni do poniesienia głównego ciężaru dostarczania pieniędzy na handel i zyski Kompanii, kosztów administracyjnych i wojen związanych z ekspansją brytyjską w Indiach. W rzeczywistości Brytyjczycy nie mogliby podbić tak rozległego kraju jak Indie, gdyby nie zapłacili mu wysokich podatków.
Państwo indyjskie od niepamiętnych czasów przejmowało część produktów rolnych jako dochód z ziemi. Odbywało się to bezpośrednio przez jego pracowników lub pośrednio przez pośredników, takich jak zamindary, rolnicy dochodowi itp., Którzy pobierali dochód z ziemi od hodowcy i zatrzymywali jego część jako prowizję.
Pośrednicy byli przede wszystkim zbieraczami dochodów z ziemi, chociaż czasami posiadali jakąś ziemię na obszarze, z którego pobierali dochody.
Politykę dotyczącą dochodów z ziemi w Indiach można przeanalizować w trzech następujących kwestiach:
Rozliczenie stałe
W 1773 roku brytyjska firma zdecydowała się bezpośrednio zarządzać dochodami z ziemi.
Warren Hastings wystawił na aukcji prawo do zbierania dochodów tym, którzy złożyli najwyższą ofertę. Ale jego eksperyment się nie powiódł.
Wysokość dochodu z ziemi została podniesiona przez zamindarów i innych spekulantów, którzy licytują się nawzajem; Jednak rzeczywisty zbiór zmieniał się z roku na rok i rzadko spełniał oficjalne oczekiwania. Wprowadziło to niestabilność przychodów Spółki w czasie, gdy Spółce brakowało pieniędzy.
Ani ryot, ani zamindar nie zrobiliby nic, aby poprawić uprawę, skoro nie wiedzieli, jaka będzie przyszłoroczna ocena ani kto będzie poborcą dochodów w przyszłym roku.
Wprowadzono pomysł ustalenia dochodów z ziemi w stałej wysokości. Wreszcie, po długich dyskusjach i debatach, plikPermanent Settlement został wprowadzony w Bengalu i Bihar w 1793 roku przez Lorda Cornwallisa.
Osada stała miała pewne szczególne cechy, tj
Przypomnienia i poborcy dochodów zamieniono na tak wielu właścicieli. Mieli oni nie tylko działać jako agenci rządu w pozyskiwaniu wpływów z ziemi z ryotu , ale także stać się właścicielami całej ziemi (z której pobierali dochody). Ich prawo własności stało się dziedziczne i zbywalne.
Z drugiej strony hodowcy zostali sprowadzeni do niskiego statusu zwykłych dzierżawców i pozbawieni wieloletnich praw do ziemi i innych zwyczajowych praw.
Korzystanie z pastwisk i terenów leśnych, kanałów nawadniających, łowisk i działek zagrodowych oraz ochrona przed wzrostem czynszu to tylko niektóre z praw hodowców, które zostały poświęcone.
W rzeczywistości dzierżawa Bengalu została całkowicie zdana na łaskę zamindarów. Zrobiono to po to, aby zamindarowie byli w stanie spłacić w terminie wygórowane zapotrzebowanie Spółki na dochody z ziemi.
W zamindars miały dać 10/11 th z wypożyczalni one pochodzącej z chłopów do stanu, utrzymując jedynie 1/11 th dla siebie. Ale kwoty, jakie mieli zapłacić jako dochód z ziemi, były ustalane na zawsze.
W tym samym czasie zamindar musiał płacić swoje dochody sztywno w terminie płatności, nawet jeśli zbiory nie powiodły się z jakiegoś powodu; w przeciwnym razie jego ziemie miały zostać sprzedane.
John Shore, człowiek, który planował Osadę Stałą, a później zastąpił Cornwallis jako gubernator generalny, obliczył, że jeśli produkcja brutto Bengalu wynosi 100, rząd twierdził, że 45, zamindarów i innych pośredników poniżej nich otrzymało 15, a tylko 40 pozostało z prawdziwy kultywator.
Przed 1793 r. Spółkę borykały się z wahaniami głównego źródła dochodu - dochodów z ziemi. Stała osada gwarantowała stabilność dochodów.
Rozliczenie Trwałe pozwoliło Spółce zmaksymalizować dochody, ponieważ przychody z gruntów były teraz wyższe niż kiedykolwiek w przeszłości.
Zbieranie dochodu przez niewielką liczbę zamindarów wydawało się znacznie prostsze i tańsze niż proces zajmowania się setkami hodowców.
Oczekiwano, że Stałe Osiedle zwiększy produkcję rolną.
Ponieważ dochody z ziemi nie wzrosłyby w przyszłości, nawet gdyby dochody zamindara wzrosły, ten ostatni byłby inspiracją do rozszerzenia upraw i poprawy wydajności rolnictwa.
Korzyści ze stałego rozliczenia
Osada Ryotwari
Ustanowienie panowania brytyjskiego w południowych i południowo-zachodnich Indiach przyniosło nowe problemy z osadnictwem ziemskim. Urzędnicy uważali, że w tych rejonach nie ma zamindarów z dużymi majątkami, z którymi można by rozliczać dochody z ziemi, a wprowadzenie systemu zamindari zakłóci istniejący stan rzeczy.
Wielu urzędników z Madrasu, na czele z Reedem i Munro, zalecało zatem, aby osadnictwo było dokonywane bezpośrednio z faktycznymi hodowcami.
Zaproponowany przez nich system jest znany jako Ryotwari Rozliczenie, na mocy którego hodowca miał być uznany za właściciela jego działki, pod warunkiem zapłaty dochodu z ziemi.
Zwolennicy Ryotwari Settlement twierdził, że jest to kontynuacja stanu rzeczy, który istniał w przeszłości.
Munro powiedział: „ To system, który zawsze panował w Indiach ”.
Osada Ryotwari została wprowadzona w niektórych częściach prezydencji w Madrasie i Bombaju na początku XIX wieku.
Rozliczenie w systemie Ryotwari nie zostało utrwalone. Był okresowo aktualizowany po 20-30 latach, kiedy popyt na przychody był zwykle zwiększany.
Mahalwari System
Zmodyfikowana wersja osady Zamindari, wprowadzona w dolinie Gangetic, północno-zachodnich prowincjach, częściach środkowych Indii i Pendżabie, była znana jako System Mahalwari .
Rozliczenie dochodów miało być dokonywane przez wieś po wsi lub majątek ( mahal ) według majątku z właścicielami lub głowami rodzin, którzy wspólnie twierdzili, że są właścicielami wioski lub majątku.
W Pendżabie wprowadzono zmodyfikowany system Mahalwari, znany jako system wiosek. W Mahalwari obszarach Również przychody ziemia była okresowo zmieniana.
Zarówno systemy Zamindari, jak i Ryotwari zasadniczo odbiegały od tradycyjnych systemów lądowych kraju.
Brytyjczycy stworzyli nową formę własności prywatnej na ziemi w taki sposób, aby korzyści z innowacji nie trafiły do hodowców.
W całym kraju ziemia stała się zdatna do sprzedaży, zbywalna i zbywalna. Zrobiono to przede wszystkim w celu ochrony dochodów rządu.
Gdyby ziemia nie była zbywalna lub zbywalna, rządowi byłoby bardzo trudno uzyskać dochód od hodowcy, który nie miał żadnych oszczędności ani majątku, z którego mógłby ją zapłacić.
Brytyjczycy, czyniąc ziemię towarem, który można było swobodnie kupować i sprzedawać, wprowadzili fundamentalną zmianę w istniejących systemach lądowych kraju. Stabilność i ciągłość indyjskich wiosek zostały zachwiane, w rzeczywistości cała struktura społeczności wiejskiej zaczęła się rozpadać.