Ruch nacjonalistyczny (1858-1905)
W drugiej połowie XIX wieku nastąpił pełny rozkwit narodowej świadomości politycznej i rozwój zorganizowanego ruchu narodowego w Indiach.
W grudniu 1885 roku powstał Indyjski Kongres Narodowy, pod którego przywództwem Indianie prowadzili długotrwałą i odważną walkę o niepodległość od obcych rządów, którą Indie ostatecznie wygrały 15 sierpnia 1947 roku.
Konsekwencje obcej dominacji
Współczesny indyjski nacjonalizm powstał, aby sprostać wyzwaniom obcej dominacji.
To panowanie brytyjskie i jego bezpośrednie i pośrednie konsekwencje zapewniły materialne, moralne i intelektualne warunki rozwoju ruchu narodowego w Indiach.
Indianie stopniowo zdawali sobie sprawę, że ich interesy są poświęcane na rzecz producentów z Lancashire i innych dominujących interesów brytyjskich.
Podstawą indyjskiego ruchu nacjonalistycznego był fakt, że coraz bardziej brytyjskie rządy stawały się główną przyczyną zapóźnienia gospodarczego Indii. Stało się główną przeszkodą dla dalszego rozwoju gospodarczego, społecznego, kulturalnego, intelektualnego i politycznego Indii.
Chłopi widzieli, że rząd zabrał dużą część jego plonów jako dochód z ziemi; że rząd i jego machina - policja, sądy, urzędnicy - faworyzowali i chronili zamindarów i właścicieli ziemskich, którzy ich wynajmowali, a także kupców i lichwiarzy, którzy oszukiwali i wykorzystywali go na różne sposoby i zabierali ich kraj.
Rzemieślnicy lub rzemieślnicy widzieli, że obcy reżim pomógł zagranicznej konkurencji zniszczyć ich i nie zrobił nic, aby ich rehabilitować.
Wszystkie te trzy klasy indyjskiego społeczeństwa - chłopi, rzemieślnicy i robotnicy, stanowiący przytłaczającą większość populacji Indii - odkryły, że nie mają żadnych praw ani uprawnień politycznych i że praktycznie nic nie robiono dla ich intelektualnego lub kulturowego rozwoju.
Edukacja nie dotarła do nich. Na wsiach nie było prawie żadnych szkół, a te nieliczne były kiepsko prowadzone.
Wyzysk ekonomiczny przez Wielką Brytanię zwiększał ubóstwo Indii. Zaczęli narzekać na ekstremalnie kosztowną administrację indyjską, na nadmierne obciążenia podatkowe, zwłaszcza na chłopstwo, na zniszczenie rodzimego przemysłu Indii, na oficjalne próby powstrzymania rozwoju nowoczesnego przemysłu poprzez probryjską politykę taryfową, zaniedbania działań związanych z budowaniem narodu i opieką społeczną, takich jak edukacja, irygacja, urządzenia sanitarne i usługi zdrowotne.
Indyjska inteligencja cierpiała z powodu rosnącego bezrobocia. Nieliczni wykształceni Hindusi nie byli w stanie znaleźć pracy, a nawet ci, którzy ją znaleźli, odkryli, że większość lepiej płatnych miejsc pracy była zarezerwowana dla angielskich klas średnich i wyższych, którzy postrzegali Indie jako specjalne pastwisko dla swoich synów.
Wykształceni Indianie odkryli, że rozwój gospodarczy i kulturowy kraju oraz jego wolność od obcej kontroli mogą zapewnić im lepsze możliwości zatrudnienia.
Zamiast tego rząd i jego biurokracja faworyzowali zagranicznych kapitalistów, którzy przybyli do Indii ze swoimi ogromnymi zasobami i zawłaszczyli ograniczone pole przemysłowe.
Indyjscy kapitaliści byli szczególnie przeciwni silnej konkurencji ze strony zagranicznych kapitalistów. W latach czterdziestych wielu indyjskich przemysłowców żądało „repatriacji wszystkich brytyjskich inwestycji w Indiach”.
W 1945 roku MA Master, prezes indyjskiej Izby Kupieckiej ostrzegł: „ Indie wolałyby raczej obejść się bez rozwoju przemysłowego, niż pozwolić na tworzenie nowych Kompanii Wschodnioindyjskich w tym kraju, które nie tylko walczyłyby przeciwko ich ekonomicznej niezależności, ale skutecznie uniemożliwiają jej także uzyskanie wolności politycznej ”.
Dlatego indyjscy kapitaliści zdali sobie sprawę, że istnieje sprzeczność między imperializmem a ich własnym, niezależnym wzrostem, i że tylko rząd krajowy może stworzyć warunki dla szybkiego rozwoju indyjskiego handlu i przemysłu.
Zjednoczenie administracyjne i gospodarcze Indii
Brytyjczycy stopniowo wprowadzali jednolity i nowoczesny system rządów w całym kraju, a tym samym ujednolicili go administracyjnie.
Zniszczenie wiejskiej i lokalnej samowystarczalnej gospodarki oraz wprowadzenie nowoczesnego handlu i przemysłu na skalę całych Indii sprawiło, że życie gospodarcze Indii w coraz większym stopniu stało się jedną całością i powiązało gospodarcze losy ludzi mieszkających w różnych częściach kraju. . Na przykład, jeśli głód lub niedobór wystąpił w jednej części Indii, ceny i dostępność żywności uległy zmianie we wszystkich innych częściach kraju.
Wprowadzenie kolei, telegrafów i jednolitego systemu pocztowego zbliżyło do siebie różne części kraju i sprzyjało wzajemnym kontaktom między ludźmi, zwłaszcza między przywódcami.
Poczucie antyimperialistyczne samo w sobie było czynnikiem zjednoczenia kraju i wyłonienia się wspólnego poglądu narodowego.
Zachodnia myśl i edukacja
W wyniku rozprzestrzeniania się nowoczesnej zachodniej edukacji i myśli w XIX wieku wielu Hindusów przyswajało nowoczesne, racjonalne, świeckie, demokratyczne i nacjonalistyczne poglądy polityczne.
Indianie zaczęli studiować, podziwiać i naśladować współczesne ruchy nacjonalistyczne narodów europejskich. Rousseau, Paine, John Stuart Mill i inni myśliciele zachodni stali się ich politycznymi przewodnikami, a Martini, Garibaldi i irlandzcy przywódcy nacjonalistyczni stali się ich politycznymi bohaterami.
Wykształceni Hindusi jako pierwsi odczuwali upokorzenie obcego poddaństwa. Stając się nowocześni w swoim myśleniu, zdobyli również umiejętność badania złych skutków obcych rządów. Inspirowało ich marzenie o nowoczesnych, silnych, dobrze prosperujących i zjednoczonych Indiach. Z biegiem czasu najlepsi z nich stali się liderami i organizatorami ruchu narodowego.
W rzeczywistości w szkołach i na uczelniach władze próbowały zaszczepić idee uległości i służalczości wobec obcych rządów. Idee nacjonalistyczne były częścią ogólnego rozpowszechniania idei nowoczesnych.
Nowoczesna edukacja stworzyła również pewną jednolitość i wspólnotę poglądów i zainteresowań wśród wykształconych Indian. Język angielski odegrał w tym względzie ważną rolę. Stał się medium upowszechniania nowoczesnych idei. Stał się także środkiem komunikacji i wymiany myśli między wykształconymi Indianami z różnych językowych regionów kraju.
Przywódcy polityczni, tacy jak Dadabhai Naoroji, Sayyid Ahmed Khan, Justice Ranade, Tilak i Gandhi, domagali się większej roli języków indyjskich w systemie edukacji.
Rola prasy i literatury
Głównym narzędziem, za pomocą którego Indianie o poglądach nacjonalistycznych, rozpowszechniali przesłanie patriotyzmu i nowoczesnych idei ekonomicznych, społecznych i politycznych oraz tworzyli świadomość ogólnindyjską, była prasa.
W swoich felietonach stale krytykowano oficjalną politykę; wysunięto indyjski punkt widzenia; poproszono ludzi o zjednoczenie się i pracę dla dobra narodowego; wśród ludu upowszechniły się idee samorządności, demokracji, industrializacji itp.
Niektóre z prominentnych gazet nacjonalistycznych tamtego okresu to Hindu Patriot , Amrita Bazar Patrika , Indian Mirror , Bengalee , Som Prakash i Sanjivani w Bengalu; Rast Goftar The Utworzone Język The Indu Prakash The Mahratta i Kesari (Bombay); Hindus The Swadesamitran The Andhra Prakasika i Kerala Patrika (w Madras); Rzecznik The hindustański i Azad (w górę); oraz Tribune , AkhbarI-Am i Koh-i-Noor (w Pendżabie).
W rozbudzaniu świadomości narodowej ważną rolę odegrała także literatura narodowa w postaci powieści, esejów i poezji patriotycznej.
Bankim Chandra Chatterjee i Rabindranath Tagore w języku bengalskim, Lakshminath Bezbarua w języku asamskim; Vishnu Shastri Chiplunkar w Marathi, Subramanya Bharati w języku tamilskim; Bharatendu Harishchandra w hindi; i Altaf Husain Hah w urdu byli jednymi z wybitnych pisarzy nacjonalistycznych tamtego okresu.
Ponowne odkrycie przeszłości Indii
Wielu Hindusów upadło tak nisko, że stracili wiarę we własną zdolność do samorządności.
Wielu brytyjskich urzędników i pisarzy tamtych czasów nieustannie wysuwało tezę, że Hindusi nigdy nie byli w stanie rządzić sobą w przeszłości, że Hindusi i muzułmanie zawsze walczyli ze sobą, że Indianie mieli być rządzeni przez cudzoziemców, że ich religia i życie społeczne były zdegradowane i niecywilizowane, czyniąc je niezdatnymi do demokracji, a nawet samorządu.
Wielu przywódców nacjonalistycznych próbowało wzbudzić w ludziach wiarę w siebie i szacunek do samego siebie, przeciwdziałając tej propagandzie. Z dumą wskazywali na kulturowe dziedzictwo Indii i odnieśli krytyków do politycznych osiągnięć takich władców, jak Aśoka, Chandragupta Vikramaditya i Akbar.
Niestety, niektórzy nacjonaliści poszli na drugą skrajność i zaczęli gloryfikować przeszłość Indii bezkrytycznie ignorując jej słabość i zacofanie. W szczególności wielka szkoda wyrządziła skłonność do patrzenia tylko na dziedzictwo starożytnych Indii, pomijając równie wielkie osiągnięcia średniowiecza.
Nieznajomość średniowiecza sprzyjała wzrostowi nastrojów społecznych wśród Hindusów i przeciwstawnej tendencji wśród muzułmanów do szukania inspiracji kulturowych i historycznych w historii Arabów i Turków.
Podejmując wyzwanie kulturowego imperializmu Zachodu, wielu Hindusów miało tendencję do ignorowania faktu, że pod wieloma względami ludność Indii była kulturowo zacofana.
Powstało fałszywe poczucie dumy i zadowolenia z siebie, które skłoniło Indian do krytycznego spojrzenia na swoje społeczeństwo.
Wzrost nastrojów społecznych osłabił walkę z zacofaniem społecznym i kulturowym i skłonił wielu Hindusów do odwrócenia się od zdrowych i świeżych skłonności i idei innych ludzi.
Rasowa arogancja władców
Ważnym czynnikiem wzrostu nastrojów narodowych w Indiach był ton wyższości rasowej przyjęty przez wielu Anglików w kontaktach z Indianami.
Wielu Anglików otwarcie obrażało nawet wykształconych Indian. Szczególnie ohydną i częstą formą arogancji rasowej było zaniedbanie wymiaru sprawiedliwości za każdym razem, gdy Anglik wdał się w spór z Hindusem.
Indyjskie gazety często publikowały przypadki, w których Anglik uderzył i zabił Indianina, ale bardzo łatwo uciekł. Wynikało to nie tylko ze świadomej stronniczości sędziów i administratorów, ale jeszcze bardziej z powodu uprzedzeń rasowych.
Arogancja rasowa piętnowała wszystkich Indian, niezależnie od ich kasty, religii, prowincji czy klasy, piętnem niższości.
Indianie byli trzymani z dala od klubów wyłącznie europejskich i często nie pozwalano im podróżować w tym samym przedziale pociągu z europejskimi pasażerami. To uświadomiło im narodowe upokorzenie.
Natychmiastowe czynniki
W latach siedemdziesiątych XIX wieku było oczywiste, że indyjski nacjonalizm nabrał wystarczającej siły i rozpędu, by stać się główną siłą na indyjskiej scenie politycznej. Jednak wymagało to od reakcyjnego reżimu Lorda Lyttona nadania mu widocznej formy, a kontrowersje wokół ustawy Ilberta nadały mu zorganizowaną formę.
W okresie wicekrólestwa Lyttona w latach 1876-80 większość ceł importowych na import brytyjskich tekstyliów została zniesiona, aby zadowolić brytyjskich producentów tekstyliów. To działanie zostało zinterpretowane przez Indian jako dowód na to, że Brytyjczycy chcą zrujnować mały, ale rozwijający się przemysł tekstylny w Indiach. Wywołało to falę gniewu w kraju i doprowadziło do powszechnej agitacji nacjonalistycznej.
Druga wojna przeciwko Afganistanowi wzbudziła gwałtowną agitację przeciwko ciężkim kosztom tej imperialistycznej wojny, którą musiał ponieść indyjski skarb państwa.
Plik Arms Act of 1878, która rozbroiła lud, jawiła się im jako próba wyniszczenia całego narodu.
Plik Vernacular Press Act of 1878 został potępiony przez świadomych politycznie Indian jako próba stłumienia narastającej nacjonalistycznej krytyki obcego rządu.
Posiadanie imperial Durbar at Delhi in 1877 w czasach, gdy kraj cierpiał straszliwy głód, ludzie wierzyli, że ich władcy nie dbali nawet o ich życie.
W 1878 r. Rząd ogłosił nowe przepisy zmniejszające maksymalny wiek wymagany do zdawania egzaminu do indyjskiej służby cywilnej z 21 do 19 lat.
Już teraz indyjscy uczniowie mieli trudności z konkurowaniem z angielskimi chłopcami, ponieważ egzamin przeprowadzano w Anglii i za pośrednictwem języka angielskiego. Nowe przepisy dodatkowo ograniczyły ich szanse na wejście do służby cywilnej.
Hindusi zdali sobie teraz sprawę, że Brytyjczycy nie mieli zamiaru rozluźniać swojego niemal całkowitego monopolu na wyższe poziomy usług w administracji.
Wicekrólestwo Lyttona pomogło spotęgować niezadowolenie z obcej władzy.
W 1883 r. Ripon, następca Lyttona na stanowisku wicekróla, próbował uchwalić prawo umożliwiające indyjskim sędziom okręgowym i sędziom sesyjnym osądzanie Europejczyków w sprawach karnych.
Zgodnie z obowiązującym prawem nawet indyjscy członkowie indyjskiej służby cywilnej nie byli upoważnieni do osądzania Europejczyków w swoich sądach.
Europejczycy w Indiach zorganizowali zaciekłą agitację przeciwko tej ustawie, która stała się znana jako Ilbert Bill (za Ilbertem, radcą prawnym).
Ustawa Ilberta obelżywała Indian oraz ich kulturę i charakter. Oświadczyli, że nawet najlepiej wykształceni Indianie nie nadają się do osądzenia Europejczyka.