Reformy religijne i społeczne

Wielu Hindusów zdawało sobie sprawę, że reformacja społeczna i religijna była podstawowym warunkiem wszechstronnego rozwoju kraju na nowoczesnej linii oraz wzrostu jedności i solidarności narodowej.
Po 1858 r. Nastąpiło rozszerzenie wcześniejszej tendencji reformatorskiej. Praca wcześniejszych reformatorów, takich jak Raja Ram Mohan Roy i Pandit Vidyasagar, była kontynuowana przez główne ruchy reform religijnych i społecznych.

Reformy religijne

Pełni pragnienia dostosowania swojego społeczeństwa do wymagań współczesnego świata nauki, demokracji i nacjonalizmu oraz zdeterminowani, aby żadne przeszkody nie stały na drodze, myślący Indianie postanowili zreformować swoje tradycyjne religie.

Po 1843 r. Tradycję Brahmo, założoną przez Raja Ram Mohan Roy, kontynuował Devendranath Tagore, a po 1866 r. Keshub Chandra Sen.
Devendranath Tagore odrzucił doktrynę, że pisma wedyjskie są nieomylne.
Brahmo Samaj usiłował zreformować religię hinduistyczną, usuwając nadużycia, opierając ją na wielbieniu jednego Boga oraz na naukach Wed i Upaniszad oraz włączając najlepsze aspekty współczesnej myśli zachodniej.
Brahmo Samaj zaprzeczył potrzebie posiadania klasy kapłańskiej do interpretowania pism religijnych. Każda osoba miała prawo i możliwość decydowania z pomocą własnego intelektu, co jest dobre, a co złe w religijnej książce lub zasadzie.
Brahmowie byli zasadniczo przeciwni bałwochwalstwu i zabobonnym praktykom i rytuałom, w rzeczywistości, całemu systemowi bramińskiemu ; mogli czcić jednego Boga bez pośrednictwa kapłana.
Brahmowie byli także wielkimi reformatorami społecznymi. Aktywnie sprzeciwiali się systemowi kastowemu i małżeństwom dzieci; i popierał ogólną poprawę sytuacji kobiet, w tym ponowne małżeństwo wdów oraz rozpowszechnianie nowoczesnej edukacji na mężczyzn i kobiety.
Brahmo Samaj został osłabiony przez wewnętrzne spory w drugiej połowie ^XIX wieku.

Reformę religijną zapoczątkował w Bombaju w 1840 roku Parmahans Mandali, który miał na celu zwalczanie bałwochwalstwa i systemu kastowego.
Być może był to najwcześniejszy reformator religijny w zachodnich Indiach Gopal Hari Deshmukh, popularnie znany jako „ Lokahitwadi ”. Pisał po marathi, przeprowadzał potężne racjonalistyczne ataki na hinduską ortodoksję i głosił religijną i społeczną równość.
Później Prarthana Samaj powstał w celu zreformowania hinduskiej myśli i praktyki religijnej w świetle współczesnej wiedzy.
Głosił kult jednego Boga i próbował uwolnić religię od ortodoksji kastowej i dominacji kapłańskiej.
Dwoma z jego wielkich przywódców byli RG Bhandarkar, słynny badacz i historyk sanskrytu oraz Mahadev Govind Ranade (1842-1901).
Prarthana Samaj był pod silnym wpływem Brahmo Samaj. Jego działalność rozprzestrzeniła się również na południowe Indie w wyniku wysiłków reformatora telugu, Viresalingama.

Towarzystwo Teozoficzne zostało założone w United States przez Madam H.P. Blavatsky i Colonel H.S. Olcott, który później przybył do Indii i założył siedzibę Towarzystwa przy ul Adyar niedaleko Madrasu w 1886 roku.

Ruch teozofów szybko rozwinął się w Indiach w wyniku nadanego przywództwa Mrs. Annie Besant który przybył do Indii w 1893 roku.
Teozofowie opowiadali się za odrodzeniem i wzmocnieniem starożytnej religii hinduizmu, zaratusztrianizmu i buddyzmu.
Teozofowie uznali doktrynę wędrówki duszy. Głosili też powszechne braterstwo ludzi.
Był to ruch kierowany przez ludzi z Zachodu, którzy gloryfikowali indyjskie religie i tradycję filozoficzną.
Ruch teozoficzny pomógł Indianom odzyskać wiarę w siebie, mimo że dawał im poczucie fałszywej dumy z dawnej wielkości.
Jednym z wielu osiągnięć pani Besant w Indiach było założenie Central Hindu School w Banaras który został później rozwinięty przez Madana Mohana Malaviyę do Banaras Hindu University.

Plik Mohammedan Literary Society zostało założone w Kalkucie w 1863 roku. Towarzystwo to promowało dyskusję na tematy religijne, społeczne i polityczne w świetle współczesnych idei i zachęcało muzułmanów z klasy wyższej i średniej do podjęcia nauki na Zachodzie.

W 1851 roku Naoroji Furdonji, Dadabhai Naoroji, SS Bengalee i inni założyli Rehnumai Mazdayasan Sabha, czyli Stowarzyszenie Reform Religijnych.
Stowarzyszenie Reform Religijnych prowadziło kampanię przeciwko ugruntowanej ortodoksji na polu religijnym i zainicjowało modernizację społecznych zwyczajów Parsów w zakresie wychowania kobiet, małżeństwa i pozycji społecznej kobiet w ogóle.

Reformę religijną wśród Sikhów rozpoczęto pod koniec ^XIX wieku, kiedy w Amritsar założono Khalsa College.
W 1920 r. W Pendżabie powstał ruch Akali. Głównym celem Akalis było oczyszczenie zarządzania kapliczkami gurudwaras lub sikhijskimi.
Ci gurudwarowie byli mocno wyposażeni w ziemię i pieniądze przez pobożnych Sikhów. Ale zaczęli być zarządzani autokratycznie przez skorumpowanych i samolubnych mahanów .
Masy sikhijskie dowodzone przez Akalich zapoczątkowały w 1921 roku potężną satjagrahę przeciwko mahantom i rządowi, który przyszedł im z pomocą.
Akalijczycy wkrótce zmusili rząd do uchwalenia nowej ustawy Sikh Gurudwaras w 1922 roku, która została później zmieniona w 1925 roku.