Współczesna historia Indii - służba publiczna

Wszystkie stanowiska władzy i odpowiedzialności w administracji zajmowali członkowie indyjskiej służby cywilnej, rekrutowani w ramach corocznego otwartego egzaminu konkursowego przeprowadzanego w Londynie.

Hindusi również mogli przystąpić do tego egzaminu. Satyendranath Tagore, brat Rabindranatha Tagore, był pierwszym indyjskim urzędnikiem państwowym.

Niemal każdego roku później do upragnionych szeregów służby cywilnej wstępowało jeden lub dwóch Hindusów, ale ich liczba była znikoma w porównaniu z angielskimi kandydatami.

W praktyce, drzwi służby cywilnej pozostawały zamknięte dla Indian, ponieważ:

• Egzamin konkursowy odbył się w odległym Londynie;

• Został przeprowadzony za pośrednictwem obcego języka angielskiego;

• Opierała się na nauce klasycznej greki i łaciny, którą można było zdobyć dopiero po długim i kosztownym toku studiów w Anglii; i

• Maksymalny wiek do rozpoczęcia służby cywilnej został stopniowo obniżony z dwudziestu trzech lat w 1859 r. Do dziewiętnastu lat w 1878 r.

W innych wydziałach administracji, takich jak: Policja, Wydział Robót Publicznych i Koleje, stanowiska przełożone i wysoko płatne były zarezerwowane dla obywateli brytyjskich.

Władcy Indii uważali, że jest to zasadniczy warunek utrzymania brytyjskiej supremacji w Indiach.

Wicekról, lord Lansdowne, podkreślił „absolutną konieczność utrzymania rządu tego rozległego imperium w rękach europejskich, jeśli imperium ma być utrzymane”.

Indianie w służbie cywilnej funkcjonowali jako agenci rządów brytyjskich i lojalnie służyli imperialnym celom Wielkiej Brytanii.

Pod naciskiem Indii różne służby administracyjne były stopniowo indyjizowane po 1918 r., Ale funkcje kontrolne i autorytarne nadal pozostawały w rękach brytyjskich. Co więcej, ludzie szybko odkryli, że indywidualizacja tych usług nie oddała w ich ręce żadnej części władzy politycznej.