Współczesna historia Indii - organizacja sądownicza
Brytyjczycy położyli podwaliny pod nowy system wymierzania sprawiedliwości poprzez hierarchię sądów cywilnych i karnych.
Chociaż rozpoczął się od Warrena Hastingsa, system został ustabilizowany przez Cornwallis w 1793 roku.
W każdym okręgu utworzono Diwani Adalat , czyli sąd cywilny, któremu przewodniczył sędzia rejonowy należący do służby cywilnej.
W ten sposób Cornwallis oddzielił stanowiska sędziego cywilnego i poborcy.
Odwołanie od Sądu Okręgowego skierowano najpierw do czterech Wojewódzkich Sądów Apelacyjnych Cywilnych, a na końcu do Sadar Diwani Adalat .
Poniżej Sądu Okręgowego znajdowały się sądy rejestrowe, na czele których stali Europejczycy, oraz szereg sądów podległych, na czele których stali sędziowie indyjscy, znani jako Munsifs i Amins .
Aby zajmować się sprawami karnymi, Cornwallis podzielił prezydencję Bengalu na cztery wydziały, z których każdy utworzył sąd okręgowy, któremu przewodniczyli urzędnicy.
Sądy cywilne stosowały prawo zwyczajowe, które od niepamiętnych czasów panowało na jakimkolwiek obszarze lub wśród części społeczeństwa.
W 1831 roku William Bentinck zniósł prowincjonalne sądy apelacyjne i okręgowe. Ich pracę powierzono najpierw komisjom, a później sędziom okręgowym i poborcom okręgowym.
Bentinck podniósł także status i uprawnienia Indian w służbie sądowej i mianował ich zastępcami sędziów, sędziami podrzędnymi i głównym Sadarem Aminsem .
In 1865, Wysokie Sądy zostały ustalone w Kalkucie, Bombaju i Madrasie, aby zastąpić Sadar Sądy District i Nizamat .
Brytyjczycy stworzyli także nowy system praw poprzez proces stanowienia i kodyfikacji starych praw.
Tradycyjny system sprawiedliwości w Indiach był w dużej mierze oparty na prawie zwyczajowym, które wyrosło z długiej tradycji i praktyki.
Choć wiele przepisów oparto na śastr i Shariat jak również władzy cesarskiej. Jednak Brytyjczycy stopniowo wyewoluowali nowy system praw.
Brytyjczycy wprowadzili przepisy, skodyfikowali istniejące przepisy, a także często je usystematyzowali i unowocześnili poprzez interpretację sądową.
Ustawa o Karcie z 1833 r. Nadała wszelkie uprawnienia do stanowienia prawa Gubernatorowi Generalnemu w Radzie.
W 1833 r. Rząd powołał Komisję Prawniczą, której przewodniczył Lord Macaulay kodyfikacja prawa indyjskiego.
Ostatecznie praca Macaulaya zaowocowała indyjskim kodeksem karnym, kodeksami postępowania cywilnego i karnego, które uległy zniszczeniu na Zachodzie oraz innymi kodeksami praw.
Te same prawa obowiązywały teraz w całym kraju i były egzekwowane przez jednolity system sądów.
Praworządność
Brytyjczycy wprowadzili nowoczesną koncepcję „rządów prawa”. Oznaczało to, że ich administracja miała odbywać się, przynajmniej w teorii, w zgodzie z prawami, które jasno określały prawa, przywileje i obowiązki poddanych, a nie według kaprysu lub osobistego uznania władcy.
Oczywiście w praktyce biurokracja i policja miały arbitralne uprawnienia i ingerowały w prawa i wolności ludzi.
Praworządność była do pewnego stopnia gwarancją osobistej wolności człowieka.
Jedną z ważnych cech „koncepcji praworządności” było to, że każdy urzędnik mógł zostać postawiony przed sądem w przypadku naruszenia obowiązków służbowych lub działań wykraczających poza jego uprawnienia.
Równość wobec prawa
Indyjski system prawny w Wielkiej Brytanii opierał się na koncepcji równości wobec prawa. To oznaczało, że w oczach prawa‘all men were equal.’
To samo prawo dotyczyło wszystkich osób bez względu na wiek, wyznanie czy klasę.
Wcześniej system sądowniczy zwracał uwagę na podziały kastowe i wprowadzał rozróżnienie między tak zwanymi wysoko urodzonymi i nisko urodzonymi.
Za tę samą zbrodnię lżejszą karę wymierzono braminowi niż nie-braminowi. Podobnie w praktyce zamindary i szlachcice nie byli oceniani tak surowo, jak zwykli ludzie. W rzeczywistości bardzo często nie można ich było w ogóle postawić przed sądem za swoje czyny.
Był jednak jeden wyjątek od tej doskonałej zasady równości wobec prawa. Europejczycy i ich potomkowie mieli oddzielne sądy, a nawet prawa.
W sprawach karnych Europejczycy mogli być sądzeni tylko przez europejskich sędziów.
Wielu angielskich urzędników, oficerów wojskowych, plantatorów i kupców zachowywało się wobec Indian w wyniosły, szorstki, a nawet brutalny sposób. Kiedy czyniono wysiłki, by postawić ich przed wymiarem sprawiedliwości, wielu sędziów europejskich, przed którymi sami mogli być sądzeni, zapewniało im pośrednią i nienależną ochronę, a co za tym idzie - lekką lub żadną karę. W konsekwencji dochodziło do pomyłek sądowych (często).
W praktyce pojawił się inny rodzaj nierówności prawnych; wymiar sprawiedliwości stał się dość kosztowny, ponieważ trzeba było uiścić opłaty sądowe, zaangażować prawników i pokryć koszty świadków. Sądy często znajdowały się w odległych miejscowościach. Sprawy sądowe ciągnęły się latami.
Skomplikowane prawa były poza zasięgiem rozumienia niepiśmiennych i ignorantów chłopów.
Bogaci niezmiennie mogli zmieniać i przekręcać prawa i sądy, aby działać na swoją korzyść. Samo groźba, że biedak przejdzie przez długi proces sądowy z sądu niższej instancji do sądu apelacyjnego najwyższej instancji, a tym samym stanie w obliczu krzywdy i całkowitej ruiny, często wystarcza, by doprowadzić go do końca.
Powszechne występowanie korupcji w szeregach policji i pozostałej części machiny administracyjnej doprowadziło do odmowy sądu. Urzędnicy często faworyzowali bogatych.
W przeciwieństwie do tego system sprawiedliwości, który dominował w czasach przed-brytyjskich, był stosunkowo nieformalny, szybki i niedrogi.