Ruch narodowy w czasie II wojny światowej
Druga wojna światowa wybuchła we wrześniu 1939 roku, kiedy hitlerowcy (Niemcy) najechali Polskę zgodnie z planem ekspansji Niemiec przez Hitlera.
Rząd Indii natychmiast przystąpił do wojny bez konsultacji z Kongresem Narodowym lub wybranymi członkami centralnej legislatury.
Przywódcy Kongresu domagali się uznania Indii za wolną lub przynajmniej efektywną władzę w rękach Indii, zanim będą mogły aktywnie uczestniczyć w wojnie. Rząd brytyjski odmówił przyjęcia tego żądania, Kongres nakazał swoim ministerstwom ustąpienie.
W październiku 1940 roku Gandhi wezwał kilka wybranych osób do ograniczonej satjagrahy .
W marcu 1942 roku Japonia szybko zajęła Filipiny, Indochiny, Indonezję, Malaje i Birmę oraz Rangun. To doprowadziło wojnę do progu Indii.
Rząd brytyjski rozpaczliwie pragnął teraz aktywnej współpracy Indian w wysiłkach wojennych.
Cripps Mission
Aby zabezpieczyć tę współpracę, rząd brytyjski wysłał w marcu 1942 r. Do Indii misję, na której czele stał minister gabinetu Sir Stafforda Crippsa.
Cripps oświadczył, że celem brytyjskiej polityki w Indiach jest „jak najszybsze urzeczywistnienie samorządu w Indiach”, ale szczegółowe negocjacje między rządem brytyjskim a przywódcami Kongresu zostały zerwane, ponieważ rząd brytyjski odmówił przyjęcia żądania Kongresu w sprawie natychmiastowe przekazanie mocy skutecznej Indianom.
Wyjdź z ruchu w Indiach
Komitet Kongresu All India zebrał się w Bombaju 8 sierpnia 1942 roku.Quit India„Rezolucja i zaproponowała rozpoczęcie pokojowych masowych walk pod przywództwem Gandhijiego, aby osiągnąć ten cel.
Wczesnym rankiem 9 sierpnia Gandhi i inni przywódcy Kongresu zostali aresztowani, a Kongres ponownie uznano za nielegalny.
Wiadomość o tych aresztowaniach pozostawiła kraj w przerażeniu, a spontaniczny ruch protestu wybuchł wszędzie, dając wyraz tłumionemu gniewowi ludzi.
W całym kraju odbywały się strajki w fabrykach, szkołach i na uczelniach oraz demonstracje, które były obciążane i ostrzeliwane.
Rząd ze swojej strony zrobił wszystko, aby zmiażdżyć ruch 1942 roku. Jego represje nie znały granic. Prasa była całkowicie w kagańcu. Demonstracyjne tłumy zostały ostrzelane z karabinu maszynowego, a nawet zbombardowane z powietrza.
W końcu rządowi udało się zdusić ruch. Bunt 1942 r., Jak go nazwano, był w rzeczywistości krótkotrwały.
Po stłumieniu powstania w 1942 r. Do zakończenia wojny w 1945 r. W kraju nie było prawie żadnej działalności politycznej.
Ustaleni liderzy ruchu narodowego byli za kratami i nie pojawili się nowi przywódcy, którzy mogliby zająć ich miejsce lub dać krajowi nowy przywództwo.
W 1943 roku Bengal pogrążył się w największym głodzie w najnowszej historii. W ciągu kilku miesięcy z głodu zmarło ponad trzy miliony ludzi. Wśród ludu panował głęboki gniew, ponieważ rząd mógł zapobiec tak ciężkiemu życiu, jak głód.
Azad Hind Fauj
Ruch narodowy znalazł jednak nowy wyraz poza granicami kraju. Subhas Chandra Bose uciekł z Indii w marcu 1941 roku, udał się po pomoc do Związku Radzieckiego. Ale kiedy Związek Radziecki dołączył do aliantów w czerwcu 1941 r., Wyjechał do Niemiec.
W lutym 1943 roku Bose wyjechał do Japonii, aby z pomocą Japonii zorganizować walkę zbrojną przeciwko rządom brytyjskim.
W Singapurze Bose utworzył Azad Hind Fauj(Indyjska Armia Narodowa lub INA) do przeprowadzenia kampanii wojskowej na rzecz wyzwolenia Indii. Towarzyszył mu Rash Behari Bose, stary terrorystyczny rewolucjonista.
Przed przybyciem Subhasha Bose'a kroki w kierunku zorganizowania INA podjął generał Mohan Singh (wówczas był on kapitanem armii brytyjsko-indyjskiej).
Subhash Bose, który był teraz nazywany Netaji przez żołnierzy INA, wydał swym wyznawcom okrzyk bojowy 'Jai Hind”.
INA dołączyła do armii japońskiej w marszu na Indie z Birmy. Zainspirowani wyzwoleniem swojej ojczyzny, żołnierze i oficerowie INA mieli nadzieję, że wejdą do Indii jako wyzwoliciele z Subhashem Bosym na czele Tymczasowego Rządu Wolnych Indii.
Wraz z upadkiem Japonii podczas wojny w latach 1944-45 INA również poniosła klęskę, a Subhash Bose zginął w wypadku lotniczym w drodze do Tokio.